Τη Δευτέρα 10 Μαΐου ισραηλινοί αστυνομικοί εισέβαλαν στο τέμενος Αλ Ακσά, που θεωρείται ο τρίτος πιο ιερός τόπος του Ισλάμ και βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τραυματίζοντας εκατοντάδες Παλαιστίνιους.
Στη συνέχεια η Χαμάς, ισλαμική οργάνωση που κυριαρχεί στη Γάζα, έδωσε διορία στο Ισραήλ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Αλ Ακσά κάτι που δε συνέβη και όταν η διορία έληξε, η Χαμάς εκτόξευσε ρουκέτες προς το Τελ Αβίβ και άλλες πόλεις του Ισραήλ.
Σαν απάντηση, ο ισραηλινός στρατός ξεκίνησε μαζικούς βομβαρδισμούς προκαλώντας δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Ένταση με την έναρξη του Ραμαζανιού
Η πόλωση από τη μεριά του Ισραήλ είχε ξεκινήσει νωρίτερα και τον περασμένο Απρίλη, όταν ξεκίνησε ο μήνας του Ραμαζανιού (σημαντική μουσουλμανική εορτή) και οι Παλαιστίνιοι ήρθαν αντιμέτωποι με πολλά περιοριστικά μέτρα και την ισραηλινή αστυνομία, που τους απαγόρευε να συγκεντρωθούν σε σκαλοπάτια έξω από την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ – μια ανεπίσημη παράδοση μετά τις βραδινές προσευχές τους.
Την ίδια περίοδο, υπήρξαν περιστατικά παρενόχλησης και επιθέσεων κατά των Παλαιστίνιων από Ισραηλινούς πολίτες αλλά και διαμάχες μεταξύ τους, με αποκορύφωμα την πορεία που οργάνωσε η ισραηλινή ακροδεξιά ομάδα «Lahava» στην Πύλη της Δαμασκού, με κεντρικό σύνθημα «Θάνατος στους Άραβες».
Η ισραηλινή αστυνομία συγκεντρώθηκε στην περιοχή για να «περιφρουρήσει» την πορεία των ακροδεξιών με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν επεισόδια και η αστυνομία να επιτίθεται βάναυσα στους Παλαιστίνιους, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, χημικά και πλαστικές σφαίρες, τραυματίζοντας τελικά 105 Παλαιστίνους και συλλαμβάνοντας 40.
Το ξερίζωμα των Παλαιστίνιων
Στις αρχές της χρονιάς, το περιφερειακό δικαστήριο της Ιερουσαλήμ αποφάσισε υπέρ των ισραηλινών οικογενειών που διεκδικούσαν δικαιώματα ιδιοκτησίας στη συνοικία Σέιχ Τζάρα, κάτι που σημαίνει πως δεκάδες Παλαιστίνιοι θα εκδιωχθούν από τα σπίτια τους. Η ιστορία της συνοικίας Σέιχ Τζάρα δεν είναι καινούρια, αφού από το 1972 Ισραηλινοί έποικοι ξεκίνησαν να διεκδικούν δικαιώματα ιδιοκτησίας σε αυτήν τη γειτονιά και το 2008-2009 οι πρώτες οικογένειες Παλαιστινίων εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους.
Έκτοτε, η ιστορία είναι η συνηθισμένη: τα δικαστήρια που αναλαμβάνουν τέτοιου είδους υποθέσεις πάντα καταλήγουν σε αποφάσεις υπέρ της εκδίωξης των Παλαιστινίων και βασικός τους ρόλος είναι να ορίζουν το ποσό της αποζημίωσής. Τα οικόπεδά των Παλαιστινίων καταλήγουν σε οικοδομικές εταιρείες που με τη σειρά τους χτίζουν νέα σπίτια για Ισραηλινούς κατοίκους-έποικους.
