Διαβάστε παρακάτω επιμέλεια άρθρου της «Επαναστατικής Αριστεράς», ισπανικής οργάνωσης η οποία αναπτύσσει στενή συνεργασία με την CWI, σχετικά με τις εξελίξεις γύρω από τον πρόσφατο σχηματισμό κυβέρνησης στην Ισπανία
Στην Ισπανία σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση. Ο Μαριάνο Ραχόι είναι και πάλι πρωθυπουργός, μόνο που αυτή τη φορά το κατάφερε χάρη στους 68 βουλευτές του λεγόμενου «Σοσιαλιστικού Κόμματος» (PSOE) οι οποίοι πρόδωσαν με την κίνηση αυτή τα μέλη του κόμματος και την εκλογική και κοινωνική του βάση που είχαν εντελώς διαφορετική άποψη.
Η νέα κυβέρνηση είναι αδύναμη και ασταθής από κάθε άποψη. Οι εξελίξεις γύρω από το σχηματισμό της κυβέρνησης, είναι από μόνες τους ένδειξη για το βάθος της κρίσης στην οποία βρίσκεται ο ισπανικός καπιταλισμός. Έχει πλέον ανοίξει ένας νέος κύκλος ταξικών συγκρούσεων, ο οποίος θα σημαδεύεται από την επιστροφή των κοινωνικών αγώνων.
Κλυδωνισμοί στο εσωτερικό του PSOE
Το προηγούμενο διάστημα, η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του PSOE τάχθηκε κατά της υποστήριξης στο «Λαϊκό Κόμμα», μέσα από εκατοντάδες έκτακτες συνελεύσεις, ενώ οι ψηφοφόροι του δήλωσαν επίσης ενάντια στη στήριξη στον Ραχόι, σε ποσοστό 70%.
Παρόλα αυτά, η ηγεσία του PSOE, παρέδωσε την κυβέρνηση στο «Λαϊκό Κόμμα», αγνοώντας την άποψη των μελών και των υποστηρικτών του και ανοίγοντας το δρόμο για ακόμη πιο σκληρά μέτρα λιτότητας.
Η ηγεσία του PSOE, που στην πραγματικότητα ελέγχεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, αρνήθηκε με κυνισμό τη δυνατότητα στα μέλη του να αποφασίσουν δημοκρατικά για μια η απόφαση πάνω σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
Στη συνέχεια απαίτησαν υποταγή από το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Ωστόσο, παρά τις απειλές, δεκαπέντε βουλευτές του PSOE αρνήθηκαν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στο Ραχόι.
Οι μάσκες έπεσαν και οι δημαγωγικές διακηρύξεις της ηγεσίας του PSOE ανήκουν στο παρελθόν. Η στάση τους δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη σχέση της με την άρχουσα τάξη. Στην πράξη, έχουμε πλέον μια «τριπλή συμμαχία», ανάμεσα στο «Λαϊκό Κόμμα», το PSOE και τους Ciudadanos («Πολίτες») όπως είπε σωστά ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των «Ποδέμος». Η συμμαχία αυτή θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις πολιτικές σκληρής λιτότητας του Ραχόι, πολιτικές που οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την απόγνωση.
Η ηγεσία του PSOE κατάφερε μέσα στις τελευταίες δεκαετίες να χτίσει μια ισχυρή κοινωνική βάση, που στηρίχτηκε πάνω στις μνήμες εκατομμυρίων ανθρώπων που υπέφεραν από το καθεστώς του Φράνκο, αλλά και πάνω στην οικονομική ανάπτυξη της περιόδου που την ακολούθησε. Βασίστηκε επίσης στους ισχυρούς δεσμούς της παραδοσιακής δεξιάς με το πρώην δικτατορικό καθεστώς.
Σήμερα, μετά σε πάνω από τρεις δεκαετίες υπεράσπισης των συμφερόντων της ισπανικής άρχουσας τάξης, το PSOE έχει στιγματιστεί από τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη βάναυση καταπίεση των Βάσκων, τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επιθέσεις ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα. Μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια, το PSOE έχασε ακόμη περισσότερο την πολιτική του αξιοπιστία, διαδικασία που επιταχύνθηκε από την οικονομική κρίση.
Γι’ αυτή την κατάσταση, δεν έχει νόημα να κατηγορεί κανείς το ένα ή το άλλο στέλεχος στην ηγεσία του PSOE. Η ουσία της κρίσης μέσα στο κόμμα είναι πολιτική και βρίσκεται στην ίδια την κρίση του καπιταλισμού. Βρισκόμαστε στην εποχή κατά την οποία οι κοινωνικές παροχές και μεταρρυθμίσεις εξαφανίζονται, ενώ οι περικοπές και η λιτότητα κυριαρχούν, με τους ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας να εντάσσονται σε αυτό το σκηνικό, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Ρεφορμισμός ή επανάσταση;
Το πιο σημαντικό σημείο της κρίσης του ισπανικού καπιταλισμού είναι η στροφή της εργατικής τάξης και της νεολαίας προς τα αριστερά. Η στροφή αυτή έχει φέρει στα όριά του το δικομματικό σύστημα. Μέσα στα τελευταία χρόνια, μια νέα συνείδηση έχει αρχίσει να γεννιέται, μέσα από εκπληκτικές κοινωνικές εκρήξεις, όπως το κίνημα των «Αγανακτισμένων», οι γενικές απεργίες, τα κινήματα για την υπεράσπιση της Παιδείας και της Υγείας, οι αγώνες της νεολαίας, οι μαζικές διαδηλώσεις για το δικαίωμα της Καταλωνίας στην αυτοδιάθεση… Εκατομμύρια εργαζόμενοι και νεολαία, αλλά και φτωχοποιημένα μεσαία στρώματα γυρνάνε την πλάτη στο PSOE και τις γραφειοκρατίες των μεγάλων Συνδικάτων.
