Διασκευή άρθρου των John Hird και Rob MacDonald,
μελών της οργάνωσης «Επαναστατικός Σοσιαλισμός»
(CWI – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στο ισπανικό κράτος)
Οι εικόνες από την τεράστια διαδήλωση στη Βαρκελώνη στις 18 Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας που κάλεσε το καταλανικό εργατικό κίνημα, κάνουν το γύρο του κόσμου. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις του καταλανικού λαού, αποτελούν μια πολύ ηχηρή απάντηση στην εκδικητικότητα του ισπανικού κράτους, που έχει οδηγήσει στη φυλακή ηγετικές φυσιογνωμίες του αγώνα της Καταλονίας για ανεξαρτησία.
Εικόνες από τις πορείες #Marchesforfreedom, νωρίτερα, στη Βαρκελώνη#Catalonia #Catalunia #Spain #Barcelona
— ΑΠΕ-ΜΠΕ (@amna_news) October 18, 2019
📷 EPA/ALEJANDRO GARCIA pic.twitter.com/AsCGVoHvim
Η μάχη της καταλανικής κοινωνίας, η διεκδίκηση της να αποφασίσει η ίδια για το μέλλον της μέσα από το δημοψήφισμα που οργανώθηκε την 1η Οκτώβρη του 2017, βρέθηκε απέναντι στην άγρια καταστολή της ισπανικής κυβέρνησης, κατάφερε όμως να οδηγήσει το ισπανικό κράτος σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που έχει βιώσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι κινητοποιήσεις
Δύο χρόνια μετά, το κίνημα ξαναβγαίνει στους δρόμους. Τη Δευτέρα 14/10, όταν ανακοινώθηκαν οι μεγάλες ποινές φυλάκισης που επιβλήθηκαν σε πρώην αξιωματούχους της καταλανικής κυβέρνησης και ηγετικά στελέχη οργανώσεων υπέρ της ανεξαρτησίας, χιλιάδες Καταλανοί απάντησαν καταλαμβάνοντας το αεροδρόμιο Ελ Πρατ της Βαρκελώνης, παρά τη βίαιη καταστολή της ισπανικής αστυνομίας. Υπό κατάληψη βρέθηκαν και μια σειρά κεντρικοί δρόμοι της Βαρκελώνης, από μεγάλους αριθμούς μαθητών και φοιτητών που έκαναν αποχή από τα μαθήματά τους. Την Τρίτη 15/10, οι αυθόρμητες διαδηλώσεις συνεχίστηκαν. Υπολογίζεται ότι μέσα σε αυτές τις δύο πρώτες μέρες, πάνω από 100.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Την Τετάρτη 16/10, οι συγκρούσεις εντάθηκαν, με την κυβέρνηση να επιστρατεύει ελικόπτερα, πάνοπλους αστυνομικούς που επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με πλαστικές σφαίρες, μαζικές συλλήψεις, αλλά και την πρώτη εμφάνιση «αύρας» (αστυνομικό όχημα με κανόνι νερού) στην ιστορία της πόλης.
Τις επόμενες μέρες είχαμε μαζικές διαδηλώσεις νεολαίας που έφτασαν τις 200.000 ενώ παράλληλα μαθητές και φοιτητές συνέχισαν την αποχή από τα μαθήματα. Αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων, ήταν η γενική απεργία που καλέστηκε στην Καταλονία στις 18 Οκτώβρη, η οποία συνοδεύτηκε από μια τεράστια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που απαιτούν τον τερματισμό της καταστολής και των φυλακίσεων και το δικαίωμα τους να αποφασίσουν δημοκρατικά αν θα παραμείνει η Καταλονία κομμάτι της Ισπανίας ή όχι.
Μαζική συμμετοχή της νεολαίας
Στις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, συμμετέχουν μεγάλοι αριθμοί νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν πάρει μέρος στα αντίστοιχα κινήματα του 2011 – 2012, ενώ κάποιοι από αυτούς δε συμμετείχαν καν στο κίνημα και το δημοψήφισμα του 2017. Πρόκειται για μια γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της λιτότητας και της επισφάλειας, γεγονός που την έχει εφοδιάσει με μια πιο ριζοσπαστική στάση απέναντι στον καπιταλισμό και τους πολιτικούς του αντιπροσώπους, ενώ παράλληλα δεν τρέφει αυταπάτες για την ηγεσία της επίσημης Αριστεράς.
Την ίδια ώρα βέβαια, οι ευφάνταστες μέθοδοι της νεολαίας στις διαδηλώσεις, δεν επαρκούν στη μάχη ενάντια στο αυταρχικό ισπανικό κράτος. Η χρήση του πιο ισχυρού όπλου, αυτού της γενικής απεργίας, έχει ήδη μπει στο παιχνίδι και πρέπει το επόμενο διάστημα να επεκταθεί, επιδιώκοντας παράλληλα την έμπρακτη αλληλεγγύη της νεολαίας και των εργαζομένων έξω από τα όρια της Καταλονίας.
Η αρχή έγινε στη Μαδρίτη, με μια διαδήλωση υποστήριξης του καταλανικού κινήματος και ενάντια στις φυλακίσεις των εκπροσώπων του, που δέχτηκε και αυτή τη σκληρή καταστολή της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, τα μέσα ενημέρωσης ενισχύουν την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το καταλανικό κίνημα για την ανεξαρτησία σαν ένα κύμα βίας, παρότι ο μεγάλος όγκος των βίαιων ενεργειών προέρχεται από τις ίδιες τις δυνάμεις καταστολής της, που χρησιμοποιούν μέχρι και πλαστικές σφαίρες και αντλίες νερού, ενάντια στη νεολαία που υπερασπίζεται τα δημοκρατικά της δικαιώματα.
