Δημοσιεύουμε παρακάτω ανακοίνωση της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI) στην οποία συμμετέχει το «Ξ» για την αυριανή παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών (25 Νοέμβρη).
«Δε σιωπούμε. Δε φοβόμαστε. Δεν υπακούμε» – Ινσταμπούλ, Τουρκία.
Σύνθημα στην πορεία την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 2019, ενάντια στη σεξιστική βία, κόντρα στην κρατική απαγόρευση της πορείας και στη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία.
«Η ζωή μου δεν είναι η πορνοταινία σου» – Σεούλ, Νότια Κορέα.
Το κεντρικό σύνθημα στην πορεία 70.000 γυναικών τον Οκτώβρη του 2018 ενάντια στις κρυφές κάμερες στις δημόσιες τουαλέτες.
«Η σεξιστική βία μας δολοφονεί, όπως και οι πολιτικές του κράτους» – Μπουένος Άιρες, Αργεντινή.
Πικέτα σε πορεία για το δικαίωμα στην έκτρωση και ενάντια στις γυναικοκτονίες*.
«Το σώμα μου δεν είναι σκηνή εγκλήματος» – Κέιπ Τάουν, Νότια Αφρική.
Πικέτες σε πορεία ενάντια στη σεξιστική βία τον Σεπτέμβρη του 2019 ως απάντηση στην απότομη αύξηση των γυναικοκτονιών.
Καθώς πλησιάζουμε στην 25η Νοέμβρη, την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στη Βία Κατά των Γυναικών, γιορτάζουμε και στεκόμαστε με αλληλεγγύη στο πλευρό των κοινωνικών κινημάτων και των αμέτρητων αγώνων που ξέσπασαν σε όλο τον κόσμο ενάντια στην έμφυλη βία σε όλες της τις μορφές.
Το #Metoo ανέδειξε την έκταση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και της κακοποίησης. Το κύμα #MeToo τάραξε τα θεμέλια, συμπαρασύροντας ισχυρούς επιχειρηματίες και πολιτικούς. Παράλληλα αποτέλεσε έμπνευση για τα θύματα σε κάθε έκφανση της ζωής για να μιλήσουν για αυτό που τους συνέβη – από τις αθλήτριες στον αθλητικό κόσμο, ως τις φοιτήτριες στα πανεπιστήμια, και τις εργαζόμενες σε χώρους τόσο διαφορετικούς όπως η γεωργία, ο τουρισμός, τα εργοστάσια, η ψυχαγωγία και η τεχνολογία. Το #MeToo έριξε φως στη συστημική φύση της σεξιστικής βίας και στη σκληρή πραγματικότητα για όλες ή σχεδόν όλες τις γυναίκες που βιώνουν κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης ή στην καλύτερη των περιπτώσεων το φόβο της απειλής βίας σε κάποια στιγμή στη ζωή τους. Τα γενναία θύματα που μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες, έφεραν το θέμα στη δημόσια σφαίρα και επηρέασαν τις κοινωνίες σε κάθε χώρα του πλανήτη, δίνοντας μία τεράστια ώθηση στην εμφάνιση συλλογικών αγώνων ενάντια στη σεξιστική βία.
Η έμφυλη βία είναι κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος
Επιπλέον, με αφορμή τις περιπτώσεις του Χάρβεϊ Γουάινσταιν, του Τζέφρι Έπσταϊν και του Ντόναλντ Τραμπ, το #MeToo ανέδειξε σε εκατομμύρια ανθρώπους την τεράστια αυτοπεποίθηση που νιώθουν οι ισχυροί και πλούσιοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης πως μπορούν να μένουν ατιμώρητοι για τις πράξεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η προσωποποίηση της ανάγκης να αγωνιστούμε και ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την ίδια ώρα που αγωνιζόμαστε ενάντια στη σεξιστική βία σε όλες της τις μορφές – συμπεριλαμβανομένης προφανώς και της ενδοοικογενειακής βίας.
Μία στις τρεις γυναίκες παγκόσμια έχει βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία, από τον νυν ή τον πρώην σύντροφό της κάποια στιγμή στη ζωή της. Σε μία πρόσφατη έρευνα που συμμετείχαν 13.300 γυναίκες 18 έως 45 χρονών στις ΗΠΑ, περίπου μία στις δεκαέξι γυναίκες ανάφερε πως η πρώτη της σεξουαλική επαφή ήταν αποτέλεσμα βιασμού (σύμφωνα με το JAMA Internal Medicine, περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης). Οι ίδιες αντιλήψεις που τροφοδοτούν τη βία κατά των γυναικών και των παιδιών, τροφοδοτούν και τη βία ενάντια στα ΛΟΑΤ** άτομα και κυρίως τα τρανς άτομα ή τα άτομα που δεν ταυτίζονται με κάποιο από τα δύο βιολογικά φύλα.
