Της Σύνταξης του «Ξ»
«Πουλάτε την παιδεία για τα δικά σας κέρδη, την ανάπτυξή σας, την είδαμε στα Τέμπη», λέει το σύνθημα που ακούγεται στις κινητοποιήσεις αυτού του διαστήματος από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που παλεύουν ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ένα σύνθημα που συνοψίζει σε δύο γραμμές την πραγματικότητα του συστήματος στο οποίο ζούμε: τα πάντα διαλύονται και ξεπουλιούνται για να πλουτίζει η ελίτ. Από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις συγκοινωνίες, το ρεύμα, το νερό, κάθε δημόσιο αγαθό θέλουν να το κάνουν να βγάζει κέρδη που θα πηγαίνουν στις τσέπες του κεφαλαίου. Και όταν τα αποτελέσματα των πολιτικών τους καταλήγουν σε τραγωδίες όπως στην περίπτωση των Τεμπών, η απάντηση είναι η ξεδιάντροπη προσπάθεια συγκάλυψης και μεταφοράς των ευθυνών κάπου αλλού, οπουδήποτε, αρκεί το σύστημα και οι εκπρόσωποί του να μένουν στο απυρόβλητο.
Το έγκλημα στα Τέμπη και ο τρόπος με τον οποίο το χειρίζεται μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση, είναι μια ακόμη τρανταχτή απόδειξη της σαπίλας αυτού του συστήματος. Ο Καραμανλής (τότε υπουργός μεταφορών) που πριν τα Τέμπη δεν δεχόταν κουβέντα για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, επιμένει μέχρι και σήμερα στη δικαιολογία του ανθρώπινου λάθους. Ο Αγοραστός, (τότε περιφερειάρχης Θεσσαλίας) βασικός υπεύθυνος για το μπάζωμα του τόπου της καταστροφής, δηλαδή βασικά για την εξαφάνιση των στοιχείων, σήμερα αρνείται να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή επικαλούμενος το «δικαίωμα στη σιωπή». Έτσι και αλλιώς βέβαια, πρόκειται για μια εξεταστική επιτροπή στην οποία κυριαρχούν στελέχη της ΝΔ, που καμία πρόθεση δεν έχουν να διερευνήσουν πραγματικά την υπόθεση.
***
Και επειδή στα ΜΜΕ αρέσει να «κοστολογούν» τις πολιτικές που προτείνονται, ας δούμε το κόστος που έχουν οι πολιτικές του κατεστημένου για την κοινωνία.
Όταν οι σιδηρόδρομοι εγκαταλείπονται να λειτουργούν για χρόνια χωρίς τα απαραίτητα συστήματα ασφάλειας και ιδιωτικοποιούνται, έχουμε εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών.
Όταν η δασική υπηρεσία, η πυροσβεστική και άλλες δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές αφήνονται στη μοίρα τους, έχουμε το Μάτι, την τεράστια οικολογική καταστροφή στον Έβρο και την Εύβοια, τις πλημμύρες που έπνιξαν ολόκληρη τη Θεσσαλία.
Όταν η Δημόσια Υγεία διαλύεται έχουμε χιλιάδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Σήμερα εφαρμόζονται μετακινήσεις υγειονομικού προσωπικού από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και απογευματινά χειρουργεία, μόνο για αυτούς που μπορούν να τα πληρώσουν. Έτσι αυξάνεται κατακόρυφα ο αριθμός των ανθρώπων που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην φροντίδα που χρειάζονται.
Όταν η Δημόσια Παιδεία εγκαταλείπεται, πέφτουν οι τοίχοι και τα ταβάνια στις σχολικές αίθουσες, έχουμε σχολεία που στεγάζονται σε ακατάλληλα κτίρια και πλημμυρίζουν με την πρώτη βροχή… Και έχουμε βέβαια την πλήρη απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων και την ξεδιάντροπη παράκαμψη του Συντάγματος προκειμένου να ιδρυθούν ιδιωτικά «πανεπιστήμια» που θα διεκδικούν κομμάτι της κρατικής χρηματοδότησης και ταυτόχρονα θα ζητάνε υπέρογκα ποσά σε δίδακτρα, για να παρέχουν χαμηλού επιπέδου σπουδές.
Όταν τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών μπαίνουν πάνω από όλα, έχουμε την καθημερινή αγωνία της επιβίωσης, που για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχει γίνει δυσβάσταχτη. Από τους λογαριασμούς ρεύματος και τα ενοίκια, μέχρι τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, οι αυξήσεις στις τιμές έχουν σαν συνέπεια την δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου. Οι περικοπές των δαπανών των νοικοκυριών δεν αφορούν πλέον μόνο τις διακοπές ή τη διασκέδαση, αλλά και είδη διατροφής, ακόμη και δαπάνες υγείας.
***
Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πολιτικής άγριων περικοπών σε κάθε τομέα που σχετίζεται με το κράτος πρόνοιας, τα δικαιώματα, την ασφάλεια της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που προσκυνάει τα υπερκέρδη των λίγων και φροντίζει να γίνεται μια διαρκής μεταφορά πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Με αυτά τα δεδομένα, είναι σίγουρο πως αντίστοιχα εγκλήματα θα ξανασυμβούν.
Σήμερα όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι στο επόμενο έγκλημα μπορεί να είναι οι ίδιοι τα θύματα. Βλέπουν την ίδια στιγμή τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση να την γλυτώνουν ακόμα και όταν οι ευθύνες βγάζουν μάτι.
Στις 28 Φλεβάρη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, απεργοί, φοιτητές και φοιτήτριες από τις κατειλημμένες σχολές, άνεργοι και συνταξιούχοι, βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας τον τερματισμό των πολιτικών που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, ή τους καταδικάζουν στη διαρκή αγωνία της επιβίωσης (δες σελ. 7).
Στην κοινωνία υπάρχει οργή και αγανάκτηση που εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Για να μπορέσει όμως να έχει αποτέλεσμα πρέπει να μετατραπεί σε κάτι πιο οργανωμένο και πιο δυνατό. Χρειαζόμαστε συντονισμό των κινημάτων πάνω στην αντίληψη του ενιαίου μετώπου κατά της κυβέρνησης. Χρειαζόμαστε συνεργασία των δυνάμεων της μαχητικής Αριστεράς, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, που οφείλουν να προτείνουν ένα σχέδιο δράσης για αγώνες που θα δίνουν διέξοδο στα στρώματα που θέλουν να κινητοποιηθούν. Μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε φρένο στην κυβέρνηση και στους επιχειρηματίες φίλους της που ζουν σε βάρος της κοινωνίας και μας αναγκάζουν να πληρώσουμε το κόστος των κερδών τους.
