Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 453, 25 Μάη – 8 Ιούνη, που κυκλοφορεί
Είναι εντυπωσιακό το πώς σε συνθήκες τέτοιας μαζικής επίθεσης που δέχονται τα λαϊκά στρώματα όπως είναι το νέο πακέτο του ΣΥΡΙΖΑ ύψους 5 περίπου δισ. € (επιπλέον των 9,2 δισ. € που υπόγραψε το καλοκαίρι του 15 με το 3ο Μνημόνιο) δεν υπάρχει καμία διάθεση στις γραμμές της Αριστεράς να αναζητήσει κοινούς τρόπους σύνδεσης του αγώνα της Αριστεράς και των κινημάτων για να αντιμετωπιστεί η επίθεση.
Αυτό το θέμα, της ενότητας στους αγώνες και στη δράση, είναι για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα εκ των ων ουκ άνευ. Γιατί καταλαβαίνουν ότι αν δεν υπάρξει ένα μαζικό ενωτικό κίνημα αντίστασης δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αναχαιτιστεί η επίθεση.
Κι όταν βλέπουν την Αριστερά (κι εννοούμε βασικά το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη ΛΑΕ) να αρνείται να καταθέσει κοινές προτάσεις για δράση, να αρνείται να οργανώσει έστω μια κοινή πορεία, να αρνείται καν να συναντηθεί για να συζητήσει, αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι η «Αριστερά είναι όλο λόγια και μπουρδολογία» και ότι «τίποτα δεν γίνεται».
Αυτή η μαζική «κούραση», απογοήτευση και «παραίτηση» είναι βέβαια αποτέλεσμα του ξεπουλήματος από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όταν οι γιαλαντζί αριστεροί τύπου Τσίπρα ξεπουλούν υποσχέσεις, αξίες και οράματα της Αριστεράς, τότε είναι η ώρα που η συνεπής Αριστερά πρέπει να πάρει τη σκυτάλη, καλύπτοντας το κενό ώστε να μην πέσει η κοινωνία σε μαζική απογοήτευση. Σ’ αυτό το έργο οι κύριες δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχουν αποτύχει. Η αδυναμία συνεργασίας για τη δημιουργία ενός πλατιού μετώπου αντίστασης είναι ένας κρίσιμης σημασίας λόγος γι’ αυτή την αποτυχία.
Αντί η Αριστερά να σκύψει πάνω από το πρόβλημα όμως, το αγνοεί επιδεικτικά συνεχίζοντας τον ακραίο ανταγωνισμό ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις της και, το χειρότερο από όλα, φορτώνοντας τις ευθύνες για την άρνηση του κόσμου να κατέβει σε μαζικές κινητοποιήσεις, στον ίδιο τον κόσμο. Πρώτος διδάξας βέβαια, το ΚΚΕ, αλλά από κοντά ακολουθούν κι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΛΑΕ.
Για το ΚΚΕ, ο κόσμος έχει ευθύνες να κατέβει και αν δεν κατεβαίνει είναι γιατί είναι «χαμηλού επιπέδου» και άξιος της μοίρας του. Σε παρόμοιους τόνους, αν και ηπιότερα και οι άλλες προαναφερόμενες δυνάμεις της Αριστεράς.
Αυτό είναι λάθος. Ο λόγος που ο κόσμος δεν κατεβαίνει είναι ακριβώς γιατί δεν είναι βλάκας. Αντίθετα, βλακώδης είναι η συμπεριφορά των αριστερών ηγεσιών που παριστάνουν τις σοφές και τους μεσσίες κι έτσι στέλνουν τελεσίγραφα στα κινήματα: «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι με το κεφάλαιο και τους φασίστες» μας λέει το ΚΚΕ, που εκπροσωπεί τη χειρότερη έκφραση αυτού του τελεσιγραφισμού. Απέναντι σ’ αυτή τη συμπεριφορά, τα λαϊκά στρώματα γυρνούν φυσιολογικά την πλάτη. Έτσι στις κινητοποιήσεις της 1ης Μάη και στη γενική απεργία της 17ης Μάη, οι αριθμοί ήταν μικροί.
Σύντροφοι από άλλους χώρους της Αριστεράς κοιτάγανε με θλίψη τους περιορισμένους αριθμούς στις κινητοποιήσεις αυτές και σχολιάζανε: σήμερα έπρεπε να είχε 500.000 στους δρόμους. Κι όμως είμαστε μερικές χιλιάδες όλες κι όλες. Όχι. Αυτό είναι λάθος. Η ουσία είναι ότι δεν θα μπορούσε να είμαστε 500.000 – είναι σαν να ζητάμε από την κοινωνία να κάνει το αδύνατο και το αδιανόητο. Δεν φταίει η κοινωνία αν δεν κατεβαίνει στους δρόμους μαζικά. Φταίει κατ’ αρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ που την πρόδωσε, αλλά στη συνέχεια, φταίει η σημερινή Αριστερά που δεν μπορεί να δώσει προοπτική και δεν μπορεί να πείσει.
Τονίζοντας βέβαια την ανάγκη της ενότητας των κινημάτων και της Αριστεράς ας μην θεωρούμε ότι αυτό από μόνο του φτάνει για να ξεπεράσουμε την κρίση και την κοινωνική καταστροφή με την οποία είμαστε αντιμέτωποι. Χρειάζεται το σωστό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα άρνησης αποπληρωμής του χρέους και σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου και τους υπερεθνικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, κλπ) – ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό και διεθνιστικό.
Πρόκειται επομένως για δύο παράλληλα και ταυτόχρονα κρίσιμα καθήκοντα. Η συνεργασία των κινημάτων και της Αριστεράς είναι ο απαραίτητος σήμερα όρος για να ανασυνταχθεί το κίνημα και να μπει σταδιακά στην αντεπίθεση. Από κει και πέρα, μέσα στα πλαίσια αυτής της πλατιάς συνεργασίας κάθε κομμάτι της Αριστεράς θα μπορεί να παλεύει για τις απόψεις του και να προσπαθεί να πείσει την πλειοψηφία. Έτσι θα ξεκαθαρίσουν, θα μπορούν να συσπειρωθούν και να πείσουν μαζικά ακροατήρια, τα επαναστατικά ρεύματα που παλεύουν για την ανατροπή και για ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ενάντια σε όλους όσους στην Αριστερά είναι έτοιμοι για ένα συμβιβασμό στην επόμενη μεγάλη στροφή.
Σχετικά άρθρα
