Μαμέτλουε Ζεμπέι, Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα. Mετάφραση – επιμέλεια: Χάρης Σιδέρης
Οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες μετάλλου ξεκίνησαν απεργία στις 4 Ιουλίου, μετά το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των συνδικάτων και των εργοδοτών στο Συμβούλιο μετάλλου και συναφών βιομηχανιών (MEIBC). Την πρώτη μέρα της απεργίας, περίπου 20.000 εργαζόμενοι έκαναν πορεία στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ προς την έδρα των γραφείων της ένωσης των εργοδοτών, ενώ χιλιάδες άλλοι συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν στο Κέιπ Τάουν και το Ντέρμπαν.
Η απεργία μπαίνει τώρα στη δεύτερη εβδομάδα και δεν υπάρχουν σημάδια συμβιβασμού στον ορίζοντα. Η απεργία είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία χρόνια.
Τα κύρια αιτήματα των εργαζομένων είναι η αύξηση των μισθών κατά 13% (το αρχικό αίτημα ήταν για 20%), και την απαγόρευση των υπεργολαβιών, οι οποίες απασχολούν πάνω από το 23% του εργατικού δυναμικού στις βιομηχανίες μετάλλου. Άλλα αιτήματα είναι η 20ήμερη άδεια μετ’ αποδοχών για τους συνδικαλιστές, η αύξηση των ημερών αδείας για οικογενειακούς λόγους και συλλογικές συμβάσεις διάρκειας ενός έτους αντί των πολυετών που ισχύουν σήμερα. Οι εργοδότες προσφέρουν 7% αύξηση των μισθών, η οποία είναι λίγο πάνω από το 5% που πρόσφεραν κατά την έναρξη των διαπραγματεύσεων, ενώ είναι απρόθυμοι να ικανοποιήσουν το αίτημα για απαγόρευση των υπεργολάβων στη βιομηχανία.
Oι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια μπαίνουν κι αυτοί στον αγώνα
Λόγω της μαζικότητας της απεργίας και της μαχητικότητας των εργατών, η οποία αντικατοπτρίζεται στη ριζοσπαστική ρητορική της ηγεσίας των συνδικαλιστών, η απεργία έχει εμπνεύσει κι άλλους κλάδους εργαζομένων να συμμετάσχουν στον αγώνα και έχει εντείνει την ταξική πάλη. Αυτό έχει αναγκάσει τους ηγέτες μεγάλων συνδικάτων σε αντίστοιχες βιομηχανίες να ξεκινήσουν την κινητοποίηση των μελών τους για απεργίες με παρόμοια αιτήματα. Στις 11 Ιουλίου, περίπου 70.000 εργαζόμενοι στα διυλιστήρια πετρελαίου ενώθηκαν με τους 200.000 που συμμετείχαν στην απεργία των εργαζομένων στις βιομηχανίες μετάλλου. Η Εθνική Ένωση Ανθρακωρύχων κινητοποιείται επίσης για παρόμοιες δράσεις στα ορυχεία. Η εργατική συνομοσπονδία COSATU, απείλησε να καλέσει γενική απεργία προς υποστήριξη των μεταλλεργατών και της εκστρατείας τους για αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο.
Τα ΜΜΕ ενάντια στην απεργία
Τα αφεντικά διεξάγουν άγρια εκστρατεία δυσφήμησης της απεργίας. Τα ΜΜΕ καλούν τους εργαζόμενους να σταματήσουν τις δράσεις τους στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος», της «οικονομικής ανάκαμψης» και της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας στις παγκόσμιες αγορές». Παρά τα τόσα και τόσα αξιολύπητα «πατριωτικά» καλέσματα, απέτυχαν να σταματήσουν τις απεργίες ή να μειώσουν την συμπάθεια της εργατικής τάξης για τον αγώνα των μεταλλεργατών. Έτσι, η άρχουσα τάξη, μέσω των ΜΜΕ, κατέφυγε σε μια ολοκληρωτική εκστρατεία διαστρέβλωσης, ψεύδους και υπερβολών προσπαθώντας να υπονομεύσει τη βάση της υποστήριξης και της δημόσιας συμπάθειας για την απεργία.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία υπονομεύει τον αγώνα
Οι ηγέτες των συνδικάτων δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για να κινητοποιήσει άλλους κλάδους σε συμπαράσταση των μεταλλεργατών (όπως εργατικά σωματεία κοινωνικές και νεολαιίστικες οργανώσεις) και να δημιουργήσει ένα ισχυρό κίνημα που να επιφέρει αποφασιστικά πλήγματα κατά των παρασιτικών και αντιδραστικών αφεντικών στις βιομηχανίες μετάλλου.
Στην πραγματικότητα, οι γραφειοκράτες των Συνδικάτων φοβούνται την κατά μέτωπο σύγκρουση με την εργοδοσία και ψάχνουν να βρουν τρόπος να «συμβιβάσουν» τα πράγματα. Αυτό είναι εμφανές από την προσήλωση τους στην ταξική συνεργασία. Οι ηγετικοί συνδικαλιστές έχουν δημιουργήσει μια «επιτροπές διαβούλευσης» με τα αφεντικά των μεγάλων βιομηχανιών μετάλλου, με σκοπό την ανεύρεση «λύσεων» για την έξοδο από την κρίση.
Απαιτούνται δράσεις με διάρκεια και πολιτική εναλλακτική
Η CWI στη Νότια Αφρική (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα – ΔΣΚ) κάνει εκστρατεία για το σχηματισμό απεργιακών επιτροπών και επιτροπών αλληλεγγύης. Το ΔΣΚ υποστηρίζει ότι αυτές θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν όλους τους μεταλλεργάτες, τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τις συλλογικότητες που υποστηρίζουν τον αγώνα με στόχο συνεχείς δράσεις που να έχουν σαν κορύφωση τη γενική απεργία όλων των εργαζομένων ώστε να συντριφθεί η πεισματική αντίσταση των αφεντικών. Αυτά τα βήματα είναι απαραίτητα για να προχωρήσει ο αγώνας, ιδιαίτερα καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει δείξει την ανικανότητα και την απροθυμία της να γενικεύσει τον αγώνα.
Αυτές οι απεργίες επιβεβαιώνουν και πάλι την ανάγκη οι οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης να έρθουν σε ρήξη με τις πολιτικές που επιδιώκουν τη συνεργασία μεταξύ των τάξεων και να οικοδομήσουν γνήσια αγωνιστικά συνδικάτα που θα ανατρέψουν τα αφεντικά στους χώρους εργασίας και θα αντισταθούν στην κατασταλτική δράση του κράτους. Οι συνδικαλιστές της βάσης πρέπει να κάνουν εκστρατεία για τον δημοκρατικό έλεγχο των συνδικάτων τους και για το σχηματισμό ενός μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να ενώσει όλες τις κατά τόπους και χώρους μάχες της εργατικής τάξης – σε κοινότητες, χώρους εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα – και να αγωνιστεί με ανεξάρτητες ταξικές πολιτικές για μια κυβέρνηση των εργαζομένων και των φτωχών ανθρώπων.
