Προβληματισμένος και ενοχλημένος εμφανίζεται τελευταία ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών) σε σχέση με την θέση της γυναίκας στην εργασία. Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΕΒ τοποθετήθηκε με αφορμή την έκθεση The Global Gender Gap Report 2017 (Παγκόσμια έκθεση διακρίσεων με βάση το φύλο) του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που παρουσιάζει τα στοιχεία ανισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα στη συμμετοχή στην οικονομική διαδικασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την επιβίωση και την πολιτική εκπροσώπηση διεθνώς.
Στην Ελλάδα, με βάση τους δείκτες της έκθεσης αυτής, οι γυναίκες έχουν καλύψει το 69,2% της απόστασης μέχρι την πλήρη ισότητα και είναι τέταρτη από το τέλος στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Σύμφωνα μάλιστα με τα στοιχεία της Eurostat, η μισθολογική διαφορά μεταξύ των δύο φύλων στην Ελλάδα φτάνει το 15%. Ενώ, βάσει δημοσιεύματος στην Deutsche Welle, η σύνταξη που λαμβάνει σήμερα μία γυναίκα στην Ελλάδα, είναι, κατά μέσο όρο, 26,6% χαμηλότερη από εκείνη ενός άνδρα.
Αγανάκτησε ο ΣΕΒ
Αυτά τα στοιχεία είδε ο ΣΕΒ και αποφάσισε πως ο κόμπος πλέον έφτασε στο χτένι και ήρθε η ώρα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του! Έτσι, σε ανακοίνωσή του αναφέρει:
«Η επιθυμητή ισοτιμία μεταξύ ανδρών και γυναικών μπορεί να επιδιωχθεί, με πολιτικές, πρώτον, που ελαφρύνουν τον βαρύ ρόλο που παίζουν οι γυναίκες στην ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των γονέων (επαρκείς κοινωνικές δομές, φορολογικά κίνητρα, κ.ο.κ.) έτσι ώστε να αυξηθεί η συμμετοχή τους στην αγορά εργασίας, και, δεύτερον, που εστιάζουν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, στις θετικές επιστήμες, στην εκπαίδευση των γυναικών και την προσέλκυσή τους σε κλάδους με μεγάλη συγκέντρωση ανδρών (κίνητρα σε επιχειρήσεις, προγράμματα δια βίου μάθησης, μη άσκηση διακριτικής μεταχείρισης στη βάση σεξιστικών αντιλήψεων κατά την πρόσληψη, κ.ο.κ.)».
Στο γεγονός ότι υπάρχει ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Για τις ελλείψεις στις κρατικές δομές, επίσης. Δε γίνεται όμως να μείνει ασχολίαστη αυτή η τοποθέτηση του ΣΕΒ που είναι προκλητική και βαθιά υποκριτική.
Ποιός ευθύνεται για τις μισθολογικές διακρίσεις;
Ο ΣΕΒ μας διαβεβαιώνει ότι είναι «επιθυμητή η ισοτιμία μεταξύ ανδρών και γυναικών» και ζητά να μην υπάρχουν διακρίσεις «στη βάση σεξιστικών αντιλήψεων κατά την πρόσληψη, κοκ»… σάμπως και τις διακρίσεις κατά την πρόσληψη, το σεξισμό, την ανισοτιμία στους μισθούς κλπ τις εφαρμόζουν κάποιοι άλλοι που δεν έχουν με τους εργοδότες που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ. Δηλαδή, ποιοί ευθύνονται γι’ αυτά τα φαινόμενα που ο ΣΕΒ ζητά να διορθωθούν; Μήπως έπεσαν μόνα τους από τον ουρανό; Μήπως οι γυναίκες από μόνες τους ζητάνε να πληρώνονται λιγότερο;
Δεν είναι οι ίδιοι οι εργοδότες που προσφέρουν στις γυναίκες λιτότερα χρήματα για την ίδια δουλειά; Δεν είναι αυτοί που προωθούν και κάνουν πράξη τις σεξιστικές διακρίσεις;
Γιατί οι γυναίκες απασχολούνται σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους άνδρες σε επισφαλείς θέσεις εργασίας; Μήπως επειδή δέχονται την πίεση να μην κάνουν παιδιά γιατί κάτι τέτοιο θα «κοστίσει» στην εταιρία; Μήπως επειδή δέχονται περισσότερο από τους άνδρες την πίεση ότι «δεν είναι τόσο παραγωγικές» λόγω του διάχυτου σεξισμού στην κοινωνία;
Και ποιός, αν όχι οι εργοδότες, ασκούν αυτές τις πιέσεις. Ποιός κερδίζει από αυτό το γαϊτανάκι ανασφάλειας και εκμετάλλευσης; Φυσικά οι εργοδότες/τριες που μπορούν να πληρώνουν ψίχουλα και να τεντώνουν οριακά τις αντοχές των εργαζομένων τους.
