Διασκευή άρθρου του σ. Φανγκ Τσανγκ από την οργάνωση International Socialist Forward στην Ταϊβάν, που δημοσιεύτηκε αρχικά στο Internationalist Standpoint την 1η Οκτώβρη, ανήμερα της 73ης επετείου της εγκαθίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Από την περίοδο της πανδημίας στις αρχές του 2020 και την κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ, η γραφειοκρατία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) βρίσκεται υπό πολύ μεγαλύτερη πολιτική πίεση. Ειδικά από τότε που η Νάνσι Πελόζι (Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ) επισκέφθηκε ανενόχλητη την Ταϊβάν στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, υπάρχουν αμφιβολίες για τις δυνατότητες της Κίνας να επιβάλει την πολιτική της «κόκκινης γραμμής». Αργότερα, η Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της αμερικανικής Γερουσίας ενέκρινε στις 14 Σεπτεμβρίου την «Πράξη για την Πολιτική της Ταϊβάν» και είναι πολύ πιθανό να παράσχει στο μέλλον δωρεάν στρατιωτική βοήθεια στην Ταϊβάν. Αυτοί οι παράγοντες αποτελούν μερικές από τις πολιτικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ μετά το 20ό Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΚ.
Όπως είπε και ο πρωθυπουργός Λι Κεκιάνγκ στη συγκέντρωση της προηγούμενης (72ης) επετείου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ), οι εμφάσεις σε μια ομιλία σε τέτοιες σημαντικές περιστάσεις συχνά αντανακλούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Θέματα όπως η πανδημία, η καταπολέμηση της φτώχειας, η καταστολή του κινήματος του Χονγκ Κονγκ και οι στρατιωτικές εντάσεις γύρω από την Ταϊβάν έχουν μετατραπεί σε καυτά προβλήματα για το καθεστώς. Σε αντίθεση με την προπαγάνδα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, το ΚΚΚ δεν έχει καμία πρόθεση να ανατρέψει την καπιταλιστική μεταρρύθμιση και να επιστρέψει σε μια σχεδιασμένη οικονομία. Αντίθετα, επιδιώκει η χώρα να ηγεμονεύσει παγκοσμίως, στο πλαίσιο του σημερινού κρατικοκαπιταλιστικού της συστήματος.
Με αφορμή την 73η επέτειο της ΛΔΚ, η μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης του κινεζικού καθεστώτος θα βοηθήσει στην κατανόηση της σημερινής πολιτικής του θέσης και την εξουσία του. Ξεκινώντας από το 1949, αναλύουμε στη συνέχεια την 73χρονη πορεία του.
Η αγροτική επανάσταση και οι συνέπειές της
Το 1949, ο αγροτικός επαναστατικός στρατός υπό την ηγεσία του Μάο Τσετούνγκ εγκαθίδρυσε με επιτυχία μια γραφειοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία στην Κίνα. Σε αντίθεση με τη ρωσική επανάσταση του 1917, της οποίας ηγούνταν εργάτες, η κινεζική εργατική τάξη είχε μικρή συμμετοχή στην κινεζική επανάσταση. Ο λόγος μπορεί να αποδοθεί στα τραγικά λάθη της Κομμουνιστικής (3ης) Διεθνούς (Κομιντέρν), η οποία βρισκόταν ήδη υπό την κυριαρχία του σταλινισμού στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920.
Μέχρι το 1925, το επαναστατικό κίνημα των Κινέζων εργατών στις πόλεις γινόταν όλο και πιο ισχυρό και ο πολιτικός του στόχος είχε σταδιακά εστιαστεί στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Τελικά, αυτό το επαναστατικό κύμα των μαζικών κινητοποιήσεων απείλησε το καθεστώς του Κουομιντάνγκ (Κινεζικό Εθνικιστικό Κόμμα) που βασιζόταν στην παραδοσιακή αριστοκρατία και τους γαιοκτήμονες, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τσιανγκ Κάι-σεκ (ο ηγέτης του Κουομιντάνγκ) έφερε τον στρατό του στη Σαγκάη το 1927. Η Σαγκάη ήταν το κέντρο της κινεζικής εργατικής τάξης και ο στρατός του Τσιανγκ Κάι-σεκ έσφαξε επαναστάτες εργάτες και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η σφαγή έκαμψε το ηθικό της κινεζικής εργατικής τάξης. Στη συνέχεια, το καθεστώς του Κουομιντάνγκ κατέλαβε σχεδόν όλες τις μεγάλες πόλεις της Κίνας, περιορίζοντας περαιτέρω το κίνημα αντίστασης της εργατικής τάξης των πόλεων. Αυτό μετέτρεψε επίσης το ΚΚΚ από ένα επαναστατικό κόμμα που βασιζόταν στους εργάτες των πόλεων σε μια στρατιωτική δύναμη αντάρτικου με δυνάμεις στις αγροτικές περιοχές που βασίζονταν στους αγρότες.
Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής εισβολής του 1931, το Κουομιντάνγκ υιοθέτησε μια πολιτική «μη αντίστασης» απέναντι στην Ιαπωνία και επικεντρώθηκε στην καταστροφή των ντόπιων αντιπάλων του, δηλαδή των κομμουνιστών. Αυτό οδήγησε στην απώλεια της εμπιστοσύνης του κινεζικού λαού προς το Κουομιντάνγκ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα μπόρεσε να προσελκύσει μεγάλο αριθμό αγροτών και διανοουμένων που αντιτάχθηκαν στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και το 1949 ανέτρεψε το διεφθαρμένο καθεστώς του Κουομιντάνγκ.
Το καθεστώς του ΚΚΚ που γεννήθηκε σε αυτή τη βάση μπόρεσε να επιδείξει πρόοδο όσον αφορά την οικονομία και τις κοινωνικές συνθήκες. Για παράδειγμα, η γεωργική παραγωγή αυξήθηκε από το 1950 έως το 1952 με ετήσιο ρυθμό 15%. Ορισμένοι μελετητές εκτιμούν ότι η μεταρρύθμιση για τη διανομή γης αύξησε την παραγωγή κατά σχεδόν 5 δισεκατομμύρια γουάν ετησίως. Άλλοι μελετητές επεσήμαναν ότι με βάση τις τιμές του 1952, κατά τη διάρκεια του πρώτου πενταετούς πλάνου (1952-1957), περίπου το 20% του ΑΕΠ δαπανήθηκε για εγχώριες επενδύσεις, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν μόνο 6% υπό το καθεστώς του Κουόμιντανγκ.
Σχετικά στοιχεία δείχνουν επίσης ότι το ποσοστό αναλφαβητισμού στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν 85-90%, αλλά μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας μειώθηκε σημαντικά. Μέχρι το 1959, το ποσοστό αναλφαβητισμού των νέων και των ενηλίκων μεταξύ 12 και 40 ετών μειώθηκε στο 43%. Επιπλέον, το ΚΚΚ άρχισε να αναπτύσσει ένα σύγχρονο σύστημα υγείας, από την αρχή της επικράτησής του ως κυβερνών κόμμα. Μελέτες έδειξαν ότι το 1965, υπήρχαν περισσότερα από 230 εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Κίνα που εκπαίδευαν επαγγελματίες της σύγχρονης ιατρικής και ο συνολικός αριθμός των υγειονομικών ξεπερνούσε τους 200.000.
Ωστόσο, αυτή η πρόοδος δεν συνέβη λόγω της ενεργούς εμπλοκής της εργατικής τάξης στις εξελίξεις. Οι στατιστικές δείχνουν ότι το 1953, λιγότερο από το 10% όλων των μελών του κόμματος ήταν εργάτες ή προέρχονταν από εργατικές οικογένειες – ακόμη και το 1957, όταν ο αριθμός των βιομηχανικών εργατών στην Κίνα έφτασε τα 10 εκατομμύρια, το ποσοστό της εργατικής τάξης στο κόμμα ήταν μόνο 14%. Η πλειοψηφία των μελών του κόμματος εξακολουθούσε να είναι αγρότες.
