Αυτές τις μέρες βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις για την νέα συλλογική σύμβαση των τραπεζοϋπαλλήλων, ανάμεσα στην ΟΤΟΕ (Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας) και τους εκπροσώπους των τραπεζιτών.
Η 4η συνάντηση που έγινε πριν λίγες μέρες αποδείχτηκε κι αυτή άγονη. Η στάση των εκπροσώπων των τραπεζών απέναντι στις διεκδικήσεις της Ομοσπονδίας ήταν αρνητική, αλαζονική και προκλητική. Στο αίτημα για σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών που υπήρξαν στους μισθούς των τραπεζοϋπαλλήλων τα μνημονιακά χρόνια, αρχικά απάντησαν με πρόταση για «αύξηση» 2€ το μήνα (!) στους εργαζόμενους που βρίσκονται από το 17ο κλιμάκιο και πάνω (δηλαδή έχουν προϋπηρεσία 15-20 χρόνια), τον Ιούλιο του 2020 και 2€ ακόμα τον Ιούλιο του 2021! Ταυτόχρονα είπαν ευθαρσώς ότι αν δεν δεχτούμε τις θέσεις τους υπάρχει ο κίνδυνος των απολύσεων. Στη συνέχεια «υποχώρησαν» στο να υπάρξει αποκατάσταση των απωλειών μόνο από το 17ο μισθολογικό κλιμάκιο και πάνω σε ποσοστά 0,5% από 1.7.2019, 0,75% από 1.7.2020, 0,75% από 1.7.2021.
Δηλαδή ψίχουλα για τους «παλιούς» και καμία μέριμνα για τους πιο χαμηλόμισθους συναδέλφους.
***
Φυσικά, εδώ να υπενθυμίσουμε ότι η μείωση των θέσεων εργασίας στις τράπεζες προχωρά έτσι και αλλιώς με δραματικούς ρυθμούς μέσω προγραμμάτων «εθελούσιων» εξόδων, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά απολύσεις με «κομψό» περιτύλιγμα. Οι τραπεζίτες έχουν εξοικονομήσει ήδη 1,5 δισ. ευρώ ετησίως μέσω αυτών των προγραμμάτων, οδηγώντας ασφαλιστικά ταμεία και συνταξιοδοτικές παροχές στο χείλος του γκρεμού, και αυξάνοντας κατακόρυφα τον φόρτο εργασίας στους συναδέλφους που παραμένουν.
Στην Εθνική τράπεζα μάλιστα, από ότι όλα δείχνουν, προγραμματίζεται νέα μείωση του προσωπικού κατά 2.000 άτομα και δραστική συρρίκνωση του δικτύου των καταστημάτων. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το «μοντέλο Πειραιώς» που περιλαμβάνει απόσχιση ολόκληρων κλάδων και μεταφορά τους μαζί με το αντίστοιχο προσωπικό σε τρίτες εταιρείες, καταλαβαίνουμε ότι ο κλοιός απέναντι στους εργαζόμενους σφίγγει ασφυκτικά.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, στελέχη της αγοράς εντάσσονται στις τράπεζες ως ειδικοί σύμβουλοι με χρυσοπληρωμένα συμβόλαια, κουβαλώντας μαζί τους και στρατιές «ειδικών» συνεργατών. Για αυτούς απ’ ότι φαίνεται λεφτά υπάρχουν.
***
Η αυτοπεποίθηση και η προκλητική συμπεριφορά των τραπεζιτών δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Από τη μία έχουν την κάλυψη της κυβέρνησης και ένα ολόκληρο μνημονιακό νομικό οπλοστάσιο στα χέρια τους. Από την άλλη απέναντι τους δεν έχουν σοβαρό αντίπαλο. Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν έχει ορθώσει ανάστημα εδώ και χρόνια. Επί της ουσίας έχει αποδεχτεί όλη τη λογική της άλλης πλευράς, έχει υπογράψει τα πλάνα αναδιάρθρωσης (ένας εύσχημος όρος για να περιγραφεί η αέναη λιτότητα και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων), ενώ ταυτόχρονα έχει αποδεχτεί ως «μη χείρον βέλτιστο» το μοντέλο των «εθελούσιων» αποχωρήσεων.
Είναι φανερό, για ακόμα μία φορά, ότι η λογική των διαρκών συμβιβασμών με την εργοδοσία, της ταξικής συνεργασίας και των διαπραγματεύσεων «κεκλεισμένων των θυρών» προσφέρει μόνο ήττες.
***
Στον αντίποδα οι μαχητικές συνδικαλιστικές δυνάμεις στις τράπεζες επείγει να πάρουν κοινές πρωτοβουλίες και να συντονίσουν τη δράση τους.
Να εκπονήσουν ένα σχέδιο αγώνα που να περιλαμβάνει κοινές περιοδείες σε χώρους εργασίας προκειμένου η απεργία της Τετάρτης να έχει επιτυχία.
Από εκεί και πέρα σε κοινή σύσκεψη να δουν τα επόμενα βήματα που να περιλαμβάνουν πίεση για νέα 48ωρη απεργία στο βαθμό που δεν υποχωρήσουν οι διοικήσεις των τραπεζών.
Και φυσικά να καταβληθούν όλες οι δυνατές προσπάθειες για να υιοθετήσει ο κλάδος τα αιτήματα για:
- Αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών.
- Όχι στις περαιτέρω μειώσεις του προσωπικού. Η τεχνολογική πρόοδος να αποφέρει μείωση του φόρτου εργασίας και όχι των θέσεων εργασίας.
- Όχι στην απόσχιση τραπεζικών κλάδων, όχι στη μεταφορά του προσωπικού σε τρίτες εταιρείες, κάτι που θα επιφέρει επιδείνωση των σχέσεων εργασίας και συνολικά χτύπημα του κλάδου των τραπεζοϋπαλλήλων.
- Ξεκάθαρη ρήτρα μη απολύσεων.
