Προσπάθειες των ακροδεξιών να συντονιστούν διεθνώς – να μην τους αφήσουμε

Τρία κατά βάση γεγονότα διεθνούς εμβέλειας αποτελούν συνοπτικά τα καλά νέα στην μάχη κατά της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού:

1. Η ήττα του Πινοτσετικού ακροδεξιού Καστ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στην Χιλή
2. Η διαφαινόμενη – με βάση τις δημοσκοπήσεις – επερχόμενη ήττα του Μπολσονάρου στις προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας το 2022
3. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης στις 7 του περασμένου Οκτώβρη.

Κάπου εδώ σταματάνε τα καλά νέα.

Γιατί η ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις διεθνώς (ναζιστική, υπερεθνικιστική, λαϊκιστική, υπερσυντηρητική κοκ) είναι αυτή που έχει επιβάλλει την πολιτική της ατζέντα, έχει συμβάλλει στην μετατόπιση προς τα δεξιά του πολιτικού εκκρεμούς, έχει κερδίσει θέσεις σε κοινοβούλια και κυβερνητικά σχήματα, προκαλεί διεργασίες, δημιουργεί διαρκώς νέους σχηματισμούς και προσαρμόζει την στρατηγική της στις νέες συνθήκες .

Ενδεικτικά παραθέτουμε τα εξής:

• Στις Ευρωεκλογές του 2019 σε 3 από τις μεγαλύτερες χώρες της τότε ΕΕ, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία η ακροδεξιά ήρθε πρώτη σε ψήφους με επικεφαλής τους Μ. Λεπέν, Σαλβίνι και Φάρατζ αντίστοιχα.
• Συμμετέχει ήδη σε 4 κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ευρώπη.
• Σήμερα σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης υπάρχουν ακροδεξιά κόμματα με αξιόλογα ποσοστά.
• Στην Ουγγαρία ο Β. Όρμπαν αποτελεί έναν από τους μακροβιότερους  πολιτικούς ηγέτες της ΕΕ.
• Έχει την εξουσία σε μερικές από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου όπως Βραζιλία, Ινδία, ενώ ο Τραμπ έχασε την εξουσία το 2020 παίρνοντας 71 εκ. ψήφους, τους περισσότερους που πήρε ποτέ ηττημένος υποψήφιος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ.
• Μόνο στις ΗΠΑ δρουν –σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – 1018 νεοναζιστικές ακροδεξιές ομάδες, πολλές εκ των οποίων με ένοπλα παρακρατικά τμήματα.  
• Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Ιταλία στις 2 πρώτες θέσεις βρίσκονται οι «Αδελφοί Ιταλοί» της Τ. Μελόνι και η «Λίγκα» του Σαλβίνι.
• Στις πρόσφατες εκλογές στην Αργεντινή είχε μεγάλη άνοδο το ακροδεξιό νεοφιλελεύθερο κόμμα του Χαβιέρ Μιλέι που έφτασε να παίρνει την 3^η θέση στο Μπουένος Άιρες με 17%.
• Στις δημοσκοπήσεις της Γαλλίας πίσω από τον Μακρόν βρίσκονται ο Ε. Ζεμούρ και η Μ. Λεπέν που διαγκωνίζονται για το ποιος θα περάσει στον 2^ο γύρο των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας την άνοιξη του 2022.

Η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς

Αυτή η εικόνα προφανώς είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν η ακροδεξιά βρέθηκε στο προσκήνιο αρχικά σε λίγες χώρες (ΖΜ Λεπέν Γαλλία, Γ. Χάιντερ Αυστρία, Τ. Φίνι Ιταλία κα) προκαλώντας πανικό και συσπείρωση του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου το οποίο στην πορεία κατέρρευσε σαν γυάλινος πύργος.

