Τις επόμενες μέρες εισάγεται προς ψήφιση στη βουλή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ο Κ. Μητσοτάκης, ο υπ. Εργασίας Γ. Βρούτσης και άλλα στελέχη της κυβέρνησης λένε ότι μετά από πολλά χρόνια οι συντάξεις θα αυξηθούν και παράλληλα θα δημιουργηθεί ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Πρόκειται για ένα ακόμα ωμό ψέμα και «στάχτη στα μάτια» του κόσμου. Πως είναι δυνατόν να αυξάνονται οι συντάξεις όταν μόλις πριν δυο μήνες, κατά την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού, μειώθηκε περαιτέρω η συνταξιοδοτική δαπάνη κατά 226 εκατομμύρια ευρώ;
Ένα ακόμα χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση και τα εργατικά δικαιώματα
Η κυβέρνηση την προεκλογική περίοδο ισχυριζόταν σε όλους τους τόνους ότι θα καταργήσει τον απαράδεκτο νόμο Κατρούγκαλου (ν. 4387/2016) τον οποίο ως αντιπολίτευση είχε καταψηφίσει. Στην πραγματικότητα τα 104 άρθρα του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου αποτελούν συνέχεια του νόμου Κατρούγκαλου και επιχειρούν να θωρακίσουν νομικά όσες διατάξεις κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το ΣτΕ. Έτσι, τα περισσότερα μέτρα είναι ήδη γνωστά και ο νέος νόμος τους προσδίδει το απαραίτητο νομικοτεχνικό περιτύλιγμα ώστε να διασφαλιστεί η ανεμπόδιστη εφαρμογή τους (διαχωρισμός σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, εξοντωτικά όρια ηλικίας και εξευτελιστικά ποσοστά αναπλήρωσης, οριστική κατάργηση 13ης και 14ης σύνταξης κα).
Από τις λοιπές «καινοτομίες» που εισάγει το νομοσχέδιο αξίζει να σταθούμε στους τρεις πυλώνες του νέου συστήματος. Το γνωστό ως «τριφασικό σύστημα ασφάλισης» αποτελεί έμπνευση του δικτάτορα Πινοσέτ και πρωτοεφαρμόστηκε στη Χιλή το 1981. Το σύστημα ήταν τόσο «ευνοϊκό» για το λαό της Χιλής που ο Πινοσέτ έσπευσε να εξαιρέσει από την εφαρμογή του το στρατό και την αστυνομία για να μη διαταραχτεί η κατασταλτική στήριξη της δικτατορίας. Τέσσερις δεκαετίες μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιεί το αντιδραστικό σύστημα Πινοσέτ ως κατευθυντήρια γραμμή για την κοινωνική ασφάλιση στα κράτη μέλη της. Η Ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να μείνει πίσω από αυτές της εξελίξεις.
Η Κοινωνική Ασφάλιση μετατρέπεται σε ατομική ευθύνη και επιλογή
Ο πρώτος πυλώνας του νέου συστήματος έχει αναδιανεμητικό χαρακτήρα και προβλέπει μια εθνική σύνταξη – επίδομα πείνας, ύψους 384 ευρώ, που θα είναι το μόνο κομμάτι της σύνταξης που θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι κεφαλαιοποιητικός και ο ίδιος ο εργαζόμενος θα χρηματοδοτεί τη σύνταξη του μέσω επαγγελματικών ταμείων, «αποταμιεύοντας» το κεφάλαιο που θα αντιστοιχεί στο ασφαλιστικό «πακέτο» που θα έχει επιλέξει. Ο τρίτος πυλώνας, επίσης κεφαλαιοποιητικός, θα αφορά την ιδιωτική ασφάλιση και ο εργαζόμενος θα κληθεί να «επενδύσει» ένα μέρος του εισοδήματός του σε κάποιο πρόγραμμα ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρείας προκειμένου να εξασφαλίσει κάτι επιπλέον για γεράματα του. Έτσι, επί της ουσίας, η κοινωνική ασφάλιση, σταδιακά, ιδιωτικοποιείται ενώ η κυβέρνηση δεν παραλείπει μέσω του νομοσχεδίου να δώσει «επενδυτικά κίνητρα» στα αρπακτικά των ασφαλιστικών εταιρειών και να μειώσει τις εργοδοτικές εισφορές για την τάξη που εκπροσωπεί. Με λίγα λόγια δημιουργείται ένα νέο πεδίο κέρδους για αυτούς που τα προηγούμενα χρόνια έκλεψαν δεκάδες δις ευρώ από τα αποθεματικά του ασφαλιστικού συστήματος, φορτώνοντάς τα στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.
