Της Σύνταξης του «Ξ»
Την Πέμπτη 11/2 ψηφίστηκε το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας με το οποίο θεσμοθετείται «ελάχιστη βάση εισαγωγής» για κάθε τμήμα ΑΕΙ και ανώτατο χρονικό όριο σπουδών (Ν+2 για τις 4ετείς και Ν+3 για τις 5ετείς και 6ετείς σχολές). Παράλληλα, ιδρύεται πανεπιστημιακή αστυνομία η οποία θα εγκατασταθεί μέσα στις σχολές με το πρόσχημα την καταπολέμηση του εγκλήματος, ενώ την ίδια ώρα περιορίζεται δραστικά το δικαίωμα πρόσβασης της υπόλοιπης κοινωνίας στους χώρους των πανεπιστημίων, επιτρέπεται η ύπαρξη καμερών παρακολούθησης, ενώ δίνεται και η δυνατότητα παρακολούθησης των ηλεκτρονικών και τηλεφωνικών επικοινωνιών μέσα στις σχολές!
***
Η εφαρμογή αυτού του νόμου θα οδηγήσει σε ένα ζοφερό μέλλον αποκλεισμού πλατιών στρωμάτων της νεολαίας από το δικαίωμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νόμος έχει βασικό στόχο να μειώσει δραστικά τον αριθμό των μαθητών που θα καταφέρνουν να κερδίσουν μια θέση στο δημόσιο πανεπιστήμιο, εξασφαλίζοντας πελατεία για τα ιδιωτικά κολέγια, των οποίων τα πτυχία έχουν εξισωθεί με αυτά των πανεπιστημίων. Στην πράξη δηλαδή, μαθητές που δε θα καταφέρνουν να μπουν σε κάποια δημόσια σχολή λόγω χαμηλής βαθμολογίας, θα παίρνουν πτυχίο με τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα από κάποια ιδιωτική σχολή. Η μόνη διαφορά είναι ότι προκειμένου να το αποκτήσουν, θα πληρώνουν δίδακτρα.
Όσο για αυτούς που θα καταφέρουν να περάσουν σε κάποιο δημόσιο πανεπιστήμιο, η ζωή θα είναι πολύ πιο δύσκολη και πιεστική, αφού θα είναι υποχρεωμένοι να τελειώσουν τις σπουδές τους μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια. Αυτό για τα παιδιά των πλουσίων δεν είναι πρόβλημα, όμως για τα παιδιά των εργατικών οικογενειών που είναι υποχρεωμένα να εργάζονται, το πρόβλημα είναι μεγάλο. Γιατί μπορεί να τους στερήσει το πτυχίο την ίδια στιγμή που θα τους στερεί τον ελεύθερο χρόνο για οτιδήποτε εκτός της σχολής και της δουλειάς.
Την ίδια ώρα ο νόμος κινείται στην κατεύθυνση του σκληρού αυταρχισμού και της στέρησης βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων της νεολαίας και της κοινωνίας. Με πρόσχημα την πάταξη της εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια, στην ουσία επιχειρείται η καταστολή κάθε μελλοντικού κινήματος, διαμαρτυρίας, κινητοποίησης του φοιτητικού κόσμου, αλλά και ο περιορισμός του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Με τη μόνιμη παρουσία αστυνομικών αλλά και των υπόλοιπων μέσων παρακολούθησης, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και άλλες δράσεις που παραδοσιακά γίνονταν στα πανεπιστήμια, θα περιοριστούν δραστικά, ή θα πραγματοποιούνται υπό καθεστώς εκφοβισμού. Τέλος, επιχειρείται να αποκοπεί το πανεπιστήμιο από την υπόλοιπη κοινωνία, αφού πλέον η πρόσβαση στους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων θα επιτρέπεται μόνο σε όσους και όσες έχουν άμεση σχέση με αυτά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
***
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό, όλο το τελευταίο διάστημα, φοιτητές και μαθητές βρέθηκαν στους δρόμους διοργανώνοντας μαζικές κινητοποιήσεις. Το κίνημα ενάντια στο νόμο Κεραμέως βρέθηκε αντιμέτωπο με σκληρή αστυνομική καταστολή, ενώ κατάφερε να αναπτυχθεί κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, με κλειστές σχολές, εν μέσω εξεταστικής και εντατικού διαβάσματος.
Οι πορείες όμως που διοργανώθηκαν δεν ήταν μόνο μαζικές και μαχητικές, αλλά και ενωτικές με τις δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς να καλούν και να συμμετέχουν σε κοινές δράσεις.
Όλα τα παραπάνω, μπορεί να μην ήταν αρκετά για να σταματήσουν την ψήφιση του νόμου, αποτελούν ωστόσο σημαντικά βήματα για το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, που είναι πλέον απαραίτητο να δώσει τη μάχη να μην εφαρμοστούν τα μέτρα που μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε πεδία καταστολής και μόρφωσης για τους λίγους.
Προκειμένου να ανατραπεί το έκτρωμα της Κεραμέως, απαιτείται
- η συνέχιση των «διαδηλώσεων της Πέμπτης»,
- οι ενημερωτικές εκστρατείες προς το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και της υπόλοιπης κοινωνίας για το τι σημαίνει αυτή η επίθεση για τα δικαιώματά της,
- η συνέχιση των κοινών δράσεων της Αριστεράς στα πανεπιστήμια και στο δρόμο,
- το κάλεσμα στις οργανώσεις των εκπαιδευτικών και των υπόλοιπων εργαζομένων να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις της νεολαίας με απεργιακές δράσεις και συμμετοχή στις φοιτητικές διαδηλώσεις
- το χτίσιμο, εν τέλει ενός μαζικού πανεκπαιδευτικού μετώπου φοιτητών, μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών.
Παρά τις σοβαρές δυσκολίες της περιόδου της πανδημίας, των περιοριστικών μέτρων και της καταστολής, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποτραπεί η εφαρμογή ενός νόμου που θα πάει την εκπαιδευτική κοινότητα δεκαετίες πίσω, περιορίζοντας τις δυνατότητες αντίστασης, ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, και αποκόπτοντας την από την υπόλοιπη κοινωνία και τους αγώνες της.
Είναι μια δύσκολη μάχη, που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί, αν δε θέλουμε να μετατραπούν τα πανεπιστήμια σε εργαστήρια παπαγαλίας και υποταγής.
