Βαγγέλης Κολτσίδης,
πρόεδρος σωματείου εργαζομένων CYTA – Hellas
Ο επικεφαλής του ομίλου Samsung, Τζέι Λι, βρίσκεται αντιμέτωπος με την δικαιοσύνη στη Ν. Κορέα για σκάνδαλο διαφθοράς, δωροδοκίας και ψευδορκίας – τέτοιας έκτασης που απειλεί να ρίξει την πρόεδρο της χώρας Παρκ Γκουν – Χιε.
Ο εισαγγελέας διεξάγει έρευνα εάν ο όμιλος Samsung προσέφερε 25 εκατ. δολάρια σε ιδρύματα φίλης της προέδρου Παρκ, με αντάλλαγμα ευνοϊκή διαχείριση σε σχέδιο συγχωνεύσεων εταιρειών.
Ο Τζέι Λι με περιουσία 6,2 δις δολάρια είναι ο 3ος πλουσιότερος άνθρωπος στη Ν. Κορέα, στην πρώτη θέση βρίσκεται ο… ιδιοκτήτης της Samsung και πατέρας του, και μετά από το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει περιπλέκεται η κατάσταση μεταβίβασης του ομίλου στην ιδιοκτησία του ίδιου.
Παρόμοια σκάνδαλα και ακόμη μεγαλύτερα είναι φαινόμενα συνηθισμένα σε παγκόσμια κλίμακα. Από τα Panama Papers στα Lux Leaks και στα Bahama Papers, έως τα δικά μας «Greek Papers», την επιδότηση του ιδιωτικού ΟΑΣΘ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από το κράτος, καθώς και το καρτέλ των κατασκευαστικών.
Είναι πια τόσο συνηθισμένα που καταντούν «ρουτίνα» και καταλήγουν να αφήνουν ανεπηρέαστο ή και αδιάφορο τον περισσότερο κόσμο που αντιμετωπίζει το καθημερινό βουνό των δικών του προβλημάτων!
Πόσο μας αφορά και μας επηρεάζει;
Πόσο ανεπηρέαστος ή αδιάφορος όμως μπορεί να είναι κανείς μπροστά σ’ αυτά τα φαινόμενα;
Την απάντηση την δίνουν κατ’ αρχήν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας Samsung αλλά και της Panasonic οι οποίοι καταγγέλλουν ότι δουλεύουν 14 ώρες την ημέρα, χωρίς επαρκή ανάπαυση και διάλειμμα για τουαλέτα. Επίσης ότι εξαπατήθηκαν σχετικά με το μισθό τους και για να μην έχουν την δυνατότητα παραίτησης και επιστροφής στο τόπο κατοικίας τους, έχουν κατασχεθεί τα διαβατήρια τους από τις εταιρείες!
Με όλη αυτή την υπερ-εκμετάλλευση και τα υπερκέρδη των κολοσσών της διεθνούς οικονομίας, θα περίμενε κανείς απ’ αυτές τις εταιρείες να καταβάλλουν τουλάχιστον τη φορολογία που τους αναλογεί, με βάση τους νόμους του κάθε κράτους, για να έχουν τουλάχιστον οι κρατικοί προϋπολογισμοί κάποια βασικά έσοδα για κοινωνικές ανάγκες! Κι όμως όχι!
Είναι γνωστό πως περίπου 10 τρισεκατομμύρια δολάρια είναι κρυμμένα σε φορολογικούς παραδείσους ακριβώς για να αποφύγουν τη φορολογία – και οι βασικοί πρωταγωνιστές σ’ αυτό το φαγοπότι βέβαια είναι οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις κι όχι ο απλός εργαζόμενος ή μικρός επιχειρηματίας.
