Μετά από 6 εβδομάδες απεργίας οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί αποφάσισαν τον τερματισμό της απεργίας διαρκείας και εξήγγειλαν δύο 24ωρες απεργίες (3,9 Νοέμβρη) με ισάριθμα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και συμμετοχή στον 3ήμερο εορτασμό και την πορεία του Πολυτεχνείου.
Η απεργία των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΕ) αποτέλεσε μία σκληρή μάχη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών είχε απέναντί του μία κυβέρνηση η οποία έχει σαν κεντρικό στόχο το κτύπημα της δημόσιας παιδείας. Για 6 εβδομάδες οι εκπαιδευτικοί της ΠΕ συγκρούστηκαν με αυτή την πολιτική.
Παρακαταθήκες
Μιλάμε επί της ουσίας για έναν αγώνα που αφήνει σημαντικές παρακαταθήκες τόσο για τους εκπαιδευτικούς όσο και για το εργατικό κίνημα συνολικά.
Η μαχητικότητα των εκπαιδευτικών που φάνηκε σε όλες τις κινητοποιήσεις αλλά και τις συνελεύσεις των συλλόγων, αλλά και οι μεγάλες διαδηλώσεις που έφτασαν και τις 50000 στο κέντρο της Αθήνας δείχνουν ξεκάθαρα ότι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί μπήκαν στη μάχη με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα. Παρόλο όμως αυτόν το σκληρό αγώνα οι εκπαιδευτικοί της ΠΕ δεν κατάφεραν να νικήσουν.
Από αυτή την αδυναμία τους οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι συνολικά πρέπει να αντλήσουν τα απαραίτητα συμπεράσματα ώστε να μην έχουμε στο μέλλον ανάλογες αποτυχίες.
Η συζήτηση για τα λάθη και τις αδυναμίες του αγώνα, είναι απαραίτητη γιατί το κίνημα πρέπει να βγάζει συμπεράσματα από τους αγώνες του για να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη στο μέλλον.
Στα δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ το κίνημα της παιδείας (οι φοιτητές το καλοκαίρι, και οι εκπαιδευτικοί με τους μαθητές τώρα) ήταν το μόνο που κατάφερε να στριμώξει την κυβέρνηση και να την αναγκάσει σε κάποιου είδους αναδίπλωση. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που ολόκληρη η κοινωνία παρακολουθούσε την απεργία στην ΠΕ και ήθελε να νικήσει. Μία ενδεχόμενη νίκη των εκπαιδευτικών θα έβαζε την κυβέρνηση στη γωνία και θα έδινε ώθηση σε μία σειρά κλάδους να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους.
Τα λάθη της ηγεσίας
Στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας μας είχαμε επισημάνει το κίνδυνο τη στιγμή που οι υπόλοιποι κλάδοι της εκπαίδευσης μπαίνουν στον αγώνα οι εκπαιδευτικοί της ΠΕ να είναι κουρασμένοι και να μην μπορούν να ακολουθήσουν.
Δυστυχώς αυτός ο φόβος επιβεβαιώθηκε.
Όταν οι μαθητικές καταλήψεις φούντωναν και οι φοιτητές ξεκινούσαν τις συνελεύσεις τους οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί υποχώρησαν από την απεργία διαρκείας.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η απεργία ξεκίνησε νωρίς, σε μία περίοδο δηλ. που οι φοιτητές δεν μπορούσαν να μπουν στον αγώνα και οι άλλοι χώροι της παιδείας δεν ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν.
Με αυτό το δεδομένο, το αναγκαίο για την επιτυχία του κινήματος πανεκπαιδευτικό μέτωπο ήταν εξ αρχής ναρκοθετημένο.
Επιπλέον το γεγονός ότι η απεργία είχε από την αρχή το χαρακτήρα απεργίας διαρκείας (5νθήμερες επαναλαμβανόμενες) ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που υπόσκαψε τη διάρκεια του αγώνα, εξαντλώντας οικονομικά τους δασκάλους. Ο αγώνας θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μεν από την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, αλλά με 24ωρες και 48ωρες απεργίες και στη συνέχεια να κλιμακώνει σε 5ήμερες, εφόσον μπαίνανε και οι άλλοι χώροι της παιδείας στον αγώνα.
Μία ακόμη βασική αδυναμία του αγώνα των εκπαιδευτικών της ΠΕ ήταν και ότι δε κατάφεραν να εκμεταλλευτούν πλήρως τη μεγάλη κοινωνική αποδοχή που είχε η απεργία τους (στις πρώτες εβδομάδες της απεργίας η υποστήριξη ήταν στο 74% ενώ ακόμα και την τελευταία βδομάδα ήταν στο 56%). Τόσο η ΔΟΕ όσο και οι τοπικοί σύλλογοι δεν ανοίχτηκαν αρκετά και έγκαιρα στις τοπικές κοινωνίες και κυρίως στους γονείς για να προβάλουν κυρίως τα αιτήματα τους που αφορούσαν την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης (με τα οποία κανείς εργαζόμενος γονιός δεν θα διαφωνούσε). Να κάνουν έτσι την απεργία τους υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Κανένας κλάδος δεν μπορεί μόνος του
Από την απεργία αυτή βγαίνει άλλη μία φορά το συμπέρασμα ότι ένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να κάμψει την κυβερνητική πολιτική.