Το γεγονός ότι οι «Ποδέμος» έχουν καταφέρει να κερδίσουν τη μισή εκλογική βάση του PSOE δείχνει το βάθος της κρσης που περνάει η Σοσιαλδημοκρατία. Ωστόσο, οι εξελίξεις γεννάνε νέα ενδιαφέροντα ζητήματα, που χρειάζονται απάντηση. Η ηγεσία των «Ποδέμος», μετά από μια ξέφρενη δημοσκοπική άνοδο, εγκατέλειψε τα κινήματα και τους αγώνες που αναπτύσσονται στους δρόμους, επιδιώκοντας να γεμίσει «εκλογικά» το κενό που άφησε η πτώση της παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η στροφή αυτή δεν απέδωσε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Αντίθετα, οι «Ποδέμος» τελικά έχασαν από την σε μεγάλο βαθμό ένταξή τους στο σύστημα, έχοντας συμμετάσχει σε τοπικές κυβερνήσεις χωρίς να συγκρουστούν με τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ και εγκαταλείποντας τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του προγράμματός τους.
Η κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο εσωτερικό του PSOE και πλέον αρχίζει να καταλαμβάνει τους «Ποδέμος», αποτυπώνει το θεμελιώδες ερώτημα με το οποίο βρίσκεται πάντα αντιμέτωπο το εργατικό κίνημα: ρεφορμισμός ή επανάσταση. Για την ηγεσία της Σοσιαλδημοκρατίας και για σημαντικά τμήματα μιας σειράς νέων αριστερών σχηματισμών, δεν υπάρχει κανένας δρόμος έξω από τον κοινοβουλευτισμό και την ένταξη στο σύστημα.
Απορρίπτουν το μαρξισμό, κατηγορώντας τον για ανικανότητα να απαντήσει στα σύγχρονα πολιτικά διλλήμματα του 21ου αιώνα. Έτσι, όταν βρεθούν στην εξουσία, υποκύπτουν εύκολα στις απαιτήσεις των καπιταλιστών, όπως έδειξε πεντακάθαρα το παράδειγμα της κυβέρνησης Τσίπρα στην Ελλάδα.
Μαζική αντίσταση στις επιθέσεις της Δεξιάς
Η εκλογή του Ραχόι με τη στήριξη του PSOE αποδυναμώνει τη νέα κυβέρνηση από την πρώτη κιόλας μέρα στα μάτια της κοινωνίας. Πρόκειται για μια κυβέρνηση ιδιαίτερα ασταθή, που πέρα από τα υπόλοιπα, θα πρέπει διαρκώς να βρίσκεται σε επίπονες διαπραγματεύσεις με το PSOE και τους Ciudadanos.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο της σταθερότητας την οποία προσπαθούσε να πετύχει το σύστημα.
Το βασικό καθήκον της Αριστεράς στη συγκεκριμένη φάση είναι να μπει σε δράση και να οργανώσει τους αγώνες.
Η πανεκαπιδευτική απεργία της 26ης Οκτώβρη, που οργανώθηκε από το «Συνδικάτο Σπουδαστών και Μαθητών» ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός. Πάνω από δύο εκατομμύρια φοιτητές και μαθητές απείχαν από τα μαθήματά τους, ενώ πάνω από 200.000 βγήκαν στους δρόμους, σε περισσότερες από 70 διαδηλώσεις. Αυτή η τεράστια κινητοποίηση έδειξε καθαρά τις διαθέσεις της κοινωνίας, την αποφασιστικότητά της να αντισταθεί και να παλέψει, ανταλακλώντας μια σημαντική αλλαγή στην πολιτική κατάσταση.
Τρεις ημέρες μετά, η διαδήλωση που ονομάστηκε «περικυκλώστε το Κονγκρέσο», με πάνω από 100.000 συμμετέχοντες, ανέδειξε την ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης των κοινωνικών και εργατικών αγώνων.
Οι ταξικοί αγώνες στην Ισπανία έχουν μπει σε μια νέα, πιο μαχητική φάση σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Η κρίση στο PSOE και τους «Ποδέμος», η απονομιμοποίηση της νέας κυβέρνησης και η κατάρρευση των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών της κοινωνίας, είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό σχολείο για την εργατική τάξη.
Το σχολείο αυτό, όπως και οι σημαντικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, τόσο στην Ισπανία, όσο και διεθνώς, θα προσφέρουν σημαντικές ευκαιρίες για το χτίσιμο νέων, επαναστατικών οργανώσεων, οπλισμένων με τις ιδέες του μαρξισμού.