Είναι αδύνατον να υπολογιστεί το τίμημα της έμφυλης και της ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης. Συχνά οι οικονομικές επιπτώσεις και τα σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα ακολουθούν τα θύματα που επιβίωσαν εφ’ όρου ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μία σημαντική έρευνα που έδειξε ότι η σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών κατά την παιδική ηλικία σχετίζεται με 79% μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης ενδομητρίωσης κατά την ενηλικίωση -μία βασανιστικά επώδυνη και εξουθενωτική γυναικολογική κατάσταση. Μία άλλη έρευνα της οργάνωσης Women’s Aid («Βοήθεια για τη Γυναίκα») σε γυναίκες που επιβίωσαν από ενδοοικογενειακή βία στη Βρετανία που δημοσιεύτηκε το Μάρτη του 2019, έδειξε ότι περισσότερες από δύο στις πέντε γυναίκες ζούσαν μέσα στα χρέη και μία στις τρεις αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της λόγω κακοποίησης.
Το ξέσπασμα των αγώνων, με μαζικές πορείες και κινητοποιήσεις ενάντια στην έμφυλη βία σε όλες τις μορφές, είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στην κακοποίηση και την παρενόχληση, φαινόμενα εκ διαμέτρου αντίθετα με την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση που χρειάζονται οι εργαζόμενοι για να αλλάξουν την κοινωνία.
Οργανώνοντας τον αγώνα ενάντια στην παρενόχληση στους χώρους εργασίας
Κομμάτι των κινημάτων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια είναι η οργάνωση των εργαζόμενων γυναικών και αντρών ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας. Για παράδειγμα στο Μπαγκλαντέζ αποτέλεσε βασικό παράγοντα για να φτιαχτούν σωματεία στον χώρο της ένδυσης, το γεγονός ότι το 80% των εργατριών είτε έχουν δει είτε έχουν ζήσει οι ίδιες σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους.
Οι εργαζόμενοι/ες της Google οργάνωσαν συντονισμένες δράσεις σε πολλές χώρες σε όλον τον κόσμο την 1η Νοεμβρίου του 2018, ενάντια σε ρατσιστικές διακρίσεις και στην τακτική της Διοίκησης να καλύπτει ανώτατα στελέχη που είχαν παρενοχλήσει σεξουαλικά υπαλλήλους, με οικειοθελείς αποχωρήσεις και παχυλές αποζημιώσεις. Αυτές οι δράσεις, όχι μόνο ανάγκασαν τη διοίκηση σε παραχωρήσεις, αλλά ήταν το πρώτο βήμα για τον συνδικαλισμό των εργαζόμενων, σε μία εταιρεία γνωστή για την έλλειψη συνδικαλισμού.
Στη Νότια Αφρική τον Ιούνιο του 2019, ανθρακωρύχοι, στην πλειοψηφία τους άντρες, οργάνωσαν απεργιακές κινητοποιήσεις, απεργία πείνας και την κατάληψη ενός ορυχείου για αρκετές μέρες, διαμαρτυρόμενοι για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη μία συνάδελφος τους από ένα από τα αφεντικά τους.
Οι απεργίες των εργαζομένων στην εστίαση και τον τουρισμό στο όνομα του #MeToo, ήταν μια σπουδαία συνεισφορά στον αγώνα ενάντια στη βία και την παρενόχληση.
Η μεταφορά του κινήματος ενάντια στη σεξιστική βία μέσα στους χώρους εργασίας του προσθέτει τεράστια δυναμική, γιατί η συλλογική δράση και η απεργία που στερεί τα κέρδη από τα αφεντικά, ασκεί εξαιρετική πίεση και μπορεί να τους αναγκάσει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όπως για παράδειγμα να απολύσουν στελέχη που παρενοχλούν εργαζόμενες και να πάρουν μέτρα που να εξασφαλίζουν μηδενική ανοχή στην παρενόχληση. Επιπλέον ο αγώνας αυτός ανεβάζει το επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων ανδρών και γυναικών, χτίζει την αίσθηση της αλληλεγγύης και δημιουργεί τελικά μία δυναμική αμφισβήτησης των σεξιστικών και των μισογυνικών συμπεριφορών.
