Άρθρο της συν. Σάμα Σαγουάντ , εκλεγμένης στο Συμβούλιο της πόλης του Σιάτλ και μέλους της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής» (αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στις ΗΠΑ). Το άρθρο είναι, φυσικά, γραμμένο για το αμερικανικό αναγνωστικό κοινό και τα κινήματα. Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για το ελληνικό κίνημα καθώς πέρα από την εικόνα που προσφέρει για τη φάση του αμερικανικού κινήματος αναδεικνύει, την ίδια στιγμή, και τις διαφορές που υπάρχουν στο επίπεδο ταξικής συνείδησης και, κατά συνέπεια, των προτάσεων δράσης και των αιτημάτων που τίθενται μπροστά στο αμερικανικό κίνημα. Η άνοδος του αμερικάνικου κινήματος και η ριζοσπαστικοποίηση που διαπερνά μεγάλες μάζες εργατικών στρωμάτων και νεολαίας, σαν αποτέλεσμα της κρίσης που συντάραξε την αμερικανική οικονομία από το 2007 και μετά, είναι από τις πιο σημαντικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο στην περίοδο που διανύουμε.
Ο Ντόναλντ Τραμπ και η ομάδα των δισεκατομμυριούχων που αποτελούν τη κυβέρνηση του έχουν προκαλέσει μια κοινωνική έκρηξη, εναντίον τους, που παρόμοια της δεν έχουμε δει ποτέ μέχρι τώρα απέναντι σε έναν νεοεκλεγμένο Αμερικάνο πρόεδρο.
Οι αντιδραστικές πολιτικές που εκπορεύονται από το Λευκό Οίκο απαντήθηκαν με 3 εβδομάδες ενεργητικής αντίστασης που συχνά είχε μαζικές διαστάσεις. Οι ιστορικές Πορείες Γυναικών που έλαβαν χώρα στις 21 Γενάρη, ημέρα ορκωμοσίας του Τραμπ, και αποτέλεσαν ίσως τη πιο μαζική διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ, ακολουθήθηκαν σύντομα από συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που πλημμύρισαν τα αεροδρόμια της χώρας σε μια κίνηση μαζικής πολιτικής ανυπακοής, ενώ στις 2 εβδομάδες που ακολούθησαν κύματα διαμαρτυριών συνεχίστηκαν σε όλη τη χώρα.
Ήδη τα κοινωνικά κινήματα έχουν κερδίσει κάποιες νίκες, συμπεριλαμβανομένης της προσωρινής ανατροπής της μισαλλόδοξης απαγόρευσης εισόδου στη χώρα των μεταναστών, αποδεικνύοντας στη πράξη πως ο Τραμπ και η τάξη των δισεκατομμυριούχων που εκπροσωπεί δεν έχουν ανοσία στις αντιδράσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Έχουμε δει επίσης στρατηγικά σημαντικές εξελίξεις όπως την Συμμαχία Οδηγών Ταξί Νέας Υόρκης (New York Taxi Drivers Alliance) να κατεβαίνει σε απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους διαδηλωτές και τους εργαζομένους της εταιρείας Comcast να σταματάνε τη δουλειά τους και να βγαίνουν στο δρόμο την περασμένη βδομάδα στη Φιλαδέλφεια. Παρότι πρόκειται για τα πρώτα, μικρά, αρχικά βήματα, δείχνουν ότι ο κοιμισμένος γίγαντας της αμερικάνικης εργατικής τάξης ξυπνά.