Μια πολύ μικρή περίληψη του τι συμβαίνει στους δρόμους της Βαρκελώνης. Βοηθήστε να διαδοθεί. #Βαρκελωνη #stinigiamas #Barcelona #Cataluna #Catalonia #Spain pic.twitter.com/6GzXfaqIkA
— Marka1 (@Marka149133376) October 19, 2019
Εν όψει γενικών εκλογών
Το κίνημα εξελίσσεται μέσα σε μια ιδιαίτερα πολωμένη προεκλογική περίοδο. Η Ισπανία εξακολουθεί να μην έχει σταθερή κυβέρνηση, αφού κανένα κόμμα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει αυτοδυναμία στις εκλογές της περασμένης Άνοιξης και μετά την άκαρπη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, η χώρα οδηγείται ξανά σε εκλογές στις 10 Νοέμβρη.
Από τη μια μεριά έχουμε τα κόμματα του κατεστημένου: το σοσιαλδημοκρατικό PSOE, το δεξιό «Λαϊκό Κόμμα», τους «Πολίτες» (αντίστοιχο με το «Ποτάμι») και το ακροδεξιό Vox που διεκδικεί τον τίτλο του πατριωτικού κόμματος που υπερασπίζεται περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα την ιδέα του ενιαίου ισπανικού κράτους. Ωστόσο, είναι οι «Σοσιαλιστές» του PSOE, που εκτελούν χρέη μεταβατικής κυβέρνησης, αυτοί που έχουν εξαπολύσει τη βίαιη επίθεση ενάντια στο καταλανικό κίνημα.
Από την άλλη, οι αριστερές δυνάμεις γύρω από το PODEMOS και την «Ενωμένη Αριστερά» θα είχαν μέσα σε αυτό το κλίμα μια χρυσή ευκαιρία να βρεθούν στη σωστή μεριά της ιστορίας, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα του καταλανικού λαού να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. Δεν είναι όμως διατεθειμένοι να αξιοποιήσουν αυτή την ευκαιρία γιατί δεν έχουν την αντίληψη της σύγκρουσης με το σύστημα. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των PODEMOS, εξακολουθεί να παίζει το ρόλο της «χρήσιμης Αριστεράς», καλώντας τις δυο πλευρές να λύσουν το θέμα με «διάλογο»…
Αντικρουόμενες δυνάμεις
Τι είδους διάλογος μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε ένα κίνημα και μια κυβέρνηση που το αντιμετωπίζει με την πιο σκληρή καταστολή και καταδικάζει τους πολιτικούς της αντιπάλους σε δεκαετή φυλάκιση; Η ισπανική κυβέρνηση έχει ήδη ενισχύσει τις αστυνομικές δυνάμεις που βρίσκονται απέναντι στο καταλανικό κίνημα με επιπλέον στελέχη των ειδικών δυνάμεων, ενώ ευθύνεται για εκατοντάδες τραυματίες στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, καθώς τα ΜΑΤ χτυπούνε κυριολεκτικά με λύσσα τους διαδηλωτές.
Το ισπανικό κράτος γνωρίζει καλά τον κίνδυνο: το ενδεχόμενο να αναπτυχθούν γύρω από το καταλανικό ζήτημα επαναστατικές εκρήξεις. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το κίνημα της ανεξαρτησίας σαν ένα κύμα βίαιων συγκρούσεων που απειλεί τους πολίτες, ενώ παράλληλα απαιτούν τη συμμόρφωση της καταλανικής πολιτικής ηγεσίας, η οποία δεν είναι διατεθειμένη να συγκρουστεί μαζί τους. Η καταλανική κυβέρνηση, δια στόματος της εκπροσώπου της Meritxell Budó, δήλωσε πρόσφατα ότι παρά τη συμπάθεια της προς το κίνημα, οφείλει να «διατηρήσει την τάξη», ενώ η καταλανική αστυνομία συνεργάζεται με την ισπανική στο έργο της καταστολής του.
Ανάγκη για κλιμάκωση
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο καταλανικός λαός δε μπορεί να ψάχνει για συμμάχους στην κυβέρνησή του, στα ισπανικά κόμματα του κατεστημένου, ούτε καν στα κόμματα της ισπανικής Αριστεράς, που προτείνουν συμβιβασμούς και «διάλογο». Οι φυσικοί του σύμμαχοι, είναι οι εργαζόμενοι, τα καταπιεσμένα και χτυπημένα από τη λιτότητα στρώματα της ισπανικής κοινωνίας, όπως και αυτά της υπόλοιπης Ευρώπης.
Οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις, η γενική απεργία, είναι τα πιο σημαντικά όπλα που έχει στη διάθεσή του το κίνημα της Καταλονίας. Για να καταφέρει να νικήσει πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στα πλαίσια ενός συνολικού σχεδίου κλιμάκωσης. Σε αυτή τη μάχη όμως, στη μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το καταλανικό κίνημα χρειάζεται την έμπρακτη διεθνιστική συμπαράσταση των φτωχών, των καταπιεσμένων, των εργατικών και νεολαιίστικων στρωμάτων της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου.
Διαβάστε περισσότερα για το κίνημα και τις θέσεις μας για την Καταλονία εδώ