Ένα σοσιαλιστικό κράτος;
Το 1956, η γραφειοκρατία του ΚΚΚ ισχυρίστηκε ότι η Κίνα ολοκλήρωσε τη «σοσιαλιστική μετάβαση». Αυτό απείχε πολύ από την αλήθεια – η Κίνα δεν είχε μετατραπεί σε σοσιαλιστική χώρα. Ένας καθοριστικός παράγοντας για αυτό, φυσικά, ήταν η απουσία εργατικής δημοκρατίας (περισσότερα σχετικά με αυτό το ζήτημα αναφέρονται στη συνέχεια). Επίσης, παρόλο που η κινεζική οικονομία εθνικοποιήθηκε το 1957, εξακολουθούσαν να υπάρχουν τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και ταξικές διαφορές, οι οποίες αυξάνονταν, ιδίως μετά την εφαρμογή του πρώτου πενταετούς σχεδίου.
Το 1957, η ραγδαία εκβιομηχάνιση είχε ως συνέπεια τη η δημιουργία ενός μεγάλου στρώματος προνομιούχων πολιτικών και τεχνοκρατών, οι οποίοι δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στα στρώματα των εργατών και των αγροτών. Αντίθετα αποτέλεσαν μια νέα κοινωνική ομάδα, ως κομματικοί ηγέτες, κρατικοί αξιωματούχοι, καριερίστες και διευθυντές εργοστασίων. Ταυτόχρονα, η ανισότητα μεταξύ των εργαζομένων διευρύνθηκε σταδιακά και το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ των διευθυντών εργοστασίων, των ειδικευμένων εργατών και των χαμηλής ειδίκευσης εργατών άρχισε να διευρύνεται. Μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών, υπήρχε ένα ακόμη πιο μεγάλο χάσμα, αυτό της ανάπτυξης. Η ταχύτητα ανάπτυξης των βιομηχανοποιημένων αστικών περιοχών επιταχύνθηκε, αλλά η γεωργική παραγωγή είχε μείνει στάσιμη, και η ανισότητα μεταξύ των δύο αυτών περιοχών στην ιατρική περίθαλψη και την εκπαίδευση έγινε σταδιακά εμφανής.
Τα παραπάνω αρκούν για να δείξουν ότι η Κίνα εκείνη την εποχή απείχε αρκετά από το να είναι μια πραγματικά ισότιμη σοσιαλιστική κοινωνία. Η γραφειοκρατία που είχε αναπτυχθεί, προκειμένου να επιλύσει τις πολιτικές διαφορές και τις μάχες για την εξουσία που προέκυπταν από τα παραπάνω, έδωσε ακόμα περισσότερο πολιτικό και οικονομικό έλεγχο στον Μάο και τους μαοϊκούς.
Διαμάχες για την εξουσία στο εσωτερικό της γραφειοκρατίας
Για κάθε καθεστώς, η ύψιστη προτεραιότητα μετά την ανάληψη της εξουσίας είναι να παραμείνει στην εξουσία, και το ΚΚΚ δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, εδώ δεν είναι οι εργαζόμενοι που παραμένουν στην εξουσία, αλλά μια γραφειοκρατία που δεν έχει εργατική βάση. Αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΚ ως κόμμα και ως καθεστώς στερεί βασικές ελευθερίες – του λόγου, της καθολικής ψηφοφορίας κ.λπ.
Επιπλέον, κατά καιρούς σημειώνονταν διαμάχες για την εξουσία εντός της γραφειοκρατίας και η εξέλιξη αυτών των διαμαχών συχνά αντανακλώνταν σε θεσμικές αλλαγές. Για παράδειγμα, στην Εκστρατεία των Εκατό Λουλουδιών το 1956, ο Μάο Τσετούνγκ χρησιμοποίησε τους διανοούμενους ως εργαλείο κατά των πολιτικών του αντιπάλων, δίνοντάς τους μια σύντομη περίοδο ελευθερίας του λόγου για να ασκήσουν κριτική στο κόμμα, προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του να «καθαρίσει το κόμμα». Ωστόσο, οι κριτικές τελικά ξεπέρασαν τα όρια του Μάο και τα αιτήματά τους για ένα δημοκρατικό σύστημα και ελευθερία του λόγου τον οδήγησαν στον τερματισμό της εκστρατείας το 1957.