Ο ρυθμός που εξελίσσονται τα γεγονότα είναι εκπληκτικός. Τα καλέσματα για κλιμάκωση της αντίστασης έχουν αυξηθεί, ενώ οι απεργιακές κινητοποιήσεις και η μαζική πολιτική ανυπακοή συζητιούνται πλατιά. Τώρα οι οργανωτές των Πορειών Γυναικών του Ιανουαρίου, μαζί με την Αφροαμερικανίδα ακτιβίστρια Άντζελα Ντέιβις, έχουν καλέσει για μια «Απεργία των Γυναικών» στις 8 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σε συνδυασμό με ένα διεθνές κάλεσμα σε δράση από σοσιαλιστές και άλλους αγωνιστές. Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι συζητήσεις για κάλεσμα απεργιών την 1η Μάη, παγκόσμια μέρα των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, μια συζήτηση έχει ανοίξει στις γραμμές της Αριστεράς: Ποια είναι η στρατηγική που χρειαζόμαστε για να νικήσουμε τον Πρόεδρο, τα ακροδεξιά στοιχεία που συσπειρώνονται γύρω από τις επιθέσεις του και την ευρύτερη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της τάξης των δισεκατομμυριούχων; Πως μπορούμε να κινητοποιήσουμε και που θα πρέπει να εστιάσουμε την τεράστια δύναμη που μπορούν δυνητικά να αποτελέσουν τα κοινωνικά κινήματα και η εργατική τάξη;
Πρέπει να είμαστε σαφείς σχετικά με τη πολιτική κατάσταση: ο Τραμπ δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση και ηγείται μιας αδύναμης κυβέρνησης. Ανέλαβε καθήκοντα με ιστορικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής, τα οποία έχουν πέσει κι άλλο από την ημέρα της ορκωμοσίας του.
Κανένας πρόεδρος στη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία δεν είχε την πλειοψηφία εναντίον του από τον πρώτο χρόνο στην εξουσία, όμως ο Τραμπ το «κατάφερε» μέσα σε 8 ημέρες!
Αλλά ο Τραμπ και η τάξη των δισεκατομμυριούχων καταλαβαίνουν μόνο ένα πράγμα: τη δύναμη. Είναι ήδη καθαρό πως αυτή η κυβέρνηση σχεδιάζει να επιτεθεί βάναυσα στο ένα τμήμα της κοινωνικής πλειοψηφίας μετά το άλλο και δεν θα παραιτηθεί εύκολα από την μισαλλόδοξη, μισογύνικη και αντεργατική πολιτική της.
Πολεμώντας τον Τραμπ και την τάξη των δισεκατομμυριούχων
Το καθήκον μας είναι ιστορικής σημασίας. Πρέπει να σταματήσουμε την ατζέντα του Τραμπ και αν είναι δυνατό να τον ανατρέψουμε.
Σαν σοσιαλίστρια, πιστεύω ότι πρέπει να στηριχτούμε στην πιο πλατιά ενότητα στη δράση όλων των δυνάμεων που είναι προετοιμασμένες να παλέψουν σοβαρά αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση. Αυτή η ενότητα θα πρέπει να συμπεριλάβει τα συνδικάτα, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους ακτιβιστές του κινήματος Black Lives Matter («Οι ζωές των Μαύρων έχουν αξία») το ΛΟΑΤ κίνημα, τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, το κόμμα των Πρασίνων, τους υποστηρικτές του Μπέρνι Σάντερς, σοσιαλιστές και προοδευτικούς ανθρώπους που στρέφονται προς τους Δημοκρατικούς σαν αντίβαρο στον Τραμπ. Θα πρέπει ακόμα να απευθύνουμε έκκληση σε τμήματα των εργαζομένων και των φτωχών που εξαπατήθηκαν στο να ψηφίσουν τον Τραμπ, όμως αυτό πρέπει να γίνει σε μια ξεκάθαρη αντιρατσιστική και αντισεξιστική βάση.
Δεν πρέπει όμως απλά να αντιδρούμε στην επίθεση του Τραμπ. Θα χρειαστεί να προωθήσουμε τολμηρά αιτήματα που μπορούν να εμπνεύσουν, που υπόσχονται βελτίωση στη ζωή των εργαζομένων, αιτήματα όπως αυτά που έκανε δημοφιλή ο Μπέρνι Σάντερς, συμπεριλαμβανομένων της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους, κατώτατο μισθό 15 δολάρια την ώρα, δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, φορολογία στους πλούσιους για να χρηματοδοτηθούν μαζικά προγράμματα δημοσίων έργων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και βελτίωση των υποδομών, ανάπτυξη της πράσινης ενέργειας και των μέσων μαζικής μεταφοράς, στήριξη των αιτημάτων του κινήματος για τα δικαιώματα και των μαύρων και τερματισμό των ρατσιστικών μαζικών φυλακίσεων. Το τολμηρό πρόγραμμα του Μπέρνι Σάντερς κινητοποίησε εκατομμύρια, ιδιαίτερα νέους ανθρώπους, ενώ οι δειλές, φιλικές προς τις επιχειρήσεις προτάσεις της Χίλαρι Κλίντον απέτυχαν παταγωδώς να κινητοποιήσουν και να εμπνεύσουν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν σοβαρές πολιτικές διαφορές και διαφορές στρατηγικής μέσα στο κίνημα. Ενώ ενωνόμαστε στη δράση, πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο σχετικά με το πώς θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σαν μαζικό κίνημα.
