«Διαμορφώνεται από την κυβέρνηση μια νέα πρόταση για την άσκηση των δικαιωμάτων της πολιτικής διαμαρτυρίας και του συνέρχεσθαι»
Η παραπάνω φράση θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σ’ έναν από τους δεκάδες δικτάτορες του σημερινού κόσμου. Ανήκει όμως στον Μ. Χρυσοχοίδη, υπουργό μιας κυβέρνησης που το τελευταίο διάστημα δίνει ρεσιτάλ αυταρχισμού.
Μετά το κύμα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες με ξύλο, ξεβρακώματα και συλλήψεις στο σωρό τυχαίων πολιτών, μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου δια νόμου και του οικιακού ασύλου στην πράξη (βλ. υπόθεση Ινδαρέ), μετά την κατάργηση μιας σειράς εργατικών δικαιωμάτων και κεκτημένων, η ψηφισμένη από λιγότερο από το ¼ των πολιτών «νόμιμη» κυβέρνηση της χώρας φέρνει ένα σχέδιο νόμου για να χτυπήσει και το δικαίωμα στη διαδήλωση.
Σύμφωνα με τον ημερήσιο και ηλεκτρονικό τύπο ο νέος νόμος θα επιβάλλει
1. Να ζητηθεί άδεια από την αστυνομία 48 ώρες πριν τη διαδήλωση.
Αυτό θα καθιστούσε παράνομες όλες τις τεράστιες διαδηλώσεις που καλέστηκαν άμεσα μετά από γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μας την τελευταία δεκαετία, όπως η διαδήλωση για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η διαδήλωση για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά και απεργιακές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ενάντια στα Μνημόνια.
2. Να ορίζεται υπεύθυνος για κάθε διαδήλωση, ο οποίος να έχει και τη νομική ευθύνη σε περίπτωση που γίνουν καταστροφές.
Εικόνες «κουκουλοφόρων» να βρίσκονται πίσω και ανάμεσα από τα ΜΑΤ έχουν δει πολλές φορές το φως της δημοσιότητας. Με τη βοήθεια λοιπόν μερικών δεκάδων ασφαλιτών και παρακρατικών, μπορεί να προκληθούν «μπάχαλα» σε οποιαδήποτε διαδήλωση και ο «νομικά υπεύθυνος» από την πλευρά των διαδηλωτών να βρεθεί αντιμέτωπος με βαριές κατηγορίες και εξοντωτικά πρόστιμα.
Τα μπάχαλα δεν γίνονται βέβαια μόνο από ασφαλίτες και παρακρατικούς. Το κίνημα δεν είναι ενιαίο. Και ένα κομμάτι του θεωρεί τα «μπάχαλα» επαναστατική πράξη που διαμορφώνει συνειδήσεις. Ως Ξεκίνημα έχουμε πολλές φορές εκφράσει τη διαφωνία μας με αυτή την πρακτική, την οποία θεωρούμε βλαπτική για το κίνημα, ενώ δίνει άλλοθι στις δυνάμεις καταστολής και το κράτος να χτυπήσουν.
3. Να ενημερώνονται από πριν οι αστυνομικές αρχές για τον αριθμό των συμμετεχόντων στη διαδήλωση για να καθορίζουν το χώρο που θα καταλάβουν οι διαδηλωτές (πεζοδρόμιο, μια λωρίδα του δρόμου, ολόκληρο το δρόμο κλπ).
Κατ’ αρχήν κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει από πριν πόσο κόσμο θα έχει μια διαδήλωση, και αυτό το ξέρει πολύ καλά η κυβέρνηση.
Όσο για το «πόσο χώρο θα καταλαμβάνουν οι διαδηλωτές», αυτό είναι το αγαπημένο επιχείρημα της ΝΔ και πολλών κυβερνήσεων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που προηγήθηκαν.
«Δεν μπορούν 50 άτομα να κλείνουν το κέντρο της Αθήνας» λέει ο Μητσοτάκης και όλο το υπουργικό συμβούλιο εν χορώ. Ωστόσο καμία συγκέντρωση 50 ατόμων δεν έχει κλείσει ποτέ δρόμους.
Φυσικά υπάρχουν κατά διαστήματα και διαδηλώσεις με μικρή συμμετοχή. Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται όμως σε αυτή την περίπτωση είναι γιατί η αστυνομία, σε αυτές τις περιπτώσεις κλείνει όλο το κέντρο της Αθήνας, από την Ομόνοια μέχρι τον Ευαγγελισμό; Ο λόγος είναι, για να «καλλιεργούν κλίμα» ενάντια στις διαδηλώσεις και για να μην χάσουν το βασικό επιχείρημα με το οποίο προσπαθούν να τις χτυπήσουν.
Την ίδια στιγμή, όταν το κέντρο της Αθήνας κλείνει κάθε τρεις και λίγο για αγώνες δρόμου και «μαραθώνιους» που οργανώνουν ιδιωτικές εταιρείες με το αζημίωτο (όπως έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια) η κυβέρνηση δε βλέπει καμία διατάραξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Ούτε φυσικά βλέπει πρόβλημα όταν το κέντρο κλείνει για 24 και 48 ώρες για 1 άτομο, όταν το άτομο αυτό είναι η Μέρκελ, ο Σι Ζιν Πινγκ κ.α.
