της σύνταξης
Όταν οι καθηγητές ξεκινούσαν την πρώτη βδομάδα απεργίας, γράφαμε στην προκήρυξη που μοιράζαμε:
«Σε αυτόν τον αγώνα οι καθηγητές δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Από τη μια γιατί η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας είναι πραγματικά υπόθεση όλων μας. Κυρίως όμως, αν το παράδειγμα της ΟΛΜΕ ακολουθήσουν κι’ άλλες ομοσπονδίες, κι άλλοι κλάδοι εργαζομένων, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένα δυνατό απεργιακό μέτωπο που να ανατρέψει αυτή την πολιτική και την κυβέρνηση που την εφαρμόζει. Αντιθέτως, αν οι καθηγητές μείνουν σ’ αυτή τη μάχη μόνοι, κανείς δεν μπορεί να αισιοδοξεί για το αποτέλεσμα. Η μέχρι τώρα ιστορία έχει δείξει πως κανένας κλάδος δεν μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση και την Τρόικα αν δώσει τη μάχη μόνος του!»[1]
Οι καθηγητές δεν έμειναν μόνοι τους. Στον αγώνα μπήκαν με επαναλαμβανόμενες απεργίες οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ και η ΠΟΠΟΚΠ.
Ήταν όμως ομοσπονδίες μικρές από την σκοπιά την αριθμών που δεν ήταν δυνατόν να δώσουν τον τόνο ότι δημιουργείται ένα δυνατό απεργιακό μέτωπο που να βοηθήσει τους καθηγητές να «κρατήσουν» και να λειτουργήσει σαν πόλος έλξης για ακόμα περισσότερες ομοσπονδίες και μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία.
Οι μεγάλες Ομοσπονδίες… την πεπατημένη…
Οι ηγεσίες των μεγάλων Ομοσπονδιών του Δημοσίου που μπορούσαν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μαζικού και δυνατού απεργιακού μετώπου ακολούθησαν την πεπατημένη της προδοσίας.
Οι ηγεσίες της ΠΟΕΔΗΝ (εργαζόμενοι στα νοσοκομεία) και της ΔΟΕ (δάσκαλοι στα δημοτικά) έβγαζαν αγωνιστικές κραυγές από τα γραφεία και τις πολυθρόνες τους, ενώ η έμπειρη ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ (εργαζόμενοι στους Δήμους) κάλεσε μια 48ωρη απεργία οργανωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε …να μην έχει συμμετοχή.
Όσο για τις ηγεσίες των Συνομοσπονδιών… η ΑΔΕΔΥ κυριολεκτικά σύρθηκε σε δυο 48ωρες, παραμένοντας πολύ πίσω από τις ανάγκες. Η δε ΓΣΕΕ δεν βρήκε ότι υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος για να καλέσει απεργία…
Έτσι, κλείνει και αυτός ο γύρος των απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι καθηγητές που ξεκίνησαν την απεργία με τα ιστορικά για τον κλάδο ποσοστά 90-95%, εγκαταλείπουν καθώς δεν βλέπουν προοπτική σ’ ένα απεργιακό μέτωπο που δεν εξαπλώνεται αλλά αντιθέτως σαμποτάρεται τόσο από δυνάμεις από μέσα όσο και από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των άλλων ομοσπονδιών και των συνομοσπονδιών.
Ωστόσο αυτός ο αγώνας της ΟΛΜΕ αφήνει μερικές σημαντικές παρακαταθήκες, πέρα από το ιστορικό ποσοστό συμμετοχής στην απεργία τις πρώτες μέρες.
Οριζόντιος συντονισμός
1ον και σημαντικότερο. Οι μαχητικές παρατάξεις στην ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεις)[2] πήραν την πρωτοβουλία να καλέσουν σε συντονισμό τις Ομοσπονδίες του Δημοσίου που δέχονταν τα πυρά της κυβέρνησης, ξεπερνώντας την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που βούλιαζε στην αδράνεια.
Στο συντονιστικό της 28/8 ανταποκρίθηκαν 15 ομοσπονδίες. Άλλες με ειλικρινείς διαθέσεις και άλλες «για τα μάτια του κόσμου».[3] Το απεργιακό μέτωπο που προέκυψε, αν και μικρό για τις ανάγκες της περιόδου, δείχνει το δρόμο. Το σαμποτάζ των Συνομοσπονδιών (ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ) μπορεί να ξεπεραστεί με οριζόντια διασύνδεση και συντονισμό, όπως αυτόν που επεδίωξε η ΟΛΜΕ.
Απεργιακό ταμείο
2ον. Η δημιουργία απεργιακού ταμείου (αν και καθυστέρησε) ξαναβάζει στην ατζέντα των κινητοποιήσεων ένα πολύ δυνατό όπλο που είχε μείνει ξεχασμένο από προηγούμενες δεκαετίες. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε όλα σχεδόν τα σωματεία ανακαλύπτουν χίλιες δυο δικαιολογίες για να υποστηρίξουν ότι ένα απεργιακό ταμείο δεν μπορεί ή δεν πρέπει να υπάρχει. Η ΟΛΜΕ ξανάφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα αυτό, δείχνοντας πώς μπορεί ρεαλιστικά να λειτουργήσει (με αρχικό κεφάλαιο από την Ομοσπονδία, εισφορές από άλλες Ομοσπονδίες και Σωματεία, κουπόνια για συλλογή χρημάτων από αλληλέγγυα κομμάτια της κοινωνίας κοκ).
Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή
3ον. Η δημιουργία κεντρικής απεργιακής επιτροπής ήταν επίσης ένα όπλο του κινήματος από το παρελθόν και επανέρχεται στον προσκήνιο με τον αγώνα που έδωσαν οι καθηγητές. Παρά τις όποιες αδυναμίες τόσο στις τοπικές όσο και στην κεντρική απεργιακή επιτροπή, η ουσία είναι ότι: ένας μεγάλος απεργιακός αγώνας δεν μπορεί να μένει στα χέρια ενός ΔΣ. Το ΔΣ πρέπει να πλαισιώνεται και να ελέγχεται από εκπροσώπους των εργαζομένων εκλεγμένους από τη βάση την ώρα του αγώνα και γι’ αυτό το σκοπό. Έτσι διασφαλίζεται (όσο μπορεί να διασφαλιστεί) ότι η οποιαδήποτε ηγεσία θα παίρνει ανά πάσα στιγμή του αγώνα αποφάσεις που εκφράζουν τη βάση και δεν θα κατευθύνει τον αγώνα με γνώμονα το δικό της «βόλεμα» ή άλλα συμφέροντα.
Στους αγώνες που αναπόφευκτα έρχονται στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, οι εργαζόμενοι μπορούν να αξιοποιήσουν, να επεξεργαστούν καλύτερα και να επεκτείνουν τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις μάχες αυτής της φάσης του κινήματος, για να είναι οι αγώνες μας πιο αποτελεσματικοί και νικηφόροι.
