Την Τετάρτη 2/3 πραγματοποιήθηκε η διαδικτυακή εκδήλωση των «Μαχητικών και Ελεύθερων» με τίτλο «Από τη θυματοποίηση στον αγώνα – Αντιστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο».
Οι ομιλήτριες ήταν οι:
- Cele Fierro – Αργεντινή – MST Movimiento Socialista de los Trabajadores
- Çağla Elektrikçi – (Βόρεια) Κύπρος – Μαχητικές & Ελεύθερες Κύπρου
- Nasim Sedaghat – Ιράν (πρώην πολιτική κρατούμενη) – Iranian Revolutionary Marxist Tendency
- Κυπρίδου Μαριάνθη – Βόλος – Μαχητικές & Ελεύθερες Βόλου
- Μήτσου Ελένη – Αθήνα – Μαχητικές & Ελεύθερες
- Μιχάλογλου Τζο – Θεσσαλονίκη – Μαχητικές & Ελεύθερες
- Σκαμπά Αθηνά – Αθήνα – Κόκκινο Νήμα
Την εκδήλωση παρακολούθησαν σταθερά σε ζωντανή μετάδοση μέσω facebook 130-140 άτομα, ενώ στη συνέχεια το βίντεο είχε συνολικά πάνω από 1.000 προβολές.
***
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία και τις εξελίξεις στην περιοχή από την Ελένη Μήτσου, που σημείωσε ότι πρόκειται για έναν πόλεμο στον οποίον συγκρούονται διαφορετικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.
Σε αυτές τις συνθήκες αυτό που έχει σημασία είναι να δυναμώσουν οι φωνές, ιδιαίτερα από τη μεριά της Αριστεράς, που να αποστασιοποιούνται και από τον ρωσικό και από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τη βαρβαρότητα του ρωσικού καπιταλισμού, αλλά ταυτόχρονα και την υποκρισία της Δύσης που θυμάται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το Διεθνές Δίκαιο μόνο όταν τη συμφέρει. Την ίδια στιγμή, πρέπει να θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα η αυτοδιάθεση των Ρωσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας.
Στην Ουκρανία το 75% των γυναικών από 15 ετών και πάνω έχει πέσει θύμα κάποιας μορφής βίας, ενώ στις αντιλήψεις των ανδρών επικρατεί η άποψη ότι η θέση της γυναίκας είναι να φροντίζει το σπίτι σε ποσοστό 75%. Ουκρανία και Ρωσία έχουν τα περισσότερα θύματα trafficking (διακίνησης γυναικών) στην Ευρώπη. Μέσα σε αυτά όμως έχουν και φεμινιστικές ομάδες που δίνουν τους δικούς τους αγώνες.
Τέλος, έγινε αναφορά στα κινήματα από την Λ. Αμερική, το κίνημα ενάντια στον Τραμπ στις ΗΠΑ και το #metoo, ως το «rage against rape» (οργή ενάντια στους βιασμούς) στην Ινδία, τα κινήματα για το δικαίωμα στην άμβλωση σε Ιρλανδία και Πολωνία.
Ακολούθησε η Cele Fiero από την Αργεντινή, που περιέγραψε την εξέλιξη των αγώνων στη χώρα. Το 2015, χρονιά που ξέσπασε το κίνημα #niunamenos (καμία λιγότερη), θεωρείται χρονιά-ορόσημο για τους αγώνες των γυναικών. Στο επίκεντρο του κινήματος «καμία λιγότερη» είναι ο αγώνας ενάντια στις γυναικοκτονίες και το να αναδειχθεί ότι ευθύνη για αυτές δεν έχουν μόνο οι θύτες, αλλά βρίσκεται και στο ίδιο καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του (κράτος, εκκλησία, αστυνομία κτλ) που αναπαράγουν τις ανισότητες.
Το 2018, εκτός από τον αγώνα ενάντια στις γυναικοκτονίες, το κίνημα άρχισε να διεκδικεί και το δικαίωμα στην άμβλωση, με εκατομμύρια γυναίκες να βγαίνουν στον δρόμο. Σήμερα στην Αργεντινή συζητιέται μια ακόμα οικονομική συμφωνία με το ΔΝΤ και αυτό έρχεται σε κόντρα με τα συμφέροντα των απλών γυναικών και των εργαζομένων. Γι’ αυτό οι γυναίκες δεν είναι μόνο μπροστά στους αγώνες για τα γυναικεία ζητήματα, αλλά και στον αγώνα για την Υγεία, εργατικές διεκδικήσεις κλπ.