4. Θα επιτρέπεται η επιβολή περιορισμών αν λόγω του αριθμού των συμμετεχόντων προκαλείται πρόβλημα στην κοινωνικοοικονομική ζωή της περιοχής.
Αν είναι μικρή η πορεία να μην κλείνουν οι δρόμοι. Αν είναι μεγάλη η πορεία πάλι να μην κλείνουν οι δρόμοι… Είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι το μέγεθος των πορειών αλλά οι πορείες καθαυτές και το δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται.
5. Όλες οι πορείες θα γίνονται παρουσία εισαγγελέα.
Πρόκειται για μια ακόμα πινελιά τρομοκρατίας, καθώς η παρουσία εισαγγελέα επιτρέπει την απαγγελία κατηγοριών με διαδικασίες εξπρές και με το κύρος της δικαστικής εξουσίας. Αυτό θα ήταν ένα έτσι κι αλλιώς ένα απαράδεκτο μέτρο ακόμα και αν όλοι οι εισαγγελείς ήταν άνθρωποι με διαπιστωμένο «δημοκρατικό φρόνημα». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. είναι πολύ νωπή η πρόταση της Εισαγγελέως στη δική της Χρυσής Αυγής που θέλει ένοχο μόνο τον Ρουπακιά γιατί «δεν είδε» δολοφονικές επιθέσεις από άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, ύπαρξη εγκληματικής συμμορίας ή ευθύνη των ηγετικών στελεχών της νεοναζιστικής οργάνωσης. Όλοι καταλαβαίνουμε τι θα δει ένας τέτοιος εισαγγελικός «λειτουργός» σε μια διαδήλωση…
Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας
Το μπαράζ επιθέσεων από την κυβέρνηση της ΝΔ σε ελευθερίες και δικαιώματα ξεκινάει από το γεγονός ότι δεν βλέπει απέναντί της πραγματικό αντίπαλο, ικανό να αντιπαλέψει και να εμποδίσει την επιβολή τέτοιων μέτρων.
Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, των μεγάλων ομοσπονδιών και των μεγάλων σωματείων (που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στη συντριπτική τους πλειοψηφία) πρόδωσαν επανειλημμένα, τη δεκαετία που πέρασε, τους μεγάλους αγώνες που έδωσαν οι εργαζόμενοι και οι νέοι. Κανένας συντονισμός μεταξύ των κλάδων που αγωνιζόταν και καμία συνέχεια δεν δινόταν σε απεργίες που είχαν καθολική συμμετοχή και σε διαδηλώσεις που έφτασαν να αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ καυχιόταν για ότι κάλεσε δεκάδες γενικές απεργίες. Η πραγματικότητα είναι ότι κάλεσε δεκάδες ξεκομμένες και ασυντόνιστες 24ωρες γενικές απεργίες, χωρίς να τις εντάσσει σ’ ένα σχέδιο που να μπορεί να ανατρέψει τους κυβερνώντες ή τις πολιτικές τους. Τις οδήγησε στην ήττα και καλλιέργησε εντέχνως τη λογική σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ότι οι απεργίες και οι διαδηλώσεις «δεν λειτουργούν», «δεν καταφέρνουν κάτι». Για μια ολόκληρη γενιά το «τελειωτικό» χτύπημα ήρθε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στέρησε την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει άμεσα μια δραστική αλλαγή στη ζωή μας προς το καλύτερο.
Τα επιτελεία της αστικής τάξης δεν κάνουν όμως πάντα σωστούς υπολογισμούς – το αντίθετο. Μέσα στο 2019 ξέσπασαν σε ολόκληρο τον κόσμο συγκλονιστικά κινήματα τα οποία δεν περίμενε κανείς και που είχαν ως βαθύτερη αιτία την οργή που συσσωρευόταν από την όλο και αυξανόμενη καταπίεση, ανισότητα και φτώχεια. Από τη Χιλή (όπου αφορμή για το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων ήταν η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου των λεωφορείων) μέχρι το Χονγκ Κονγκ και από τον Λίβανο μέχρι το Σουδάν η νέα γενιά βγαίνει μπροστά και κάνει τις καρέκλες των κυβερνώντων να τρίζουν.
Στην Ελλάδα το καθήκον της Αριστεράς και των μαχητικών πρωτοβάθμιων σωματείων είναι να δώσουμε από κοινού τη μάχη ενάντια στην περιστολή των δικαιωμάτων μας και την ένταση του αυταρχισμού και ταυτόχρονα να δουλέψουμε για την φάση ανόδου του κινήματος. Αυτή θα έρθει αναπόφευκτα. Kαι όπως δείχνει η ιστορία του ελληνικού κινήματος και όλα τα πρόσφατα παραδείγματα επαναστατικών εκρήξεων στο κόσμο, θα είναι σαρωτική.
