Του Θανάση Μαρίνη
Την Κυριακή 30 Ιουλίου, στα πλαίσια του 24ου Κάμπινγκ Antinazizone – YRE στο Πευκί της Β. Εύβοιας, το «Ξ» διοργάνωσε συζήτηση με θέμα:
«ΗΠΑ και Ευρώπη: Που βαδίζουν; Τάσεις, εξελίξεις και προοπτικές».
Ομιλητές ήταν ο σ. Ανδρέας Παγιάτσος εκ μέρους του «Ξ», ο Kevin Mcloughlin από το «Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI» (αδελφή Οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία) και ο Άλαν Ακριβός, μέλος της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής» (αδερφή οργάνωση του «Ξ» στις ΗΠΑ).
Υποχώρηση στην Ελλάδα, αγώνες και νίκες διεθνώς
Ο Ανδρέας Παγιάτσος ξεκίνησε την εισήγησή του αναφερόμενος στην υποχώρηση του ελληνικού εργατικού κινήματος και την αίσθηση απογοήτευσης και ηττοπάθειας, που κυριαρχεί στις γραμμές του. Εξήγησε όμως ότι αυτή δεν είναι η τάση που κυριαρχεί σε διεθνές επίπεδο. Το αντίθετο. Διεθνώς έχουμε σημαντικούς αγώνες, σε μια σειρά περιπτώσεων μάλιστα έχουμε σημαντικές νίκες. Έχουμε ακόμα την εμφάνιση νέων αριστερών σχηματισμών ή αριστερών φαινόμενων που αντανακλούν μια διαδικασία αναζήτησης από τις εργατικές και λαϊκές μάζες εναλλακτικών διεξόδου από την κρίση στην οποία ρίχνει τις κοινωνίες ο καπιταλισμός. Αναφέρθηκε ενδεικτικά στις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ισπανία.
Το γεγονός αυτό γεννά μεγάλες ευκαιρίες για τις οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς διεθνώς η οποία πρέπει να δει πως πίσω από φαινόμενα όπως του Σάντερς (ΗΠΑ) του Κόρμπιν (Βρετανία) του Μελανσόν (Γαλλία) του «Ποδέμος» (Ισπανία) κλπ, βρίσκονται μεγάλες μάζες που κινούνται σε μια διαδικασία ριζοσπαστικής αναζήτησης. Η Ιρλανδία αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα σημαντική περίπτωση καθώς εκεί μπροστά στους αγώνες και τα κινήματα που αναπτύσσονται έχει τεθεί η επαναστατική Αριστερά.
Συνέχισε εστιάζοντας στα βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά της περιόδου. Η αστική τάξη διεθνώς βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρά αδιέξοδα, καθώς το σύστημα της δεν μπορεί να βγει από τη δίνη της οικονομικής κρίσης ενώ οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δέχονται τη μία «σφαλιάρα» μετά την άλλη. Ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων, πόλεμοι βαρβαρότητα και κύματα προσφύγων, μαζί με τη φτώχεια την ανισότητα και την κατάργηση δικαιωμάτων είναι τα μόνα που έχει να επιδείξει το σύστημα διεθνώς.
Η Ε.Ε. βρίσκεται σε κρίση. Την συζήτηση για το Grexit διαδέχτηκε το Brexit, καθώς και το «φαινόμενο» Κόρμπιν στη Μ. Βρετανία, οι εκλογές σε Γαλλία και Ολλανδία απειλούσαν με πλήρη αποσταθεροποίηση, ενώ η Ιταλία αδυνατεί να ξεπεράσει την κρίση χρέους (133% ΑΕΠ) και την κρίση του Τραπεζικού της συστήματος. Στην Ελλάδα, που τα προηγούμενα χρόνια ήταν η πλέον «φιλοευρωπαϊκή» χώρα, σήμερα μόλις το 2% των πολιτών υποστηρίζει τις πολιτικές που εκπορεύονται από τις Ευρωπαϊκές ελίτ. Η κρίση της ΕΕ και της Ευρωζώνης δεν έχει τελειώσει. Αυτή η κρίση δίνει ώθηση στην ακροδεξιά που αποτελεί πια μαζικό φαινόμενο, όμως, από την άλλη δίνει ώθηση στην εμφάνιση αριστερών σχηματισμών και φαινομένων που αντανακλούν την πίεση της κοινωνίας που αναζητά απαντήσεις προς τα αριστερά.
