Την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, το Ξεκίνημα Λαμίας διοργάνωσε ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Από τις χωματερές στη μαφία της ανακύκλωσης – Μύθοι και πραγματικότητες για τη διαχείριση των απορριμμάτων».
Η συζήτηση, η οποία είχε καλή συμμετοχή (λίγο περισσότερα από 20 άτομα), πραγματοποιήθηκε στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Λαμίας, το οποίο άνοιξε πριν από 2 περίπου μήνες στην πόλη.
Βασικοί ομιλητές ήταν ο Αποστόλης Αυλακιώτης από το Ξεκίνημα Λαμίας, ο Βαγγέλης Στογιάννης μέλος της ΠΡΩΣΥΝΑΤ (Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων) και η Ελένη Μήτσου από το Ξεκίνημα.
***
Την κουβέντα άνοιξε ο Αποστόλης Αυλακιώτης αναφερόμενος στις χωματερές και τις επιπτώσεις της απόθεσης σκουπιδιών σε αυτές, που συμπεριλαμβάνουν ρύπανση του εδάφους, του υπεδάφους και του υδροφόρου ορίζοντα και κατά συνέπεια των καλλιεργειών και των κτηνοτροφικών μονάδων σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Επίσης εξήγησε πόσο βλαβερή είναι η καύση σκουπιδιών τόσο για το περιβάλλον όσο και για την ανθρώπινη υγεία, ενώ αναφέρθηκε στο πώς οι μεγάλες εταιρείες διαχείρισης απορριμμάτων βγάζουν τεράστια κέρδη από τα απορριμματα.
Τον λόγο πήρε στη συνέχεια, καθώς έπρεπε να αποχωρήσει νωρίτερα, η Μαρία Αντωνίου, δημοτική σύμβουλος με την παράταξη «Παρέμβαση Πολιτών για τη Λαμία» η οποία μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στον Δήμο Λαμίας, την παραχώρηση της αποκομιδής των απορριμμάτων σε ιδιώτες τα τελευταία 2,5 χρόνια και την απόλυση των συμβασιούχων εργαζομένων του Δήμου, αλλά και την παραχώρηση του ΧΥΤΑ και όλου του εξοπλισμού του Δήμου στο ΦΟΣΔΑ, γεγονός το οποίο έχει ανεβάσει το κόστος για τους δημότες. Αναφέρθηκε επίσης στην ασυδοσία της σημερινής Δημοτικής Αρχής, την άρνηση προσκόμισης στοιχείων για την διαχείριση των απορριμμάτων και την απαγόρευση εισόδου στο ΧΥΤΑ στους δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης.
***
Ακολούθησε ο Βαγγέλης Στογιάννης διευκρινίζοντας αρχικά βασικές έννοιες και απορίες που είχαν δημιουργηθεί ήδη στους παρευρισκόμενους. Ξεκαθάρισε ότι το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών είναι ζωτικής σημασίας τα τελευταία 40 χρόνια τόσο για το περιβάλλον όσο και για την υγεία μας. Εξήγησε πως το σημερινό μοντέλο διαχείρισης των απορριμμάτων, τα οποία δεν διαχωρίζονται αλλά πάνε όλα μαζί από τον μπλε κάδο στα ΚΔΑΥ (Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) και στη συνέχεια στη χωματερή, ή από τον πράσινο κάδο απευθείας στη χωματερή, επιτρέπει ανάμεσα στα οικιακά σκουπίδια οι μεγάλες εταιρίες να κρύβουν παράνομα επικίνδυνα βιομηχανικά απόβλητα των οποίων η ασφαλής διαχείριση είναι πολύ ακριβή υπόθεση. Ανέλυσε επίσης πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα εναλλακτικά αποκεντρωμένο μοντέλο διαχείρισης των απορριμμάτων, ενώ έδωσε συγκεκριμένες απαντήσεις για την ανακύκλωση πολλών υλικών σε αντίστοιχα ερωτήματα που τέθηκαν. Τέλος, τόνισε ότι το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντάμε πάντα όταν συζητάμε για την διαχείριση των απορριμμάτων είναι ποιος θέλουμε να είναι ο ωφελούμενος: η κοινωνία ή τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Στη βάση αυτής της απάντησης είναι που επιλέγονται τα μοντέλα διαχείρισης των απορριμμάτων.