Στα βασικά αιτήματα των εργαζομένων για αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία, δίπλα στην απαίτηση για αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και το αίτημα για χώρους εργασίας χωρίς σεξουαλική παρενόχληση.
Η απάντηση μας είναι οι μαζικοί αγώνες
Μια άλλη πολύ σημαντική εξέλιξη των τελευταίων χρόνων είναι οι «φεμινιστικές απεργίες»- με τη μαζικότερη συμμετοχή να είναι στην Ισπανία στις 8 Μάρτη του 2019, όταν κινητοποιήθηκαν εφτά εκατομμύρια εργαζόμενοι με αιτήματα όπως: ίσοι και ανθρώπινοι μισθοί, κατάργηση των μέτρων λιτότητας, να δοθεί τέλος στη βία κατά των γυναικών. Είχε προηγηθεί τον Μάρτη του 2018 η πρώτη «φεμινιστική απεργία» με συμμετοχή πέντε εκατομμυρίων εργαζομένων.
Στις 14 Ιουνίου του 2019 στην Ελβετία, μισό εκατομμύριο βγήκε στους δρόμους σε αντίστοιχο κάλεσμα γενικής «φεμινιστικής» απεργίας. Την πρωτοβουλία της απεργίας αρχικά είχαν πάρει συνδικαλίστριες που πέρασαν ανάλογο ψήφισμα στο συνέδριο των Ελβετικών συνδικάτων το 2018.
Το γεγονός ότι συνδικαλίστριες της βάσης και νέες εργαζόμενες από όλη τη χώρα πάλεψαν για να εξασφαλίσουν ότι η απεργία θα πραγματοποιηθεί, προκάλεσε πολιτικό σεισμό. Τελικά η απεργία κατέληξε να είναι η μαζικότερη κινητοποίηση στην Ελβετία εδώ και δεκαετίες και ανέδειξε την ευρεία ριζοσπαστικοποίηση και τη διάθεση για αλλαγή.
Αυτή η διάθεση ήταν εμφανής και στο κίνημα στο Ισραήλ τον Δεκέμβρη του 2018, που κατάφερε να ενώσει Εβραίους και Παλαιστίνιους σε μια «φεμινιστική απεργία» ενάντια στις δολοφονίες των γυναικών. Και ξανά τον Σεπτέμβριο του 2019 μια ομάδα Παλαιστίνιων γυναικών αψήφησε τη βίαιη καταστολή από το ισραηλινό κράτος και διοργάνωσε διαμαρτυρίες ενάντια στις δολοφονίες των γυναικών στη Δυτική Όχθη, στη Γάζα και στο Ισραήλ.
Οι «γυναικείες απεργίες» ή αλλιώς οι «φεμινιστικές απεργίες», όπως και οι μαζικές καταλήψεις σε πανεπιστήμια της Χιλής, σε πλατείες της Αργεντινής -που ήταν μέρος του κινήματος ενάντια στις γυναικοκτονίες με κεντρικό σύνθημα «Καμία Λιγότερη»- δείχνουν ότι το κίνημα υιοθετεί τα πιο ισχυρά όπλα του εργατικού κινήματος, τις απεργίες και τις καταλήψεις. Και αυτή είναι μία εξέλιξη δυσάρεστη και άβολη ακόμη και για τις πιο ριζοσπαστικοποιημένες αστές φεμινίστριες, γιατί αυτές οι μέθοδοι συνδέονται άμεσα με την εργατική τάξη.
Στην Αργεντινή, το κίνημα «Καμία Λιγότερη» έφερε στο επίκεντρο του αγώνα ενάντια στις γυναικοκτονίες, το ζήτημα της κρατικής βίας που εκφράζεται με την απαγόρευση των αμβλώσεων. Αν είχε καταφέρει να κερδίσει, η νίκη αυτή θα έσωζε τη ζωή πολλών εγκύων γυναικών και θα ήταν ένα τεράστιο κίνητρο για να υπάρξουν αγώνες για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Όπως και με το κίνημα της νεολαίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει ενιαία συνείδηση στο εσωτερικό αυτών των αγώνων.