Πρέπει να βασιστούμε στις ανάγκες του αγώνα ενάντια στον Τραμπ και την τάξη των δισεκατομμυριούχων. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το κίνημα να υποταχθεί ή να περιοριστεί στα όρια που θα επιτρέψει η ηγεσία του κόμματος των Δημοκρατικών. Οι Δημοκρατικοί που έχουν εκλεγεί στο Κογκρέσο θα πρέπει να μας δείξουν στην πράξη και όχι στα λόγια, αν και πόσο διατεθειμένοι είναι να παλέψουν σοβαρά ενάντια στον Τραμπ.
Το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί, κάτω από την πίεση των κοινωνικών κινημάτων και της ίδιας της εκλογικής τους βάσης, αναγκάστηκαν να ψηφίσουν ομόφωνα στη Γερουσία ενάντια στην ανάδειξη της Μπέτσι Ντε Βος ως υπουργού Παιδείας, είναι σημαντικό. Η πίεση των κινημάτων πέτυχε επίσης ώστε δυο από τους γερουσιαστές των Ρεπουμπλικάνων να καταψηφίσουν και αυτοί την εκλογή της. Ωστόσο 14 Δημοκρατικοί γερουσιαστές, συμπεριλαμβανομένου του υποψήφιου αντιπροέδρου της Χίλαρι Κλίντον Τιμ Κέιν, έχουν ψηφίσει υπέρ όλων των υπουργών του Τραμπ πριν την εκλογή της Ντε Βος και το Δημοκρατικό Κόμμα συνεχίζει να αποτυγχάνει να προσφέρει οποιαδήποτε συνεπή κατεύθυνση πάλης στον αγώνα ενάντια στον Τραμπ.
Σαν σοσιαλίστρια, ενώ σέβομαι τις ειλικρινείς προσπάθειες κινήσεων όπως η Our Revolution (Σημ. «Ξ»: «Η επανάσταση μας» – αριστερή τάση που λειτουργεί στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος) να μεταρρυθμίσουν το Δημοκρατικό Κόμμα, πρέπει να πω πως δεν υπάρχει ρεαλισμός στην άποψη πως μπορεί οι «Δημοκρατικοί» θα προσφέρουν το είδος της μαχητικής και βασισμένης στην εργατική τάξη και τα κινήματα ηγεσίας, που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε έναν αδίστακτο εχθρό όπως ο Τραμπ.
Θα χρειαστεί να χτίσουμε ένα νέο, εναλλακτικό πολιτικό φορέα, ενάντια στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς: ένα νέο μαζικό κόμμα του 99% που να μην έχει καμία σχέση με τις επιχειρήσεις και το κατεστημένο. Πρέπει να εργαστούμε για να αναπτύξουμε ένα ισχυρό, ενωτικό και μαχητικό κίνημα, με τα μάτια ανοικτά στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.
Κλιμάκωση της αντίστασης!
Το να σταματήσουμε τον Τραμπ θα απαιτήσει την μαζική κλιμάκωση του αγώνα μας.
Οι συμβολικές διαμαρτυρίες δεν θα είναι αρκετές. Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε να διαταράσσουμε την «κανονικότητα» όπως κάναμε στα αεροδρόμια, να οργανώσουμε μαζικές ειρηνικές δράσεις πολιτικής ανυπακοής και να κινηθούμε προς τη κατεύθυνση απεργιακών δράσεων για να μπλοκάρουμε τη λειτουργία στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των υποδομών.
Το κάλεσμα που έγινε αυτή τη βδομάδα από τους οργανωτές των Πορειών Γυναικών για μια «απεργία γυναικών» στις 8 Μαρτίου αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για το κίνημα μας.
Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε πλήρως αυτή τη δυνατότητα και να τη χρησιμοποιήσουμε για να κινητοποιήσουμε το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό δυνάμεων στις διαμαρτυρίες για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και ως εφαλτήριο για απεργίες και μαζικές δράσεις την 1η Μάη.
