Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Για να δώσουμε πραγματικούς αγώνες για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής στην υγεία. Η σημερινή συνδικαλιστική ηγεσία είναι ανίκανη να παίξει το ρόλο της.
***
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η δημόσια υγεία δέχεται από τις κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) μία σφοδρή επίθεση. Αυτό το ξέρουν καλά όλοι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία που βλέπουν τις συνθήκες εργασίας να χειροτερεύουν συνεχώς, την έλλειψη προσωπικού να απειλεί ακόμα και τη λειτουργία ολόκληρων τμημάτων και μία σειρά από υπηρεσίες να εκχωρούνται σε ιδιώτες.
Απέναντι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι θέλουν να παλέψουν και να βάλουν φρένο στην κυβερνητική επιθετικότητα. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες που μία σειρά από νοσοκομεία δώσανε σημαντικές μάχες (Σισμανόγλειο, ΚΑΤ, νοσοκομεία Πειραιά, Ερυθρός, Π & Α Κυριακού κα) και σε πολλές περιπτώσεις κερδίσανε.
Σε αυτές τους τις μάχες όμως οι εργαζόμενοι έχουν να ξεπεράσουν ένα μεγάλο εμπόδιο: τη στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας η οποία ακόμα και όταν αναγκαστεί να καλέσει κινητοποιήσεις μόνο κάτω από την πίεση των εργαζομένων το κάνει για τα μάτια του κόσμου αφού ποτέ δεν κάνει τίποτα για να πετύχουν.
Αυτό φάνηκε και από την τελευταία απόφαση της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ που στην ουσία αντί να κλιμακώνει τις κινητοποιήσεις του Μάη, τις ξεφουσκώνει και απογοητεύει για άλλη μία φορά τους εργαζόμενους.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συνδικαλιστική ηγεσία τόσο στην υγεία όσο και γενικότερα είναι ανίκανη να παίξει το ρόλο της. Οι ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ επί της ουσίας αποτελούν το μακρύ χέρι της εκάστοτε κυβέρνησης μέσα στους χώρους δουλειάς. Από την άλλη τόσο το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ που επιλέγει την τακτική της απομόνωσης όσο και η Αυτόνομη παρέμβαση (ΣΥΝ) με την παντελή έλλειψη μιας ξεκάθαρης αγωνιστικής και ταξικής παρέμβασης απέναντι στα καθημερινά προβλήματα των εργαζόμενων δεν μπορούν να δώσουν καμιά διέξοδο στην διάθεση των εργαζόμενων να παλέψουν.
Η πραγματικότητα είναι πως το εργατικό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στις πολιτικές της κυβέρνησης, πως έχει και τη δύναμη και τη διάθεση! Για να εκφραστεί όμως αυτή η μαχητικότητα των εργαζομένων χρειάζεται να βγουν μέσα από τους αγώνες μας νέες πραγματικά μαχητικές ηγεσίες
Η ευθύνη πέφτει στις μαχητικές νέες παρατάξεις που κινούνται έξω από τα παραδοσιακά και κατεστημένα σχήματα(πχ “νέα πορεία” στο Σισμανόγλειο, “Πρωτοβουλία εργαζο-μένων Τζανείου” κα) και τους ανιδιοτελείς συνδικαλιστές της βάσης, που πρέπει μαζί με τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία να αγωνιστούν όχι μόνο για την ανατροπή της κυβερνητικής επίθεσης αλλά και για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πρέπει σε όλα τα νοσοκομεία οι εργαζόμενοι να δώσουν την μάχη για την ανατροπή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας φτιάχνοντας νέες παρατάξεις που να αποτελούνται από εργαζόμενους με όρεξη και μαχητικότητα.
Αυτή η μάχη περνά πρώτα και κύρια από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις καθημερινές μάχες μέσα στα νοσοκομεία. Περνά μέσα από τη σύνδεση των αριστερών κινήσεων, παρατάξεων και μαχητικών συνδικαλιστών γύρω από μια νέα συνδικαλιστική κίνηση στο χώρο της υγείας για την ανταλλαγή απόψεων και συντονισμό της δράσης. Μόνο έτσι θα κερδιθούν οι μάχες που θα δοθούν στο μέλλον στα σωματεία.
Τις μάχες στα σωματεία μπορούμε να τις κερδίσουμε στηριγμένοι στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν μπορεί παρά να αγκαλιάσουν τέτοιες πρωτοβουλίες μόλις νοιώσουν ότι ο στόχος της αναγέννησης του συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική προοπτική.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
______________________
