Από την Παρασκευή 1 Οκτώβρη μέχρι και την Κυριακή 3 Οκτώβρη, τα μέλη του σωματείου «Διεθνής Συμμαχία Εργαζομένων Θεατρικής Σκηνής», που εκπροσωπεί περίπου 1.500.000 εργαζόμενους στη βιομηχανία του θεάματος σε ΗΠΑ και Καναδά, ψήφισαν διαδικτυακά για να αποφασίσουν εάν εξουσιοδοτούν το σωματείο τους να καλέσει σε απεργία.
Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας είναι εντυπωσιακά, αφού από τα μέλη με δικαίωμα ψήφου, το 90% ψήφισε και από αυτούς σχεδόν το 99% ψήφισε υπέρ της απεργίας!
Αυτό σημαίνει πως σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις του σωματείου με τις εταιρείες παραγωγής δεν προχωρήσουν, το σωματείο θα καλέσει σε απεργία, κάτι που θα παίξει σημαντικό ρόλο συνολικά για το εργατικό κίνημα της χώρας, αφού θα είναι η μεγαλύτερη απεργία στον ιδιωτικό τομέα την τελευταία δεκαετία!
Εξαντλητικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί και εκμετάλλευση
«Πέρσι δούλευα με έναν σκηνοθέτη ο οποίος ήταν γνωστό πως σεβόταν τις οικογενειακές σχέσεις, οπότε πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω αν θα πείραζε να πάρω ρεπό το απόγευμα, ώστε να επιστρέψω στο σπίτι μου για την αποφοίτηση της κόρης μου από το Λύκειο. Ήταν απόλυτα υποστηρικτικός αλλά και πάλι, ένιωσα πολλές τύψεις. Μετά από 25 χρόνια που έχασα γενέθλια, ποδοσφαιρικούς αγώνες, αγώνες μπάσκετ, ραντεβού με οδοντογιατρούς, ανέβαλα μαστογραφίες και τεστ ΠΑΠ, που θήλασα σε ντουλάπες, άκουσα να με αποκαλούν ”γλυκιά μου” και ”αγάπη μου” ενώ προσπαθούσα να κάνω τη δουλειά μου… ενώ έχω ακούσει παραγωγό σε ένα πολύ δύσκολο γύρισμα να λέει ”χρειαζόμαστε έναν άντρα για αυτή τη δουλειά”, παίρνοντας ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΡΕΠΟ για να είμαι μαμά, ένιωσα ταυτόχρονα θρίαμβο και αποτυχία. Θεωρούμε φυσιολογική αυτήν την τοξική και καταχρηστική νοοτροπία στον χώρο εργασίας μας. Και ενώ το να ψηφίσουμε ΝΑΙ (εννοεί για την απεργία) δε θα αλλάξει την κατάσταση απευθείας, θα μας υπενθυμίσει πως μετράμε και πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε αυτή τη βιομηχανία».
Η παραπάνω είναι μία από τις 100δες ανώνυμες μαρτυρίες εργαζομένων στη βιομηχανία του κινηματογράφου στις ΗΠΑ, σε έναν λογαριασμό στο Instagram, που δημιουργήθηκε ακριβώς με αυτόν τον σκοπό, να δημιουργηθεί δηλαδή ένας «ασφαλής χώρος» για τους εργαζόμενους «πίσω από τις κάμερες», όπου θα μπορούν να μιλήσουν για τις βάρβαρες συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν και θα νιώθουν πιο δυνατοί, λιγότερο μόνοι.
Εξαντλητικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί, απλήρωτες υπερωρίες, κοκ, συμπληρώνουν το παζλ για το τι σημαίνει να εργάζεσαι στο Χόλυγουντ πίσω από τις κάμερες. Οι 12ωρες και 14ωρες βάρδιες θεωρούνται δεδομένες, ενώ έχουν καταγραφεί και αυτοκινητιστικά ατυχήματα, με εργαζόμενους να αποκοιμιούνται στο τιμόνι από την εξάντληση.
Μάλιστα, το 2014, ένα μέλος του συνεργείου της σειράς «Longmire», ο Γκάρι Τζο Τακ (Gary Joe Tuck) σκοτώθηκε όταν αποκοιμήθηκε στο τιμόνι μετά από 18ωρη βάρδια. Την ίδια ώρα και ενώ οι εταιρείες streaming σημειώνουν κέρδη ρεκόρ, οι μισθοί των εργαζόμενων παραμένουν χαμηλοί, υπάρχουν εργαζόμενοι με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας που κερδίζουν ελάχιστα περισσότερα από 15 δολάρια την ώρα (τον ελάχιστο βασικό μισθό σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ) ενώ συχνά καθυστερούν να πληρωθούν και όταν πληρώνονται δεν τους αναγνωρίζονται οι υπερωρίες.
