Την ώρα που συμπληρώνονται πάνω από 6 βδομάδες από τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί από την «αστυνομία ηθών» στο Ιράν, οι κινητοποιήσεις στο εσωτερικό της χώρας συνεχίζονται με αμείωτη ένταση παρά την άγρια καταστολή που έχει δεχτεί το κίνημα. Είναι το πιο σημαντικό κίνημα που έχει υπάρξει από την επανάσταση του 1979, που ανάτρεψε την δικτατορία του Σάχη (βασιλιά) του Ιράν αλλά υφαρπάχτηκε από το Ισλαμικό ιερατείο το οποίο δημιούργησε το σημερινό βάρβαρο θεοκρατικό καθεστώς.
Σύμφωνα με στοιχεία του Ιρανικού Πρακτορείου Ειδήσεων Ακτιβιστών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, 284 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από τις δυνάμεις ασφαλείας από τότε που ξέσπασαν οι διαδηλώσεις, ενώ σε 1.000 άτομα έχουν ασκηθεί διώξεις για τη συμμετοχή τους στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.
Η δολοφονία της Αμινί σε πρώτη φάση προκάλεσε την οργή των καταπιεσμένων γυναικών που εναντιώνονται ανάμεσα σε άλλα στην υποχρεωτική χρήσης της μαντίλας, κάτι που αποτελεί δομικό στοιχείο του αυταρχικού, πατριαρχικού, θρησκευτικού καθεστώτος. Ενδεικτικά, μια μελέτη του 2020 δείχνει ότι 72% των Ιρανών απορρίπτει την υποχρεωτική της χρήση.
Αυτό όμως που ταρακούνησε το καθεστώς ήταν η ολοένα και μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή της νεολαίας και των εργαζομένων στις διαδηλώσεις. Η συσσωρευμένη αγανάκτηση από την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών που βιώνουν τα πλατιά στρώματα, αλλά και η καταπάτηση των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων ήταν αυτά που έδωσαν στις διαδηλώσεις μια καθαρή αντικυβερνητική στόχευση.
Οι ημέρες πένθους μετατρέπονται σε μαζικές διαδηλώσεις
Στις 26 Οκτώβρη συμπληρώθηκαν 40 μέρες από τη δολοφονία της Αμινί. Η ημέρα αυτή από ημέρα πένθους μετατράπηκε σε ημέρα αντίστασης, καθώς σύμφωνα με τα ΜΜΕ 10.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της πόλης Σακέζ, στην κουρδική περιοχή, από την οποία καταγόταν η Αμινί και πραγματοποίησαν πορεία μέχρι τον τάφο της.
Για άλλη μια φορά οι γυναίκες έβγαλαν τις μαντίλες και τις κουνούσαν στον αέρα, ενώ υπήρχαν αναφορές ότι η πορεία κατευθύνθηκε στο γραφείο του τοπικού κυβερνήτη, με τις δυνάμεις καταστολής να επιτίθενται με αγριότητα στους διαδηλωτές για να τους σταματήσουν.
Την επόμενη μέρα, στην πόλη Μαχαμπάντ η κηδεία ενός διαδηλωτή που σκοτώθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας μετατράπηκε επίσης σε αντικυβερνητική πορεία, με τους διαδηλωτές να φωνάζουν «Θάνατος στον δικτάτορα». Η πορεία κατέληξε στο γραφείο του τοπικού κυβερνήτη και οι διαδηλωτές το πυρπόλησαν.
Τα πανεπιστήμια στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων
Βλέποντας πως οι διαδηλώσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, το καθεστώς κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να τις ανακόψει με τη χρήση άγριας καταστολής. Ο διοικητής των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, Χοσεΐν Σαλαμί είχε δηλώσει πως το Σάββατο 29 Οκτώβρη θα ήταν «η τελευταία μέρα ταραχών» στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα ότι το καθεστώς θα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο για να διαλύσει τις κινητοποιήσεις.
Το αποτέλεσμα αυτής της δήλωσης ήταν να ξεσπάσουν νέες διαδηλώσεις την Κυριακή 30 Οκτώβρη, αψηφώντας τις απειλές του Σαλαμί.
Πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις σε μια σειρά από πανεπιστήμια της χώρας, μάλιστα ορισμένες απ’ αυτές ήταν οι μεγαλύτερες από την αρχή που ξέσπασαν οι διαδηλώσεις.