Έτσι και στην παρούσα υπόθεση, το ανώτατο δικαστήριο είχε δώσει διορία στις οικογένειες των Παλαιστινίων να έρθουν σε συμφωνία με την εταιρεία διακανονισμού σχετικά με την αποζημίωση που θα λάμβαναν για να προχωρήσουν στην απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας τους μέχρι την Πέμπτη 6 Μαΐου.
Η συσσωρευμένη οργή και η αντίσταση των Παλαιστίνιων
Οι ημέρες μέχρι την 6η Μαΐου ήταν ιδιαίτερα πολωμένες, ενώ την Κυριακή 2 Μαΐου κυκλοφόρησε και ένα βίντεο με έναν Ισραηλινό να εισβάλει στο σπίτι μίας Παλαιστίνιας, δηλώνοντας πως πλέον το σπίτι είναι δικό του! Μάλιστα, με πλήρη κυνισμό, το βασικό του επιχείρημα ήταν πως
«Αν δεν στο κλέψω εγώ, κάποιος άλλος θα το κλέψει»!
Από την Τετάρτη 5 Μαΐου, παραμονή της απόφασης του δικαστηρίου, η κατάσταση άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου, με την αστυνομία να συγκρούεται με Παλαιστίνιους ενώ την Παρασκευή 7 Μαΐου η ισραηλινή αστυνομία εισέβαλε για μία ακόμα φορά στο τέμενος Αλ Ακσά μετά τη βραδινή προσευχή του Ραμαζανιού, κάνοντας χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πλαστικών σφαιρών. Ταυτόχρονα καλέστηκαν πορείες στη Σέιχ Τζάρα και στην Πύλη της Δαμασκού που δέχτηκαν άγρια καταστολή, με αποτέλεσμα ο απολογισμός της ημέρας να μετράει 205 Παλαιστίνιους τραυματισμένους, 45 εκ των οποίων με τραύματα στο κεφάλι από πλαστικές σφαίρες.
Η διαχρονική καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, σε συνδυασμό με τις συνέπειες της πανδημίας, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα, με Παλαιστίνιους από όλη τη χώρα να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και τις πορείες ενάντια στις νέες επικείμενες εξώσεις. Την ίδια ώρα, το ισραηλινό κράτος αντιμετώπισε με εξαιρετική βία τους Παλαιστίνιους, κλιμακώνοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Η καταστολή συνεχίστηκε και εντάθηκε τις επόμενες μέρες, και από τη Δευτέρα ξεκίνησαν οι εναέριες επιθέσεις από τον ισραηλινό στρατό κλιμακώνοντας περαιτέρω την βία και τις δολοφονίες Παλαιστινίων.
Ένοπλες συγκρούσεις και πολιτικά παιχνίδια
Ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να βομβαρδίζει πολλές περιοχές τις Λωρίδας της Γάζας, με τη Χαμάς να απαντά με εκατοντάδες ρουκέτες. Μέχρι την Τετάρτη 12/5 ο απολογισμός των νεκρών έφτανε στους 65, ανάμεσά τους 16 παιδιά. Κτήρια κατοικιών και άλλα έχουν καταστραφεί, η πόλη της Γάζας τυλίγεται στους καπνούς από τους βομβαρδισμούς και οι κάτοικοι δεν μπορούν να νιώσουν πουθενά ασφαλείς.
Η περίοδος που βλέπουμε να κλιμακώνεται η κατάσταση δεν είναι τυχαία. Ο Νετανιάχου «έρχεται» από την τέταρτη εκλογική ήττα μέσα σε δύο χρόνια (καθώς το κόμμα του μπορεί να ήρθε πρώτο αλλά κέρδισε μόνο 30 από τις 120 βουλευτικές έδρες) και όλα δείχνουν πως δε θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ τα αντιπολιτευτικά κόμματα είναι σε συνεννοήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Νετανιάχου έχει μεγάλη ανάγκη να παραμείνει στην εξουσία, καθώς με τα σκάνδαλα διαφθοράς που έχουν αποκαλυφθεί κινδυνεύει να μπει στη φυλακή.
