Στην ιστορία του εργατικού κινήματος κάποια γεγονότα θα είναι για πάντα αθάνατα! Όπως η Παρισινή Κομμούνα του 1871, όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και όπως ο Απρίλης του 1917 στον οποίο ο Λένιν συγκρούστηκε με την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής των Μπολσεβίκων για να στρέψει στο κόμμα σε μια επαναστατική κατεύθυνση.
Αυτές οι μεγάλες ιστορικές στιγμές προσφέρουν κρίσιμα συμπεράσματα για το σήμερα. Αυτά τα συμπεράσματα έχει ευθύνη η Αριστερά να αντλήσει αν θέλει να φέρει σε πέρας τον στόχο μιας άλλης κοινωνίας που θα υπηρετεί την κοινωνία και τον άνθρωπο αντί τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Το ακόλουθο άρθρο επιχειρεί να αντλήσει διδάγματα για την Αριστερά σήμερα, με βάση την εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας, τα συμπεράσματα του Λένιν από αυτήν και τη στάση του Λένιν στην ρωσική επανάσταση του 1917 με βάση τις θέσεις που κατέθεσε τον Απρίλη του ίδιου χρόνου.
Ανδρέας Παγιάτσος
Οι τρεις βασικές δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, έχουν, η κάθε μια ξεχωριστά, την «κρίσιμη μάζα» (δηλαδή τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό μελών, στελεχών και επιρροής) για να επιφέρουν μεγάλες ανατροπές στον πολιτικό χάρτη και στο χάρτη των κοινωνικών κινημάτων. Είναι η «μαζική και ημιμαζική Αριστερά» του σήμερα, μετά την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετάλλαξή του σε ένα κόμμα υποταγμένο στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.
Όμως παρά τη σημαντική τους παρουσία στην πολιτική σκηνή και στα κινήματα οι τρεις αυτές δυνάμεις βρίσκονται πολύ μακριά από το να φέρουν σε πέρας ή έστω να έχουν δρομολογήσει τις απαιτούμενες ανατροπές, πολιτικά και κοινωνικά. Αυτό αποτελεί κοινό τόπο για μεγάλα τμήματα των εργατικών μαζών που κοιτάνε την Αριστερά με αισθήματα πικρίας και απογοήτευσης. Εδώ η Αριστερά δεν εμφανίζεται ικανή να οργανώσει μια κοινή πορεία πώς θα φέρει σε πέρας ιστορικής εμβέλειας ανατροπές;
Ελλείμματα της σημερινής Αριστεράς
Ο κατακερματισμός/σεκταρισμός της Αριστεράς στη χώρα μας είναι πραγματικά εντυπωσιακός! Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να τονίζεται διαρκώς, ακριβώς γιατί είναι τόσο αποκαλυπτικό: το θέμα της συνεργασίας της Αριστεράς (του «Ενιαίου Μετώπου») αποτελεί την «άλφα-βήτα» στην ιστορία της Αριστεράς. Και δεν εννοούμε της «οποιασδήποτε» Αριστεράς αλλά εννοούμε της επαναστατικής Αριστεράς, από το Μαρξ μέχρι τον Λένιν, τον Τρότσκι, την Λούξεμουργκ, τον Κόνολι, τον Λήμπνεχτ, κλπ, όλων δηλαδή των μεγάλων επαναστατών του περασμένου και προπερασμένου αιώνα!
Αυτή την «άλφα–βήτα» ο κύριος όγκος της ελληνικής Αριστεράς ακόμα δεν την έχει «ανακαλύψει». Και κινδυνεύει να θεωρείται φυσιολογική και δεδομένη η αρρωστημένη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα!
Τη βασική ευθύνη για τον κατακερματισμό της Αριστεράς τη φέρει κατ’ αρχήν το ΚΚΕ και κατά δεύτερο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτά είναι λίγο πολύ χιλιοειπωμένα. Η ΛΑΕ, αντίθετα έχει μια ενωτική προσέγγιση προς την υπόλοιπη Αριστερά.
Η ΛΑΕ όμως, εμφανίζει ένα άλλο σημαντικό «πρόβλημα» – εντάσσει τις ενωτικές της προτάσεις στα πλαίσια της γενικής της αντίληψης για τη δημιουργία ενός «δημοκρατικού», «αντιμνημονιακού», «πατριωτικού» κλπ Μετώπου. Κι αυτό είναι πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Πρόκειται για μια νέα εκδοχή της «Θεωρίας των Σταδίων» που κλασσικά χαρακτήριζε για δεκαετίες το ΚΚΕ, προτού κάνει στροφή στη σημερινή πολιτική του φάση του απόλυτου σεκταρισμού στο όνομα της «επαναστατικής καθαρότητας».
