Νέο επεισόδιο του «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» συνιστά η δήλωση του πρωθυπουργού στο πρόσφατο οικονομικό φόρουμ στους Δελφούς, ότι αποτελεί κυβερνητική επιτυχία η συγκράτηση του ποσοστού της ανεργίας στα προ πανδημίας επίπεδα. Η δημιουργική φαντασία προφανώς δεν βλάπτει τον ίδιο, αλλά σίγουρα προκαλεί την κοινή λογική όλων εμάς. Ας δούμε τα στοιχεία μόνοι μας, γιατί ο Κ. Μητσοτάκης είναι αμφίβολο αν έστω τα κοιτάζει που και που…
- Με βάση την Eurostat και τον οπτικοποιημένο χάρτη καταγραφής της ανεργίας, από την έναρξη της πανδημίας ως σήμερα, σχεδόν όλες οι περιφέρειες της Ελλάδας βρίσκονται στη δυσμενέστερη κατάσταση επισημασμένες με κόκκινο χρώμα, με ποσοστά μεγαλύτερα από 14,2%. Στο σύνολο της ευρωπαϊκής επικράτειας, από τις 27 «κόκκινες περιοχές» οι 11 είναι συγκεντρωμένες στην Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), η Ελλάδα συνεχίζει να έχει τη δεύτερη υψηλότερη ανεργία, μετά την Ισπανία, μεταξύ των 27 κρατών-μελών της ΕΕ.
- Όπως προκύπτει από το Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, χωρίς την αναγκαστική μείωση των ωρών εργασίας και την εφαρμογή του μέτρου της αναστολής των συμβάσεων, οι απώλειες θα ισοδυναμούσαν με 492.900 χαμένες θέσεις πλήρους απασχόλησης ή το 10,7% του εργατικού δυναμικού.
Η εφαρμογή όμως του μέτρου των αναστολών των συμβάσεων οδεύει προς το τέλος της, καθώς οι διάφοροι τομείς της οικονομίας ανοίγουν και η κυβέρνηση έχει κάνει καθαρό πως θα αποσυρθεί στην άκρη αφήνοντας τις δυνάμεις της αγοράς να κάνουν ότι έκαναν πάντα, δηλαδή να αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως αναλώσιμους.
Ενδεικτική είναι και η Έρευνα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών (Pulse RC) όπου καταγράφεται ότι στο 40% των υπερχρεωμένων μικρών επιχειρήσεων της πρωτεύουσας θεωρείται σίγουρη η απόλυση εργαζομένων μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Απλά περιμένουν να λήξει η προσωρινή προστασία που απαγορεύει τις απολύσεις εργαζομένων για ισόχρονο διάστημα με την περίοδο που τους καταβλήθηκε επίδομα αναστολής. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα να βρισκόμαστε μόλις λίγους μήνες μακριά από την απότομη εκτίναξη της ανεργίας.
Από την μεριά τους οι εργαζόμενοι δεν συνήθιζαν έτσι κι αλλιώς να ζουν πάνω στα υποκριτικά «συννεφάκια» της κυβέρνησης. Αργά ή γρήγορα το εργατικό κίνημα θα ξαναβγει στον δρόμο της αντίστασης και η βασική ανάγκη παραμένει: οι εργαζόμενοι να οργανωθούμε συνδικαλιστικά και πολιτικά.
