Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Το Σάββατο 11/2, στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, αίσθηση προκάλεσαν τα όσα είπε ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης. Δεν θα σταθούμε αναλυτικά στην ομιλία του, όμως έχουν ενδιαφέρον κάποιες σημαντικές αλήθειες που ανέφερε.
Μιλώντας για την πορεία της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές είπε πως
«καμία εκτίμηση μας δεν επιβεβαιώθηκε»[1]
Πράγματι, όχι μόνο όσον αφορά την πρόσφατη εξέλιξη της διαπραγμάτευσης, αλλά συνολικά τα 2 αυτά χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, «καμία εκτίμηση του δεν επιβεβαιώθηκε».
Μοιάζει σαν να έχει περάσει αιώνας, κι όμως 2 χρόνια πριν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε στην «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές με την πίστη ότι θα έχει μια «αμοιβαία επωφελή» συνεργασία μαζί τους. Στην πραγματικότητα βέβαια πήγαινε σε πόλεμο – πόλεμο που τελικά είχε θύματα τους εργαζομένους και τους φτωχούς με την εφαρμογή ενός ακόμη μνημονίου. Κι έτσι, το κόμμα που ξεκίνησε για να ανατρέψει τη λιτότητα κατέληξε σήμερα να μοιάζει όλο και πιο πολύ με το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, που σύμφωνα με τον κ. Φίλη,
«μπορεί να βρωμάει αλλά είναι ο συγγενέστερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ»[1]
Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου και μ’ αυτή την εκτίμηση του Ν. Φίλη. Εξάλλου εδώ και χρόνια το «Ξ» υποστηρίζει κι εξηγεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπει σε πορεία Σοσιαλδημοκρατικοποίησης και πως αυτό μπορούσε να το αποτρέψει μόνο η μαζική αντίσταση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ή, πιο σωστά, οι διάφορες αριστερές πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ, που από κοινού κατείχαν την πλειοψηφία στα εκλεγμένα όργανα του κόμματος, ποτέ δεν κατάφεραν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι…
Από την άλλη ο Φίλης ξέχασε να μας πει, πόσο «βρωμάει» και το δικό του κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ (εκτός αν αυτό ήθελε να πει με την αναφορά του στο ΠΑΣΟΚ). Όσο για αυτό, μπορούν πάντως να τον διαβεβαιώσουν σχετικά οι απολυμένες καθαρίστριες της ΟΣΥ[2] και όσοι συνολικά υποφέρουν από τις πολιτικές που το κόμμα του εφαρμόζει.
Σε άλλη μια σκηνή που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη, μετά το τέλος της τοποθέτησης του Ν. Φίλη, οι πόρτες της αίθουσας όπου γινόταν η συνεδρίαση, έκλεισαν για τους δημοσιογράφους.[3] Τους βγάλανε δηλαδή έξω από την αίθουσα και συνέχισαν τη… συζήτηση(;) χωρίς την παρουσία τους!
Ας κατανοήσουμε το νόημα αυτής της κίνησης σε όλο της το βάθος: οι κάμερες και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων είναι ευπρόσδεκτα όταν είναι να μιλά ο πρωθυπουργός και να χειροκροτούν οι από κάτω. Όταν είναι να βγει στην επιφάνεια σύγκρουση, ιδιαίτερα από ένα μέχρι πρόσφατα υπουργό και εκλεκτό της ηγεσίας, τότε τα μικρόφωνα κλείνουν και οι δημοσιογράφοι οδηγούνται εκτός της αίθουσας.
Όμως και πάλι… πρέπει να είναι κανείς αφελής για να ψάχνει για πραγματική δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχνάει κανείς ότι ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, όταν άλλαξαν γραμμή μετά το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, έσυραν το κόμμα και τη χώρα σε εκλογές καταργώντας και την Κεντρική Επιτροπή και το Συνέδριο και με προφανή στόχο να εξαπατήσουν τους ψηφοφόρους προτού αυτοί καταλάβουν που ακριβώς οδηγούνταν η κατάσταση;