Σύμφωνα με τη Θεωρία των Σταδίων, που είναι δημιούργημα του ίδιου του Στάλιν στη δεκαετία του 30, δεν μπορούμε να μιλάμε για σοσιαλισμό αν πρώτα δεν «κατακτηθεί» κάποιο ενδιάμεσο στάδιο «δημοκρατικό» ή «εθνικό» ή «αντιμονοπωλιακό» κοκ. Πρόκειται για μια αντιδραστική θεωρία που οδηγεί σε προδοσίες όπως της Βάρκιζας, αφού τα προαναφερόμενα «στάδια» είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτα – στο όνομα τους όμως προωθείται η συνεργασία με την άρχουσα τάξη, στην ουσία δηλαδή η υποταγή σ’ αυτή.
Στοιχεία της «θεωρίας των Σταδίων» υπάρχουν και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην οποία συχνά βλέπουμε να προβάλλεται με εξαιρετική έμφαση και σαν πρώτο καθήκον το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ – αφήνοντας να εννοηθεί, χωρίς όμως ποτέ να λέγεται καθαρά, ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο πολύ ο καπιταλισμός όσο η ΕΕ. Το πιο σημαντικό θέμα που προκύπτει σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όμως, αφορά την άρνηση των συνεργασιών με την υπόλοιπη Αριστερά.
Το ΚΚΕ δεν χαρακτηρίζεται στη σημερινή του φάση από τη «Θεωρία των Σταδίων» – την έχει παραμερίσει μετά τη χρεοκοπημένη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την περίοδο του 1989 από τη μια και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης από την άλλη. Αυτά τα δύο γεγονότα προκάλεσαν μαζική κρίση στο ΚΚΕ, με τριπλή διάσπαση (ΝΑΡ, «Συνασπισμός» και υπόλοιπο ΚΚΕ) και το οδήγησαν στο άλλο άκρο, σε μια εξωφρενικά σεκταριστική πολιτική, αντίστοιχη της λεγόμενης 3ης περιόδου της Κομμουνιστικής Διεθνούς του Στάλιν (περίοδος 1928 – 33) στην οποία, όποιος δεν υποστήριζε την σταλινική «κομμουνιστική» διεθνή ήταν πράκτορας του κεφαλαίου και συνεργάτης των φασιστών!
Όμως έχοντας πάει στο άλλο άκρο, το ΚΚΕ μιλά για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με ένα τρόπο «μεσσιανικό», κάτι σαν τη «δευτέρα παρουσία». Δεν έχει καμία αντίληψη της αναγκαιότητας του Μεταβατικού Προγράμματος του Λένιν και των Μπολσεβίκων, με παρόμοιο τρόπο που δεν έχει καμία αντίληψη για το Ενιαίο Μέτωπο.
Με αφορμή αυτά τα χαρακτηριστικά των βασικών σχηματισμών της Αριστεράς, αξίζει να σταθούμε λίγο στο πώς σκεφτόταν ο Λένιν, με αφορμή δυο μεγάλες ιστορικές επετείους τις οποίες αξίζει να θυμόμαστε κάθε Απρίλη και κάθε Μάη, για να τιμούμε τον ηρωισμό της εργατικής τάξης και για να αντλούμε συμπεράσματα. Την Παρισινή Κομμούνα από τη μια και τις Θέσεις του Απρίλη του 1917 από την άλλη, που είναι πάντα επίκαιρες και πολύτιμες όσο ελάχιστα κείμενα στη μαρξιστική φιλολογία.
Η Παρισινή Κομμούνα
Στις 28 Μάη η πρώτη προσπάθεια στην ιστορία της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία από τους καπιταλιστές τελείωνε μέσα σε ποτάμια αίματος, στο Παρίσι του 1871.[2]
Έχει σημασία να θυμηθούμε ότι η Κομμούνα του Παρισιού γεννήθηκε όταν τα γαλλικά στρατεύματα είχαν συντριβεί από τα γερμανικά και το Παρίσι ήταν περικυκλωμένο από τα εχθρικά (γερμανικά) στρατεύματα.
