Τι κοινό έχουν οι Μπαχάμες, οι Βερμούδες, ο Μαυρίκιος και οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι με την Ιρλανδία, το Χονγκ Κονγκ, τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο;
Αποτελούν έδρες φορολογικών παραδείσων. Χωρών δηλαδή που έχουν πολύ χαμηλή φορολογία για εταιρικά και ιδιωτικά κέρδη. Στον Παναμά, στις Βερμούδες, στα Νησιά Κέιμαν και στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους η φορολογία μάλιστα είναι μηδενική!
Τράπεζες, πολυεθνικές και πλούσιοι επιχειρηματίες ανά τον κόσμο μεταφέρουν στις χώρες αυτές τα μεγαλύτερα ποσά από τα κέρδη τους προκειμένου να αποφύγουν την φορολογία στις χώρες που διαμένουν και δραστηριοποιούνται οικονομικά.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειώνονται δραματικά τα κρατικά φορολογικά έσοδα σε ποσό που ανέρχεται συνολικά στα 427 δισ. δολάρια το χρόνο!
Οι φτωχές χώρες χάνουν τον μισό τους προϋπολογισμό για τη δημόσια Υγεία σε φορολογικούς παραδείσους
Μόνο το 2020, μια σειρά πολυεθνικές επιχειρήσεις μετέφεραν 1,38 τρισ. δολάρια (1,38 χιλιάδες δισ. δολ.) από τις χώρες στις οποίες τα δημιούργησαν σε χώρες με ευνοϊκή φορολογία.
Οι ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες συγκέντρωσαν συνολικά πάνω από 10 τρισ. δολάρια από χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία σε χώρες-φορολογικούς παραδείσους.
Οι απώλειες σε έσοδα που παρουσιάζουν οι πιο πλούσιες χώρες φτάνουν στο 8% κάθε χρόνο και αποτελούν ακόμη μια δικαιολογία για να περικόπτουν κοινωνικές δαπάνες και δημόσιες επενδύσεις.
Οι πιο φτωχές χώρες, όπως αυτές της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, χάνουν κάθε χρόνο το 52% του συνολικού τους προϋπολογισμού για την δημόσια Υγεία. Γεγονός το οποίο ιδιαίτερα σε συνθήκες πανδημίας έχει ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία και την επιβίωση των ανθρώπων που διαμένουν στις χώρες αυτές.
238.000 ευρώ κέρδος ανά εργαζόμενο από τις τράπεζες
Πρόσφατη έκθεση του φορολογικού παρατηρητηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για 36 συστημικές τράπεζες ανέδειξε ότι 20 δισ. ευρώ από τα κέρδη έχουν μεταφερθεί σε φορολογικούς παραδείσους.
Πρόκειται για τις ίδιες τράπεζες που, μετά την οικονομική κρίση του 2008, πήραν «ζεστά» περισσότερα από 1,5 τρισ. ευρώ των φορολογούμενων πολιτών για να αποφύγουν κάποια πιθανή χρεοκοπία, ενώ, όπως αναφέρεται στην παραπάνω έκθεση, μέχρι πριν από 6 χρόνια οι τράπεζες δεν ήταν υποχρεωμένες να δημοσιοποιούν στοιχεία των οικονομικών δραστηριοτήτων τους!
Η έκθεση καταγράφει όμως και κάτι ακόμη πιο αποκαλυπτικό. Το κέρδος που αποκομίζουν οι τράπεζες από κάθε εργαζόμενο που δουλεύει για αυτές αντιστοιχεί σε 238.000 ευρώ τον χρόνο!
Η κερδοσκοπία των τραπεζών σε κάθε κρίση
Η επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους από τους τραπεζίτες έχει οδηγήσει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα σε παγκόσμιες κρίσεις μέσα από τις οποίες, όμως, συνεχίζουν να κερδοφορούν εις βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η τελευταία μεγάλη οικονομική κρίση που πήρε τη μορφή κρίσης χρέους στην Ελλάδα ξεκίνησε από την αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ το 2007, μετεξελίχθηκε σε τραπεζική κρίση το 2008, σε διεθνή το 2009 και μεταλλάχθηκε σε κρίση χρέους καθώς όλες οι κυβερνήσεις έσπευσαν να σώσουν τα τραπεζικά τους συστήματα διογκώνοντας τα ελλείμματα στους κρατικούς προϋπολογισμούς και το δημόσιο δανεισμό/χρέος.
Οι τράπεζες των ισχυρών οικονομιών, όπως της Γερμανίας, έσπευσαν να δανείσουν τοκογλυφικά τις ασθενέστερες οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου, αθροίζοντας συνολικά κέρδη 80 δισ. ευρώ από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης.
Ο παρασιτικός ρόλος των τραπεζών και η ανάγκη για εθνικοποίηση
Συνοπτικά, αποδεικνύεται πως οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο αποκομίζουν κέρδη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από κάθε εργαζόμενο και στη συνέχεια μεταφέρουν τα κολοσσιαία κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους.
Λόγω της φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου τα κρατικά έσοδα μειώνονται με αποτέλεσμα να μειώνονται και οι κοινωνικές δαπάνες.
Σε περίπτωση που «κάτι πάει στραβά», υπάρχουν οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών οι οποίες γίνονται με τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών.
Και μάλιστα χωρίς συμμετοχή στην διοίκηση των τραπεζών κάποιου δημόσιου ή κοινωνικού φορέα.
Γεννάται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: ποιος ο ρόλος των τραπεζών σε μια κοινωνία όπου το μόνο που προσφέρουν είναι να αντλούν κεφάλαια από τους πολίτες χωρίς να επιστρέφουν τίποτα πίσω;
Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται ο παρασιτικός ρόλος των τραπεζών αλλά και γενικά των πολυεθνικών μεγάλων επιχειρήσεων μέσα στην κοινωνία.
Η εθνικοποίηση τους, κάτω από εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, ώστε τα τεράστια αυτά ποσά να διατίθενται για τις κοινωνικές ανάγκες, όπως για παράδειγμα, τώρα, για την ενίσχυση της δημόσιας Υγείας σε συνθήκες πανδημίας, είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
