Εδώ και μερικές μέρες γίνεται ένα οργανωμένο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, από δυνάμεις της δεξιάς και της ακροδεξιάς της χώρας και με την στήριξη των ΗΠΑ, με σκοπό να ανατραπεί ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Μαδούρο. Το πραξικόπημα αυτό έχει και μια σημαντική επικοινωνιακή πτυχή.
Υπάρχει μια φράση που κυκλοφορεί στα ελληνικά και αποδίδεται στον Ουμπέρτο Έκο, η οποία λέει:
«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση»
Φαίνεται ότι η φράση αυτή είναι μια εκλαϊκευμένη μετάφραση της πραγματικής δήλωσης του Ιταλού φιλοσόφου που είναι η εξής:
«Πριν λίγο καιρό, αν ήθελες να καταλάβεις την πολιτική εξουσία σε μια χώρα, έπρεπε να αποκτήσεις έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας. Σήμερα, μόνο στις πιο οπισθοδρομικές χώρες οι φασίστες στρατηγοί χρησιμοποιούν τανκ για να κάνουν πραξικοπήματα… Σήμερα, μια χώρα ανήκει σε όποιον ελέγχει τις επικοινωνίες»
Η δήλωση αυτή του Έκο είναι μάλλον υπερβολική. Γιατί τελικά, αυτός που θα ελέγξει τον στρατό και την αστυνομία σε μια χώρα θα μπορέσει να επιβάλλει με την δύναμη των όπλων το καθεστώς που έχει επιλέξει. Έχει όμως μια δόση αλήθειας, με την έννοια ότι στη σημερινή εποχή, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίζουν τόσο κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση κλίματος μέσα στην κοινωνία και στη διαμόρφωση συνειδήσεων, που δεν μπορεί πια να γίνει κανένας πόλεμος χωρίς επικοινωνιακή στρατηγική.
Το γιοφύρι της Βενεζουέλας
Φυσικά, τα γεράκια της αμερικάνικης αυτοκρατορίας το γνωρίζουν αυτό. Γνωρίζουν επίσης ότι στην εποχή του ίντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στην εποχή που η πληροφόρηση δεν ελέγχεται πλήρως από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ο κόσμος μπορεί να κινητοποιείται και να αντιδρά μέσα από άλλα κανάλια. Και άρα, δεν μπορεί να υπάρξει μια ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ σε μια άλλη χώρα, και μάλιστα όχι στη Μέση Ανατολή αλλά στη γειτονιά τους, χωρίς να παρουσιάζεται μια αληθοφανής αφορμή.
Έτσι, η προσπάθεια των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας Μαδούρο με πραξικόπημα, έχει σαν εμπροσθοφυλακή έναν επικοινωνιακό πόλεμο, στον οποίο έχουν επιστρατευτεί διάφορα βαρέα όπλα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παρακάτω φωτογραφία, που δείχνει υποτίθεται μπλόκα που έχει στήσει ο Μαδούρο στην γέφυρα που συνδέει την Κολομβία με την Βενεζουέλα προκειμένου να μην περάσει η ανθρωπιστική βοήθεια. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε με τα σχετικά «ρεπορτάζ» και σε μεγάλα ΜΜΕ όπως η Γκάρντιαν.
Μόνο που η συγκεκριμένη γέφυρα, που ονομάζεται Tienditas, δεν λειτούργησε ποτέ. Χτίστηκε με κοινά κονδύλια από τις δύο χώρες και ολοκληρώθηκε το 2016, αλλά δεν δόθηκε ποτέ στην κυκλοφορία λόγω των κακών διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Ποιος αφήνει βέβαια μια αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία προπαγάνδας που μπορεί να συνοδέψει μια δυνατή φωτογραφία;
Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί «ζήτω ο πόλεμος»!
Επικοινωνιακές αψιμαχίες είχαμε και στο επίπεδο της τέχνης. Στις 22 Φεβρουαρίου διοργανώθηκε το Venezuela Live Aid, μια συναυλία στα σύνορα της χώρας από την πλευρά της Κολομβίας, που σκοπό είχε υποτίθεται να συγκεντρώσει 100 εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσει ανθρωπιστική βοήθεια στη Βενεζουέλα.
Στην πραγματικότητα ήταν μια αντικαθεστωτική συναυλία, που σκοπό είχε να αυξήσει την ένταση στα σύνορα της χώρας, σε μια προετοιμασία για την επέμβαση που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ. Διοργανωτής της συναυλίας ήταν ο ιδιοκτήτης της πολυεθνικής Virgin και δισεκατομμυριούχος Richard Branson, γνωστός συνεργάτης και θαυμαστής της ιέρειας του νεοφιλελευθερισμού, Θάτσερ.
Οι υπερπλούσιοι νεοφιλελεύθεροι είναι γνωστό ότι είναι φίλοι των φτωχών και θέλουν πολύ να τους βοηθήσουν.