Παρ’ ότι όμως το παρισινό προλεταριάτο είχε να αντιμετωπίσει τη θανάσιμη απειλή του γερμανικού στρατού, όταν ο Λένιν έκανε τον απολογισμό των συμπερασμάτων από την ήττα και το αιματοκύλισμα της Κομμούνας δεν ανάφερε σε κανένα σημείο κάποιου είδους «πατριωτικά καθήκοντα» για την Κομμούνα. Αντίθετα στο κείμενό του «Στη μνήμη της Κομμούνας»[3] γραμμένο το 1911 αναφέρει:
«…ο σκοπός της Κομμούνας δεν πέθανε. Ζει ως τα σήμερα, μέσα στον καθένα μας. Ο σκοπός της Κομμούνας είναι ο σκοπός της σοσιαλιστικής επανάστασης, ο σκοπός της πλήρους πολιτικής και οικονομικής χειραφέτησης των εργατών. Είναι ο σκοπός του παγκόσμιου προλεταριάτου. Και με αυτή την έννοια, είναι αθάνατος».
Για τον Λένιν λοιπόν, η Κομμούνα δεν έχει να κάνει με «πατριωτικά καθήκοντα» και «ενότητα του έθνους απέναντι στον ξένο εισβολέα» αλλά με την εργατική εξουσία και την σοσιαλιστική επανάσταση.
Για να το θέσουμε με όρους σημερινούς, ακόμα και όταν χώρα αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο, περικυκλωμένη από τον «εθνικό» εχθρό, ο Λένιν δεν μίλαγε για πατριωτικά ή εθνικά ή άλλα Μέτωπα, αλλά για εργατική εξουσία και σοσιαλισμό!
Αν κάποιος νομίζει ότι αυτή η διατύπωση μπορεί να «ξέφυγε» του Λένιν, ή είναι απομονωμένη από άλλα αποσπάσματα, ας το ξεκαθαρίσουμε κοιτώντας μερικές ακόμα αναφορές.
Στο κείμενο «Τα διδάγματα της Κομμούνας»[4] γραμμένο από τον Λένιν το 1908, διαβάζουμε:
«Το προλεταριάτο, όμως, τυφλωμένο από πατριωτικές αυταπάτες, δεν το καταλάβαινε αυτό. Η πατριωτική ιδέα έχει την προέλευσή της ακόμη από τη μεγάλη επανάσταση του 18ου αιώνα. Η ιδέα αυτή είχε κυριαρχήσει στα μυαλά των σοσιαλιστών της Κομμούνας…
»Το μοιραίο λάθος των Γάλλων σοσιαλιστών βρισκόταν στη συνένωση αυτή των αντιφατικών καθηκόντων, του πατριωτισμού και του σοσιαλισμού».
Σε άλλο σημείο, στο ίδιο κείμενο, ο Λένιν αναφέρει τα εξής:
«Ο Μαρξ ακόμη, στο μανιφέστο της Διεθνούς, το Σεπτέμβρη του 1870, επισήμανε απευθυνόμενος στο γαλλικό προλεταριάτο, ότι δεν πρέπει να παρασύρεται από την ψεύτικη εθνική ιδέα…
»Η αστική τάξη ας έχει την ευθύνη για την εθνική ταπείνωση, έργο του προλεταριάτου είναι ν’ αγωνιστεί για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό της αστικής τάξης»
και πιο κάτω,
«Όσο μεγάλες κι αν ήταν οι θυσίες της Κομμούνας, αυτές εξαγοράζονται με τη σημασία που έχει για τον καθολικό προλεταριακό αγώνα: Η Κομμούνα…διέλυσε τις πατριωτικές αυταπάτες… Η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης».
Δεν υπάρχει λόγος να παραθέσουμε περισσότερα αποσπάσματα. Το μήνυμα του Λένιν είναι σαφέστατο: εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα, μην παρασύρεστε από «πατριωτικές» και «εθνικές» αυταπάτες. Ακόμα κι όταν η άρχουσα τάξη σας έχει οδηγήσει σε πόλεμο, σε ήττα και εθνική καταστροφή, το καθήκον σας είναι ένα: η ανατροπή της, η σοσιαλιστική επανάσταση, η εργατική εξουσία! Γιατί μόνο έτσι τελικά μπορεί να τερματιστεί και ο πόλεμος και η εθνική ταπείνωση!