Είναι σωστό και απαραίτητο για το κίνημα ενάντια στη έμφυλη βία να υιοθετήσει αιτήματα ενάντια στη λιτότητα, για καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες και ενάντια στους μισθούς πείνας. Να διεκδικήσει δημόσιο σύστημα στέγασης και να παλέψει ενάντια στα ψηλά ενοίκια, να αγωνιστεί ενάντια στη φτώχεια που αντιμετωπίζουν οι μονογονεϊκές οικογένειας και οι συνταξιούχοι και να καταγγείλει το σεξιστικό, ρατσιστικό και αντιλαϊκό δικαστικό σύστημα.
Ως εκ τούτου, για να είναι αποτελεσματική η καταπολέμηση της έμφυλης βίας χρειάζεται οριοθέτηση από τις γυναίκες διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων αλλά και τις φιλελεύθερες φεμινίστριες στον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο συνολικά. Γιατί τα ταξικά τους συμφέροντα αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκρουση με αιτήματα ζωτικής σημασίας για τις εργαζόμενες και τις φτωχές γυναίκες ανά τον κόσμο.
Το πρόσφατο κύμα των μαζικών γυναικείων αγώνων έχει ήδη πετύχει σημαντικές νίκες. Όπως τα κινήματα σε Ιορδανία, Λίβανο, Τυνησία και Μαλαισία ενάντια στους νόμους που προέβλεπαν την αθώωση ενός βιαστή εφόσον παντρευόταν το θύμα του. Ή όπως το κίνημα στην Ισπανία ενάντια στην ποινή χάδι για τους «βιαστές της αγέλης» ή το κίνημα στην Ιρλανδία που πέτυχε την κατάργηση της συνταγματικής απαγόρευσης των αμβλώσεων -στο οποίο οι σοσιαλίστριες φεμινίστριες του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αδερφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ιρλανδία) έπαιξαν κεντρικό ρόλο.
Η απειλή της ακροδεξιάς
Από τον Τραμπ μέχρι τον Μπολσονάρο και τον Βίκτορ Όρμπαν, η άνοδος της λαϊκιστικής δεξιάς και της ακροδεξιάς, αποτελεί την πιο εντυπωσιακή απόδειξη ότι το καπιταλιστικό σύστημα απειλεί να μας στερήσει τις σύγχρονες κατακτήσεις μας αλλά και τα κεκτημένα δεκαετιών από τα προηγούμενα κύματα φεμινιστικών και εργατικών αγώνων. Αυτό το βλέπουμε γλαφυρά με την απειλή για την ακύρωση της δικαστικής απόφασης που έμεινε γνωστή ως «Roe vs Wade» που νομιμοποίησε την έκτρωση στις ΗΠΑ το 1973 και που θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές νίκες του φεμινισμού του δεύτερου κύματος.
Στη Βραζιλία η νίκη του Μπολσονάρο, ενός ξεδιάντροπου μισογύνη και ρατσιστή με φασιστικές διασυνδέσεις που τόλμησε να πει σε γυναίκα βουλευτή «Δε θα σε βιάσω επειδή είσαι πολύ άσχημη», έχει προκαλέσει αύξηση της βίας ενάντια στους μαύρους, τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤ άτομα, ειδικά αυτούς που ανήκουν στην εργατική τάξη και τους φτωχούς.
Οι γυναικοκτονίες στη Βραζιλία αυξήθηκαν κατά 4% και έφτασαν τις 1.206 μέσα στο 2018. Τα περιστατικά σεξουαλικής βίας που αναφέρθηκαν την ίδια χρονιά αυξήθηκαν κατά 4,1% και τα μισά θύματα ήταν κορίτσια κάτω των 13 ετών. Τα στοιχεία επίσης δείχνουν ότι στη Βραζιλία κάθε δύο λεπτά μία γυναίκα πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι με την κοινωνική κρίση να επιδεινώνεται από τότε που ο Μπολσονάρο ανέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο του 2019, οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι νέες, οι χαμηλοσυνταξιούχες, οι εργαζόμενες, οι μαύρες, οι ιθαγενείς και οι φτωχές, έχουν μπει στην πρώτη γραμμή του αγώνα εναντίον του. Ένας επιπλέον λόγος είναι η τυφλή υποστήριξη του Μπολσονάρο στις άπληστες επιχειρήσεις, που καταστρέφουν τον Αμαζόνιο -το πιο γλαφυρό παράδειγμα για το πώς τα κέρδη της καπιταλιστικής ελίτ «καίνε» τον πλανήτη.
