Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τεύχος 568) που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 10 Φλεβάρη.
Πάνω από 1,27 εκατομμύρια εργαζόμενοι στις μεταφορές, την εκπαίδευση και την ενέργεια διαδήλωσαν στους δρόμους της Γαλλίας στις 31 Ιανουαρίου, μετά από το κάλεσμα απεργίας ενάντια στις Κυβερνητικές απόπειρες να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Είχε προηγηθεί αντίστοιχο κάλεσμα για τις 19 Γενάρη με 1,1 εκατομμύριο εργαζόμενους να βγαίνουν στους δρόμους, ενώ την Τρίτη 7/2 πραγματοποιήθηκε η τρίτη γενική απεργία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μακρόν προσπαθεί να επιτεθεί στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων, αφού το ίδιο μέτρο είχε προσπαθήσει να το περάσει και δύο χρόνια νωρίτερα. Τότε, ήρθε αντιμέτωπος με το εργατικό κίνημα, τις απεργίες και τις εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις. Ποτέ όμως, κανένας πολιτικός εκπρόσωπος του συστήματος δεν «έμαθε από τα λάθη του», όταν καλέστηκε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Έτσι, σήμερα, βρίσκεται και πάλι απέναντι στην μαζική αντίσταση των εργαζομένων.
Βρετανία
Οι φωνές των Γάλλων εργαζόμενων ενώνονται με αυτές των απεργών στη Βρετανία, όπου μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας αυξήσεις στους μισθούς τους στο ύψος του πληθωρισμού. Ένα αίτημα που η κυβέρνηση των Τόρηδων («Συντηρητικών») αρνείται να συζητήσει, γεννώντας ακόμα μεγαλύτερη οργή σε πλατιά στρώματα εργαζόμενων.
Σε μία χώρα που η τελευταία γενική απεργία έγινε το 1926, σήμερα το κλίμα είναι τόσο εκρηκτικό που συζητιέται περισσότερο από ποτέ το ενδεχόμενο να πραγματοποιηθεί και πάλι γενική απεργία! Πρόκειται για τις σημαντικότερες απεργιακές κινητοποιήσεις τα τελευταία 40 χρόνια αν και αυτό δεν οφείλεται στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αλλά μόνο στην αγωνιστική διάθεση που επικρατεί στη χώρα όλους τους τελευταίους μήνες.
Πορτογαλία
Αντίστοιχη αγωνιστική διάθεση έχουν και οι εκπαιδευτικοί στην Πορτογαλία, οι οποίοι οργάνωσαν απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας 18 ημερών, από τις 16 Γενάρη έως τις 8 Φλεβάρη. Βασικά αιτήματα των εκπαιδευτικών ήταν η αύξηση των μισθών τους κατά 120 ευρώ τον μήνα (λίγο πάνω από τον πληθωρισμό), περισσότερα λεφτά για την Παιδεία και αλλαγή του τρόπου διορισμού νέων εκπαιδευτικών.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις, που ήταν όμως δευτερεύουσες και δεν έπεισαν τους εκπαιδευτικούς. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα συνδικάτα και την κυβέρνηση συνεχίζονται, όπως όμως συνεχίζονται και οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις που καλούν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών.
Βέλγιο
Τα παραπάνω είναι μόλις τα «ηχηρότερα» παραδείγματα μιας ηπείρου που «βράζει». Ήδη από το καλοκαίρι τα συνδικάτα του Βελγίου οργάνωσαν κινητοποιήσεις με βασικό αίτημα την αύξηση των μισθών, ενώ στις 9 Νοέμβρη οργανώθηκε γενική απεργία με εξαιρετική επιτυχία, αφού το 70% των εργαζομένων απέργησε!
Ρουμανία, Γερμανία, Ελλάδα
Στη Ρουμανία, στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, οργανώθηκαν κινητοποιήσεις ενάντια στην εκτόξευση των τιμών των ενοικίων και συνολικότερα αλλά και ενάντια στις εξώσεις που έχουν υποστεί Ρομά, που ανήκουν σε μια από τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Παράλληλα, σε μια σειρά από άλλες χώρες όπως η Γερμανία αλλά και η Ελλάδα, βλέπουμε μικρότερες ή μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις, ενάντια στην ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς τους.
Αγώνες μαζικοί, οργανωμένοι με σχέδιο και στόχους
Για μια ακόμα φορά, κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη έρχονται αντιμέτωπες με τις συνέπειες των πολιτικών τους. Σαν απάντηση, η εργατική τάξη συμμετέχει στις απεργιακές κινητοποιήσεις με διάθεση οι αγώνες της να έχουν διάρκεια, μέχρι να δικαιωθούν. Η Γαλλία είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα για το πώς λειτουργεί το σύστημα: οι κυβερνήσεις επιστρέφουν ξανά και ξανά για να κτυπήσουν δικαιώματα ακόμα και όταν αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε μια προηγούμενη περίοδο. Η Βρετανία είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: αρνούμενη η κυβέρνηση να δώσει στοιχειώδεις αυξήσεις στους μισθούς, επιδιώκει να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να πληρώσουν το κόστος για τη μείωση του πληθωρισμού, τον οποίο δημιούργησαν οι δικές της πολιτικές.
Για να νικήσουν επομένως οι εργαζόμενοι, οι αγώνες τους πρέπει να είναι μαζικοί, οργανωμένοι και με σχέδιο. Και την ίδια ώρα να βάζουν και την προοπτική της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, γιατί όσο αυτό κυριαρχεί οι επιθέσεις δεν θα σταματήσουν ποτέ.