Η συναυλία τελείωσε με μια διασκευή του Imagine του John Lennon. Στο τραγούδι αυτό ο Λένον τραγουδούσε ενάντια στους πολέμους, την ιδιοκτησία, για μια «αδελφότητα των ανθρώπων». Έτσι αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει όριο στην υποκρισία της κυρίαρχης ελίτ…
Απ-ανθρωπιστική βοήθεια
Το «βαρύ πυροβολικό» της επικοινωνιακής επίθεσης των ΗΠΑ βέβαια είναι η ιστορία με την ανθρωπιστική βοήθεια που θέλουν να στείλουν, υποτίθεται για να βοηθήσουν τον λαό της Βενεζουέλας.
Με προμετωπίδα κάποια φορτηγά με «ανθρωπιστική βοήθεια» το Σάββατο 23/2 έγινε στην ουσία προσπάθεια να παραβιαστούν τα σύνορα της χώρας, μάλιστα από δύο μεριές, και από την Κολομβία και από την Βραζιλία. Σε αυτή τη σχεδιασμένη επιχείρηση των ΗΠΑ και της δεξιάς αντιπολίτευσης, η οποία υποστηρίχτηκε από τις δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις των γειτονικών χωρών, υπήρξαν 4 νεκροί και αρκετές εκατοντάδες τραυματίες, ενώ το ένα φορτηγό πυρπολήθηκε, αν και υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές για το ποιος ευθύνεται για αυτό.
τεθωρακισμένα οχήματα για να επιτεθούν σε πολίτες
Οι ΗΠΑ εννοείται ότι δεν ενδιαφέρονται για το ανθρωπιστικό σκέλος της κρίσης στη Βενεζουέλα. Ενδιαφέρονται να χτυπήσουν επικοινωνιακά τον Μαδούρο και να δημιουργήσουν έκρυθμη κατάσταση που να δικαιολογεί επέμβαση.
Η ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ είναι αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Οι κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ στην οικονομία της Βενεζουέλας, και που την οδηγούν σε ασφυξία, είναι πολλαπλάσιες! Οι ΗΠΑ πάγωσαν περίπου 7 δις $ της κρατικής εταιρείας πετρελαίου της Βενεζουέλας PDVSA, που βρίσκονται στις ΗΠΑ λόγω των εξαγωγών μέσω της θυγατρικής Citgo. Kαι με το σταμάτημα των εισαγωγών και το μίνι εμπάργκο, σε αυτό το ποσό θα προστεθούν άλλα 11 δις $. Η Τράπεζα της Αγγλίας έχει δεσμεύσει άλλα 1,2 δις $ που ανήκουν στη Βενεζουέλα, και μάλιστα μετά από μια απλή επιστολή του σύμβουλου του Τράμπ, Τζ. Μπόλτον! Άλλο περίπου 1 δις $ έχει δεσμεύσει η πορτογαλική τράπεζα Novo Banco. Και όλοι αυτοί μετά ωρύονται για την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα!
ΟΗΕ, Ερυθρός Σταυρός και USAID
Ακόμα και ο ΟΗΕ έκανε κριτική στις ΗΠΑ για τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Εκπρόσωποί του δήλωσαν ότι η ανθρωπιστική βοήθεια πρέπει να τηρεί όρους ουδετερότητας.
Ο Ερυθρός Σταυρός από την άλλη, δήλωσε ότι έχουν χρησιμοποιηθεί τα σύμβολά του στην συγκεκριμένη αποστολή των ΗΠΑ χωρίς να έχει εμπλακεί ο ίδιος! Να σημειώσουμε ότι και ο ΟΗΕ και ο Ερυθρός Σταυρός συνεργάζονται με τις αρχές της Βενεζουέλας και στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια στη χώρα κανονικά.
Η «ανθρωπιστική» αυτή τακτική των ΗΠΑ οργανώνεται από την USAID (Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Ανάπτυξη), μια κρατική υπηρεσία που λειτουργεί σε στενή συνεργασία με το υπουργείο εξωτερικών και την CIA. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τον πλούτο τους (ο οποίος βέβαια προέρχεται από την αποικιακή εκμετάλλευση των «αναπτυσσόμενων» χωρών) σαν μαστίγιο και σαν καρότο. Προσπαθούν να «γλυκάνουν» καθεστώτα και ηγέτες με την υπόσχεση της ανθρωπιστικής βοήθειας για να τους φέρουν κοντά στα συμφέροντα τους. Ή τους απειλούν με κόψιμο αυτής της βοήθειας όταν πάνε να «ξεστρατίσουν».
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό όταν ο πρεσβευτής της Υεμένης στα Ηνωμένα Έθνη το 1990 ψήφισε κατά της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Thomas Pickering τον πλησίασε και του είπε «αυτό ήταν το πιο ακριβό ΟΧΙ που ψήφισες ποτέ». Αμέσως μετά διακόπηκε κάθε ανθρωπιστική βοήθεια του USAID στη χώρα.