Αυτό είναι το πιο ισχυρό όπλο που έχουμε: όταν οι εργαζόμενοι εγκαταλείπουν την εργασία τους, σταματούν τη λειτουργία των επιχειρήσεων και διακόπτουν την παραγωγή κέρδους. Μια φοβισμένη τάξη δισεκατομμυριούχων ανέκοψε τον Τραμπ μετά το «χάος» που προκάλεσαν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στα αεροδρόμια όλης της χώρας ενάντια στην απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα της τεράστιας δύναμης που έχει δυνητικά η εργατική τάξη για να ανατρέψει την ατζέντα της κυβέρνησης του. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναικών (και ανδρών) μπορούν να δηλώσουν ασθένεια, να φύγουν μαζικά από τη δουλειά, να πάρουν ρεπό ή να οργανωθούν στο χώρο δουλειάς τους για να φύγουν νωρίτερα και να συμμετάσχουν σε μαζικές διαδηλώσεις (όπως έγινε στη Πολωνία τον περασμένο Οκτώβρη). Αυτό θα ήταν από μόνο του μια τεράστια εξέλιξη, ακόμη κι αν δεν λάβουν χώρα επίσημα απεργίες σε πανεθνικό επίπεδο.
Η δράση στους χώρους δουλειάς μπορεί να λάβει διάφορες μορφές. Μια πανεθνική γενική απεργία, ενώ είναι το ισχυρότερο όπλο, δεν είναι άμεσα στο τραπέζι. Επιπλέον, οι ακτιβιστές χρειάζεται να κινηθούν με προσοχή γιατί αν αφήσουν τη δουλειά τους χωρίς να υπάρχει αρκετή υποστήριξη, κινδυνεύουν να απολυθούν. Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες αμέσως μετά τη δουλειά.
Η δύναμη μας βρίσκεται στους αριθμούς και την οργάνωση κι αυτός είναι ο λόγος που το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει επειγόντως να μπουν μπροστά για να χτίσουν προς τη κατεύθυνση της μαζική συμμετοχής.
Οι ακτιβιστές της βάσης των συνδικάτων και οι αριστεροί εργατικοί ηγέτες θα μπορούσαν να προτείνουν ψηφίσματα στα σωματεία τους, αρχής γενομένης από τώρα, για απεργιακή δράση στις 8 Μάρτη και την 1η Μάη.
Οι προτάσεις αυτές μπορούν να βοηθήσουν στο να ανοίξει μια απολύτως αναγκαία συζήτηση μέσα στους εργαζομένους σχετικά με την ανάγκη για αποφασιστικό αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές του Τραμπ, που αποτελούν φυσικά μια απειλή ζωής ή θανάτου για το αμερικάνικο εργατικό κίνημα σαν σύνολο, ιδιαίτερα με δεδομένο ότι στην ατζέντα του περιλαμβάνεται και η αντισυνδικαλιστική νομοθεσία για το «δικαίωμα στην εργασία».
Σε κάποιες πόλεις, τα ψηφίσματα θα μπορούσαν να τεθούν στα τοπικά εργατικά κέντρα με σκοπό να καλεστούν 24ωρες γενικές απεργίες σε επίπεδο πόλης την Πρωτομαγιά.
Ταυτόχρονα η συζήτηση μέσα στα κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να επικεντρωθεί στο τι χρειάζεται για να προχωρήσουμε σε πλατιά απεργιακή δράση και η συζήτηση να χρησιμοποιηθεί για να ανέβει το επίπεδο της ταξικής συνείδησης.
Όλοι όσοι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν ενάντια στον Τραμπ θα πρέπει να βοηθήσουν στην κλιμάκωση της αντίστασης στις ερχόμενες βδομάδες, συμπεριλαμβανομένων δράσεων μαζικής ειρηνικής πολιτικής ανυπακοής και κλεισίματος εθνικών οδών, αεροδρομίων και άλλων βασικών υποδομών στις 8 Μάρτη και την 1η Μάη.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως δεν υπάρχει μια απλή, ευθεία και κλιμακούμενη πορεία προς τη νίκη, πως η μάχη μας θα βρει δυσκολίες και θα συναντήσει εμπόδια.
Όμως ο Τραμπ μπορεί να ηττηθεί. Αλλά για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να στηριχτούμε στον σκληρό αγώνα, την ενότητα στη δράση και τη τεράστια κοινωνική δύναμη της αμερικάνικης εργατικής τάξης με την δύναμη που έχει να σταματήσει τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Σχετικά άρθρα
