Χριστίνα Ζιάκκα, μέλος της κίνησης «Χωματερή STOP – πολίτες εν δράσει» στη Δυτική Αθήνα
17 Συλλογικότητες και φορείς πανελλαδικά* στήριξαν, συντονίστηκαν κι οργάνωσαν την Πανελλαδική Ημέρα Δράσης κατά της καύσης απορριμμάτων, το Σάββατο 29/5.
Η καθεμιά είχε δραστηριοποιηθεί χωριστά τα προηγούμενα χρόνια και κάποιες έχουν δώσει σημαντικές μάχες, όπως ενάντια στην καύση που ήδη γίνεται στην τσιμεντοβιομηχανία της ΑΓΕΤ στο Βόλο και στο Αλιβέρι, για να μην προχωρήσει η καύση στο εργοστάσιο του ΤΙΤΑΝ στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στις συνεχείς επεκτάσεις των εγκαταστάσεων στη Φυλή στη Δυτική Αθήνα, κοκ.
Ένα καινούργιο στοιχείο είναι ότι αρκετά τοπικά κινήματα κατανοούν ότι χρειάζονται άλλο ένα όπλο στην φαρέτρα τους, τον συντονισμό απέναντι στους κοινούς εχθρούς: την κυβέρνηση που δρομολογεί έναν αντιπεριβαλλοντικό και αντικοινωνικό Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΕΣΔΑ), τους εργολάβους των σκουπιδιών κι εκείνους τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που υπηρετούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το πρώτο βήμα έγινε στις 29 Μάη, αλλά μένουν να γίνουν ακόμα πολλά!
Ένα πρώτο βήμα
Προετοιμάζοντας την 29η Μάη έγιναν δύο τηλε-εκδηλώσεις (μια στην Αθήνα και μια στην Θεσσαλονίκη), έγιναν τρεις μοτοπορείες (μια στην Αθήνα προς τον ΧΥΤΑ Φυλής και δύο στη Θεσσαλονίκη προς τη Μαυροράχη Λαγκαδά και τον Αγ. Αντώνιο Θέρμης, τις περιοχές δηλαδή που θα δημιουργηθούν Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων), έγιναν ενημερωτικές δράσεις/συζητήσεις σε γειτονιές (σε Βόλο, Πετρούπολη, Θεσσαλονίκη), μοιράστηκαν δεκάδες χιλιάδες προκηρύξεις και κολλήθηκαν χιλιάδες αφίσες.
Συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε 4 πόλεις. Στο Αλιβέρι έγινε συμβολική διαμαρτυρία στην είσοδο της ΑΓΕΤ. Στην Θεσσαλονίκη έγινε συμβολική συγκέντρωση στον Λευκό Πύργο η οποία κατευθύνθηκε προς το Δημαρχείο με συνοδεία κρουστών στην οποία συμμετείχαν πάνω από 150 συναγωνιστές/ριες. Στην Αθήνα έγινε πορεία στην περιοχή της Πετρούπολης, έναν από τους δήμους της Δυτικής Αθήνας που βρίσκεται πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις της Φυλής, με πάνω από 300 συναγωνιστές/ριες. Και στον Βόλο έγινε επίσης πορεία στους κεντρικούς δρόμους με 500-600 συναγωνιστές/ριες.
Και στις τρείς αυτές πόλεις έχουν οργανωθεί στο παρελθόν και μαζικότερες διαδηλώσεις, ιδιαίτερα στον Βόλο, όταν όμως το τοπικό κίνημα βρίσκονταν σε ανοδική φάση.
Σήμερα η πανδημία του κορονοϊού, τα διαδοχικά lockdown, οι απανωτές κυβερνητικές επιθέσεις σε κάθε σφαίρα της ζωής μας και ο συνακόλουθος αντίκτυπος στη συνείδηση, έχουν διαμορφώσει μια διαφορετική αντικειμενική κατάσταση. Σαν αποτέλεσμα η ενεργοποίηση των τοπικών κινημάτων χρειάζεται χρόνο, καθώς δεν υπάρχει αυτόματος τρόπος για να μπουν οι κοινωνικές δυνάμεις σε κίνηση.
Πέρα από αυτόν τον γενικό λόγο όμως υπάρχει κι ένας πιο συγκεκριμένος και άμεσος. Κι αυτός είναι η «ασθένεια» της διάσπασης, του κατακερματισμού των κινημάτων.
Χωριστοί σχεδιασμοί και απουσία κοινής δράσης: ως πότε;
Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι, κεντρικός παράγοντας για το δυνάμωμα των τοπικών κινημάτων είναι η ενωτική προσέγγιση στις πόλεις που υπάρχουν περισσότερες από μια συλλογικότητες για το θέμα των απορριμμάτων και η κοινή δράση – με απόλυτο σεβασμό πάντα στις όποιες διαφορετικές απόψεις υπάρχουν.