Είναι ιμπεριαλιστική επέμβαση;
«Φανταστείτε την κινέζικη κυβέρνηση να καλεί τα Κίτρινα Γιλέκα να βγουν στους δρόμους και να καταλάβουν τις μεγάλες γαλλικές πόλεις. Φανταστείτε η Ρωσία να αποφασίσει να μην αναγνωρίζει πια σαν πρόεδρο τον Μακρόν αλλά την Λεπέν ή τον Μελανσόν. Φανταστείτε το Ιράν να χρηματοδοτεί και να οπλίζει παραστρατιωτικές ομάδες για να κάνουν καταστροφές στη χώρα. Πως θα αποκαλούσατε αυτές τις πράξεις; Ανεξαρτήτως της γνώμης που έχετε για τον Μακρόν, θα ήσασταν διατεθειμένοι να δεχτείτε τέτοιου είδους παρέμβαση στα εσωτερικά θέματα της Γαλλίας; Κάτι δεν σας κολλάει; Όμως, αυτά ακριβώς συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα»
Το παραπάνω άρθρο του Romain Migus στο Telesur δίνει την πραγματική διάσταση των γεγονότων που βλέπουμε στη Βενεζουέλα, και αποδεικνύει το μέγεθος της υποκρισίας των αστών.
Φυσικά, ο Μαδούρο δεν είναι ένας ηγέτης που μπορεί κανείς να υπερασπιστεί. Έχει πάρει πίσω πολλά από τα έστω περιορισμένα προοδευτικά μέτρα που είχε πάρει ο Τσάβεζ. Έχει στήσει μια κρατική γραφειοκρατία που παρασιτεί σε βάρος του λαού της χώρας. Υποχωρεί διαρκώς στις πιέσεις του κατεστημένου. Δεν εφαρμόζει ένα σύστημα πραγματικής δημοκρατίας από τα κάτω. Οι πολιτικές του έχουν επιφέρει φτώχεια και ανέχεια σε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Και τελικά με την στάση του, δυσφημεί την ιδέα του σοσιαλισμού για τον οποίο υποτίθεται ότι παλεύει.
Είναι όμως δουλειά του λαού της Βενεζουέλας και της εργατικής τάξης της χώρας να δώσουν τη μάχη για μια πραγματικά σοσιαλιστική δημοκρατία. Οι ιμπεριαλιστές δεν παλεύουν για την διόρθωση αυτής της κατάστασης, αλλά για να την κάνουν χειρότερη. Όπως είπε και ο τραγουδιστής των Pink Floyd και πολιτικός ακτιβιστής Roger Waters «Πραγματικά θέλουμε η Βενεζουέλα να γίνει ακόμα ένα Ιράκ, μια Συρία, μια Λιβύη; Εγώ δεν θέλω, και ούτε θέλει ο λαός της Βενεζουέλας κάτι τέτοιο».
Δεν τους βγαίνει
Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για την φτώχεια στη Βενεζουέλα. Αν είχαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για αυτά τα θέματα θα είχαμε να τους προτείνουμε δύο άλλες χώρες να ασχοληθούν.
Στην Υεμένη έχουμε μια από τις χειρότερες ανθρωπιστικές κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας, με χιλιάδες νεκρούς από την πείνα λόγω του εμπάργκο της Σαουδικής Αραβίας, και με την μεγαλύτερη επιδημία χολέρας που έχει σκοτώσει 100.000 άτομα. Παρόλα αυτά οι ΗΠΑ δεν κάνουν τίποτα, μια και η Σαουδική Αραβία είναι σύμμαχος τους.
Στη Γαλλία έχουμε μια κυβέρνηση με ελάχιστη κοινωνική νομιμοποίηση που καταστέλλει βίαια τις δημοκρατικές διαδηλώσεις του λαού, ενώ μέχρι στιγμής έχουμε 10 νεκρούς, πάνω από 1.800 τραυματίες, ενώ 14 άνθρωποι έχουν χάσει το μάτι τους από τα όπλα της αστυνομίας. Και εδώ όμως οι ΗΠΑ τηρούν σιγή ιχθύος καθώς τα «δημοκρατικά δικαιώματα» δεν είναι τόσο σημαντικά μπροστά στις μπίζνες που κάνουν με τον Μακρόν.
Ενδιαφέρονται πολύ όμως οι ΗΠΑ για τα πετρέλαια της Βενεζουέλας, μιας και η χώρα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα παγκοσμίως. Σύμφωνα με έρευνα που έχει γίνει, είναι 100 φορές πιο πιθανό σε μια χώρα να υπάρξει εξωτερική επέμβαση στις εσωτερικές της υποθέσεις αν υπάρχει πετρέλαιο, από την περίπτωση που δεν υπάρχει!
Φαίνεται όμως ότι προς το παρόν δεν τους βγαίνει… Το πραξικόπημα της μαριονέτας των ΗΠΑ Γκουαϊδό δεν κατάφερε ούτε να προκαλέσει σοβαρά ρήγματα στο στρατό, ούτε να κατεβάσει μαζικά κόσμο στους δρόμους, ενώ η επιχείρηση στα σύνορα δεν εξελίχθηκε στο ανεξέλεγκτο χάος που θα ήθελαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν όμως. Γι’ αυτό, παρά την κριτική που χρειάζεται να γίνεται στο καθεστώς του Μαδούρο, πρέπει να υπάρξει διεθνής κινητοποίηση ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
