Βλέπεις πολύχρωμα διαφημιστικά φυλλάδια με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, χαμογελαστούς δασκάλους και ευτυχισμένα παιδιά. Διαβάζεις αγγελίες για «άριστο εργασιακό κλίμα» και «ανταγωνιστικό πακέτο αποδοχών». Αν είσαι γονιός θα ήθελες το παιδί σου να φοιτήσει σ? αυτό το σχολείο. Αν είσαι αδιόριστος εκπαιδευτικός, η πρόσληψη σε ιδιωτικό σχολείο φαντάζει λύση ονειρεμένη ειδικά αν έχεις φάει στη μάπα τα φροντιστήρια/ κάτεργα.
Είναι όμως τόσο ρόδινα τα πράγματα στα ιδιωτικά σχολεία; Για να δούμε τί μπορεί να συναντήσεις ως πρωτοδιόριστος …
Εργασιακή ζούγκλα
Ο νόμος για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς προβλέπει μισθούς τουλάχιστον ίσους με αυτούς του δημοσίου καθώς και ένα σταθερό πλαίσιο απασχόλησης που στηρίζεται στα διοριστήρια (μαγικά χαρτιά) τα οποία εξασφαλίζουν 2ετή δοκιμαστική σύμβαση που μπορεί να ανανεωθεί για άλλα 4 χρόνια και στη συνέχεια καθεστώς «περίπου» μονιμότητας, ανάλογο μ? αυτό του δημοσίου. Όλα αυτά ισχύουν στα χαρτιά γιατί στην πράξη οι σχολάρχες τα εφαρμόζουν μόνο για ένα μέρος των εκπαιδευτικών. Το πρώτο πράγμα που θα μάθεις ως εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό σχολείο είναι για τις απλήρωτες υπερωρίες (έξτρα συναντήσεις με γονείς, απογευματινές εκδηλώσεις, έξτρα ώρες διδασκαλίας, φυλάξεις ολοήμερου, δρομολόγια λεωφορείων κλπ). Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί καλούνται να μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα. Και η ανταμοιβή τους; Σε πολλές περιπτώσεις παραβιάζεται ο νόμος, οι εκπαιδευτικοί βαφτίζονται ως «βοηθοί», προσλαμβάνονται κάθε Σεπτέμβρη και απολύονται κάθε Ιούνη, ενώ αμείβονται με συμβάσεις φροντιστηρίου και όχι με βάση το μισθολόγιο του δημοσίου. Σε άλλα πάλι σχολεία υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δουλεύουν «μαύροι και άραχνοι», χωρίς καν κάποιου είδους ασφάλιση, οι οποίοι δε φαίνονται πουθενά παρ?ότι κάνουν την ίδια δουλειά με τους διορισμένους.
Έτσι καταλήγουμε στο ίδιο σχολείο να υπάρχουν πολλών ειδών εκπαιδευτικοί με διαφορετικές αμοιβές, διαφορετικό καθεστώς και διαφορετικά δικαιώματα: οι μόνιμοι διορισμένοι, οι δόκιμοι διορισμένοι, οι 9μηνίτες «βοηθοί» και οι «αόρατοι».
Παιδαγωγικός μεσαίωνας
Μπορεί να διαβάζεις πολλά ωραία λόγια για «καινοτόμες διδακτικές μεθόδους» και «ολόπλευρη ανάπτυξη του μαθητή» στην ουσία όμως αυτό που μετράει για τους σχολάρχες είναι οι επιτυχίες στις Πανελλαδικές και στους διαγωνισμούς τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν σαν κράχτες για περισσότερη πελατεία. Έτσι χάνεται κάθε ίχνος παιδαγωγικού ρόλου από το σχολείο, που θυμίζει φροντιστήριο ήδη από το δημοτικό. Οι εναλλακτικές προτάσεις διδασκαλίας απορρίπτονται, κυριαρχούν η αποστήθιση, οι τυποποιημένες ασκήσεις, τα συνεχή τεστ και η διαρκής πίεση προς τους μαθητές. Την ίδια στιγμή ο έλεγχος προς τους εκπαιδευτικούς είναι ασφυκτικός: Δεν πρέπει να παρεκκλίνεις από τη «ύλη», δεν πρέπει να κάνεις τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ? ότι οι άλλοι, πρέπει να ξεχάσεις την ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και τις βιωματικές δραστηριότητες γιατί αυτές αποτελούν απλά «χάσιμο χρόνου». Και για να είναι σίγουρη η εργοδοσία ότι τα τηρείς όλα αυτά σε αξιολογεί κάθε μήνα, σου ελέγχει τα τετράδια και τα διαγωνίσματα μετατρέποντάς σε απλό διεκπεραιωτή.
Ρεσιτάλ μιζέριας
Τουλάχιστον όμως, θα περίμενε κανείς ότι με τα λεφτά που δίνουν κάθε χρόνο οι γονείς, το σχολείο θα παρέχει όλα εκείνα τα μέσα που χρειάζεται ένας εκπαιδευτικός για να κάνει σωστά τη δουλειά του. Λάθος! Τα κτίρια πολλών ιδιωτικών σχολείων είναι εξίσου μίζερα με τα δημόσια, τα σχολικά είναι σαράβαλα και τα εποπτικά μέσα παμπάλαια. Επίσης, η λογική «από τη μύγα ξίγκι» επιβεβαιώνεται καθημερινά. Θα δεις για παράδειγμα εράνους των μαθητών για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή να πηγαίνουν για τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Θα δεις βιβλία που συγκεντρώνουν οι μαθητές και προορίζονται για τα ιδρύματα, να πηγαίνουν στη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου. Τόσο ξεδιάντροπα!!!
Τα ιδιωτικά σχολεία στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλό. Η φήμη τους στηρίζεται στο ξεζούμισμα των εκπαιδευτικών, στην ταξική προέλευση των μαθητών τους αλλά και στη συνειδητή υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Ειδικά για τους εκπαιδευτικούς, οι κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών παραμένουν για πολλούς κενό γράμμα με την ανοχή του υπουργείου και τη συμβιβαστική πρακτική της ΟΙΕΛΕ (συνδικαλιστικής ομοσπονδίας) που δε χάνει ευκαιρία να το παίζει το «καλό παιδί» της εκάστοτε κυβέρνησης και να σύρεται σε διαλόγους για την παιδεία αντί να προασπίζει τα δικαιώματα των μελών της.
