Το κίνημα ενάντια στο τέλος ύδρευσης στην Ιρλανδία[1] κατάφερε ένα πρώτο μεγάλο πλήγμα στην κυβέρνηση και την εταιρία ύδρευσης (Irish Water). Μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα κατά το οποίο η εταιρία απέφευγε να δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία σχετικά με το πόσα νοικοκυριά πλήρωσαν τον πρώτο λογαριασμό του νερού που τους είχε αποσταλεί, τελικά, κάτω από τη γενικευμένη πίεση, αναγκάστηκε να το κάνει. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: 57% των «πελατών» της, όπως τους αποκαλεί, δεν πλήρωσαν! Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε 860.000 νοικοκυριά, από το 1,5 εκατομμύριο που είχε πάρει τον πρώτο λογαριασμό.
Η ανακοίνωση της εταιρίας ότι μόλις το 43% των νοικοκυριών πλήρωσε το λογαριασμό του νερού, τις παραμονές του κλεισίματος της βουλής για τις καλοκαιρινές διακοπές, είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης που προσπαθούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, απλά τη γελοιοποιούν.
Είναι ενδεικτικό πως ο υπουργός Περιβάλλοντος, Άλαν Κέλι, τη στιγμή που αποκαλύπτεται πως μόλις το 43% των νοικοκυριών έχει πληρώσει το τέλος, δήλωνε πως
«Είμαι πολύ ικανοποιημένος, είναι μια καλή αρχή»…[2]
Μακρόχρονος αγώνας
Αυτή η νίκη ήταν το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου αγώνα δεκάδων χιλιάδων ακτιβιστών ενάντια στην επιβολή τέλους ύδρευσης, που σταθερά εδώ και πάνω από ένα χρόνο κατάφεραν να σπάσουν το φόβο και να δώσουν αυτοπεποίθηση στην ιρλανδική κοινωνία. Έπεισαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ότι το κίνημα άρνησης πληρωμής μπορεί να νικήσει! Μπορεί η πλειοψηφία όσων αρνήθηκαν να πληρώσουν να μην να μην πήγε ποτέ σε κάποια κινητοποίηση του κινήματος. Ωστόσο, αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες, είχαν την αυτοπεποίθηση να μην πληρώσουν το τέλος ύδρευσης, ακριβώς επειδή γνώριζαν ότι υπάρχει ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα που μπορούσε να απαντήσει στην προπαγάνδα της κυβέρνησης και της Irish Water.
Η σημασία της άρνησης πληρωμής
Τα στοιχεία που ανακοίνωσε η εταιρία δείχνουν κάτι ακόμη: ότι η έμφαση στην άρνηση πληρωμής (ταυτόχρονα βέβαια με όλες τις υπόλοιπες δράσεις και κινητοποιήσεις) είναι ο πιο ισχυρός μοχλός ανάπτυξης του κινήματος και πίεσης προς τη κυβέρνηση και την εταιρία.
Επιβεβαιώνεται έτσι η θέση της Συμμαχίας Ενάντια στη Λιτότητα [3] και του Σοσιαλιστικού Κόμματος που επέμεναν (σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις, όπως π.χ. το Σιν Φέιν)[4] ότι το κίνημα ενάντια στο τέλος ύδρευσης έπρεπε να δώσει τη μάχη της άρνησης πληρωμής, σαν πρώτη και βασικότερη προτεραιότητα.
Επόμενος στόχος, με το δεύτερο κύμα λογαριασμών που σε λίγο θα αρχίσει να αποστέλλεται στα νοικοκυριά, είναι να διευρυνθεί ακόμη περισσότερο το ποσοστό αυτών που δε θα πληρώσουν. Το 57% αποτελεί μια εξαιρετικά ισχυρή βάση για να επιδιώξουμε κάτι τέτοιο!
Πρέπει να μεταδώσουμε στην ιρλανδική κοινωνία την αυτοπεποίθηση ότι έχει τη δύναμη να ανατρέψει το τέλος ύδρευσης. Προκειμένου να συμβεί αυτό, οι ακτιβιστές που παλεύουν για την άρνηση πληρωμής πρέπει να εντείνουμε ακόμη περισσότερο την προσπάθεια να σπάσει ο φόβος και η παραπληροφόρηση. Ένα δεύτερο μαζικό κίνημα άρνησης πληρωμής μπορεί να γίνει η ταφόπλακα της εταιρίας και όλων των σχεδιασμών της κυβέρνησης!