Προφανώς κάτω από αυτές τις συνθήκες η έννοια της προσωπικής ζωής, της ξεκούρασης και της ξεγνοιασιάς απουσιάζει. Και όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η διαχρονική κατάσταση έχει συσσωρεύσει οργή και αγανάκτηση στους εργαζόμενους.
Αποφασισμένοι να αλλάξουν τη βιομηχανία
Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του κινηματογράφου ανήκαν σε ένα από τα επαγγέλματα που λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, βρέθηκαν ξαφνικά με πολύ ελεύθερο χρόνο για ξεκούραση και προσωπική ζωή. Όταν κλήθηκαν να επιστρέψουν στην εργασία τους, ανακάλυψαν πως τίποτα δεν είχε αλλάξει στις συνθήκες, με μία μόνο εξαίρεση: τους ίδιους τους εργαζόμενους που δεν είχαν καμία διάθεση να συνεχίσουν στην ίδια πορεία.
Παράλληλα, τον περασμένο Μάιο ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο σωματείο και τη «Συνεργασία Παραγωγών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης», ενός φορέα διαπραγμάτευσης για τα στούντιο, όπου συμμετέχουν και κολοσσοί όπως η Amazon, η Apple και το Netflix για να υπογράψουν νέο συμβόλαιο, αφού το τελευταίο που είχαν υπογράψει έληγε τον Ιούλιο. Οι διαπραγματεύσεις διήρκησαν μέχρι και τον Σεπτέμβρη, με τη «Συνεργασία» να αρνείται τις προτάσεις του σωματείου.
Οι προτάσεις του σωματείου περιλάμβαναν καλύτερες αμοιβές για την εργασία στις υπηρεσίες streaming, υψηλότερους μισθούς για τους συντονιστές και τους βοηθούς σε όλες τις παραγωγές, μεγαλύτερες περιόδους ανάπαυσης μεταξύ των βαρδιών και τα Σαββατοκύριακα και μεγαλύτερα διαλείμματα για φαγητό κατά τη διάρκεια μαραθώνιων γυρισμάτων.
Χωρίς τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει παραγωγή!
Η πιο πρόσφατη απεργία με σοβαρό αντίκτυπο στη βιομηχανία του κινηματογράφου ήταν το 2007, όταν οι σεναριογράφοι απέργησαν για 100 ημέρες. Η απεργία των σεναριογράφων κόστισε στην οικονομία της Καλιφόρνιας 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια.
Σήμερα, αν οι εργαζόμενοι πίσω από τις κάμερες προχωρήσουν σε απεργία, στην πραγματικότητα θα σημαίνει την πλήρη παύση παραγωγής ταινιών, σειρών κοκ και οι επιπτώσεις στα κέρδη των εταιρειών θα είναι τεράστιες.
Έτσι, μετά τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας και με τον φόβο της απεργίας, τα στούντιο αποφάσισαν να ξεκινήσουν έναν νέο γύρο διαπραγματεύσεων με το σωματείο, αφού έχουν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Από τη μία δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του σωματείου, αφού αυτό θα σημαίνει μείωση των κερδών τους, από την άλλη μία ενδεχόμενη απεργία θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη απώλεια κερδών.
Ο πρόεδρος του σωματείου Μάθιου Λόεμπ δήλωσε για τα αποτελέσματα:
«Ελπίζω ότι τα στούντιο θα δουν και θα καταλάβουν την αποφασιστικότητα των μελών μας. Η μπάλα είναι στο γήπεδό τους. Αν θέλουν να αποφύγουν μια απεργία, θα επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα μας κάνουν μια λογική προσφορά».
Το εάν τελικά το σωματείο θα καλέσει σε απεργία είναι ανοιχτό. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν με τον πιο καθαρό τρόπο πως η δική τους δουλειά είναι αυτή που κινεί τα γρανάζια της βιομηχανίας του κινηματογράφου και μαζί με αυτό, ανακαλύπτουν τη δύναμη τους απέναντι στους εργοδότες τους!
