Την Κυριακή 26/8 ολοκληρώθηκε το καλοκαιρινό κάμπινγκ που διοργάνωσε για 4η συνεχόμενη χρονιά το Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα (SLP – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Αυστρία) σε συνεργασία με τη Σοσιαλιστική Εναλλακτική (SAV – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Γερμανία). Ήταν η πιο επιτυχημένη διοργάνωση, σε σχέση με τις προηγούμενες, με 90 περίπου συντρόφους και συντρόφισσες να συμμετέχουν, οι περισσότεροι από την Αυστρία, αρκετοί από Γερμανία και με συμμετοχή από άλλες χώρες, όπως Πορτογαλία, Αγγλία, Τσεχία, Σλοβενία, Ισραήλ, Αυστραλία και Ελλάδα.
Η τοποθεσία
Η «εικόνα» ήταν αρκετά διαφορετική για παράδειγμα από τα αντιφασιστικά κάμπινγκ που διοργανώνει κάθε χρόνο το Antinazi Zone και η YRE σε παραθαλάσσια μέρη, καθώς –ως γνωστόν– η Αυστρία δεν περιβάλλεται από θάλασσα… Όμως το αλπικό τοπίο της περιοχής Καρινθία στη νότια Αυστρία, με τα πυκνά δάση και τις λίμνες, αποζημίωσε τους συμμετέχοντες!
Οι συζητήσεις
Μέσα σε 5 ημέρες «χωρέσανε» πάνω από 20 συζητήσεις/εργαστήρια για μια σειρά ζητήματα, από την οργάνωση της αντίστασης ενάντια στο νέο νόμο για 12ωρη ημερήσια εργασία, την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων σε Γερμανία και Αυστρία, μέχρι τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ και τα 10 χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ακόμα, οργανώθηκαν συζητήσεις για διάφορα διεθνή ιστορικά θέματα, όπως η Πορτογαλική Επανάσταση του 1974, η Εθνική Αντίσταση του 1941-1945 κατά την κατοχή στην Ελλάδα, η «Άνοιξη» της Πράγας του 1968 κλπ.
Στις σημερινές συνθήκες με την κρίση να συνεχίζεται, τους καπιταλιστές διεθνώς να μην μπορούν να σχεδιάσουν την έξοδο από αυτήν και την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας σε όλα τα επίπεδα, η ανταλλαγή της εμπειρίας των αγώνων σε διεθνή κλίμακα, της ανόδου αριστερών-ρεφορμιστικών κομμάτων και της αποτυχίας τους να δώσουν λύση στα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων, κυριάρχησε τόσο στις οργανωμένες συζητήσεις, όσο και στα «πηγαδάκια».
Οι σύντροφοι/ισσες και ιδιαίτερα οι πιο νέοι και νέες, συνεχίζουν να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ελληνικές εξελίξεις, 3 χρόνια μετά τη συνθηκολόγηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ με την Τρόικα, κάτι που φάνηκε από τη συζήτηση με θέμα «Ποια εναλλακτική υπήρχε στην Ελλάδα το 2015 και τι πρόγραμμα θα εφάρμοζε μια σοσιαλιστική-επαναστατική κυβέρνηση;».
Αντίστοιχο ενδιαφέρον υπήρχε και γύρω από τις εξελίξεις στην Πορτογαλία, όπου 4 χρόνια μετά την αποχώρηση της Τρόικα έχουν αναπτυχθεί περισσότεροι και μεγαλύτεροι αγώνες σε σύγκριση με την περίοδο των μνημονίων, οι οποίοι μάλιστα κλιμακώνονται, με την νεολαία και τα πιο χτυπημένα εργατικά στρώματα να δίνουν τον τόνο.
Στην Πορτογαλία δεν είχαμε ακριβώς την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, όμως η μαζική Αριστερά έχει μετατραπεί σε ουρά της κυβέρνησης μειοψηφίας των Σοσιαλδημοκρατών (η κυβέρνηση στηρίζεται στην ψήφο ανοχής του Κομμουνιστικού Κόμματος και του «Αριστερού Μπλόκου») υπερψηφίζοντας όλα τα μέτρα λιτότητας.
Η απεργία των λιμενεργατών στην Πούλα της Κροατίας
Την Τετάρτη 22 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε απεργία των εργατών στο λιμάνι της Πούλα στην Κροατία στην οποία συμμετείχαν 2.500 άτομα, με βασικό αίτημα την καταβολή δεδουλευμένων, να παραιτηθεί η διοίκηση και ενάντια στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση. Στην κινητοποίηση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή – CWI αποτελούμενη από σ. από την Αυστρία, την Πορτογαλία και την Αγγλία που συμμετείχαν στο κάμπινγκ (δες φωτό εδώ).
H CWI διατηρεί στενή επαφή με τους λιμενεργάτες του Κόπερ της Σλοβενίας (που βρίσκεται δίπλα στα σύνορα με Αυστρία αλλά και με την Κροατία) όπως και με τους εργάτες του λιμανιού της Λισαβώνας στην Πορτογαλία, τα σωματεία των οποίων συμμετέχουν στο Διεθνές Συμβούλιο Λιμενεργατών (IDC). Το 2016 το λιμάνι του Κόπερ ήταν κλειστό για μία εβδομάδα λόγω της 5ήμερης απεργίας των εργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, με το σωματείο να οργανώνει πολύ επιτυχημένες δράσεις και να έχει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη των πολιτών (δες βίντεο εδώ). Το 2014-16 είχαν γίνει και στο λιμάνι της Λισαβώνας μεγάλες απεργίες και αγώνες, με τους εργάτες να καταφέρνουν να πετύχουν σημαντικές νίκες ενάντια στην ιδιοκτήτρια εταιρεία.
Αυτές τις εμπειρίες είχαμε την ευκαιρία να τις συζητήσουμε μαζί με λιμενεργάτες και αλληλέγγυους από την Σλοβενία που σε ειδική σύσκεψη στο κάμπινγκ, όπου ήταν ξεκάθαρη η ανάγκη για διεθνή συντονισμό των εργαζομένων και κοινές κλαδικές πρωτοβουλίες και αγώνες.
Η προοπτική
Παρά την απογοήτευση που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία και το αίσθημα προδοσίας, αν υπάρχει κάτι θετικό από αυτήν την εμπειρία, το οποίο μπορεί να αποτελέσει «πυξίδα» για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και διεθνώς, είναι το πλήρες ξεγύμνωμα του ρεφορμισμού. Δηλαδή της Αριστεράς που υποστηρίζει ότι «δεν χρειάζεται να συγκρουστούμε με το σύστημα, θα καταφέρουμε να πιέσουμε την αστική τάξη για το δίκαιο των μεταρρυθμίσεών μας». Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν το παραπάνω με τον χειρότερο και γρηγορότερο τρόπο.
Για να μην «επαναληφθεί η ιστορία» και για να μπορέσουν οι νέοι αγώνες -που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν- να έχουν προοπτική και αποτέλεσμα, χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι αποφασισμένη να πάει μέχρι τέλους, δηλαδή μια επαναστατική Αριστερά. Αυτόν τον αγώνα δίνει η CWI και το «Ξεκίνημα» στην Ελλάδα και μέσα από τις αντίστοιχες οργανώσεις σε πάνω από 50 χώρες σε όλες της ηπείρους.
*Δείτε μερικές φωτογραφίες από το κάμπινγκ εδώ
