Σε κάθε σπίτι στην Βόρεια Ευρώπη,
Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία κλπ υπάρχουν 4
κάδοι απορριμμάτων. Σε άλλο κάδο καταλήγει
το βαζάκι της μαρμελάδας και σε άλλο το
καπάκι του. Στην Ελλάδα, κάθε άλλο παρά
καθημερινή συνήθεια είναι η ανακύκλωση, ενώ
την ίδια στιγμή, η κατάσταση με τις
χωματερές έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Υπολογίζεται ότι αν απλώσουμε τα σκουπίδια
που βρίσκονται στις χωματερές θα μπορέσουμε
να καλύψουμε την εθνική οδό Αθηνών –
Θεσ/νίκης κατά μερικούς, Ναύπλιο –
Αλεξανδρούπολη κατά άλλους, με στρώμα ύψους
ενός μέτρου. Και όμως από αυτόν τον όγκο
σκουπιδιών το 40-50% αποτελείται από
οργανικά υλικά (τρόφιμα κλπ) και το 30-40%
από υλικά συσκευασίας (χαρτί, γυαλί,
μέταλλο). Ένα σύνολο δηλαδή 70-90% των
απορριμμάτων μπορεί να ανακυκλωθεί. Και ενώ
ακόμα δεν έχει γίνει κτήση η ανακύκλωση
χαρτιού, γυαλιού και αλουμινίου, με την
“ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου” και του
καταναλωτικού μοντέλου της κοινωνίας,
εμφανίζονται ακόμα περισσότερα ανακυκλώσιμα
υλικά, όπως ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές
συσκευές, μπαταρίες, ελαστικά αυτοκινήτων,
ακόμα και τα ίδια τα αυτοκίνητα.
Και όμως, ήδη από το 1986 έχει αρχίσει να
εφαρμόζεται η ανακύκλωση σε κεντρικό
επίπεδο, με την ευθύνη να φέρουν κυρίως οι
δήμοι. Οι οποίοι βέβαια, ενώ θεωρητικά έχουν
ξεκινήσει διάφορες καμπάνιες, στην πράξη
έχουν μείνει ακόμα σε πιλοτικά προγράμματα,
οι κάδοι ανακύκλωσης είναι πραγματικά
δυσεύρετοι και οι σχετικές κοινοτικές
οδηγίες δυσκολεύονται να ενσωματωθούν. Στη
Γερμανία ήδη από το 1991, οι βιομηχανίες
υποχρεώνονται από το νόμο να μαζεύουν τις
ανακυκλώσιμες συσκευασίες των προϊόντων
τους, στην Ολλανδία επίσης από το 1991 οι
βιομηχανίες υποχρεώνονται να μειώσουν τη
συσκευασία κατά 10% και να αυξήσουν το
ποσοστό ανακύκλωσης κατά 60% και στην
Ελβετία έχει απαγορευτεί η συσκευασία από
πλαστικό τύπου PVC. Στην Ελλάδα ακόμα
συζητιέται πως μπορεί να εφαρμοστεί η
ανακύκλωση ώστε να είναι όλοι
ευχαριστημένοι, και το περιβάλλον, και οι
επιχειρήσεις και οι καταναλωτές, αλλά
ουσιαστικά οι κυβερνήσεις τα εναποθέτουν όλα
στην οικολογική ευαισθησία των πολιτών.
Οι δυσκολίες ωστόσο, δεν είναι τόσο
οικονομικές (δεδομένης της εξοικονόμησης
ενέργειας κλπ) ούτε τεχνικές ή νομοθετικές.
Είναι αποτέλεσμα του συγκεκριμένου
καταναλωτικού μοντέλου και της λογικής του
κέρδους.
Ειρήνη
Πλουμπίδη