Ο Απρίλης του 17
Τον Φλεβάρη του 17 ξεκίνησε η Ρωσική Επανάσταση που ανέτρεψε τον Τσάρο και ανέδειξε στην θέση του μια ασταθή κοινοβουλευτική δημοκρατία και μια κυβέρνηση που έμεινε στην ιστορία σαν η «Προσωρινή Κυβέρνηση».
Στην κυβέρνηση αυτή συνεργαζόντουσαν η (υποτιθέμενη) «προοδευτική–δημοκρατική» άρχουσα τάξη (την οποία εκπροσωπούσε το κόμμα των «Καντέτ») μαζί με την ρεφορμιστική Αριστερά της εποχής (τους «Μενσεβίκους» και τους «Σοσιαλεπαναστάτες», κόμματα αντίστοιχα, σε ότι αφορά τη βασική τους φιλοσοφία, με τον παλιό, προ μνημονίου, ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών ’70 – ’80).
Η επανάσταση του Φλεβάρη έγινε ενώ μαινόταν ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος. Τα ρωσικά στρατεύματα είχαν ηττηθεί από τις γερμανικές στρατιές. Ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής συντριβής της Ρωσίας κάτω από την ασύγκριτα μεγαλύτερη ισχύ των γερμανικών στρατιών ήταν ορατός. Η «πατρίδα» ήταν αντιμέτωπη, όπως και την εποχή της Κομμούνας, με «θανάσιμο κίνδυνο».
Η επανάσταση του Φλεβάρη γέννησε, όπως προαναφέρθηκε, την πρώτη στην ιστορία συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο της Αριστεράς με κόμματα της άρχουσας τάξης, στα πλαίσια της Προσωρινής Κυβέρνησης.
Τα «δημοκρατικά» και «επαναστατικά» χαρακτηριστικά που είχε η Προσωρινή Κυβέρνηση «παρέσυραν» τα στελέχη των Μπολσεβίκων που ήταν εκείνη την περίοδο στην Πετρούπολη. Με τον Λένιν και άλλους Μπολσεβίκους ακόμα στην εξορία, τις πρώτες βδομάδες μετά την επανάσταση του Φλεβάρη η ηγεσία του κόμματος βρέθηκε στα χέρια του Στάλιν, του Κάμενεφ και του Μουράνοφ.
Η γραμμή της ηγετικής αυτής ομάδας (και της εφημερίδας των Μπολσεβίκων, «Πράβδα») απέναντι στην Προσωρινή Κυβέρνηση δεν ήταν η προσπάθεια να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από μια εργατική, επαναστατική κυβέρνηση, αλλά η γραμμή της υποστήριξης της, με την άσκηση βέβαια κάποιας αριστερής κριτικής.
Ο Λένιν, από την εξορία όπου ήταν ακόμα, έπνεε τα μένεα με τη συμφιλιωτική αυτή γραμμή της «Πράβδα». Από την Ελβετία όπου ήταν, έστειλε τα περίφημα «Γράμματα από μακριά» με τα οποία κατακεραύνωνε την γραμμή των Στάλιν και Κάμενεφ – μόνο που οι τελευταίοι επέλεξαν να τον λογοκρίνουν![5]
Τελικά ο Λένιν έφτασε στις αρχές του Απρίλη στην Πετρούπολη. Το Σοβιέτ έστειλε αντιπροσωπεία να υποδεχθεί το πιο επιφανές στέλεχος των Μπολσεβίκων. Ο πρόεδρος του Σοβιέτ, ένας Μενσεβίκος με το όνομα Τσχέιτζε, ανάλαβε να καλωσορίσει τον Λένιν:
«Σύντροφε Λένιν, εξ ονόματος του Σοβιέτ της Πετρούπολης και ολόκληρης της Επανάστασης, χαιρετίζουμε τον ερχομό σας στη Ρωσία… Φρονούμε όμως ότι το κύριο καθήκον της επαναστατικής δημοκρατίας είναι για την ώρα να υπερασπίσουμε την επανάστασή μας απ’ όλες τις επιθέσεις που θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον της, τόσο απ’ το εσωτερικό όσο κι απ’ το εξωτερικό. Ελπίζουμε ότι θα επιδιώξετε μαζί μας αυτούς τους σκοπούς».