24ωρη απεργία στις 18 Φλεβάρη
Η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και κερδήθηκε μέσα από πολύχρονους και σκληρούς αγώνες. Δεν αφορά μόνο τους συνταξιούχους αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Αφορά το δικαιώματα των νέων που σήμερα μπαίνουν στην αγορά εργασίας και δε γνωρίζουν πότε και αν θα πάρουν σύνταξη, αφορά το δικαίωμα να έχουμε εμείς και τα παιδιά μας στοιχειώδεις παροχές υγείας και περίθαλψης, αφορά την προστασία της μητρότητας κοκ. Η συντονισμένη επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα έχει σκοπό να γκρεμίσει τις λίγες κατακτήσεις που έχουν παραμείνει όρθιες.
Στη Γαλλία, οι εργαζόμενοι για περισσότερο από δυο μήνες δίνουν σκληρές μάχες προσπαθώντας να αναχαιτίσουν αντίστοιχες αντιασφαλιστικές επιθέσεις που εξαπολύει η κυβέρνηση. Σημαντικοί αν και μικρότερου μεγέθους αγώνες δίνονται και σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στο Βέλγιο. Ο αγώνας ενάντια στην περαιτέρω απορρύθμιση και την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος θα μπορούσε να δοθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με ένα κοινό σχέδιο που να συμπεριλαμβάνει απεργίες, καταλήψεις, ημέρες πανευρωπαϊκών δράσεων κοκ. Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να εμπνεύσει τους εργαζομένους, να οδηγήσει σε πολύ μαζική συμμετοχή στον αγώνα και να αμφισβητήσει τους κυρίαρχους σχεδιασμούς.
Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην Ελλάδα (και σε πολλές άλλες χώρες) δεν έχουν καμία πρόθεση να κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, ούτε καν να δώσουν οποιαδήποτε σοβαρή μάχη σε εθνικό επίπεδο. Ουσιαστικά με τη στάση τους βάζουν και αυτή τη φορά πλάτη για να περάσουν τα νέα μέτρα.
Η πάγια τακτική της τελευταίας περιόδου με την προκήρυξη μιας απεργίας – τουφεκιάς στον αέρα την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου δε μπορεί πλέον να πείσει κανέναν. Η κυβέρνηση έχει κάνει γνωστά τα σχέδια της για την ασφάλιση από τις προγραμματικές δηλώσεις του Ιουλίου. Μετά από εφτά μήνες σιγής νεκροταφείου, οι ηγεσίες των συνδικάτων μίλησαν: 24ωρη απεργία την ημέρα ψήφισης (αυτή τη φορά δεν πέτυχαν ούτε τη μέρα καθώς είναι πολύ πιθανό ότι το νομοσχέδιο δε θα ψηφιστεί στις 18 Φλεβάρη).
Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτές τις σάπιες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Τα μαχητικά πρωτοβάθμια και οι αγωνιστές της βάσης πρέπει να αξιοποιήσουμε και να κινητοποιηθούμε για την απεργία της 18ης Φλεβάρη, παλεύοντας για να προσπεραστούν αυτές οι ηγεσίες και να περάσουν οι αγώνες πραγματικά στα χέρια των εργαζομένων. Όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η μάχη, δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να τη δώσουμε με αποφασιστικότητα. Μόνο μέσα από γνήσιους, ενωτικούς και μαζικούς εργατικούς αγώνες μπορούμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας και να διεκδικήσουμε τα αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας ώστε να ζήσουμε σαν άνθρωποι και να αφήσουμε πίσω τη σημερινή βαρβαρότητα.