Ο μόνος δρόμος για να νικήσουμε την ακροδεξιά απειλή είναι να χτίσουμε μία αριστερά με ρίζες στην εργατική τάξη που θα αμφισβητήσει το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά την δυσαρέσκεια και την απογοήτευση που συνδέονται με την άνοδο της ακροδεξιάς. Μία νέα παγκόσμια ύφεση διαφαίνεται στον ορίζοντα και οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου θα επιχειρήσουν να την χρησιμοποιήσουν ενάντια στους εργαζόμενους -ενώ ήδη η ταξική ανισότητα που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό είναι τεράστια. Υπάρχει λοιπόν επείγουσα ανάγκη η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι να δώσουν ενωμένα τον αγώνα, χτίζοντας ένα κίνημα που θα θέτει τη σοσιαλιστική εναλλακτική σαν άμεση λύση απέναντι στην καπιταλιστική κρίση.
Πρέπει να βάλουμε τον καπιταλισμό στο εδώλιο του κατηγορουμένου
Οι κοινωνίες που βασίζονται και διαιωνίζουν την καταπίεση των γυναικών, από τη φύση τους επιδιώκουν να ελέγξουν τη σεξουαλικότητα των γυναικών, για παράδειγμα μέσω της πατριαρχικής δομής της οικογένειας. Η έμφυλη βία είναι εργαλείο για να διατηρηθεί αυτή η πατριαρχική δομή, όπως είναι επίσης για παράδειγμα, οι κρατικοί περιορισμοί στα αναπαραγωγικά δικαιώματα. Διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, από τη σεξουαλική παρενόχληση μέχρι τον ίδιο τον βιασμό, έχουν ως κοινή βάση την θεώρηση των γυναικείων σωμάτων ως αντικείμενα.
Η καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤ άτομα είναι αλληλένδετη με το καπιταλιστικό σύστημα. Από την πρώτη στιγμή της «γέννησής» του ο καπιταλισμός προάγει την καθυστερημένη ιδεολογία της πατριαρχικής οικογένειας ως εργαλείο για την υπεροχή του.
Σήμερα, σύμφωνα με μία μελέτη της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam η απλήρωτη εργασία των γυναικών σε όλον τον κόσμο, ανέρχεται στο συγκλονιστικό ποσό των 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, ή αλλιώς 43 φορές ο ετήσιος τζίρος της Apple. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς η γυναικεία καταπίεση είναι στο DNA του συστήματος. Η απλήρωτη εργασία είναι ζωτικό εργαλείο παραγωγής πλούτου για την αστική τάξη. Ο καπιταλισμός χρειάζεται εξίσου την καταπίεση των γυναικών, όπως και οι προηγούμενες του ταξικές κοινωνίες.
Η εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, που θα δώσει τέλος στην πατριαρχική δομή της οικογένειας, που θα αναθέσει στο κράτος τις δουλειές του σπιτιού, την φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, που θα μικρύνει την εργάσιμη βδομάδα, είναι η πιο ζωτική παράμετρος για την απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤ ατόμων.
Όπως εξήγησε ο Μάρξ, στον καπιταλισμό όλα γίνονται εμπόρευμα, ακόμα και τα σώματα των γυναικών και των κοριτσιών μετατράπηκαν σε εμπόρευμα. Βιομηχανίες δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως η βιομηχανία του σεξ και του πορνό, αναπόφευκτα αντανακλούν, διαιωνίζουν και επωφελούνται από την ανισότητα των φύλων και ως εκ τούτου αποτελούν εχθρό μιας πραγματικής σεξουαλικής απελευθέρωσης των γυναικών. Η στάση των καπιταλιστικών κρατών απέναντι σε αυτές τις βιομηχανίες είναινα κυνηγούν τη μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών-συχνά μεταναστριών και έγχρωμων- που εργάζονται στον κλάδο, αντί να τα βάζουν με τους επιχειρηματίες που βγάζουν κέρδη από αυτές.