Έτσι, αφενός οι πολεμικές εντάσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη καθυστερούν τις διαδικασίες σχηματισμού κυβέρνησης από την αντιπολίτευση, αφετέρου ο Νετανιάχου ευελπιστεί να συσπειρώσει δυνάμεις γύρω του, ανεβάζοντας το εθνικό συναίσθημα.
Παράλληλα, η νέα προεδρεία του Μπάιντεν στις ΗΠΑ, έχει στερήσει από το Ισραήλ έναν πολύ καλό σύμμαχο, τον Τραμπ, ο οποίος το 2017 είχε αναγνωρίσει μονομερώς σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ. Σήμερα, το τοπίο για τον Νετανιάχου είναι πιο θολό και η κλιμάκωση στη Λωρίδα της Γάζας αποτελεί ένα «παιχνίδι εξουσίας» και υπολογισμού δυνάμεων.
Στο μεταξύ, σε αυτό το «παιχνίδι» πολιτικών συμφερόντων, άμαχοι άνθρωποι – στη συντριπτική τους πλειοψηφία Παλαιστίνιοι αλλά και κάποιοι Ισραηλινοί – χάνουν τις ζωές τους.
Κοινός αγώνας Ισραηλινών και Παλαιστίνιων εργαζομένων
Στη βαρβαρότητα που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες –αλλά και τις τελευταίες δεκαετίες– στη Λωρίδα της Γάζας, αποκαλύπτεται για μία ακόμα φορά πως οι δυο λαοί δεν κερδίζουν ποτέ τίποτα από τα «παιχνίδια» των «μεγάλων». Αντιθέτως είναι αυτοί που πλήττονται, που χάνουν τις ζωές τους.
Το Παλαιστινιακό μετρά δεκαετίες συγκρούσεων. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να λυθεί, πολύ περισσότερο να λυθεί με δίκαιο για τους Παλαιστίνιους τρόπο, μέσα από στρατιωτική αντιπαράθεση. Πίσω από αυτή την αντιπαράθεση βρίσκεται η καπιταλιστική λογική που καταπατά δικαιώματα και ανθρώπινες ζωές, από τη μεριά του Ισραήλ, για να επιτρέπει στην Ισραηλινή άρχουσα τάξη να επιβιώνει και να κυριαρχεί μέσα στον αραβικό περίγυρο που την περιβάλλει. Από την άλλη πλευρά οι τακτικές που χρησιμοποιούνται από Παλαιστινιακές οργανώσεις όπως η Χαμάς, των μαζικών βομβαρδισμών με ρουκέτες εναντίον του ισραηλινού πληθυσμού είναι επίσης αδιέξοδη – γιατί απλά αποξενώνει τα ισραηλινά λαϊκά στρώματα και ενισχύει τους φανατικούς. Από την άλλη, βέβαια, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να στηριχτούν καθόλου στο λεγόμενο «διεθνή παράγοντα» αφού οι μεγάλοι του πλανήτη δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ τίποτα ουσιαστικό για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα τους, όπως έχει αποδειχθεί από την ιστορία.
Η μόνη ελπίδα που υπάρχει για το μέλλον είναι τα πιο προοδευτικά τμήματα των ισραηλινών και παλαιστινιακών λαϊκών στρωμάτων να αντλήσουν συμπεράσματα από την αδιέξοδη ιστορία των στρατιωτικών συγκρούσεων και του εθνικού και θρησκευτικού φανατισμού καθώς και από το γεγονός πως πίσω από αυτά τα αδιέξοδα βρίσκεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα κοινό μέτωπο πάλης Παλαιστινίων και Ισραηλινών εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η στρατιωτική αντιπαράθεση, να διασφαλιστεί η ειρήνη και να υπάρξει ευημερία και για τους δυο λαούς. Αυτό είναι συνυφασμένο με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό στην περιοχή. Η ελπίδα για κάτι τέτοιο βρίσκεται στη νέα γενιά για την οποία ο καπιταλισμός επιφυλάσσει ένα μέλλον γεμάτο αδιέξοδα, συγκρούσεις και μίσος.
