Για άλλη μια φορά ο καπιταλισμός δείχνει τα δόντια του σε μια πόλη που η ανεργία σύμφωνα με το Εργατικό Κέντρο φτάνει το 50%.
Στη Νάουσα, όπως είναι γνωστό, πριν από 6 μήνες, έκλεισε το εργοστάσιο της Τρικολάν. Οι εργαζόμενοι τότε είχαν καταλάβει το εργοστάσιο και έδωσαν έναν αγώνα που χρόνια είχαμε να δούμε ανάλογο.
Σήμερα ο Λαναράς περνά ξανά στην επίθεση καλώντας σε εθελούσια αποχώρηση το 30% του εργατικού δυναμικού της κλωστοϋφαντουργικής μονάδας του στη Νάουσα. Το εργατικό κίνημα, για άλλη μια φορά, με τη συμπαράσταση και της κοινής γνώμης της πόλης, ξεκινά κινητοποιήσεις και αρνείται να δώσει «αμαχητί» έναν από τους τελευταίους οικονομικούς πνεύμονες της πόλης. Η εμπειρία του εργατικού κινήματος της πόλης έχει βγάλει – τουλάχιστον – ένα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα : «Όσο σκύβεις το κεφάλι, τόσο σε πατάνε».
Την Παρασκευή 27-05-05,κλήθηκε πορεία κάτω από την πίεση των εξελίξεων, με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου με τη συμμετοχή 500 περίπου ατόμων.
Τη Δευτέρα 31-05-05 πραγματοποιήθηκε τριήμερη συνάντηση, όπου συμμετείχαν αντιπροσωπεία εργατών και ο πρόεδρος του εργατικού κέντρου Νάουσας, ο υφυπουργός εργασίας Γιακουμάτος, ο διευθύνων σύμβουλος και ο νομικός σύμβουλος της εταιρίας, όπως επίσης και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Πολυζωγόπουλος.
Το αποτέλεσμα της συνάντησης αυτής ήταν η αναστολή των απολύσεων για 1 μήνα, με την προϋπόθεση της εξεύρεση καλύτερης δυνατής λύσης για τη μείωση του προσωπικού.
Αυτό δεν πρέπει να θεωρείται νίκη του εργατικού κινήματος ούτε πρέπει να μας επαναπαύει, μιας και η εταιρεία κάνει λίγο πίσω, κάτω από την πίεση που δέχεται από το τοπικό κίνημα, για να μεθοδεύσει εκ νέου την επίθεση της ενάντια στους εργαζόμενούς της.
Την προηγούμενη φορά το «χάπι» της κυβέρνησης για τη λύση του προβλήματος που μαστίζει την περιοχή ήταν το πανεπιστήμιο. Τώρα, εδώ που φτάσαμε και οι μάσκες έχουν πέσει, τώρα που το εργατικό κίνημα έχει πρόσφατη την εμπειρία της τακτικής του κεφαλαίου και της κυβερνητικής πολιτικής, ποιο άλλοθι μπορεί να βρει η κυβέρνηση;
Μπαίνοντας στη Νάουσα είναι αναρτημένο ένα πανό στο οποίο αναγράφεται «το κόστος να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Αυτό το σύνθημα πρέπει να το κάνουμε πράξη. Χρειάζεται να πούμε: Ως εδώ, φτάνει πια! Η επιθετική πολιτική του Λαναρά – και του κάθε Λαναρά – πρέπει να βρει ανάλογη απάντηση από το εργατικό κίνημα, να μας βρει μπροστά του ενωμένους και αποφασισμένους. Το εργοστάσιο να περάσει στα χέρια της τοπικής κοινωνίας, ο Λαναράς να φεύγει από τη μέση, το κράτος να επιδοτήσει τη λειτουργία και τον εκσυγχρονισμό του εργοστασίου, η λειτουργία του να διέπεται από διαφάνεια, εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να σωθούν οι θέσεις εργασίας και να μην μετατραπεί η Νάουσα σε πόλη φάντασμα.
Eιρήνη Παπαχρυσοστομίδου, Νάουσα