Μια λεπτομερής εξέταση της μαοϊκής σκέψης αποκαλύπτει την καχυποψία του Μάο Τσετούνγκ έναντι των διανοουμένων αλλά και της κομματικής γραφειοκρατίας, η οποία ήταν εν μέρει εκτός του ελέγχου του (αν και οι μάζες δεν απέκτησαν ουσιαστικά δημοκρατικά δικαιώματα κατά την περίοδο του Μάο). Στη δεκαετία του 1960, μετά την αποτυχία του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός και την επακόλουθη εξασθένιση του πολιτικού ενθουσιασμού των αγροτών, η γραφειοκρατικοποίηση υπό την ηγεσία του Λιου Σαοκί και του Ντενγκ Σιαοπίνγκ απείλησε και πάλι τον Μάο και τους μαοϊκούς.
Ο πολιτικός στόχος του Λιου και του Ντενγκ ήταν η ανοικοδόμηση της καταρρακωμένης οικονομίας μετά το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός και η αποκατάσταση της «κοινωνικής τάξης». Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» που εκπονήθηκε από τη γραφειοκρατία ανέδειξε εκ νέου τον ρόλο της αγοράς και οι επιχειρήσεις λειτούργησαν και πάλι με βάση τα κέρδη. Ακολούθησε επίσης ένα κύμα πολιτικών λιτότητας, το οποίο οδήγησε σε κλείσιμο χιλιάδες εργοστάσια. Το χάσμα πλούτου μεταξύ των απλών εργαζομένων και των προνομιούχων αξιωματούχων διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ των μαοϊκών και της φράξιας Λιου-Ντενγκ οξύνθηκε και σταδιακά μεταδόθηκε από το εσωτερικό του κόμματος στην ευρύτερη κοινωνία. Το 1966, η Πολιτιστική Επανάσταση έφερε αυτές τις συγκρούσεις στο αποκορύφωμα. Η εκκαθάριση των φιλοκαπιταλιστών από τον Μάο δεν περιοριζόταν πλέον μόνο στο ίδιο το κόμμα, αλλά κινητοποίησε αμέτρητους Κινέζους να συμμετάσχουν σε δράσεις κατά των «καπιταλιστικών στοιχείων» στην κοινωνία – αλλά στην πραγματικότητα στρέφονταν κατά των πολιτικών αντιπάλων του Μάο.
Στη «Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση», η πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων περιορίστηκε σημαντικά. Για παράδειγμα, οι εργάτες στη Σαγκάη ήταν οι πρώτοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και δημιούργησαν μια εργατική οργάνωση, το Αρχηγείο Επαναστατικής Εξέγερσης των Εργατών της Σαγκάης. Απαίτησαν να αντικατασταθούν τα παλιά κομματικά και κυβερνητικά όργανα από οργανώσεις βάσης. Ωστόσο, αυτό το αίτημα υπερέβαινε τα σχέδια της ηγεσίας του Πεκίνου, η οποία δεν ήταν ευχαριστημένη με τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατών. Με παρέμβαση του Πεκίνου, οι ριζοσπάστες εργάτες οδηγήθηκαν βίαια πίσω στο εργοστάσιο και οι μαοϊκοί απέρριψαν τα αιτήματα των εργατών για υψηλότερους μισθούς.
Οι διαρκείς διαμάχες εξουσίας στο εσωτερικό της γραφειοκρατίας δεν είχαν καμία σχέση με την ευημερία της εργατικής τάξης, αλλά περιστρεφόταν γύρω από την υπεράσπιση της δικής τους εξουσίας. Λόγω της έλλειψης δημοκρατίας και συλλογικής λήψης αποφάσεων από τους εργαζόμενους, παρόλο που η γραφειοκρατικά ελεγχόμενη οικονομία πέτυχε τεράστιες τομές στην παραγωγικότητα και την πρόοδο, στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, δεν μπόρεσε να απελευθερώσει το πλήρες δυναμικό της. Οι κινεζικές μάζες ήταν αυτές που επωμίστηκαν το κοινωνικό κόστος κάθε γραφειοκρατικής πάλης για την εξουσία.
Καπιταλιστική μεταρρύθμιση και πελατειακός καπιταλισμός
Το 1976, ο θάνατος του Μάο Τσετούνγκ και μια σειρά από διαμάχες για την εξουσία που προκλήθηκαν από την Πολιτιστική Επανάσταση, διατάραξαν την οικονομική και κοινωνική τάξη της Κίνας. Όταν ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ ανέλαβε την εξουσία, στόχος του ήταν να αναζωογονήσει την οικονομία και να αποκαταστήσει την κοινωνική τάξη. Για τον σκοπό αυτό, ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ ξεκίνησε την καπιταλιστική μεταρρύθμιση της οικονομίας το 1978, γνωστή ως «Μεταρρύθμιση και Άνοιγμα», με στόχο την ενίσχυση της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγικότητας και την παροχή μεγαλύτερης αυτονομίας στις τοπικές κυβερνήσεις (βλ. το άρθρο μας για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας).