Η απάντηση του Λένιν έπεσε σαν κεραμίδα στα κεφάλια των παρευρισκόμενων. Γυρίζοντας σχεδόν τις πλάτες του στην αντιπροσωπεία, απευθύνθηκε στο πλήθος:
«…σύντροφοι, στρατιώτες, ναύτες και εργάτες… στο πρόσωπό σας χαιρετίζω τη νικηφόρα ρωσική επανάσταση, χαιρετίζω την πρωτοπορία του παγκόσμιου προλεταριακού στρατού… Δεν είναι μακριά η ώρα που… οι λαοί θα στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στους εκμεταλλευτές καπιταλιστές. Η ρωσική επανάσταση που έγινε από σας άνοιξε μια καινούρια εποχή. Ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση!»[5]
«Ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση» λοιπόν! Η Ρωσία είναι γονατισμένη από τον πόλεμο, ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών, όμως ο Λένιν δεν προβάλλει «πατριωτικά» καθήκοντα, δεν μιλά για «δημοκρατικά μέτωπα» και «πατριωτικά μέτωπα». Μιλά για εργατική εξουσία και σοσιαλισμό! Και μάλιστα όχι μόνο σε ρωσικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο!
Ο Λένιν ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με την Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων και κέρδισε την πλειοψηφία στη συνδιάσκεψη του κόμματος που έγινε στα τέλη του ίδιου μήνα.[6]
Οι θέσεις με τις οποίες ο Λένιν «έστρεψε» το κόμμα στην κατεύθυνση της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα σοβιέτ πέρασαν στην ιστορία σαν «οι θέσεις του Απρίλη». Χωρίς αυτή τη στροφή η Οκτωβριανή Επανάσταση κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα.
Ο Λένιν επίκαιρος όσο ποτέ
Ενάμιση περίπου αιώνα μετά την Κομμούνα και ένα αιώνα μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ.
Λέει αυτό που είναι απλό αλλά που η σημερινή Αριστερά δεν θέλει να αναγνωρίσει: ότι δηλαδή ο ρόλος της μαρξιστικής-επαναστατικής Αριστεράς είναι να αξιοποιεί την κρίση του συστήματος, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή, για να πετύχει τον κεντρικό σκοπό που είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η εργατική εξουσία.
Αν ήταν να παίρναμε τα συμπεράσματα του Λένιν από την Κομμούνα κι από τον Απρίλη του 17 και να τα μεταφέραμε στο σήμερα, θα έπρεπε να λέγαμε:
- Ασφαλώς στην Ελλάδα υπάρχει θέμα «εθνικής κυριαρχίας» καθώς ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος για τη ζωή του. Ασφαλώς η χώρα τελεί σε ένα καθεστώς ιδιότυπου «αποικισμού» ή νέο-αποικισμού. Ασφαλώς κάθε Έλληνας εργαζόμενος νοιώθει προσβεβλημένος και ταπεινωμένος από τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη και διεθνώς. Ασφαλώς αυτή η κατάσταση εντείνει τα αισθήματα «πατριωτισμού» που διαπερνούν τα ελληνικά λαϊκά στρώματα. Ασφαλώς υπάρχει θέμα εξευτελισμού κάθε έννοιας δημοκρατίας!
- Όμως κανένα απ’ αυτά τα προβλήματα δεν θα λυθεί χτίζοντας «πατριωτικά» ή «αντι-ΕΕ» ή «δημοκρατικά» ή «εθνικά» Μέτωπα!
- Η ουσία, για την Αριστερά, είναι το πρόγραμμα – και το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να δώσει απάντηση στην οικονομική κρίση, τη σήψη του καπιταλισμού και τα εθνικά και δημοκρατικά ζητήματα είναι το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού και του διεθνισμού!
- Αν ο φορέας που θα υιοθετήσει και θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα (της σοσιαλιστικής επανάστασης) ονομάζεται «κόμμα» ή «μέτωπο» δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία! Σημασία έχει το πρόγραμμα!
- Το σωστό πρόγραμμα, δηλαδή το σοσιαλιστικό–επαναστατικό πρόγραμμα, πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι με μια ενωτική τακτική προς το σύνολο των οργανώσεων, πολιτικών, συνδικαλιστικών και άλλων, του εργατικού κινήματος. Αυτό είναι το «Ενιαίο Μέτωπο» το οποίο χαρακτηρίζει το Μαρξισμό από τα γεννοφάσκια του. Και μεταφράζεται, απλά, στην ανάγκη των συνεργασιών ανάμεσα στις διάφορες οργανώσεις του εργατικού κινήματος, στη βάση όσων σημείων υπάρχει συμφωνία, χωρίς τελεσίγραφα (του είδους του ΚΚΕ: «ή είστε μαζί μου ή είστε με τον εχθρό και τους φασίστες») και χωρίς καπελώματα.