Η απάντηση των δυνάμεων ασφαλείας ήταν να εισβάλουν μαζί με παραστρατιωτικές ομάδες στα πανεπιστήμια με δακρυγόνα και πυροβόλα όπλα, και να προχωρήσουν σε εκατοντάδες συλλήψεις «εχθρών του καθεστώτος» σύμφωνα με τους Φρουρούς της Επανάστασης.
Στις 23 και 24 Οκτωβρίου είχε προηγηθεί διήμερη απεργία που οργάνωσε το Συντονιστικό Συμβούλιο των ιρανικών Συνδικαλιστικών Εκπαιδευτικών Ενώσεων (CCITTA).
Δάσκαλοι και μαθητές σε πολλά σχολεία της χώρας οργάνωσαν καθιστικές διαμαρτυρίες, λέγοντας πως θα εμφανιστούν στα σχολεία αλλά θα απέχουν από τις τάξεις.
Την ίδια ώρα, οι φοιτητές ακυρώνουν στην πράξη τον διαχωρισμό ανάμεσα στα φύλα που έχει επιβάλλει το καθεστώς.
Σε πολλά πανεπιστήμια οι φοιτητές παραβίασαν τον κανόνα που απαιτεί οι γυναίκες να τρώνε σε χωριστά κυλικεία από τους άνδρες. Σε κάποιες περιπτώσεις οι φοιτήτριες έβγαλαν τη μαντίλα και κάθισαν στο κυλικείο των ανδρών προκειμένου να φάνε όλοι μαζί φωνάζοντας ταυτόχρονα το σύνθημα «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία» το οποίο είναι ένα από τα κεντρικά συνθήματα στις διαδηλώσεις.
Οι εργαζόμενοι στη μάχη
Ένα από τα πιο σημαντικά νέα στοιχεία της εξέγερσης στο Ιράν είναι η είσοδος των εργαζομένων στο προσκήνιο. Βλέπουμε την οργάνωση απεργιών σε μια σειρά από εργατικούς χώρους, με πιο σημαντικές τις κινητοποιήσεις στη βιομηχανία πετρελαίου.
Το καθεστώς κατέστειλε τις απεργίες με αποτέλεσμα περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι στις βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ασαλουγιέ και του Αμπαντάν να συλληφθούν, ενώ πάνω από 100 εργαζόμενοι απολύθηκαν.
Στις 12 Οκτώβρη είχαμε την απεργία χιλιάδων εργαζομένων στη βιομηχανία πετρελαίου, φυσικού αερίου και πετροχημικών, οι οποίοι ζητούσαν την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.
Το επίκεντρο του κινήματος βρίσκεται στα πανεπιστήμια με τη νεολαία να δείχνει τεράστια γενναιότητα και θέληση να δώσει τη μάχη ενάντια στο καθεστώς. Αλλά η νεολαία από μόνη της δεν μπορεί να ανατρέψει το θεοκρατικό καθεστώς. Το πιο σημαντικό στοιχείο προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι η είσοδος των εργαζομένων στο προσκήνιο.
Όλες οι τοπικές απεργίες που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα είχαν εξαιρετική σημασία, αλλά την ίδια ώρα έδειχναν και τα όριά τους καθώς χωρίς τον απαιτούμενο συντονισμό σε παν-ιρανική κλίμακα το καθεστώς κατάφερνε να τις απομονώσει και να τις καταστείλει.
Οι συνθήκες δράσης βέβαια στο Ιράν είναι εξαιρετικά δύσκολες, καθώς γίνονται υπό καθεστώς τρομοκρατίας και οι όποιες συσκέψεις για συντονισμό είναι παράνομες και συνωμοτικές.
Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες αυτές, η κήρυξη μιας Γενικής Απεργίας, όπως προτείνεται από τους πιο προχωρημένους μαχητές του κινήματος, θα έπαιζε αποφασιστικό ρόλο στην κατεύθυνση του συντονισμού όλων των ανεξάρτητων μαχητικών εργατικών συνδικάτων που δίνουν τη μάχη ενάντια στο καθεστώς. Σε συνδυασμό με τις μαζικές διαδηλώσεις της νεολαίας και του γυναικείου κινήματος, μια γενική απεργία, θα μπορούσε να επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην καρδιά του καθεστώτος.
