Ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης, φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 14 Μάρτη, ενώ από τις 6 Απρίλη προχώρησε και σε απεργία δίψας. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη, καθώς έχει χάσει το 18% του βάρους του.
Ο λόγος που προχώρησε σε αυτή την έσχατη λύση διαμαρτυρίας είναι οι συνεχόμενες απορρίψεις στο αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας προκειμένου να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής του, με ηλεκτρονική επιτήρηση («βραχιολάκι»). Μια πρακτική που συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια.
Ιστορικό
Ο Β. Δημάκης έχει ζήσει σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του σαν κρατούμενος, καταδικασμένος για ληστείες. Το 2015 αποφασίζει να ξανααρχίσει το σχολείο, και αποφοιτεί από το Εσπερινό Λύκειο Πατρών. Στη συνέχεια δίνει πανελλήνιες εξετάσεις καταφέρνοντας να εισαχθεί στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ, δεύτερος σε κατάταξη ανάμεσα σε όλους τους μαθητές των εσπερινών λυκείων.
Για να μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματα ζητάει και του χορηγείται μεταγωγή στην Αθήνα. Όμως, δεν του δίνονται εκπαιδευτικές άδειες με τις οποίες θα μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματα αυτά!
Το τριμελές πειθαρχικό συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού έχει απορρίψει το αίτημα του τρεις φορές, ενώ την Τετάρτη 11 Απρίλη το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά απέρριψε κι αυτό με τη σειρά του την προσφυγή για την επίσπευση έκδοσης βουλεύματος.
Το σκεπτικό πίσω από την αρνητική γνωμοδότηση του συμβουλίου των φυλακών, βρίσκεται στην πρόφαση ότι η άδεια δεν κρίνεται αναγκαία καθώς τα μαθήματα που παρακολουθεί είναι θεωρητικής φύσης. Έτσι, παρόλο που ο Β. Δημάκης πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την εκπαιδευτική άδεια, αρνούνται κατηγορηματικά να του την χορηγήσουν.
Απάνθρωπο πρόσωπο
Μέσα από την περίπτωση του Βασίλη Δημάκη αποκαλύπτεται το απάνθρωπο πρόσωπο του σωφρονιστικού συστήματος και της δικαιοσύνης. Αντί να δώσει κίνητρα στους κρατούμενους για την ομαλή επανένταξή τους, δυσκολεύει αυτή τους την προσπάθεια.
Και πρέπει να πούμε το αυτονόητο. Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος βρέθηκε στην φυλακή δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σαπίσει κυριολεκτικά μέσα σ’ αυτή. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι ένα βασικό δικαίωμα των κρατουμένων. Άλλωστε στην παράγραφο 7 του Άρθρο 33 του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα είναι σαφές:
«…Κρατούμενος ο οποίος επιτυγχάνει στις Πανελλαδικές εξετάσεις δικαιούται να ζητήσει μεταγωγή σε κατάστημα κράτησης της κατηγορίας στην οποία αυτός ανήκει και το οποίο λειτουργεί στην Περιφερειακή Ενότητα όπου εδρεύει το ΑΕΙ ή ΑΤΕΙ στο οποίο έχει εισαχθεί. Αν δεν υπάρχει τέτοιο κατάστημα κράτησης σε αυτήν την περιφερειακή ενότητα ο κρατούμενος δικαιούται να ζητήσει μετεγγραφή σε αντίστοιχο τμήμα ΑΕΙ ή ΑΤΕΙ που εδρεύει σε περιφερειακή ενότητα όπου υπάρχει κατάλληλο κατάστημα κράτησης ή σε όμορη περιφερειακή ενότητα. Οι αριστούχοι διευκολύνονται με κάθε τρόπο να συνεχίσουν τις σπουδές τους με τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών.»
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, μόνο αυτή τη διευκόλυνση δεν βλέπουμε. Αντιθέτως ο Β. Δημάκης έρχεται αντιμέτωπος με την απάνθρωπη και μικρόψυχη στάση της δικαιοσύνης και του σωφρονιστικού συστήματος, που τον οδηγεί στην απόφαση να παίξει την ζωή του κόρωνα-γράμματα προκειμένου να έχει το στοιχειώδες δικαίωμα πρόσβασης σε εκπαιδευτικές άδειες.
Στα πλαίσια των δημοκρατικών δικαιωμάτων, απαιτούμε την άμεση χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας στον απεργό πείνας και δίψας Β. Δημάκη.