Επιπλέον, γυναίκες που είναι θύματα trafficking, συχνά πέφτουν και θύματα καπιταλιστικής κρατικής καταπίεσης, χαρακτηριστικό παράδειγμα η Σιντόια Μπράουν, που πέρασε πάνω από μία δεκαετία στη φυλακή. Η Σιντόια Μπράουν ως μία ευάλωτη 16χρονη, βρισκόταν υπό τον έλεγχο ενός βίαιου διακινητή και προαγωγού όταν σκότωσε έναν βίαιο πελάτη της –αλλά δεν της αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό στη δίκη της. Προβλεπόταν να περάσει τέσσερις ακόμα δεκαετίες στη φυλακή, κάτι που τελικά ανατράπηκε χάρη στην τεράστια εκστρατεία για την απελευθέρωσή της το 2019.
Και θα αποτελούσε παράδοξο να περιμένει κάποιος να τερματιστεί η διαπροσωπική ή η έμφυλη βία στον καπιταλισμό. Ένα σύστημα που είναι σύμφυτο με την βία, που πληρώνει ιμπεριαλιστικούς στρατούς κατά καιρούς για να καταπιέσουν βίαια λαούς και να διεξάγουν πολέμους.
Σήμερα βιώνουμε μια βίαιη εισβολή της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία με σκοπό τη συντριβή της Κουρδικής Αυτόνομης Ζώνης της Ροζάβα. Το δικτατορικό καθεστώς του Ερντογάν επιδιώκει να καταστρέψει κάθε μορφή κουρδικής αυτοδιοίκησης στην περιοχή. Αυτό γίνεται με την πλήρη υποστήριξη του Τραμπ. Για άλλη μια φορά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, και ο ιμπεριαλισμός γενικά, αποδείχθηκαν ως οι πιο ψεύτικοι «φίλοι» του καταπιεσμένου κουρδικού λαού.
Το θάρρος των αγωνιστών των κουρδικών ενόπλων ομάδων των YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού) και των YPJ (Μονάδες Προστασίας Γυναικών) με έδρα τη Ροζάβα για την καταπολέμηση του ISIS αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς σε παγκόσμιο επίπεδο το 2014-2015. Η βάναυση κρατική βία που ασκείται εναντίον τους είναι εμβληματική για τη βίαιη φύση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι οι πρόσφυγες πολέμου είναι από τις πιο ευάλωτες ομάδες ανθρώπων με πολύ ψηλό κίνδυνο να βιώσουν σεξουαλική βία.
Η βία και ο σεξισμός των καπιταλιστικών κρατών
Στο Χονγκ Κονγκ, το μαζικό κοινωνικό κίνημα για τον εκδημοκρατισμό του καθεστώτος που ανέδειξε τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας και στέγασης που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι σε μια από τις πιο νεοφιλελεύθερες πόλεις της γης, έχει υποστεί βίαιη κρατική καταστολή, συμπεριλαμβανομένων πραγματικών πυρών εναντίον εφήβων διαδηλωτών. Αντίστοιχες μέθοδοι χρησιμοποιούνται και στην Καταλονία.
Αυτά αποτελούν παράδειγμα του πώς τα καπιταλιστικά κράτη χρησιμοποιούν τη βία για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Μια ακόμα πτυχή του καπιταλιστικού κράτους, είναι η ύπαρξη των τοξικά αρρενωπών και ρατσιστικών συμπεριφορών στο εσωτερικό της αστυνομίας και των ενόπλων δυνάμεων.
Αυτή η πραγματικότητα επιβεβαιώνεται και στατιστικά. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, έρευνες δείχνουν ότι τουλάχιστον το 50% των αντρών βετεράνων πολέμου που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας ασκούν βία στη σύντροφό και την οικογένειά τους και επίσης ότι τουλάχιστον το 40% των οικογενειών αστυνομικών βιώνουν ενδοοικογενειακή βία συγκριτικά με το 10% του γενικού πληθυσμού.