Στη συνέχεια στάθηκε αναλυτικά στις εξελίξεις στη Μ. Βρετανία, που είναι οι πιο σημαντικές την τελευταία περίοδο σε επίπεδο Ευρώπης. Ο Κόρμπιν, προβάλλοντας ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα, κατάφερε να συσπειρώσει πολύ μαζικά στρώματα εργαζομένων και νεολαίας. Κόντρα στη λυσσαλέα επίθεση των συντηρητικών, της άρχουσας τάξης αλλά και της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος των Εργατικών, κατάφερε να εκλεγεί στην προεδρία του Εργατικού Κόμματος με τα μεγαλύτερα ποσοστά που έχει λάβει ποτέ υποψήφιος στην χώρα. Η μαζική εισροή φρέσκων εργατικών στρωμάτων και νεολαίας στους Εργατικούς έχει μετατρέψει τους Εργατικούς σε δύο, εχθρικά μεταξύ τους, κόμματα. Τους γραφειοκράτες, πουλημένους στις πολυεθνικές και τους εργαζόμενους-ες και νεολαίους που παλεύουν κόντρα στην πολιτική και οικονομική ελίτ.
Εδώ λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: Ποια πρέπει να είναι η στάση της επαναστατικής Αριστεράς απέναντι στον Κόρμπιν και ευρύτερα στα φαινόμενο του «αριστερού λαϊκισμού», ή των ρεφορμιστικών σχηματισμών που κινούνται αριστερά; Το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI (αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Μ. Βρετανία) σε αντίθεση με την «απαξιωτική» στάση άλλων ρευμάτων στην Αριστερά προσπαθεί να εμπλακεί ενεργητικά σε αυτήν την κίνηση των μαζών. Προσεγγίζει τα νέα στρώματα που προσανατολίζονται προς τον Κόρμπιν και επιδιώκει να χτίσει δεσμούς εμπιστοσύνης μαζί τους. Ταυτόχρονα, ασκεί κριτική στην υποχωρητική στάση του Κόρμπιν και εξηγεί ότι για να μπει φρένο στις πολιτικές λιτότητας, απαιτείται η υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος που θα έρχεται σε ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό Σύστημα. Αυτή είναι η μεθοδολογία του «ενιαίου μετώπου» (η συνεργασία της Αριστεράς και των κινημάτων) χωρίς την οποία οι μαρξιστές δεν θα μπορέσουν να προσεγγίσουν ευρύτερες μάζες και να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους.
Έκλεισε λέγοντας ότι το ελληνικό εργατικό κίνημα και η νεολαία, πρέπει να αντλήσουν αισιοδοξία από τα κινήματα διεθνώς.
Ταυτόχρονα η επαναστατική αριστερά οφείλει να συμβάλλει από τη μια στο χτίσιμο μαζικών κινημάτων και σχηματισμών με βάση τις αντιλήψεις του «ενιαίου μετώπου» για να μπουν μπροστά στις μάχες που έρχονται και, από την άλλη, να προβάλει το επαναστατικό πρόγραμμα που αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού και να χτίσει τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς.
Ιρλανδία: οι μαρξιστές μπροστά σε μεγάλα κινήματα και ιστορικές νίκες
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο σύντροφος Kevin Mcloughlin (Κέβιν Μακλάφλιν) που ξεκίνησε λέγοντας ότι οι μαρξιστές και οι ακτιβιστές/στριες στην Ιρλανδία το τελευταίο διάστημα είναι γεμάτοι αισιοδοξία.
Το κατεστημένο δέχεται τη μία ήττα μετά την άλλη και έχει θορυβηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, που ιδιαίτερα μετά την ήττα του στις «δίκες του Jobstown», έχει ξεκινήσει εκστρατεία «λάσπης» απέναντι στο Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI (ΣΚ) και τη «Συμμαχία Ενάντια στη Λιτότητα» που έχει μετονομαστεί σε «Αλληλεγγύη».
