Γιώργος Κασαμπαλάκος, εργαζόμενος σε ΜΚΟ
Πριν από μερικούς μήνες γράφαμε πως περισσότεροι από 15.500 πρόσφυγες θα βρεθούν σταδιακά στο δρόμο καθώς η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να τους πετάξει εκτός των καμπ και εκτός των διαμερισμάτων, στα οποία φιλοξενείται ένα τμήμα των πιο ευάλωτων ανθρώπων (καρκινοπαθείς, οικογένειες με μωρά, ανάπηροι, κα). Εξηγούσαμε επίσης πως στους συγκεκριμένους πρόσφυγες 3 μήνες μετά την έξωσή τους θα κοβόταν και η πενιχρή μηνιαία οικονομική βοήθεια ύψους 90-330 ευρώ (ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας). Εδώ αξίζει να τονίσουμε ότι τόσο η χρηματοδότηση για την ενοικίαση διαμερισμάτων όσο και η μηνιαία οικονομική βοήθεια των προσφύγων προέρχεται από τον ΟΗΕ και όχι από τα κρατικά ταμεία, όπως προπαγανδίζουν οι φασίστες. [1]
Αρχές Ιουλίου που γράφεται το παρόν άρθρο η διαδικασία των εξώσεων έχει ξεκινήσει και εντείνεται καθημερινά. Άνθρωποι απίστευτα ταλαιπωρημένοι, με το πένθος των τραγικών απωλειών από τον πόλεμο στην πατρίδα τους, συχνά και με νέες απώλειες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της προσφυγιάς αναγκάζονται πλέον να μείνουν στο δρόμο και να επωμισθούν νέες τραγικές συνέπειες.
Με το επιχείρημα ότι «αυτοί οι πρόσφυγες έχουν συμπληρώσει ήδη μεγάλο διάστημα διαμονής και ότι έχουν αναγνωριστεί επίσημα με το καθεστώς του πρόσφυγα, έχουν χαρτιά νόμιμης διαμονής, άρα μπορούν να εργαστούν όπως οι υπόλοιποι πολίτες», ο αριθμός των ωθούμενων στο δρόμο μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το επιχείρημα είναι φυσικά αστείο. Όταν η επίσημη ανεργία στην Ελλάδα βρίσκεται πάνω από 18%, άνθρωποι άστεγοι, χωρίς στοιχειώδη γνώση της γλώσσας, πόσο πιθανό είναι να βρουν δουλειά; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους, στην προσπάθειά να βρουν κάποιο μεροκάματο θα πέσουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης ή θα εμπλακούν σε παράνομα κυκλώματα.
Όπως αναφέρθηκε σε συνέλευση εργαζομένων στις ΜΚΟ και αντιρατσιστικών και μεταναστευτικών οργανώσεων στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο πριν από λίγο καιρό, το πρόγραμμα στέγασης προσφύγων φαίνεται να οδηγείται στο σύνολό τους προς το τέλος του. Στο μεσοδιάστημα, «όσοι συμπληρώνουν 3 μήνες διαμονής με το πρόγραμμα στέγασης του ΟΗΕ, που υλοποιείται από τις ΜΚΟ, θα διώχνονται». Μόνη εξαίρεση, υποτίθεται ότι θα ήταν οι ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, στις οποίες δεν θα εφαρμοζόταν η έξωση. Ωστόσο αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ενώ ο η κυβέρνηση «στένεψε» πάρα πολύ τον ορισμό των «ευάλωτων κοινωνικών ομάδων», με αποτέλεσμα για παράδειγμα οικογένειες με βρέφη ηλικίας 6 μηνών να μην ανήκουν σε αυτές.