Επιπροσθέτως, η τάση να κατηγορείται το θύμα σαν υπεύθυνο στις δικαστικές αίθουσες κατά την διάρκεια εκδίκασης υποθέσεων βιασμού και σεξουαλικής βίας, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Το Νοέμβρη του 2018 το μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ιρλανδία και βουλευτίνα Ρουθ Κόπιντζερ έγινε το «πρόσωπο της ημέρας» στα κοινωνικά μέσα και στα ΜΜΕ και φιλοξενήθηκε από το εθνικό κανάλι της Ινδίας, μέχρι τους New York Times. Η Ρουθ διαμαρτυρήθηκε εναντίον της διαδικασίας να κατηγορείται το θύμα, σηκώνοντας ένα στρινγκ γυναικείο εσώρουχο μέσα στο κοινοβούλιο και λέγοντας «αυτό δεν αποτελεί συναίνεση». Είχε προηγηθεί το περιστατικό με δικηγόρο ανθρώπου που κατηγορήθηκε ότι βίασε μία έφηβη, που χρησιμοποίησε το δαντελωτό εσώρουχο της έφηβης στο δικαστήριο ως πειστήριο πρόκλησης του βιασμού… Η Ρούθ χρησιμοποίησε επίσης το βήμα της Βουλής για να καλέσει σε σημαντικές δράσεις-διαμαρτυρίες ενάντια στο ριζωμένο κρατικό σεξισμό και για να προωθήσει τις παγκόσμιες απεργιακές κινητοποιήσεις την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Να χτίσουμε τον διεθνή σοσιαλιστικό φεμινισμό
Στις 25 Νοέμβρη, σύντροφοι/ισσες από όλον τον κόσμο, θα συμμετέχουν και θα βοηθήσουν στη διοργάνωση πορειών και δράσεων ενάντια στην έμφυλη βία και πιο συγκεκριμένα θα δουλέψουμε για το χτίσιμο μίας σοσιαλιστικής φεμινιστικής τάσης μέσα στο κίνημα. Γιατί είναι απαραίτητη η συρρίκνωση της επιρροής του φεμινισμού που επιδιώκει να υποστηρίξει τα συμφέροντα του καπιταλιστικού καθεστώτος και της μεγάλης επιχειρηματικής ελίτ.
Σοσιαλιστικός φεμινισμός σημαίνει συλλογικός αγώνας. Σημαίνει αλληλεγγύη. Σημαίνει συνεργασία με την εργατική τάξη, τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους του κόσμου, όλων των φύλων και εθνικοτήτων σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Η ενίσχυση του κινήματος για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, είναι επιτακτική ανάγκη. Για τις σοσιαλίστριες φεμινίστριες είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων για τη σοσιαλιστική αλλαγή.
Στο Χονγκ Κονγκ, η μαζική εξέγερση που ξέσπασε για τη δημοκρατία έχει ενθαρρύνει γυναίκες να διοργανώσουν #MeToo διαμαρτυρίες ενάντια στην κρατική και στην έμφυλη βία. Στο Λίβανο, όπου οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2019, οι γυναίκες διαδηλώτριες έγραφαν στα κοινωνικά μέσα ότι είναι επαναστάτριες και όχι «μωρά» ως απάντηση στη σεξιστική μεταχείριση από τα μέσα ενημέρωσης.
Όπως αναφέρεται στο τραγούδι «Ψωμί και τριαντάφυλλα» για την απεργία γυναικών εργατριών σε εργοστάσια ρούχων στο Lowell των ΗΠΑ το 1912, «η εξέγερση των γυναικών σημαίνει εξέγερση για όλους μας». Ας εξεγερθούμε ενάντια στη σεξιστική βία και ας εξεγερθούμε ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά τις ανισότητες και προάγει την έλλειψη δημοκρατίας, Με μία χούφτα δισεκατομμυριούχους να αποφασίζουν για τις ζωές μας, να τσεπώνουν τα κέρδη της γυναικείας καταπίεσης και να διατηρούν διασπασμένη την εργατική τάξη, με όποιους τρόπους μπορούν- βάσει φύλου, φυλής, θρησκείας κοκ,
Μία σοσιαλιστική κοινωνία θα πάρει τον συσσωρευμένο πλούτο από τις τράπεζες, τις μεγάλες εταιρείες, από τα ιδιωτικά χέρια, και θα τον παραδώσει στα χέρια της εργατικής τάξης κάτω από δημοκρατικό έλεγχο. Θα σχεδιάσει την οικονομία βάσει των αναγκών του ανθρώπου και του πλανήτη και όχι βάσει του κέρδους. Μία τέτοια κοινωνία, βασισμένη στην αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την ισότητα θα αφαιρέσει τις ρίζες της καταπίεσης και θα ξεκινήσει να χτίσει έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούμε πραγματικά να εξασφαλίσουμε πως δεν υπάρχει «καμία λιγότερη», δε θα χαθεί καμία ζωή και καμία ψυχική ή σωματική υγεία δε θα καταλήξει θρυμματισμένη λόγω σεξιστικής βίας.
