Το μοντέλο της Ολυμπιακής φαίνεται πως θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση και στον ΟΣΕ. Ο ΟΣΕ είναι η πρώτη στη λίστα δημόσια επιχείρηση που παίρνει το δρόμο της διάλυσης και της ιδιωτικοποίησης.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα από τη μια το γεγονός ότι ο ΟΣΕ είναι ελλειμματικός ενώ από την άλλη το γεγονός ότι η ΕΕ πιέζει για την ολοκλήρωση των έργων που έχει αναλάβει ο οργανισμός και απειλεί με περικοπές κονδυλίων.
Έτσι λοιπόν τα σχέδια της κυβέρνησης περιλαμβάνουν:
Τη διάσπαση του ΟΣΕ και τη δημιουργία άλλων 3 θυγατρικών εταιριών επιπλέον στις 6 που ήδη υπάρχουν.
Την αξιοποίηση – πώληση της ακίνητης περιουσίας του οργανισμού.
Την ένταξη του ΟΣΕ στο κυβερνητικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τη συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ (στα πρότυπα του ΟΤΕ) που ετοιμάζει η κυβέρνηση τότε γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι το μέλλον των εργαζομένων προβλέπεται δυσοίωνο.
Ας δούμε όμως αν τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι σοβαρά. Ο ΟΣΕ έχει αυτή τη στιγμή χρέη πάνω από 550 εκ ευρώ, ενώ κάθε χρόνο παίρνει κρατική επιχορήγηση 50 εκ ευρώ και δάνεια αξίας 300 εκ ευρώ περίπου. Όλα αυτά κάνουν τον ΟΣΕ όντως μία ελλειμματική επιχείρηση αλλά η ουσία της υπόθεσης είναι να δούμε ποιος φταίει γι’ αυτό.
Είναι λοιπόν απορίας άξιο πώς ο ΟΣΕ δεν παρουσιάζει κέρδη τη στιγμή που σε όλη την Ευρώπη το τραίνο αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή και δημοφιλή μέσα μεταφοράς. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται βέβαια στο απαρχαιωμένο δίκτυο (ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο), στα λίγα δρομολόγια, και τα παροπλισμένα τραίνα του οργανισμού. Για την κατάσταση αυτή όμως δεν ευθύνονται καθόλου οι εργαζόμενοι που τώρα καλούνται να πληρώσουν τη νύφη. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων είναι αυτές που απαξίωσαν τον ΟΣΕ. Δεν διέθεσαν καθόλου κεφάλαια για την ανανέωση του δικτύου, και όταν ενδιαφέρθηκαν για το ζήτημα έδωσαν σημαντικά έργα (Τέμπη, προαστιακός κτλ) σε ιδιωτικές εταιρίες (J&P ΑΒΑΞ του Λάτση, ΑΚΤΩΡ του Μπόμπολα κτλ) αντί να τα δώσουν στην αρμόδια ΕΡΓΟΣΕ (θυγατρική του ΟΣΕ αρμόδια για κατασκευές) με αποτέλεσμα να χαθεί και χρόνος από τις καθυστερήσεις αλλά και να φύγουν από το δημόσιο σημαντικά έργα που θα έφερναν κέρδος στον οργανισμό.
Την ίδια στιγμή όλος ο οικονομικός σχεδιασμός του ΟΣΕ γίνεται από το υπουργείο μεταφορών που διορίζει και τη διοίκηση του οργανισμού. Πώς λοιπόν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ «νίπτουν τας χείρας τους» για την κατάσταση του;
Ένα ακόμη σημείο είναι η τεράστια ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ που είναι η 2η μεγαλύτερη στη χώρα μετά από αυτή της εκκλησίας της Ελλάδος (με νόμο όλα τα ακίνητα που βρίσκονται 50μ δεξιά και αριστερά των γραμμών έχουν απαλλοτριωθεί υπέρ του ΟΣΕ). Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση σχεδιάζει την πώληση αυτής της περιουσίας τη στιγμή που η ίδια ευθύνεται για τη μη αξιοποίηση της από το δημόσιο.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι στον ΟΣΕ είμαστε για άλλη μία φορά θεατές σε ένα έργο που αφορά όλες τις ΔΕΚΟ. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν απαξιώσει συνειδητά όλες της δημόσιες επιχειρήσεις ώστε να εμφανίσουν την ιδιωτικοποίηση τους σαν μοναδική σωτηρία. Είναι οι ίδιες υπεύθυνες για το χάλι του δημοσίου και τώρα φορτώνουν τα βάρη στους εργαζόμενους.
Το παράδειγμα της Βρετανίας όπου η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων οδήγησε σε κατακόρυφη πτώση την ασφάλεια των μεταφορών, στην εγκατάλειψη του δικτύου και στην αύξηση των τιμών των εισιτηρίων δεν είναι μακριά και δείχνει ξεκάθαρα τι ετοιμάζουν στο ΟΣΕ. Η αντίσταση στα σχέδια της κυβέρνησης και ο αγώνας για δημόσιες, φτηνές και ασφαλείς μεταφορές προς όφελος όλης της κοινωνίας αποτελεί καθήκον για όλο το εργατικό κίνημα.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