Σήμερα πλέον η ακροδεξιά έχει καθιερωθεί ως μια κανονικότητα της πολιτικής σκηνής και μια σειρά από τις πιο αντιδραστικές ιδέες της έχουν ισχύ ορθού πολιτικού λόγου και απήχηση σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των σχηματισμών έχει τις ρίζες του σε μικρές φασιστικές ομάδες και κόμματα που εμφανίστηκαν μετά το τέλος του 2^ου ΠΠ. Σταδιακά λείαναν τον πολιτικό τους λόγο, όχι γιατί έπαψαν να είναι φασίστες αλλά γιατί κατάλαβαν ότι έπρεπε να «φτιάξουν» το πολιτικό τους προσωπείο, να κρύψουν το ναζιστικό τους παρελθόν προκειμένου να προσελκύσουν ευρύτερα στρώματα και να διευρύνουν την πολιτική τους απήχηση.

Το παλιό μείγμα ξενοφοβίας, σεξισμού, ομοφοβίας, ισλαμοφοβίας, αντικομμουνισμού συμπληρώνεται από επέκταση της παρέμβασής τους σε νέα πεδία δράσης όπως ο καθορισμός του περιεχομένου της σχολικής εκπαίδευσης, οι δράσεις τους ενάντια στις εκτρώσεις και την υπογονιμότητα, η δημιουργία διαδικτυακών δομών και μέσων ενημέρωσης με τεράστια απήχηση σε εκατομμύρια ανθρώπους κοκ.

Το πολιτικό κενό στον χώρο της Αριστεράς και η πανδημία αποτέλεσαν ούριο άνεμο στα πανιά για κάθε λογής ακροδεξιό σχηματισμό σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η ακροδεξιά τάση της ακροδεξιάς

Πρόσωπα όπως ο Ζεμούρ και η Μελόνι εκφράζουν μια τάση παραπέρα ριζοσπαστικοποίησης της ακροδεξιάς και ξεπεράσματος των παραδοσιακών ηγεσιών της.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «Εθνικού Συναγερμού» της Λεπέν και της Λέγκα του Σαλβίνι που όταν άρχισαν να υιοθετούν διορθώσεις στην γραμμή πλεύσης τους (κυρίως σε ότι αφορά την παραμονή των χωρών τους στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε.) είδαν νέα ανταγωνιστικά σχήματα και προσωπικότητες να διαμορφώνονται σε ένα νέο χώρο που θα μπορούσε να ονομασθεί η «Άκρα Δεξιά» της Άκρας Δεξιάς. 

Όπως το διατυπώνει ένας από τους πιο γνωστούς εκσυγχρονιστές φασίστες μπλόγκερ της ελληνικής ακροδεξιάς ο Λ. Πανούσης στο μπλογκ του:

«…οι ηγέτες των δημοφιλών πατριωτικών κομμάτων, που κατάφεραν να ξεπεράσουν τους φόβους των μικροαστών ψηφοφόρων, για μια πιθανή επάνοδο του φασισμού, αμβλύνοντας την αντινεοταξική ρητορική τους, καλά θα κάμουν να ξανασκεφτούν μήπως τελικά απονεύρωσαν σε τέτοιο βαθμό την ανατρεπτική δυναμική των εθνικιστικών κινημάτων, ώστε να χάσουν ένα μέρος του κοινού τους, το οποίο ζητάει πιο δυναμική αντίσταση στους πραιτωριανούς της Πλανητικής πανεξουσίας…»

«Ατζέντα Ευρώπη»

Η προσπάθεια για διεθνή συντονισμό της ακροδεξιάς έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια και σε πολλά επίπεδα.

Το 2018, το γαλλικό δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι ARTE και το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλευτικό Φόρουμ για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη αποκάλυψαν την ύπαρξη και τις εσωτερικές λειτουργίες ενός πανευρωπαϊκού χριστιανικού ακροδεξιού δικτύου με το όνομα «Ατζέντα Ευρώπη». Το Agenda Europe, που δημιουργήθηκε το 2013, συγκαλεί μια ετήσια μυστική «Σύνοδο Κορυφής» σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συγκεντρώνοντας 150 άτομα και οργανώσεις από τις πιο γνωστές κατά του δικαιώματος στην άμβλωση και ομοφοβικούς που το αποκαλούν «κίνημα υπέρ της οικογένειας».