***
Η Ελένη Μήτσου αναφέρθηκε στην υποτιθέμενη πετυχημένη ανακύκλωση που γίνεται σε χώρες της βόρειας Ευρώπης όπως η Γερμανία και η Σουηδία. Εξήγησε πως στη Σουηδία από το 2000 ονόμασαν την καύση των απορριμμάτων «ανακύκλωση» και πως περισσότερο από το 50% των απορριμμάτων οδηγούνται σε εργοστάσια καύσης. Επιπλέον η Σουηδία, όπως και άλλες χώρες, εισήγαγαν αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά επιτρεπόμενο όριο έκκλησης διοξινών και φουρανίων από τα εργοστάσια καύσης, για να καθησυχάσουν τους πολίτες, όταν είναι γνωστό ότι οι διοξίνες, τα φουράνια (όπως και άλλες χημικές ενώσεις που εκλύονται από τα εργοστάσια καύσης) προκαλούν ακόμα και σε πολύ μικρές ποσότητες πολλές μορφές καρκίνων, ασθενειών του νευρικού συστήματος κ.α. Αντίστοιχα εξήγησε πως η λεγόμενη πρωταθλήτρια της ανακύκλωσης, η Γερμανία, δεν ανακυκλώνει πάνω από το 60% των πλαστικών απορριμμάτων, τα οποία είτε οδηγεί σε εργοστάσια καύσης, είτε τα εξάγει σε χώρες του τρίτου κόσμου ή, τα τελευταία χρόνια, στην Τουρκία. Ανέφερε πως όλες οι βιομηχανικές χώρες εξάγουν τα επικίνδυνα ηλεκτρονικά απόβλητα σ’ αυτές τις χώρες. Μίλησε επίσης για την πλαστική ρύπανση που έχει γίνει παγκόσμιο πρόβλημα καθώς τα μικροπλαστικά έχουν μολύνει πια από το πιο βαθύ σημείο των ωκεανών (την τάφρο των Μαριανών) μέχρι το πόσιμο νερο των μεγάλων πόλεων, βρίσκονται στους ιστούς όλων των θαλάσσιων οργανισμών και καταλήγουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να επιστρέφουν πίσω στους ανθρώπους. Η «κατανάλωση» πλαστικών είναι πολύ επικίνδυνη για την υγεία των ανθρώπων και συνδέεται με πάρα πολλές από τις σημερινές ασθένειες του ενδοκρινικού συστήματος, καρκίνους κ.α. Έκλεισε με την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού, ενός συστήματος που λειτουργεί στη λογική του κέρδους και του ανταγωνισμου και την αντικατάσταση του με μια κοινωνία σοσιαλιστική που θα έχει σαν γνώμονα τον σχεδιασμό αντί του ανταγωνισμού, το όφελος της κοινωνίας αντί για τα κέρδη των εταιρειών, σαν τον μόνο τρόπο να αντιμετωπίσουμε την τεράστια περιβαλλοντική κρίση που αποτελεί η κλιματική αλλαγή, η πλαστική ρύπανση και που οδηγούν στην καταστροφή της ζωής στον πλανήτη με την μορφή που την ξέρουμε σήμερα.
***
Η κουβέντα που ακολούθησε ήταν ζωντανή και το λόγο πήραν σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι καταθέτοντας ερωτήματα και απόψεις. Αναφέρθηκαν τα παραδείγματα του Βόλου και της Λευκίμμης όπου οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και των μεθόδων που ακολουθήθηκαν ώστε να έχουν μαζικές πετυχημένες κινητοποιήσεις, ενώ κατατέθηκε και η πρόταση για τη δημιουργία ενός συντονισμού για την διαχείριση των απορριμμάτων στην περιοχή. Οι ερωτήσεις και ο διάλογος σταμάτησε μετά από σχεδόν 3 ώρες, αναγκαστικά, καθώς έπρεπε κάποιοι από τους εισηγητές να αποχωρήσουν για να επιστρέψουν στην Αθήνα.