Οικογένεια με έγκυο στον 5ο μήνα και μωρό ενός έτους στο δρόμο
Κατά τη διάρκεια μοιράσματος κειμένου ενάντια στην πολιτική των εξώσεων από μέλη της Συνέλευσης ενάντια στις εξώσεις καθώς και μέλη αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων, συνέβη το εξής περιστατικό, σύμφωνα με ανακοίνωση του σωματείου:
«μας πλησίασε μια οικογένεια Αφγανών που εκδιώχθηκαν την προηγούμενη μέρα, 31/05 από διαμέρισμα σε πρόγραμμα του δήμου Πειραιά. Πρόκειται για μια έγκυο γυναίκα στον 5ο μήνα με τον σύζυγό της, και ένα μωρό ενός έτους. Ζήτησαν βοήθεια και μας εξήγησαν ότι είχαν βγάλει τη νύχτα στο Πεδίο του Άρεως, όπου τους έκλεψαν την τσάντα με τα υπάρχοντα τους. Μας εξήγησαν ότι τους είχαν διώξει από το σπίτι με τη μεσολάβηση ενός μπράβου, χρησιμοποιώντας βία και απειλώντας τους ότι εάν δεν φύγουν θα τους κοπεί το cash των τριών μηνών. Για να ‘νομιμοποιήσουν’ τυπικά αυτή την απάνθρωπη διαδικασία, τους υποχρέωσαν υπό την απειλή βίας να υπογράψουν ότι φεύγουν με την θέλησή τους και ότι δήθεν δεν πληρούν τα κριτήρια για να παραμείνουν στο πρόγραμμα. (…) Η ανασφάλεια και η απόγνωση της οικογένειας αποτυπώθηκε στο ερώτημά τους, “πώς θα βρούμε σπίτι, όταν με την κάρτα του αναγνωρισμένου πρόσφυγα μου απαντάνε ότι δε νοικιάζουμε σπίτι σε Αφγανούς;”, και “πώς θα βρούμε τροφή όταν με το ΑΜΚΑ μου σε διάφορες δομές μου λένε ότι δεν δικαιούμαστε βοήθεια ή τρόφιμα;”» [2]
Για την διαχείριση του προσφυγικού
Η διαχείριση των προσφυγικών ροών παραδόθηκε με απόφαση της ΕΕ και της Ελληνικής κυβέρνησης στις ΜΚΟ. Το αποτέλεσμα ήταν μια πανάκριβη και αδιαφανής διαχείριση, η οποία φυσικά δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα, αλλά τα «κουκούλωσε» για ένα χρονικό διάστημα (κι αυτό όχι σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας). Όσο για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και των μεταναστών στα καμπ είναι τόσο άθλιες όπου ακόμα και εξάχρονα παιδιά σκέφτονται την αυτοκτονία![3]
Σήμερα με το πρόβλημα των άστεγων και πεινασμένων προσφύγων να κινδυνεύει να πάρει νέες εκρηκτικές διαστάσεις είναι απαραίτητο να διεκδικήσουμε:
- Να αποσυρθεί άμεσα η απόφαση της κυβέρνησης για εξώσεις των προσφύγων
- Να περάσει η διαχείριση των προσφυγικών ροών στην ευθύνη ενός δημόσιου φορέα που θα καλύψει όλες τις βασικές ανάγκες των προσφύγων και των μεταναστών σε συνθήκες αξιοπρεπείς, θα χορηγήσει με γρήγορους ρυθμούς άσυλο στους αιτητές ασύλου, θα διευκολύνει τη συνέχιση του ταξιδιού τους σε άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου και θα οργανώσει προγράμματα ένταξης για όσους θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα.
- Ο δημόσιος αυτός φορέας θα πρέπει να προσλάβει τους εργαζόμενους στις ΜΚΟ που έχουν την κατάλληλη εμπειρία αλλά να προχωρήσει και σε νέες προσλήψεις έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σ’ αυτό το τεράστιο έργο. Θα πρέπει επίσης να λειτουργεί στη βάση εργατικού ελέγχου και διαχείρισης, πράγμα που σημαίνει ότι στη λήψη των αποφάσεων πρέπει να συμμετέχουν οι ίδιοι εργαζόμενοι, μαζί με εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, και μαζί με εκπροσώπους άλλων εργατικών σωματείων, όπως εκπαιδευτικών, κοινωνικών λειτουργών, κλπ, εκπροσώπους αντιρατσιστικών, γυναικείων, κλπ οργανώσεων, κοκ.
Στις 16/4 το ΣΒΕΜΚΟ (Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ) προχώρησε σε 24ωρή απεργία ενάντια στις εξώσεις [4]. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων πρέπει να συνεχιστούν και να ενταθούν, στη βάση ενός σχεδίου που να εμπλέκει τους ίδιους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους αλληλέγγυους, τα προοδευτικά σωματεία, το αντιφασιστικό κίνημα και τις οργανώσεις της Αριστεράς. Όλοι αυτοί μαζί μπορούμε να χτίσουμε ένα κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών αλλά και να αγωνιστούμε ενάντια στις αιτίες που αναγκάζουν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις χώρες τους.