Η Διεθνής του Στήβεν Μπάνον

 «Κίνημα», λεγόταν η πανευρωπαϊκή οργάνωση που ο Σ. Μπάνον, άλλοτε δεξί χέρι του Τραμπ στις ΗΠΑ, προσπάθησε να στήσει στην Ευρώπη, με την αρχική μορφή του να είναι αυτή μιας «συμβουλευτικής» εταιρίας. Σκοπός της ήταν να μεταφέρει στα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα, που χαρακτηρίζονται «δεξιά λαϊκιστικά», την τεχνογνωσία σε εκλογικό επίπεδο που εφαρμόστηκε στις εκλογές στις ΗΠΑ και την Βραζιλία.

Ουσιαστικά επιδίωξε να ενώσει κάτω από μία ομπρέλα όσα κόμματα ζητούν ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας έναντι των Βρυξελλών, υιοθετούν σκληρή γραμμή στο μεταναστευτικό, απαιτούν αυστηρό έλεγχο των συνόρων και ενισχύουν την Ισλαμοφοβία.

Ο σκοπός του Μπάνον ήταν τα κόμματα αυτά να πάρουν τουλάχιστον το ένα τρίτο των θέσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ουσιαστικά να τα μετατρέψουν στη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα στο Στρασβούργο. 

Στα πλαίσια αυτά ο Μπάνον ίδρυσε το «Ινστιτούτο Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας».

Σε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του 13ου αιώνα στην κορυφή ενός βουνού στην Ιταλία, δύο ώρες νοτιοανατολικά της Ρώμης, χωρίς σήμα κινητής τηλεφωνίας, με έναν φύλακα, έναν καλόγερο που διάνυε την ένατη δεκαετία της ζωής του, συστάθηκε μια σχολή μαχητών της Ακροδεξιάς.

Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε ενώ ο Μπάνον συνελήφθη για τον ρόλο του στην εξαπάτηση των δωρητών της καμπάνιας «We Build the Wall», μια διαδικτυακή εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για το αμφιλεγόμενο συνοριακό τείχος των ΗΠΑ με το Μεξικό

«…Έλαβε πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια από το We Build the Wall. Μάλιστα, φρόντισε με μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων να καλύψει προσωπικά του έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων», δήλωσε ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας του Μανχάταν.

Βέβαια πρόλαβε και πήρε χάρη από τον Τραμπ τον Γενάρη του 2020 λίγες μέρες  πριν αποχωρήσει από την προεδρία των ΗΠΑ.

Η Διεθνής του Σαλβίνι, της Λεπέν και του Όρμπαν

Στις 2/7/21 με πρωτοβουλία των Σαλβίνι-Λεπέν, 16 κόμματα από 14 χώρες συναντήθηκαν και  εξέδωσαν κοινή δήλωση με την οποία ζητούσαν μια ΕΕ βασισμένη σε κυρίαρχα κράτη μέλη αντί για μια ομοσπονδιακή ΕΕ.

Στις 3-4/12/21 στην Βαρσοβία συναντήθηκαν ηγέτες 13 ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων, ανάμεσά τους ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν του Fidesz, η Γαλλίδα Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Συναγερμού (RN), ο Σαντιάγο Αμπασκάλ του ισπανικού Vox και εκπρόσωποι του Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας (FPÖ). Από την συνάντηση αυτή έλλειπαν η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) και οι Ιταλοί ακροδεξιοί, αφού απείχαν τόσο ο Ματέο Σαλβίνι της Λέγκα όσο και η Τζόρτζια Μελόνι από τα Αδέλφια της Ιταλίας.

Η συνάντηση περιορίστηκε σε ένα γενικόλογο κείμενο και σε καθορισμό νέας συνάντησης στην Ισπανία τον Φλεβάρη του 2022. 

Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και την Λατινική απόπειρα του Ισπανικού VOX. Δηλαδή την προσπάθεια συντονισμού των ακροδεξιών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής και της Ιβηρικής χερσονήσου.