Η Τζο Μιχάλογλου περιέγραψε την κατάσταση στην Ελλάδα, όπου ο επίσημος αριθμός των ετήσιων βιασμών ανέρχεται σε 200, ωστόσο ο πραγματικός αριθμός είναι πάνω από 5.000 (καθώς τα περισσότερα θύματα διστάζουν να τον καταγγείλουν). Την ίδια ώρα, ένα ποσοστό 35% της κοινωνίας θεωρεί ότι ο βιασμός μιας γυναίκας μπορεί να είναι δικαιολογημένος υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Αναφέρθηκε εκτενώς στην υπόθεση του βιασμού της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη και στο σύστημα που προσπαθεί να καλύψει τους βιαστές της, οι οποίοι ανήκουν στην οικονομική ελίτ της χώρας.
Ακόμα, σημείωσε το γεγονός ότι ο νέος ορισμός του βιασμού στον ποινικό κώδικα προβλέπει βιασμούς «δύο ταχυτήτων». Στη μια περίπτωση έχουμε το σεξ χωρίς συναίνεση και στην άλλη έχουμε τον βιασμό στον οποίο υπάρχει και άσκηση βίας. Έτσι, ο βιασμός κατηγοριοποιείται ανάλογα με το αν το θύμα κατάφερε να αντισταθεί ή όχι. Αν αποδειχτεί ότι ασκήθηκε βία, τότε ο βιασμός τιμωρείται αυστηρότερα, δηλαδή η τιμωρία του βιαστή εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε (ή δεν κατάφερε) το θύμα να αντιδράσει!
Μέσα σε αυτή την κατάσταση το γυναικείο κίνημα πρέπει να διεκδικήσει εκτός των άλλων: δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, δομές φιλοξενίας, νομική υποστήριξη και μια σειρά μέτρα με τα οποία τα θύματα να μπορούν να καταγγέλλουν περιστατικά κακοποίησης και στη συνέχεια να έχουν όλη την απαραίτητη στήριξη.
Η Μαριάνθη Κυπρίδου, ξεκίνησε λέγοντας ότι «γυναικοκτονία» ονομάζεται η δολοφονία που γίνεται εξαιτίας του φύλου, π.χ. η δολοφονία μιας γυναίκας επειδή χώρισε ή μίλησε άσχημα στον άνδρα της κτλ.
Όλα απορρέουν από το ότι οι άντρες που προχωρούν σε κακοποιητικές πράξεις, βλέπουν σαν κτήμα τους τις γυναίκες και η συμπεριφορά τους δεν έχει να κάνει με το υποτιθέμενο «πάθος» ή την «αγάπη» που δήθεν «οπλίζει το χέρι» των γυαινκοκτόνων.
Ακόμα, περιέγραψε τη δουλειά των «Μαχητικών και Ελεύθερων Βόλου», μετά από πρωτοβουλία των οποίων, στις 25 Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών, πραγματοποιήθηκε η πρώτη μαζική φεμινιστική κινητοποίηση στην πόλη εδώ και δεκαετίες.
Η Τσάλα από τη βόρεια Κύπρο περιέγραψε τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν για τις Τουρκοκύπριες. Τελευταία εξέλιξη ήταν το συνέδριο για θέματα που αφορούν στην οικογένεια, το οποίο οργανώθηκε από τη σύζυγο του προέδρου Ε. Τατάρ με τη συμμετοχή διαφόρων συντηρητικών ομάδων και δυνάμεων, με στόχο την επίθεση στο δικαίωμα στην άμβλωση. Ανέφερε ότι η Τουρκία, κάτω από την πίεση των κινημάτων, ήταν η πρώτη χώρα που συμμετείχε στη «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης» και αφορμή σε αυτό στάθηκε η υπόθεση μιας γυναίκας που έφτασε μέχρι το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στον βορρά της Κύπρου τα τελευταία χρόνια και ειδικά εν μέσω κορονοϊού και λοκντάουν, οι γυναικοκτονίες και οι επιθέσεις στα δικαιώματα των γυναικών έχουν αυξηθεί. Τον περασμένο χρόνο καταγράφηκαν 1.047 περιστατικά βίας κατά γυναικών σε πληθυσμό 250.000 ανθρώπων.