Το σχετικά σταθερό πολιτικό σύστημα που υπήρχε πριν την κρίση, έχει δώσει τη θέση του στην κοινωνική πόλωση και τη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Η άρχουσα τάξη της χώρας προσπαθεί να κρύψει τις συνέπειες της κρίσης, προβάλλοντας την οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων ετών. Μια οικονομική ανάπτυξη σε μεγάλο βαθμό εικονική, που βασίζεται σε έναν καπιταλισμό τύπου «Ryanair», ο οποίος στηρίζεται στο τρίπτυχο: χαμηλοί μισθοί–απουσία δικαιωμάτων–τεράστια εκμετάλλευση. Επιπλέον, μεγάλο κομμάτι του υποτιθέμενου «ιρλανδικού θαύματος» βασίζεται στο «ξέπλυμα», που κάνουν μια σειρά από Αμερικάνικες Πολυεθνικές.
Αυτή η «ανάπτυξη», που αφορά αποκλειστικά τους πλούσιους, έχει γεμίσει με οργή τα λαϊκά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει πολύ μεγάλους αγώνες, πετυχαίνοντας πολύ σημαντικές νίκες.
Οι πιο σημαντικοί σταθμοί ήταν: το νικηφόρο κίνημα ενάντια στη φορολογία του νερού, η εκλογή ενός αριθμού επαναστατών-σοσιαλιστών στο κοινοβούλιο, η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και πιο πρόσφατα το κίνημα ενάντια στην καταδίκη των αγωνιστών/στριών του Jobstown.
Στην τελευταία περίπτωση, η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων και η απόπειρα τσακίσματος του Σοσιαλιστικού Κόμματος–CWI έπεσαν στο κενό χάρη στο μαζικό κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς, παράλληλα με μια πολύ καλά προετοιμασμένη πολιτική μάχη στο δικαστήριο.
Έκλεισε την εισήγησή του λέγοντας ότι αυτή την στιγμή μαζικά στρώματα της ιρλανδικής κοινωνίας κοιτάνε προς τα Αριστερά και ότι οι δυνάμεις του ΣΚ είναι καλά τοποθετημένες για να μπορέσουν να παίξουν κεντρικό ρόλο στις μάχες της επόμενης περιόδου, προβάλλοντας το σύνθημα της συνολικής αναμέτρησης με τον ιρλανδικό Καπιταλισμό.
ΗΠΑ: πρόκειται για ένα «πολιτικό σεισμό»
Ο σύντροφος Άλαν Ακριβός ξεκίνησε λέγοντας ότι τα τελευταία χρόνια συντελείται ένα πολιτικός «σεισμός» στις ΗΠΑ. Τα κοινωνικά κινήματα βρίσκονται σε συνεχή αναβρασμό και μαζικά στρώματα του πληθυσμού κάνουν δυναμική είσοδο στην πολιτική ζωή.
Ενώ τα επίσημα συνδικάτα βρίσκονται σε αφασία, βλέπουμε το νέο προλεταριάτο, που εργάζεται σε συνθήκες επισφάλειας να κινείται δυναμικά, να διεκδικεί και να πετυχαίνει νίκες. Το κίνημα για κατώτατο μισθό $15/ώρα γιγαντώνεται και ήδη έχει κερδίσει νομοθετικές ρυθμίσεις σε δύο πολιτείες, το Σιάτλ και τη Μιννεάπολη. Το φεμινιστικό κίνημα κατεβάζει εκατομμύρια στο δρόμο ενάντια στο σεξιστή και ομοφοβικό Τράμπ, ενώ οι αγώνες για τα δικαιώματα των Αφροαμερικάνων παίρνουν μαζικές διαστάσεις.
Η συνείδηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας ξεκινά από χαμηλό επίπεδο, αλλά προχωρά με άλματα. Έχουμε, λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, στοιχεία έντονης πολιτικοποίησης και κοινωνικής πόλωσης.