Μόλις το 1981 το ΚΚΚ υιοθέτησε επίσημα στην επίσημη γραμμή του το δεύτερο ιστορικό ψήφισμα για την εφαρμογή της «Μεταρρύθμισης και του Ανοίγματος», εγκαταλείποντας ουσιαστικά τη σχεδιασμένη οικονομία της περιόδου του Μάο. Καθώς η Μεταρρύθμιση συνεχίστηκε, η Κίνα διαμόρφωσε στενότερους δεσμούς με τις παγκόσμιες καπιταλιστικές αγορές. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι της Κίνας. Ταυτόχρονα, ο Ντενγκ άνοιξε σταδιακά την κινεζική καταναλωτική αγορά και την αγορά εργασίας στο ξένο κεφάλαιο και δημιούργησε ειδικές οικονομικές ζώνες για το ξένο κεφάλαιο ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται τους Κινέζους εργάτες. Αυτές οι ειδικές οικονομικές ζώνες μετατρέπονταν συχνά σε πεδίο πολιτικών παιχνιδιών των υψηλόβαθμων κομματικών και κυβερνητικών αξιωματούχων για να αποκομίζουν προσωπικά κέρδη. Για να διευκολύνουν τις ξένες επενδύσεις, οι γραφειοκράτες απαγόρευσαν στους Κινέζους εργάτες να οργανώνουν ανεξάρτητα συνδικάτα. Όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, ο Ντενγκ δήλωσε ότι οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να προσανατολιστούν στην κερδοφορία, έσπασε την υπόσχεση της εξασφαλισμένης απασχόλησης για εκατομμύρια εργαζόμενους και πρότεινε ανατιμήσεις στις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών. Αυτές οι πολιτικές επιτάχυναν τη μετατροπή της Κίνας σε ένα «κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα», δηλαδή σε μια θεμελιωδώς καπιταλιστική οικονομία, αλλά με σημαντικό εθνικοποιημένο τομέα και ισχυρή κρατική παρέμβαση σε όλα τα στάδια και τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Με αυτόν τον τρόπο, το ΚΚΚ όχι μόνο παρείχε στο δυτικό κεφάλαιο ένα φτηνό και «πειθαρχημένο» εργατικό δυναμικό, αλλά και ένα πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη διαφθοράς. Εκείνη την εποχή, οι ραγδαία αναπτυσσόμενες ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι γραφειοκράτες αναδύθηκαν σταδιακά ως ένα νέο στρώμα αστικής τάξης και ολόκληρη η γραφειοκρατία –από τα δημοτικά σχολεία μέχρι τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό– άνοιξε διάφορες επιχειρήσεις, από τοπικά καταστήματα μέχρι εξαγωγικά εργοστάσια. Ολόκληρο το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε η μεγαλύτερη «γραφειοκρατική επιχείρηση» στον κόσμο.
Με την ανάδυση μιας νέας αστικής-άρχουσας τάξης, ο πελατειακός καπιταλισμός έγινε επίσης χαρακτηριστικό της κινεζικής πολιτικής. Διάφορες φατρίες ανταγωνίζονταν για κέρδη, διεφθαρμένοι τοπικοί αξιωματούχοι και αυταρχικοί αξιωματούχοι της κεντρικής κυβέρνησης εργάζονταν σε σύμπνοια. Οι μεγάλοι καπιταλιστές εκμεταλλεύονταν τους εργάτες και μονοπωλούσαν τις βιομηχανίες στο έπακρο. Αλλά ο ανεξέλεγκτος πελατειακός καπιταλισμός δημιούργησε νέες ανησυχίες για το κινεζικό κατεστημένο την επόμενη περίοδο.