Οι φτωχές χώρες του πλανήτη υπολογίζεται πως χάνουν από αυτή τη φοροδιαφυγή 100 δισ. δολάρια το χρόνο – ποσά που κάτω από κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να βγάλουν όλο τον τρίτο κόσμο από την φτώχεια και την πείνα που τον μαστίζει.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια έρχονται οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορήσουν τους απλούς εργαζομένους και το μικρομεσαίο επιχειρηματία που στενάζει κάτω από το βάρος της κρίσης, ότι είναι υπαίτιοι για την διόγκωση του δημόσιου χρέους της χώρας τους. Επιβάλουν πολιτικές λιτότητας, μνημόνια, νέους δανεισμούς, κλπ, συνθήκες οι οποίες διογκώνουν ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος αλλά και τα κέρδη των πλουσίων – τα οποία βέβαια, ξανά, καταλήγουν στους ίδιους φορολογικούς παραδείσους…
Μόνο που όλοι αυτοί, κι αυτό είναι το «σκάνδαλο των σκανδάλων», δεν κάνουν τίποτα παράνομο! Όλα τα πιο πάνω είναι απόλυτα νόμιμα – οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των υπερπλουσίων, για να κλέβουν ασύστολα και νόμιμα.
Τι να κάνουμε;
Το εύλογο ερώτημα είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό, και τι;
Η απάντηση είναι «ασφαλώς μπορούμε»! Διαφορετικά θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι αυτή η σήψη, η βρωμιά και η βαρβαρότητα.
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να γίνει είναι να συνειδητοποιήσουν τα θύματα αυτών των πολιτικών το πρόβλημα. Τα θύματα είναι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας – το 99% όπως λέει το σύνθημα του αμερικανικού κινήματος που έχει γεννηθεί από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων.
Τη συνειδητοποίηση πρέπει να ακολουθήσει η οργανωμένη, συλλογική πάλη:
- Ο αγώνας για να χτιστούν συνδικαλιστικές οργανώσεις που να εκπροσωπούν πραγματικά τους εργαζόμενους, όλους εμάς.
- Η μάχη για να χτιστούν πολιτικές οργανώσεις που να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα – μια πραγματική Αριστερά. Γιατί Αριστερά δεν μπορεί να νοείται αυτή που προσπαθεί να διαχειριστεί ένα σάπιο και κίβδηλο σύστημα – είτε θα αποτύχει δραματικά είτε θα υποταχθεί και θα διαφθαρεί και η ίδια ξεπουλώντας τα πάντα, ή και τα δύο.
- Για να καταργηθεί το τραπεζικό απόρρητο και το εμπορικό μυστικό έτσι ώστε η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και τα σκάνδαλα να είναι στο φως και να ελέγχονται
- Για να επιβληθεί εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση μέσα από δημοκρατικά εκλεγμένες επιτροπές και σε συνθήκες απόλυτης διαφάνειας, σε όλο το φάσμα της οικονομίας – χωρίς αυτά τα μέτρα όλα τα άλλα περί «δημοκρατίας» στην εποχή που ζούμε είναι μόνο λόγια…
Ασφαλώς άνθρωποι όπως ο Τζέι Λι δεν πρόκειται να αποδεκτούν τέτοιου είδους μέτρα ακόμα και αν τα υπερψηφίσει το… 99% του πληθυσμού του πλανήτη. Εξάλλου 62 άνθρωποι έχουν όσο πλούτο έχει ο μισός πληθυσμός του πλανήτη – είναι ποτέ δυνατό να αποδεχτούν «δημοκρατικές διαδικασίες» που θα τους στερήσουν το δικαίωμα να ληστεύουν και να κλέβουν;
Γι’ αυτό η κοινωνία και τα μαζικά κινήματα πρέπει να προετοιμαστούν για σύγκρουση με την άρχουσα τάξη. Μία σύγκρουση όμως απαιτεί την ανάλογη προετοιμασία, τον ανάλογο σχεδιασμό και τις ανάλογες δράσεις. Με ένα κεντρικό στόχο: την ανατροπή της εξουσίας των υπερπλουσίων και του συστήματός τους, το πέρασμα των κολοσσών της οικονομίας στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο της πλειοψηφίας, για μια άλλη κοινωνία, δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατίας και ανθρωπιάς. Μια κοινωνία σοσιαλιστική, με την πραγματική έννοια της λέξης, στηριγμένης δηλαδή στην εργατική δημοκρατία και την ελευθερία οργάνωσης και έκφρασης.
Σχετικά άρθρα