Τι ισότητα φαντάζεται ο ΣΕΒ;
Η υποκρισία του ΣΕΒ, φαίνεται ακόμα παραπάνω αν θυμηθούμε κάποιες άλλες δηλώσεις και πράξεις της τελευταίας περιόδου:
Τον Νοέμβρη του 2017 στο εβδομαδιαίο δελτίου του ΣΕΒ υπήρχε η εξής τοποθέτηση:
«Χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού, καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανεργία θα ήταν σήμερα σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα από το υψηλό 27% του 2013, ενώ η ύφεση θα συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς».
Στις 30 Οκτώβρη έβγαλε μία «ειδική έκθεση» βάση της οποίας για την κρίση στην οικονομία φταίνε οι υψηλοί μισθοί που έπαιρναν οι Έλληνες εργαζόμενοι μέχρι το 2010!
Στις 12 Δεκέμβρη 2016, στο μηνιαίο δελτίο του διαφώνησε με τις εφάπαξ παροχές που έδωσε η Κυβέρνηση:
«…η εξαγγελία του Πρωθυπουργού στις 8/12/2016 για εφάπαξ παροχές ύψους 617 εκατ. ευρώ, κυρίως προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, συνιστά –εν μέσω της διαπραγμάτευσης– πράξη υψηλού πολιτικού ρίσκου και αμφίβολης οικονομικής αποτελεσματικότητας».
Οι άνθρωποι δηλαδή που υπερασπίζονται σε κάθε ευκαιρία την λιτότητα, την φτώχεια, τις μειώσεις μισθών και την μερική απασχόληση, που κατηγορούν τους υψηλούς μισθούς και τα επιδόματα-ψίχουλα για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές των εργαζομένων γυναικών! Δε μπορούμε παρά να φανταστούμε ότι η «ισότητα» που επιδιώκει ο ΣΕΒ έχει να κάνει με την χειροτέρευση των συνθηκών για τους άντρες και όχι με την βελτίωση για τις γυναίκες…
Και ποιός θα βάλει το χέρι στην τσέπη;
Εξίσου προκλητικό βέβαια, είναι το γεγονός ότι όλα τα μέτρα που ζητάει έχουν να κάνουν με κρατικές δαπάνες και πολιτικές, χωρίς οι ίδιοι να χρειαστεί να ξοδέψουν ούτε ένα ευρώ (αντιθέτως, μπορούν να βγουν κερδισμένοι)!
Η ανεπάρκεια των κρατικών δομών αποτελεί όντως μεγάλο αγκάθι για τις ζωές των γυναικών που συνήθως αναλαμβάνουν το καθήκον ανατροφής των παιδιών και φροντίδας των ηλικιωμένων συγγενών. Ο ρόλος και τα αιτήματα του ΣΕΒ όμως, σε σχέση με τις κρατικές δομές, είτε μιλάμε για την Υγεία, είτε για την Παιδεία, είναι πάντα τα ίδια: ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών, φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις και άρα μείωση των κρατικών εσόδων (που θα έπρεπε να στηρίζουν τις κρατικές δομές)!
Ταυτόχρονα, στις προτάσεις του ΣΕΒ βλέπουμε και τα «κίνητρα στις επιχειρήσεις» για να προσλάβουν γυναίκες εργαζόμενες. Ας μιλήσουμε λοιπόν για ανισότητα, ας πετάξουμε και την λέξη «σεξισμός» και αν όλα πάνε καλά, μπορεί να βγάλουμε και κάποια κέρδη παραπάνω!
Τις ανισότητες γεννάει το σύστημα
Τέλος αλλά εξίσου σημαντικό είναι ότι οι εργοδότες δεν βγαίνουν απλά οικονομικά κερδισμένοι από τις ανισότητες που «έτυχε» (πόσο στενοχωριούνται γι’ αυτές!!!) να υπάρχουν στην κοινωνία. Είναι το σύστημα τους που γεννά τις ανισότητες, διασπώντας την εργατική τάξη κατά φύλο, φυλή, ηλικία και ό,τι άλλο μπορούν να σκεφτούν, τόσο για να κερδίζουν οικονομικά, όσο για να κρατούν διαιρεμένο τον βασικό τους εχθρό, όλους και όλες τους/ις εργαζόμενους/ες και άρα και ανίσχυρο.
Στα κροκοδείλια δάκρυα του ΣΕΒ για τις γυναίκες λοιπόν, το εργατικό κίνημα και ο συνδικαλισμός οφείλουν να απαντήσουν με ενωτικούς αγώνες όλων των εργαζομένων, με αναγνώριση των ανισοτήτων και συμπερίληψης των αιτημάτων όλων των καταπιεσμένων ομάδων στις εργατικές διεκδικήσεις.