Η εποχή του Σι Τζινπίνγκ και οι μελλοντικές προκλήσεις
Καθώς ο Σι Τζινπίνγκ ανέβηκε στην εξουσία, αντιμετώπισε εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις που θα επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της Κίνας. Στο εσωτερικό, πολλές φατρίες, μεγάλες επιχειρήσεις, τοπικοί γραφειοκράτες κ.λπ. ανταγωνίζονται για την εξουσία, επηρεάζοντας τις ζωές των ανθρώπων – διεθνώς, ο αναπτυσσόμενος κινεζικός καπιταλισμός άρχισε να απειλεί τα ηγεμονικά συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ο Σι Τζινπίνγκ δεν έχει να αντιμετωπίσει ένα εύκολο έργο. Η πρώτη του προτεραιότητα είναι να ενισχύσει την εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης και να εδραιώσει την προσωπική του εξουσία. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να εξυγιάνει τη χαοτική αγορά της Κίνας, να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και την παραγωγικότητα και να κερδίσει την υποστήριξη του κινεζικού λαού. Αυτή είναι η άποψη της γραφειοκρατίας για το πώς η Κίνα μπορεί να ξεπεράσει το ρόλο του «εργοστασίου όλου του κόσμου» και να γίνει ισότιμη με τις ΗΠΑ στο παιχνίδι της διεθνούς ηγεμονίας.
Ωστόσο, οι κινήσεις του Σι Τζινπίνγκ για την εδραίωση της εξουσίας του δεν είναι μια προσπάθεια επιστροφής στη γραφειοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία του Μάο, αλλά μάλλον, όπως αναλύθηκε παραπάνω, για την ενίσχυση της δικτατορίας του Κόμματος. Από πέρυσι, οι Κινέζοι νέοι άρχισαν να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια και την κούρασή τους για το τεράστιο οικονομικό χάσμα που υπάρχει και την έλλειψη πολιτικής ελευθερίας, με την τάση «lying-flat-ism»*. Οι αποτυχίες της «πολιτικής μηδενικών κρουσμάτων» κορονοϊού, το βίαιο κλείσιμο των πανεπιστημιακών κάμπους και η επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν υποβαθμίζουν το κύρος του Σι.
Την παραμονή του 20ού Εθνικού Συνεδρίου του ΚΚΚ, υπήρχε ακόμη και η φήμη ότι ο Σι Τζινπίνγκ βρισκόταν σε «κατ’ οίκον περιορισμό». Είτε αυτό ίσχυε είτε όχι, αντικατοπτρίζει τη συνεχιζόμενη φύση της πάλης για την εξουσία στο εσωτερικό της γραφειοκρατίας. Στην πραγματικότητα, από το 2020, ο αγώνας για εξουσία μεταξύ της «παράταξης» του Σι και των αντιπάλων του έχει γίνει πιο εμφανής, αποτελώντας μια εν δυνάμει απειλή για την εξουσία του Σι μελλοντικά.
Σήμερα, η εργατική τάξη στην Κίνα, το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊβάν πρέπει να διακρίνει την εθνικιστική προπαγάνδα του καθεστώτος του ΚΚΚ και να ξεκινήσει από κοινού έναν δημοκρατικό αγώνα για να παλέψει εναντίον του. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία, είτε πρόκειται για τον Μάο είτε για τον Ντενγκ, όσο η γραφειοκρατία συνεχίζει να κατέχει την εξουσία, θα αρνείται να παραχωρήσει δημοκρατικά δικαιώματα στον λαό. Πρέπει να αγωνιστούμε για ένα σύστημα σχεδιασμένης οικονομίας με εργατική δημοκρατία – μια πραγματικά ισότιμη, δημοκρατική, σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε αυτό το ιστορικό εμπόδιο.
* Στμ: Το «Lying-flat-ism» μεταφράζεται σε κάτι σαν «μένω ξαπλωμένος», ένας «τρόπος ζωής» που αποφεύγει τους ανταγωνισμούς και τους υπερεντατικούς ρυθμούς της ζωής. Η στάση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης πίεσης για επιβίωση, της εντατικοποίησης της καθημερινότητας και της απουσίας οποιασδήποτε ουσιαστικής βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Το γεγονός αυτό δείχνει την απελπισία και την απόρριψή από τη μεριά της νεολαίας για το «μέλλον» που ετοιμάζει το καθεστώς.
