Τον περασμένο μήνα είχαμε άλλη μια αυτοκτονία φαντάρου στην περιοχή του Έβρου και συγκεκριμένα στο χωριό Φέρρες. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του σαν θαλαμοφύλακας, ξεκλείδωσε τον οπλοβαστό, «κούμπωσε» μια γεμιστήρα στο όπλο του (χρησιμοποιώντας σφαίρα που είχε κλέψει από μια κακοραμμένη τελαμόνα) και κλείστηκε στην τουαλέτα… Δε θα το μάθετε από τα δελτία ειδήσεων των καναλιών, παρά μόνο από εφημερίδες σαν κι αυτή και πηγές εναλλακτικής πληροφόρησης στο internet. Τα στρατιωτικά επιτελεία προσπαθούν φυσικά να αποσιωπήσουν τέτοια γεγονότα με ξερές ανακοινώσεις περί «θανάσιμου τραυματισμού».
Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα ούτε η τελευταία αυτοκτονία φαντάρου. Όμως πως παίρνει κανείς την απόφαση να αυτοκτονήσει; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και σίγουρα έχει πολλές συνιστώσες αλλά εξήγηση υπάρχει. Ο στρατός είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας με τονισμένα τα μεγέθη της καταπίεσης και της ανελευθερίας. Αν στην κανονική ζωή (έτσι λέμε τη ζωή του πολίτη εδώ μέσα) οι αριθμοί των αυτοκτονιών αυξάνονται, εντός των στρατοπέδων πολλαπλασιάζονται! Άλλωστε ο στρατός είναι το ιδανικό μέρος για να αποφασίσει κανείς να αυτοκτονήσει αν το σκέφτεται από καιρό. Ειδικά στις λεγόμενες «μαύρες» μονάδες, όπου οι ρυθμοί είναι εξοντωτικοί λόγω της έλλειψης προσωπικού και η ιατρική παρακολούθηση των στρατευμένων από ελλιπής έως παντελώς ανύπαρκτη.
Οι περίπου 150.000 στρατευμένοι κατανέμονται σε εκατοντάδες στρατόπεδα που στην πλειοψηφία τους λειτουργούν απλά και μόνο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του υπεράριθμου στελεχιακού δυναμικού που προέρχεται από ρουσφέτια των κυβερνήσεων. Η επάνδρωση των μονάδων με κληρωτούς οπλίτες συχνά δε φτάνει ούτε στο 50% του προβλεπόμενου με αποτέλεσμα οι φαντάροι να φορτώνονται με 10 και 20 συνεχείς υπηρεσίες (πρακτικά αυτό σημαίνει 4-5 ώρες ύπνο μέσο όρο την ημέρα και αυτό σε δόσεις). Την ίδια ώρα στους ΕΠ.ΟΠ. (επαγγελματίες οπλίτες) αντιστοιχούν 4-5 υπηρεσίες το μήνα, αλλιώς «μάλλον θα είχαμε ξεμείνει και απ’ αυτούς» φαίνεται να σκέφτηκε ο νομοθέτης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, να σου κόβουν και ώρες από την έξοδο για ανούσιες καθαριότητες δύο και τρεις φορές τη μέρα… Για να μην αναφερθούμε στην υποτιμητική αντιμετώπιση των ανώτερων όταν κάποιος είναι «γιωτάς», δηλαδή δεν κρατάει όπλο. Για κάποιον με αδύναμο χαρακτήρα είναι πολύ εύκολο να σπάσει.
Ο μοναδικός τρόπος για να βγουν οι στρατεύσιμοι από αυτό το αδιέξοδο, είναι η ύπαρξη ενός μηχανισμού που να παλεύει για τα δικαιώματα του στρατεύσιμου. Σε τελική ανάλυση, μόνο η οργάνωση των ίδιων των φαντάρων μπορεί να δώσει πρακτικά αποτελέσματα ενάντια στην στρατιωτική καταπίεση και την πλύση εγκεφάλου. Οργανωθείτε, τους κάνει να ανησυχούν!
Ο «κόκκινος» στρατιώτης