Υπ’ αυτή την έννοια το γεγονός ότι οι κατά τόπους Συντονιστικές Επιτροπές Σωματείων και Φορέων ενάντια στην καύση ή για το κλείσιμο της Φυλής (με κεντρικό ρόλο του ΚΚΕ), διάλεξαν να καλέσουν τις δικές τους χωριστές συγκεντρώσεις/συναυλίες μια βδομάδα ακριβώς μετά, δηλαδή στις 5 Ιούνη (όπως συνέβη και σε Θεσσαλονίκη και Βόλο), είναι πίσω από τις πραγματικές ανάγκες των πιο πρωτοπόρων αγωνιστών και πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας.
Και το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι το Δυτικό Μέτωπο στην Αθήνα διάλεξε να οργανώσει τη δική του χωριστή συμβολική διαμαρτυρία στον ΕΣΔΝΑ στις 13 Μάη.
Αυτό κάνει την ανάγκη, τη δική μας ευθύνη, να χτίσουμε ενωτικά τοπικά κινήματα στις πόλεις μας, κόντρα στην πολυδιάσπαση, ακόμα πιο επιτακτική. Με δυναμική προσέγγιση των εργαζομένων στις υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των δασκάλων, των καθηγητών, των υγειονομικών κλπ πιέζοντας τις ηγεσίες των Σωματείων μας να στηρίξουν κάθε δράση/κινητοποίηση. Με απεύθυνση στα πιο ευαίσθητα και ριζοσπαστικά κομμάτια της νεολαίας, στα σχολεία και τις σχολές, που τους αξίζει να πάρουν την σκυτάλη.
Παράλληλα δίνουμε τη μάχη ώστε οι 17 συλλογικότητες και φορείς να γίνουν 27, 37 κοκ.
Αγώνας μέχρι τέλους!
Η πλειοψηφία των συμπολιτών μας με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή στην Πετρούπολη, στη δυτική Αθήνα, στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στο Αλιβέρι κλπ, καλοδέχτηκαν τα κοινά αιτήματα των 17 συλλογικοτήτων που συνεργαστήκαμε για τις 29 Μάη, όπως:
Να σταματήσει η καύση στην ΑΓΕΤ στο Βόλο και στο Μηλάκι Εύβοιας, στο ΤΙΤΑΝ (Καμάρι Βοιωτίας) κι όπου αλλού γίνεται. Να ακυρωθούν τα σχέδια για καύση στο ΤΙΤΑΝ Θεσσαλονίκης. Να μην δημιουργηθούν τα 4 φαραωνικά εργοστάσια καύσης, πανελλαδικής εμβέλειας, που προβλέπει ο νέος ΕΣΔΑ, ούτε άλλη εγκατάσταση καύσης σκουπιδιών οπουδήποτε. Να παύσει κάθε προσπάθεια να δημιουργηθούν τεράστιες Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) με κύριο σκοπό την προετοιμασία υλικού προς καύση.
Να μην υπάρξει άλλη επέκταση στον ΧΥΤΑ και στις εγκαταστάσεις στη Φυλή κι επιτέλους να κλείσει η Χωματερή «Φρανκεστάιν».
Να σταματήσει η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος μέσω των «αντισταθμιστικών». Να στραφεί το 1 δισ. ευρώ που προβλέπει ο νέος ΕΣΔΑ σε μια άλλη ριζοσπαστικά διαφορετική διαχείριση απορριμμάτων.
Να φορολογηθούν βαριά οι επιχειρήσεις, οι πολυεθνικές κι όσοι παράγουν μαζικά συσκευασίες μιας χρήσης και από μη ανακυκλώσιμα υλικά.
100% δημόσια διαχείριση των απορριμμάτων με έμφαση στη μείωση της παραγωγής σκουπιδιών, στη διαλογή στην πηγή, στην ανακύκλωση, στην κομποστοποίηση και στην επανάχρηση. Με τη δημιουργία μικρών δημοτικών ή διαδημοτικών μονάδων, κάτω από τον έλεγχο και τη δημοκρατική διαχείριση των τοπικών κοινωνιών. Το ελάχιστο τελικό υπόλειμμα των απορριμμάτων, που δεν θα μπορεί να ανακυκλωθεί ή να κομποστοποιηθεί, να καταλήγει σε αποκεντρωμένους, μικρούς Χώρους Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων, αναλογικά ώστε καμιά τοπική κοινωνία να μην αδικείται.
Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να τα πετύχουμε αυτά. Από την πλευρά μας έχουμε εμπιστοσύνη στις τοπικές κοινωνίες ότι μπορούν να κινηθούν, ξανά, μαζικά, ενωτικά, με διάρκεια και με σχέδιο, και πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούν να σημειώσουν νίκες! Αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία δουλεύουμε και παλεύουμε!