Χρειάζεται συνολική αντιπαράθεση με τις κυβερνητικές επιλογές. Όσον αφορά την παιδεία συγκεκριμένα είναι φανερό ότι το πανεκπαιδευτικό μέτωπο είναι ο μόνος δρόμος για να ηττηθεί η κυβέρνηση. Αυτό θα γινόταν εάν οι διάφοροι κλάδοι της εκπαίδευσης κατάφερναν να συντονιστούν και κυρίως να συγχρονιστούν ώστε να μπουν όλοι μαζί δυναμικά στη μάχη. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε παρόλο που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες το πανεκπαιδευτικό μέτωπο ήταν κάτι, το χειροπιαστό και το εφικτό μια και υπήρχαν οι βάσεις για τη δημιουργία του σε όλους τους χώρους.
Αυτό που εμπόδισε τη δημιουργία του ήταν η έλλειψη συντονισμού και σωστού σχεδιασμού από πλευράς των ηγεσιών.
Μπορεί να χάθηκε μια μάχη για τους δασκάλους, όμως ο πόλεμος κάθε άλλο παρά τελείωσε. Νέοι αγώνες θα έρθουν ξανά. Γιατί η επίθεση των κυβερνήσεων του κεφαλαίου δεν έχει τέλος. Και τότε, το τι συμπεράσματα θα βγάλει το κίνημα, από τις σημερινές του εμπειρίες, θα είναι το κλειδί για να μπορέσει να νικήσει στο μέλλον.
_____________________
Κυβερνητική αδιαλλαξία
Το γεγονός της μεγάλης σημασίας της απεργίας για όλη την κοινωνία ήταν ο ένας από τους λόγους για τον οποίο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα τους οι εκπαιδευτικοί βρήκαν απέναντι τους την σκληρή αδιαλλαξία της κυβέρνησης.
«Αν η σύγκρουση για την Παιδεία μετατραπεί σε κόλαση, υπάρχει το σενάριο να πάει σε εκλογές με το δίλημμα» διέρρεε από «κυβερνητική πηγή» η Καθημερινή στις 24 Σεπτέμβρη, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι ακόμα και ο σοβαρός αστικός, φιλοκυβερνητικός τύπος κατανοούσε τη σημασία της απεργίας στην ΠΕ.
Ο άλλος λόγος για την κυβερνητική αδιαλλαξία ήταν ότι για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο η παιδεία αποτελεί «πεδίο δόξης λαμπρό» για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι ο διακαής πόθος τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Για να υλοποιηθεί αυτός ο στόχος είναι απαραίτητο πρώτα να υποβαθμιστεί το δημόσιο σχο-λείο και πανεπιστήμιο. Στα πλαίσια αυτά εντάσσονται οι πολιτικές που επιβάλλουν κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, έλλειψη υποδομών και εκπαιδευτικών, διπλοβάρδιες και, πάνω απ’ όλα, μία εκπαίδευση που στόχο έχει όχι την παροχή ολόπλευρης και γενικής μόρφωσης αλλά τη δημιουργία σχολείων και μαθητών πολλών ταχυτήτων όπου όσοι μπορούν να πληρώνουν θα έχουν μέλλον.
Αυτές είναι οι πολιτικές που αντιπαλεύουν οι εκπαιδευτικοί και για αυτό η κυβέρνηση τους αντιμετώπισε με σκληρότητα και βία.
_____________________
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απούσες
Ευθύνη για την το αποτέλεσμα της απεργίας των δασκάλων έχουν και οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Αν κοιτάξει κάποιος τι πραγματικά έκαναν οι ηγεσίες των συνομοσπονδιών κατά τη διάρκεια της απεργίας θα βγάλει το συμπέρασμα ότι επί της ουσίας άφησαν τους εκπαιδευτικούς μόνους τους και χωρίς καμία στήριξη.
Η ΓΣΕΕ κάλεσε μόνο κάποιες στάσεις εργασίας τις μέρες των συλλαλητηρίων ενώ η ΑΔΕΔΥ αν και κάλεσε 24ωρες απεργίες το έκανε εντελώς στο πόδι χωρίς καμία προετοιμασία.
Όταν ένας κλάδος όπως οι εκπαιδευτικοί δίνει ένα τόσο μεγάλο αγώνα χρειάζεται τη στήριξη όλου του εργατικού κινήματος. Έπρεπε ο αγώνας των εκπαιδευτικών να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Αυτό θα γινόταν μόνο με το κάλεσμα και την καλή οργάνωση μιας γενικής απεργίας από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο για αλληλεγγύη αλλά για τη στήριξη επί της ουσίας των αιτημάτων των απεργών.