- Υπάρχει μήπως συμφωνία για πάλη πάνω σε 2-3-4 μικρά και καθημερινά ζητήματα; Πολύ ωραία, να υπάρξει συνεργασία, δηλαδή «μέτωπο», για την από κοινού διεκδίκησή τους. Μέσα στα πλαίσια ενός τέτοιου «μετώπου» η μαρξιστική Αριστερά οφείλει να προβάλλει το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
- Υπάρχει συμφωνία ανάμεσα σε ένα σημαντικό αριθμό οργανώσεων για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό; Ακόμη καλύτερα: όλοι αυτοί μαζί σε ένα επαναστατικό «μέτωπο» ή «φορέα» ή όπως και να ονομαστεί, με στόχο την εργατική εξουσία.
Σημειώσεις:
[1] Όπως έχουμε γράψει ξανά, σε άλλα κείμενα μας, ενώ η έννοια του «λαϊκού μετώπου» ακούγεται απλή και ελκυστική και ερμηνεύεται σαν η πλατιά συνεργασία των λαϊκών στρωμάτων, ιστορικά, πρόκειται για συνεργασίες της Αριστεράς με «προοδευτικά» υποτίθεται κόμματα της άρχουσας τάξης. Ο όρος, μαζί με την πρακτική, υιοθετήθηκε από τη σταλινική ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία του ’30. Η συνεργασία με κόμματα της αστικής τάξης, τα «Λαϊκά Μέτωπα» δηλαδή, εντάσσεται στα γενικά πλαίσια της Θεωρίας των Σταδίων, επίσης κατασκεύασμα του Σταλινισμού. Τα «Λαϊκά Μέτωπα» και η «Θεωρία των Σταδίων» οδήγησαν στην ήττα ιστορικά κινήματα και επαναστάσεις όπως την Ισπανική Επανάσταση του 36, την ελληνική Βάρκιζα, τη Χιλή του Αλιέντε το 1973 κοκ.
[2] Λένιν, «Τα διδάγματα της Κομμούνας», https://xekinima.org/lenin-ta-didagmata-tis-kommounas/
Λένιν, «Στη μνήμη της Κομμούνας», https://xekinima.org/lenin-sti-mnimi-tis-kommounas/
Τ. Μαστρογιαννόπουλου, «Η σφαγή της Κομμούνας», https://xekinima.org/i-sfagi-tis-kommounas/
Τρότσκι, «Τα διδάγματα της Κομμούνας, ο ρόλος του Κόμματος», https://xekinima.org/l-trotski-ta-didagmata-tis-kommoynas-o-rolos-toy-komm/
Θ. Μαράκη, «Η Κομμούνα του Παρισιού» https://xekinima.org/h-kommoyna-toy-parisioy-18-marti-28-mai-1871/
[3] Λένιν, «Στη μνήμη της Κομμούνας» https://xekinima.org/lenin-sti-mnimi-tis-kommounas/
[4] Λένιν «Τα διδάγματα της Κομμούνας», https://xekinima.org/lenin-ta-didagmata-tis-kommounas/
[5] Π. Βογιατζή, «Απρίλης 1917 – οι Θέσεις του Λένιν», https://xekinima.org/aprilis-1917-oi-theseis-tou-lenin/
[6] Σε πείσμα όλων των προπαγανδιστών της άρχουσας τάξης (αλλά και των Σταλινικών των διαφόρων αποχρώσεων) το κόμμα των Μπολσεβίκων ήταν ένα εξαιρετικά δημοκρατικό κόμμα. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός που μόλις αναφέρθηκε. Ο ιδρυτής του κόμματος των Μπολσεβίκων, Λένιν, αποτελεί μειοψηφία στην κεντρική επιτροπή, όμως στην Συνδιάσκεψη που έγινε ελάχιστες βδομάδες μετά κερδίζει την πλειοψηφία της κομματικής βάσης με το μέρος κι έτσι επιτελείται συνολική στροφή στην πολιτική του κόμματος. Ας συγκριθεί αυτό με τη συμπεριφορά του κ. Τσίπρα απέναντι στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ έναν αιώνα μετά για να μην αναφέρουμε την κατάσταση στο εσωτερικό του ΚΚΕ…
Σχετικά άρθρα
