Του Νίκου Κανελλή,
δημοτικού συμβούλου Βόλου
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την κατρακύλα του Τσίπρα και των υπολοίπων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και όταν νομίζουμε ότι «τα έχουμε δει όλα» ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του μας διαψεύδουν!
Την Κυριακή 29/5, σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε δημόσια ανακοίνωση στήριξης του αγώνα των Γάλλων εργαζομένων ενάντια στην αντεργατική επίθεση των Ολλάντ – Βαλς.
Πέντε μέρες μετά (3/6/2016) ο κ. Τσίπρας «ξέχασε» αυτή την «ανακοίνωση» και αποφάσισε να «ξεπλύνει» τον Γάλλο Πρωθυπουργό Μανουέλ Βάλς.
Μίλησε με τα πιο θερμά λόγια για τον Βάλς και την κυβέρνησή του τη στιγμή που οι απεργίες στη Γαλλία συνεχίζονται και η Γαλλική κυβέρνηση απαντάει με άγρια αστυνομική καταστολή!
Στις κοινές δηλώσεις των δυο πρωθυπουργών, την Παρασκευτή 3/6, ο κ. Τσίπρας είπε:
«…η Ελλάδα και η Γαλλία μοιράζονται κοινές αξίες και βρεθήκαμε πολλές φορές, στην κοινή ευρωπαϊκή μας διαδρομή υπερασπιζόμενοι από την ίδια πλευρά δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών μας και ένα όραμα για μια Ευρώπη με κοινωνική συνοχή»
Ευχαρίστησε τον Γάλλο πρωθυπουργό επειδή:
«Η κυβέρνησή σας στάθηκε στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό πέρυσι το καλοκαίρι και αυτό οφείλουμε όλοι να το αναγνωρίσουμε» και υποστήριξε ότι «με την Γαλλία έχουμε κοινή αντίληψη για την αντιμετώπιση της τριπλής κρίσης – ασφάλειας, οικονομική και προσφυγική» και υποσχέθηκε «βήματα της επιστροφής στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη»
Πράγματι ο Τσίπρας και ο Σοσια-ληστής Μανουέλ μοιράζονται μια σειρά από ίδιες «αξίες»: την ψευτιά και την υποκρισία σε συνδυασμό με τις πολιτικές λιτότητας ενάντια στα εργατικά στρώματα και την κοινωνία.
Η Γαλλική κυβέρνηση, όπως και όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν στήριξε τον ελληνικό λαό το περσινό καλοκαίρι, όπως ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, αλλά έπαιξε βρώμικο ρόλο στον εκβιασμό και χειροκρότησε την αντιδημοκρατική απόφαση να ακυρωθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπογράφοντας ένα 3ο μνημόνιο. Τότε και μόνο τότε στάθηκε στο πλευρό του Τσίπρα – όταν ο Τσίπρας πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδωσε ο ελληνικός λαός.
Πράγματι, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Γαλλίας έχουν κοινή αντίληψη για την αντιμετώπιση της κρίσης: αντιλαϊκά μέτρα, κλειστά σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, καταστολή των αγώνων και των κινημάτων.
Όσο για την «ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη», τη βλέπουμε ήδη: Στην Ελλάδα ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μισθοί και συντάξεις πείνας, ασυδοσία της εργοδοσίας, κατάργηση εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων! Στη Γαλλία όλο το εργατικό κίνημα στο πόδι, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ενάντια στις πολιτικές τους, Ολάντ και Βάλς όμως αρνούνται να υποχωρήσουν και καταφεύγουν στην καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων
Μετά από όλα αυτά, και τόσα άλλα…δεν είναι να απορεί κανείς που ο Τσίπρας δέχεται την ίδια μέρα τα συγχαρητήρια του Γερούν Ντάισελμπλουμ!
Στην κοινή συνέντευξη που έδωσε σε έξι ευρωπαϊκές εφημερίδες, ο Ντάισεμπλουμ είπε:
«Θαυμάζω τον Έλληνα πρωθυπουργό… Προέρχεται από την άκρα αριστερά και εξελέγη πέρυσι με την υπόσχεση να πραγματοποιήσει το αδύνατο. Μετά από μια νέα κρίση, διόρθωσε τα λάθη του, ο ίδιος άλλαξε, το κόμμα του έχει γίνει πιο ειλικρινές… Τον θαυμάζω πολύ όπως και τον Ματέο Ρέντσι. Προωθούν τις μεταρρυθμίσεις και θα καταφέρουν να παραμείνουν στην εξουσία.»
Ο Ντάισελμπλουμ, ο μισητός Ολλανδός αποικιοκράτης που ενορχήστρωσε τον ελληνικό εκβιασμό, συγχαίρει τον κ. Τσίπρα για την υποταγή στις απαιτήσεις του… μεγαλύτερη απόδειξη του εκφυλισμού της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει.
Είναι βέβαιο ότι όλα αυτά γεμίζουν οργή και θυμό τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα όμως από την οργή και το θυμό είναι απαραίτητο να βγουν και συμπεράσματα.
Και το σημαντικότερο από αυτά είναι κατά το εξής: η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα νέο κόμμα της Αριστεράς που να μην προδώσει ξανά όπως έχει προδώσει η Αριστερά σε όλη την μέχρι σήμερα ιστορία της (βλέπε Βάρκιζα, ΠΑΣΟΚ, συγκυβέρνηση ΚΚΕ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ 1989, κοκ). Δηλαδή ένα κόμμα με σοσιαλιστικό – επαναστατικό πρόγραμμα, πλατιά και πραγματική δημοκρατία στο εσωτερικό του και πραγματική εμπιστοσύνη στη δύναμη του εργατικού μαζικού κινήματος.