Σήμερα αυτά τα κόμματα μετέχουν σε δύο διαφορετικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, τις «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (ID) και «Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές» (ECR). 

Στην ID μετέχει ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν και η Λέγκα του Σαλβίνι, ενώ στην ECR μετέχουν οι Πολωνοί του PiS, που έχουν την πλειοψηφία στην ομάδα, αλλά και τα Αδέλφια της Ιταλίας. 

Αν καταφέρουν να ενωθούν θα μπορούσαν να φτάσουν τις 133 έδρες και να αναδεικνύονταν στην τρίτη σε δύναμη πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θα μπορούσαν ακόμα να φτάσουν και τις 145 έδρες αν εντασσόντουσαν και οι 12 ευρωβουλευτές του ουγγρικού Fidesz, οι οποίοι μετά την αποπομπή τους από το Λαϊκό Κόμμα δεν ανήκουν σε καμία πολιτική ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση το ιδεολογικό DNA της ακροδεξιάς δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό διεθνισμό – πόσο μάλλον με έννοιες όπως αλληλεγγύη, ισότιμη συνεργασία κοκ.

Οι διαφωνίες

Για παράδειγμα στα εθνικά ζητήματα κάθε ακροδεξιό σχήμα θεωρεί ότι η δική του χώρα έχει δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο. Ότι η ιστορία και η πολιτιστική κληρονομιά του δικού τους έθνους είναι ανώτερη από όλων των άλλων.

Έχουν ακόμα διαφορές και σε σημαντικά ζητήματα οικονομικής πολιτικής και γεωπολιτικών συμμαχιών. 

Η «Εναλλακτική για την Γερμανία» υποστηρίζει τις πολιτικές της γερμανικής κυβέρνησης ενώ η Λεπέν και ο Σαλβίνι θεωρούν την λιτότητα που επιβάλλει η Γερμανία στην ΕΕ την βασική αιτία για τα σημερινά προβλήματα των χωρών τους.

Η Πολωνική κυβέρνηση φοβάται την Ρωσία, ενώ ο Όρμπαν και η Λεπέν είναι στο άρμα του Πούτιν με την δεύτερη να έχει κατηγορηθεί δημόσια για αθρόα χρηματοδότηση από την Ρωσία.

Οι Αδελφοί της Ιταλίας της Μελόνι εμφανίζονται σαν αντισυστημικοί ενώ ο Σαλβίνι συμμετέχει στην κυβέρνηση υπό τον πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι.

Στο προσφυγικό ο κάθε ακροδεξιός ηγέτης θέλει να διώξει τους πρόσφυγες από την δική του χώρα θέλοντας να τους στείλει σε άλλες χώρες. Ουγγαρία και Πολωνία έχουν πρωτοστατήσει στην άρνηση κάθε ιδέας κατανομής των προσφύγων σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Επομένως συνεργασία μεταξύ της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς μπορεί να υπάρξει μόνο σαν καιροσκοπικού χαρακτήρα λυκοσυμμαχία προκειμένου να μπορέσουν να πετύχουν καλύτερες θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο και πάνω από όλα την ανάδειξη ή την συμμετοχή τους στην εξουσία.

Καμία επανάπαυση

Αυτού του τύπου οι συμμαχίες δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνες για τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Και τις κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες ο κατακερματισμός και η αδυναμία της Αριστεράς να βάλει αυτή την δική της σφραγίδα στις εξελίξεις.

Οι εικόνες από την εισβολή μαινόμενων φασιστών στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ και στα γραφεία του μεγαλύτερου Ιταλικού συνδικάτου την CGIL στην Ρώμη, πρέπει να κρατηθούν ψηλά στην μνήμη κάθε ανθρώπου που θεωρεί ότι ανήκει στο αντιφασιστικό στρατόπεδο και κυρίως κάθε αγωνιστή και αγωνίστριας που θέλει να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα, κατανοώντας ότι είναι η βασική μήτρα που γεννάει τον φασισμό και την ακροδεξιά.