Συγκεντρώσεις Σάββατο 25 Νοέμβρη:
Αθήνα 12:30 πλ. Κοραή
Θεσσαλονίκη 12:00 Αγ. Βενιζέλου
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα μαζικό φαινόμενο. Συμβαίνει στη γυναίκα στη διπλανή πόρτα, ή μέσα στην οικογένεια που ζούμε.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα:
- 1 στις 3 γυναίκες έχει κακοποιηθεί σωματικά ή/και σεξουαλικά τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της. Για πολλές γυναίκες αυτή η κακοποίηση είναι συστηματική. Τα περιστατικά τα οποία καταγγέλλονται ωστόσο στην αστυνομία είναι μια μικρή μειοψηφία, ενώ το 80% των ανθρώπων που γνωρίζουν ότι μια γυναίκα κακοποιείται από τον σύντροφό της επιλέγει να μη μιλήσει επειδή θεωρεί ότι «ιδιωτικό θέμα».
- 5.000 είναι οι βιασμοί που διαπράττονται κάθε χρόνο (στην πλειοψηφία τους από άτομο του κοντινού περιβάλλοντος της γυναίκας). Μόνο όμως 150 από αυτούς καταγγέλλονται, ενώ ακόμα λιγότεροι είναι οι δράστες που τελικά καταδικάζονται.
- 50.000 άτομα είναι θύματα τράφικινγκ και δουλείας, στην μεγάλη πλειοψηφία τους γυναίκες και κορίτσια.
- Δεκάδες είναι τα θύματα γυναικοκτονίας κάθε χρόνο. Γυναικοκτονία δεν ονομάζεται οποιαδήποτε δολοφονία γυναίκας, αλλά η δολοφονία μια γυναίκας λόγω του φύλου της, συνήθως από το χέρι του συζύγου / συντρόφου, του πατέρα κλπ. Ακριβής αριθμός για τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Η ελληνική αστυνομία καταγράφει συνολικά τις ανθρωποκτονίες χωρίς να αναφέρει πόσες από αυτές είναι γυναικοκτονίες.
***
Όταν σε μια κοινωνία το ένα φύλλο είναι σε τόσο μαζικό επίπεδο θύμα και το άλλο θύτης, είναι σαφές ότι η ισότητα των δυο φύλλων υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Στην πραγματικότητα ζούμε σε μια κοινωνία όπου σε μια σειρά τομείς της ζωής κυριαρχεί η αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άντρες. Παράλληλα ζούμε σε μια κοινωνία όπου η βία απέναντι στον «κατώτερο» είναι κανόνας. Βία απέναντι στη/ον μετανάστρια/η, στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, στις/ους εργαζόμενες/ους και στη νεολαία που τολμούν να διεκδικούν, στις γυναίκες…
Και ζούμε σ’ ένα σύστημα που ρίχνει την ευθύνη για τη βία στα ίδια τα θύματα.
***
Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτε ουσιαστικό για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Ανακοινώνουν «έργα βιτρίνας» όπως την εφαρμογή για κινητά «punic button» που προανήγγειλε πέρσι η κυβέρνηση της ΝΔ – ακόμα δεν έχει γίνει πραγματικότητα. Μια εφαρμογή που ειδοποιεί την αστυνομία χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις.
Δεν εγγυάται όμως ότι η αστυνομία θα έρθει άμεσα – υπάρχει συστηματική καθυστέρηση της αστυνομίας όταν καλείται για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Και δεν εγγυάται ότι η αστυνομία που θα κληθεί να έρθει πράγματι θα σε σώσει. Είναι άφθονα τα παραδείγματα αστυνομικών που διευθύνουν ή συμμετέχουν σε κυκλώματα σωματεμπορίας, όπως το κύκλωμα που εξέδιδε την 19χρονη κοπέλα στην Ηλιούπολη και το 12χρονο κορίτσι από τον Κολωνό. Υπάρχουν άφθονα παραδείγματα αστυνομικών βιαστών, όπως αυτών στο ΑΤ Ομόνοιας που βίασαν μια νεαρή γυναίκα μέσα στο αστυνομικό τμήμα, δίπλα ακριβώς από το γραφείο ενδοοικογενειακής βίας. Και βέβαια άφθονα παραδείγματα αστυνομικών που κακοποίησαν ή/και δολοφόνησαν τις συντρόφους τους.
Την ίδια στιγμή η δικαιοσύνη όταν καταδικάζει τους κακοποιητές, βιαστές και σωματέμπορους, τους ρίχνει συνήθως στα μαλακά. Ιδιαίτερα όταν είναι παιδιά του συστήματος όπως ο Δ. Λιγνάδης, που καταδικάστηκε για δύο βιασμούς ανηλίκων αλλά παραμένει ελεύθερος, ή όπως οι βιαστές της Γεωργίας Μπίκα που δεν διώχθηκαν ποτέ. Αυτό δίνει ένα σαφές μήνυμα στα θύματα έμφυλης βίας: δεν υπάρχει ούτε δικαιοσύνη ούτε προστασία.
***
Απέναντι σ’ αυτό το σύστημα στέκεται τα τελευταία χρόνια το φεμινιστικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα. Στηρίζει θύματα βίας με κινητοποιήσεις στα δικαστήρια και με πορείες στους δρόμους, οργανώνει εκστρατείες, εκδηλώσεις και φεστιβάλ για να αλλάξει τις αντιλήψεις της κοινωνίας, παρεμβαίνει σε περιστατικά βίας κ.α.
Μέσα από μαχητικές κινητοποιήσεις έχει καταφέρει νίκες όπως η καταδίκη μιας σειράς γυναικοκτόνων και η απελευθέρωση γυναικών από κυκλώματα σωματεμπορίας. Έχει πετύχει επίσης ένα σημαντικό μέρος των ΜΜΕ να μην αναφέρεται στην ενδοοικογενειακή βία και τις γυναικοκτονίες ως «εγκλήματα πάθους» αλλά να βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Και κυρίως έχει καταφέρει ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς, γυναικών, ανδρών, ΛΟΑΤ ατόμων να σκέφτεται διαφορετικά και να διεκδικεί πραγματική ισότητα. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί η διεκδίκηση και ο αγώνας είναι ο μόνος τρόπος να βάλουμε κάποια στιγμή τέλος στην έμφυλη βία, την ανισότητα και την καταπίεση.
Όλα τα δικαιώματα και όλες οι ελευθερίες που κατακτήσαμε οι γυναίκες, τα κατακτήσαμε, όπως και το σύνολο των εργαζομένων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, μέσα από μακρόχρονους και εξαιρετικά δύσκολους αγώνες. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε ποτέ.
Αυτόν τον δρόμο καλούμαστε να βαδίσουμε και σήμερα.
Το παραπάνω κείμενο είναι ανακοίνωση των «Μαχητικών και Ελεύθερων», που κυκλοφόρησε με αφορμή την 25η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