Αντανάκλαση των προχωρημάτων στη συνείδηση είναι η εμφάνιση του «φαινομένου Σάντερς». 1,3 εκατομμύρια άτομα παρακολούθησαν τις συγκεντρώσεις και ομιλίες του στη διαδικασία των προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού Κόμματος! Ακόμα και σήμερα ο Σάντερς αποτελεί το πιο δημοφιλές πολιτικό πρόσωπο στις ΗΠΑ με αποδοχή που κυμαίνεται στο 60%! Η λέξη «Σοσιαλισμός» έχει πάψει πλέον να είναι ταμπού και η πολιτική συζήτηση για την ανεύρεση εναλλακτικής έχει «ανάψει».
Τα πιο προχωρημένα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας έχουν αρχίσει να αναζητούν και μορφές πολιτικής οργάνωσης. Πέρα από τα άλματα που έχει σημειώσει η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, και άλλα αριστερά σχήματα κάνουν την εμφάνιση τους, όπως το DSA – ένας στο παρελθόν περιθωριακός σοσιαλδημοκρατικός σχηματισμός που σήμερα έχει κινηθεί προς τα αριστερά και συνδεθεί με το περιοδικό Jacobin, και που έχει πολλαπλασιάσει τα μέλη του φτάνοντας τις 25.000 ενώ στο εσωτερικό του έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα μετεξελιχθεί.
Από τη σκοπιά των μαρξιστών αυτό που έχει κρίσιμη σημασία είναι το γεγονός ότι κεντρικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις σε μια σειρά από Πολιτείες αρχίζει να παίζει η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, η πιο σημαντική οργάνωση της μαρξιστικής-επαναστατικής Αριστεράς στη χώρα. Η εκλογή της σ. Σάμα Σαγουάντ στο νομοθετικό και εκτελεστικό Συμβούλιο της πόλης του Σιάτλ (για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια) προκάλεσε πανικό στα αστικά επιτελεία και ενθουσιασμό στους «από κάτω». Αξιοποιώντας αυτήν την εκλογή, η Σοσιαλιστική Εναλλακτική ηγήθηκε του νικηφόρου κινήματος «$15 Now», αποδεικνύοντας στην πράξη την ανάγκη της οργανωμένης πάλης. Τον Οκτώβρη η Σοσιαλιστική Εναλλακτική θα δώσει τη μάχη για μια θέση στο Συμβούλιο της Μιννεάπολης με υποψήφια τη συντρόφισσα Τζίντζερ Τζένσεν.
Πρόσθεσε, ότι το καθεστώς Τράμπ είναι ένα καθεστώς σε διαρκή κρίση που αντανακλά την καθίζηση του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού.
Έκλεισε λέγοντας, ότι αυτή τη στιγμή η συνείδηση κατευθύνεται σε μαζική κλίμακα προς τα Αριστερά. Παρόλα αυτά, η Ιστορία δεν κινείται αυτόματα και περνά μέσα από αντιφάσεις. Γι αυτό απαιτείται η ενεργή παρέμβαση των επαναστατών-σοσιαλιστών σε οποιαδήποτε ευκαιρία ανοίγεται, έτσι ώστε να μετατραπεί η οργή σε επαναστατική δύναμη. Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ μπορεί να παίξουν κεντρικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο στα χρόνια που έρχονται.
Έπειτα από τις πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις, ακολούθησε συζήτηση και παρεμβάσεις από Έλληνες συντρόφους/ισσες καθώς και από σ. από τη Γερμανία και την Ισπανία. Η επόμενη περίοδος θα είναι κρίσιμη. Το Σύστημα αδυνατεί να προσφέρει διέξοδο και γεννά συνεχώς κρίσεις, ανισότητες και πολέμους. Είναι, επομένως, καθήκον της επαναστατικής Αριστεράς να συναντηθεί με τους αγωνιστές/στριες της βάσης των κινημάτων και των νέων σχηματισμών, να χτίσουμε τις δυνάμεις μας σε διεθνές επίπεδο και να παλέψουμε για την οικοδόμηση μια εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το «Ξ» και η CWI δίνουν καθημερινά αυτή τη μάχη με όλες τους τις δυνάμεις.
