"They ‘ve got the guns but we have the numbers…"
The doors
«Να φύγει ο δικτάτορας Σαντάμ…», «Η δημοκρατία στο Ιράκ θα νικήσει…», «Θα φέρουμε ευημερία στον λαό του Ιράκ…». Τέτοιες ήταν οι δηλώσεις των κυβερνήσεων που συμμετείχαν στην επέμβαση κατά του Ιράκ το 2003. Σήμερα, 3 χρόνια μετά τι βλέπουμε; Το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι χειρότερο από ότι πριν, η «δημοκρατία» είναι ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και επιπλέον προ των πυλών βρίσκεται ένας εμφύλιος.
Αποτυχία σε όλα τα μέτωπα
Οι τελευταίες πανεπιστημιακές μελέτες του Χάρβαρντ ανεβάζουν το κόστος αυτού του πολέμου σε 1 τρις δολάρια μέχρι τώρα! Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά;
Σε παγκόσμια έρευνα που έγινε πρόσφατα («Ε» 1/3/06), το 60% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει αυξήσει τις πιθανότητες για τρομοκρατικές επιθέσεις στη δύση.
Πάνω από 2.000 αμερικάνοι στρατιώτες έχουν σκοτωθεί σε αυτό τον πόλεμο. Αυτούς τουλάχιστον κάποιος τους μετράει. Γιατί τους Ιρακινούς νεκρούς δεν τους μετράει κανένας. Πρόσφατα ο Μπούς δήλωσε: «Πρέπει να είναι (οι νεκροί Ιρακινοί) 30.000 πάνω- κάτω»! Λες και δεν μιλάμε για ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες οι νεκροί Ιρακινοί ξεπερνάνε τους 100.000, σε έναν από τους πιο αιματηρούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών.
Η παραγωγή πετρελαίου και ηλεκτρισμού είναι χαμηλότερη από τα προπολεμικά επίπεδα, ενώ υπάρχει τεράστια διαφθορά στην διαχείριση των οικονομικών. Έτσι και αλλιώς όμως, τα μισά λεφτά που θα δίνονταν για την ανοικοδόμηση, δόθηκαν τελικά για την «ασφάλεια». Τα υπόλοιπα τα πήραν οι αμερικάνικες εταιρίες που θησαυρίζουν από αυτή την υπόθεση. Η στρατιωτική κατοχή βέβαια συνοδεύεται και από οικονομική. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να δώσει δάνειο στο Ιράκ απαίτησε να ελέγχει τους μισθούς, τις παροχές και γενικά την οικονομική αυτού του κατά τα άλλα «ανεξάρτητου και δημοκρατικού» κράτους. Οι τιμές του πετρελαίου έχουν 5πλασιαστεί σε σχέση με τις προπολεμικές- και οι Ιρακινοί δεν έχουν να πληρώσουν τις ποσότητες που χρειάζονται για θέρμανση σε μια χώρα που είναι η 2η μεγαλύτερη σε αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Για την περιγραφή της κατάστασης αφήνουμε έναν Ιρακινό να μιλήσει: «Μπορείς να περπατήσεις ελεύθερα στον δρόμο; Έλαβες το δελτίο για το φαγητό τον προηγούμενο μήνα; Όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο υπάρχουν φάρμακα; Η απάντηση είναι όχι.» (από το πρακτορείο Ρόϊτερ).
Ο κίνδυνος του εμφυλίου είναι υπαρκτός
Στις τελευταίες εκλογές (15/12/05) φάνηκε ξεκάθαρα η πόλωση που αυξάνεται όλο και περισσότερο στο Ιράκ. Την πλειοψηφία την πήραν οι Σιίτες και αυτό προκάλεσε την οργή των φανατικών Σουνιτών. Η βομβιστική επίθεση στη Σαμάρα, ένα από τα πιο σημαντικά Σιίτικα τεμένη προκάλεσε αντίποινα. Αυτή τη στιγμή γίνονται καθημερινές συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο βασικές αυτές θρησκευτικές ομάδες στο Ιράκ με εκατοντάδες νεκρούς μέχρι τώρα. Η πιθανότητα να εξελιχθεί αυτή η κατάσταση σε έναν ανοιχτό εμφύλιο είναι μεγάλη. Αυτό θα αποτελέσει την πιο φανερή αποτυχία της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή που υποτίθεται θα έφερνε ειρήνη και ευημερία.
Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη είναι ο κοινός αγώνας Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων ενάντια στην κατοχή του Ιράκ, για εθνική απελευθέρωση, για να πάρουν οι ίδιοι οι Ιρακινοί στα χέρια τους την παραγωγή πετρελαίου, με εργατική διαχείριση και εργατικό έλεγχο, και από αυτό να ωφεληθούν όλοι, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αν κινηθεί η εργατική τάξη της περιοχής μπορεί να ενώσει όλο τον πληθυσμό. Σε πολλές περιπτώσεις μετά την επέμβαση είδαμε κοινή δράση εργαζομένων που ξεπερνούσε τα εθνικά και θρησκευτικά όρια. Για να γίνει αυτό πρέπει να φτιαχτούν επιτροπές αυτοάμυνας εργαζομένων που θα συντονιστούν σε κεντρικό επίπεδο, θα κάνουν στην άκρη τις φανατικές ηγεσίες που κυριαρχούν σήμερα και θα μπουν μπροστά στην αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας.
Ο καπιταλισμός στην Μέση Ανατολή έχει δείξει τα όρια του. Όποια λύση έχει προτάξει έχει αποτύχει. Η σοσιαλιστική ομοσπονδία των λαών της Μέσης Ανατολής, αποτελεί την μόνη λύση που μπορεί να προσφέρει στους τόσο καταπιεσμένους αυτούς ανθρώπους το μέλλον που τους αξίζει.
____________
Αντιπολεμικό κίνημα…
Σε όλο τον κόσμο η αγανάκτηση από την συνεχιζόμενη κατοχή του Ιράκ μεγαλώνει. Ακόμα και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που αρχικά η πλειοψηφία του κόσμου δεν ήταν ενάντια, τα γκάλοπ δείχνουν ότι αυτό έχει αλλάξει. Στις 18 Μάρτη και φέτος θα γίνουν σε όλες τις χώρες διαδηλώσεις για να δηλώσουμε την αντίθεση μας σε αυτόν τον πόλεμο. Το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να δώσει για άλλη μια φορά δυναμικό παρόν, να δείξει στις κυβερνήσεις ότι δεν μπορούν να κάνουν πολέμους για τα πετρέλαια και την παγκόσμια τους κυριαρχία και αυτό να περνάει έτσι. Οι διαδηλώσεις αυτές πρέπει να συνδυαστούν με εκδηλώσεις, συνελεύσεις και απεργίες σε όσους περισσότερους χώρους γίνεται. Φέτος οι διαδηλώσεις αυτές έχουν και την σημασία να κόψουνε την φόρα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε σχέση με το Ιράν. Να μην επιτρέψουμε και άλλη εισβολή, και άλλο ένα πόλεμο, και άλλους χιλιάδες νεκρούς.
Βασική προϋπόθεση για να ακουστεί το αντιπολεμικό κίνημα είναι να είναι μαζικό και ενωμένο. Όπως και τις προηγούμενες χρονιές έτσι και φέτος κάποιοι επιλέγουν να βάλουν πιο ψηλά την κομματική τους καταγραφή από την ενότητα. Το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στη διεθνή μέρα δράσης ενάντια στον πόλεμο στις 18/3. Αρχικά είχε ανακοινώσει χωριστή διαδήλωση μία μέρα πριν (17/3), και τελικά αρκείται στο να δώσει και αντιπολεμικό περιεχόμενο στην έτσι κι αλλιώς διασπαστική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, την ημέρα της γενικής απεργίας στις 15/3.
Τέτοιες κινήσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπούν το κίνημα και να το εμφανίζουν αποδυναμωμένο.