Καμία λιγότερη! Καμία ζωή χαμένη εξαιτίας της έμφυλης βίας. Καμιά ψυχή, κανένα σώμα κατεστραμμένο. Παλεύουμε να δώσουμε ένα τέλος στην έμφυλη βία, στην κακοποίηση και στην παρενόχληση παντού: στο σπίτι, τη δουλειά, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα κρατικά ιδρύματα, στον δρόμο, στο internet.
Να οργανώσουμε μαζικές πορείες στις 25 Νοέμβρη ενάντια στην έμφυλη βία που να αποτελέσουν ένα βήμα για την οργάνωση μαζικών πορειών και απεργιών διεθνώς στις 8 Μάρτη του 2020.
Να πάρουμε τον πλούτο από τα χέρια της καπιταλιστικής ελίτ και να χρηματοδοτήσουμε μεγάλες επεκτάσεις στις δημόσιες υπηρεσίες: όπως δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη συμπεριλαμβανομένης της ψυχικής υγείας και δωρεάν συμβουλευτική. Όπως δωρεάν παιδική μέριμνα, σε ειδικευμένες υπηρεσίες για θύματα ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας διαθέσιμες σε τοπικό επίπεδο για όποια/ον τις έχει ανάγκη. Η πρόσβαση σε δομές ψυχικής υγείας πρέπει να περιλαμβάνει τοπική πρόσβαση σε συμβουλευτική και θεραπεία που χρειάζονται τα θύματα, όπως και εξειδικευμένη ψυχολογική αξιολόγηση και θεραπεία για τους δράστες.
Να υπάρξει πραγματικός έλεγχος στις τιμές ενοικίων και να χτιστούν δημόσιες κατοικίες μαζικά- όλοι/ες έχουν το δικαίωμα σε ασφαλές, οικονομικό και γαλήνιο σπίτι.
Να αγωνιστούμε για δωρεάν, δημόσια, ποιοτική εκπαίδευση απαλλαγμένη από θρησκοληψίες και τον έλεγχο της εκκλησίας και για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση με προοδευτική κατεύθυνση, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εκάστοτε ηλικίας, που να συμπεριλαμβάνει τα ΛΟΑΤ άτομα και να επικεντρώνεται στο ζήτημα της συναίνεσης.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να ηγηθούν του αγώνα για συνδικαλιστική οργάνωση. Να αγωνιστούν για τον τερματισμό της επισφαλούς εργασίας, για ανθρώπινους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους και ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας. Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να παίξει ηγετικό ρόλο στην καταπολέμηση όλων των μορφών σεξισμού, του μισογυνισμού, του ρατσισμού, της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας και να ενώσει όλα τα κομμάτια των εργαζομένων.
Να δοθεί ένα τέλος στην αναπαραγωγή σεξιστικών αντιλήψεων και διακρίσεων μέσα στα δικαστήρια που καταλήγουν να κατηγορούν και να καταδικάζουν το θύμα. Κάθε κρατικός τομέας και κάθε κοινωνική υπηρεσία που έρχεται σε επαφή με θύματα και δράστες πρέπει να έχει εκπαιδευμένο προσωπικό σε ζητήματα έμφυλης βίας ώστε να εξασφαλίζεται πως τα θύματα και όσες/οι κάνουν κάποια καταγγελία αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Παλεύουμε για ένα κράτος που θα διοικείται δημοκρατικά από την εργατική τάξη από τα κάτω, απαλλαγμένο από το ρατσισμό, το σεξισμό και τις διακρίσεις από το κράτος και το δικαστικό σύστημα μια για πάντα.
Να τελειώνουμε με τους πολέμους και την καταστροφή του περιβάλλοντος, με τις ρατσιστικές αντι-μεταναστευτικές και αντι-προσφυγικές πολιτικές.
Για να περάσει η ιδιοκτησία των βασικών πυλώνων της οικονομίας και του πλούτου κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης. Για ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό σχέδιο της παραγωγής και της οικονομίας που να καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων και του πλανήτη και όχι την ανάγκη για κέρδη.
Αγωνιζόμαστε για το ψωμί και αγωνιζόμαστε και για τα τριαντάφυλλα – για μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου η πατριαρχική οικογενειακή δομή θα ανήκει πραγματικά στο παρελθόν. Για έναν σοσιαλιστικό κόσμο απαλλαγμένο από την ταξική διαίρεση, την καταπίεση, τον πόλεμο και τη βία, έναν κόσμο στον οποίο καθένας και καθεμία θα απολαμβάνει την ελευθερία, την ευημερία και την ίδια τη ζωή!
————