Το γυναικείο κίνημα στην Β. Κύπρο τελευταία βρίσκεται σε υποχώρηση και έτσι είναι απαραίτητο να συνεχιστούν οι προσπάθειες για την επιστροφή του στους δρόμους, με έμφαση στα δικαιώματα των γυναικών σε σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα. Έτσι πάρθηκε η πρωτοβουλία για την δημιουργία «Μαχητικών και Ελεύθερων» και στην Κύπρο, με τη συμμετοχή και κοινές δράσεις γυναικών και από τις δύο πλευρές του νησιού.
Η Αθηνά Σκαμπά από το «Κόκκινο Νήμα» έκανε λόγο για τα δύο κεφάλαια με τα οποία ασχολείται αυτό το διάστημα το γυναικείο κίνημα, την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, που πλέον έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Ένα θετικό προχώρημα είναι ότι πλέον ακούμε από τα συστημικά ΜΜΕ και διάφορα άλλα μέσα τη λέξη γυναικοκτονία και υπάρχει περισσότερη «ορατότητα» σε θέματα βιασμών, κάτι που φυσικά έγινε κάτω από τις πιέσεις του κινήματος.
Υπάρχει περισσότερη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και αυτό δίνει αυτοπεποίθηση στις γυναίκες να βγουν να μιλήσουν και να καταγγείλουν περιστατικά κακοποίησης.
Η δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, χέρι-χέρι με την εκκλησία, προσπαθεί με διάφορους τρόπους να χτυπήσει δικαιώματα που κατέκτησαν οι γυναίκες. Για παράδειγμα προσπαθούν να περάσουν την αντίληψη ότι οι γυναίκες πρέπει να γεννούν από μικρές και δίνουν ακόμα κι επίδομα σε ηλικίες κάτω των 30 ετών για να κάνουν παιδί.
Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι μια κυβέρνηση σκανδάλων, είχε στενή σχέση με βιαστές όπως ο Λιγνάδης, αλλά και με τους επιχειρηματίες που εμπλέκονται στον βιασμό της Γεωργίας Μπίκα.
Η Νασίμ από το Ιράν τόνισε ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που κέρδισαν οι γυναίκες της χώρας μια προηγούμενη περίοδο, κατακτήθηκαν μέσα από τη συμμετοχή στα κινήματα και την αυτοοργάνωσή τους. Αυτό βέβαια έγινε σε σύνδεση με τους αγώνες των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας, μέσα από τους εργατικούς αγώνες και τα κινήματα ενάντια στη δικτατορία του Σάχη (βασιλιά).
Η αντεπανάσταση που τελικά επικράτησε έπληξε τα δικαιώματα που είχαν κατακτήσει οι γυναίκες, πηγαίνοντας τα 80 χρόνια πίσω.
Στην πορεία όμως, οι αντιδραστικές πολιτικές του συστήματος γέννησαν πολλά κινήματα για δικαιοσύνη και δημοκρατία, από το κίνημα για τη διεκδίκηση της ψήφου των γυναικών έως το κίνημα για την αποστρατιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως καμία καταπίεση και κανένας αγώνας δεν είναι αποκομμένος από το σύστημα, συνεπώς ο αγώνας για τα γυναικεία δικαιώματα είναι αγώνας ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό.
***
Η εκδήλωση έκλεισε με τα ραντεβού για μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις τη φετινή 8η Μάρτη:
Αθήνα: 6.00 μ.μ. πλατεία Κλαυθμώνος (και 1.00 μ.μ. απεργιακή συγκέντρωση)
Θεσσαλονίκη: 7.00 μ.μ. Άγαλμα Βενιζέλου (και 1.00 μ.μ. απεργιακή συγκέντρωση)
Βόλος: 6.30 μ.μ. πλατεία Αγίου Νικολάου
