Μαρίνα Κονταρά, Βρυξέλλες
Οι κινηματικές ομάδες και σχήματα αλληλεγγύης των Ελλήνων και Ελληνίδων στο εξωτερικό έδειξαν για μια ακόμα φορά άμεσα αντανακλαστικά στις εξελίξεις στην Ελλάδα. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ήδη από το Σαββατοκύριακο 4-5 Μάρτη αυθόρμητες κινητοποιήσεις οργανώθηκαν σε ευρωπαϊκές πόλεις, με στόχο να εκδηλωθεί αλληλεγγύη προς το κίνημα που ξέσπασε μετά από το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και να γίνει γνωστό το γεγονός στις κοινωνίες αυτές. Στο Μόναχο, από την άλλη, οργανώθηκε δράση στο ελληνικό προξενείο στις 8 Μάρτη, την ημέρα της μεγάλης απεργίας στην Ελλάδα, όταν είδαμε τεράστιες συγκεντρώσεις σε πάνω από 70 πόλεις.
Όπως και δύο χρόνια πριν, με αφορμή το τεράστιο κύμα καταστολής που είχε εξαπολύσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έτσι και τώρα, οι ελληνικές ομάδες του εξωτερικού κάλεσαν άμεσα συνέλευση διαδικτυακά. Οι ομάδες που συμμετείχαν στην συνέλευση αποφάσισαν τη συντονισμένη διοργάνωση δράσεων στις ελληνικές πρεσβείες ή προξενεία των πόλεών τους, το διήμερο 11-12 Μαρτίου. Κάθε πόλη δημοσίευσε το δικό της κάλεσμα, αλλά θα εκδοθεί ένα κοινό δελτίο τύπου.
Κοινός παρονομαστής σε όλα τα καλέσματα είναι πως οι ευθύνες για το έγκλημα που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους και οδήγησε άλλους τόσους στα νοσοκομεία, βαρύνουν κατά κύριο λόγο την τωρινή κυβέρνηση. Ευθύνες όμως φέρουν και οι προηγούμενες που άσκησαν μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με αποτέλεσμα δραστικές περικοπές πόρων, που οδήγησαν στην απαξίωση και την αποσάθρωση των δημοσίων συγκοινωνιών και στην ιδιωτικοποιησή τους. Στις περισσότερες ανακοινώσεις, εκφράζεται σε διάφορους τόνους οργή για την κυνική και καθαρά επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που αποβλέπει μονάχα στην ελαχιστοποίηση του εκλογικού κόστους και της ζημιάς στη δημοφιλία της. Η ανάγκη για δημόσιες συγκοινωνίες υψηλού επιπέδου και ασφάλειας είναι επίσης κοινή συνισταμένη στα καλέσματα.
Οι κινητοποιήσεις ήταν πολύ επιτυχημένες και αντανακλούσαν το εύρος και τη μαχητικότητα του κινήματος που αναπτύσσεται στην Ελλάδα. Δράσεις έγιναν σε περίπου 15 πόλεις: Λονδίνο, Μπέρμιγχαμ, Εδιμβούργο, Γκέτεμποργκ, Βρυξέλλες, Χάγη, Ουτρέχτη, Παρίσι, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Λωζάνη, Πάντοβα, Λευκωσία και Βαλέτα.
Στο Λονδίνο συμμετείχαν 150 άτομα στην κινητοποίηση, η οποία στηρίχτηκε και από συλλογικότητες Τουρκοκυπρίων και από τοπικά συνδικάτα. Στις Βρυξέλλες οι συγκεντρωμένοι στην ελληνική πρεσβεία πλησίασαν τους 100, παρέμεινα για μία ώρα μπροστά στο κτήριο και φώναξαν συνθήματα, ενώ κρατούσαν δύο πανό που έγραφαν «Mitsotakis’ gang belongs in prison» (η συμμορία του Μητσοτάκη στη φυλακή) και «57 dead: courtesy of the EU imposed privatisations» (57 νεκροί – η κληρονομιά των επιβεβλημένων από την ΕΕ ιδιωτικοποιήσεων). Η σύνθεση των συμμετεχόντων ήταν ποικίλη ως προς τις ηλικίες και την κοινωνική προέλευση, και θύμιζε αρκετά τη σύνθεση όσων είχαν συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις που είχαν οργανωθεί στην πόλη κατά τα χρόνια της κρίσης (2010-2015). Είναι ενδεικτικό ότι πολλοί από αυτούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα είναι μετανάστες της τελευταίας δεκαετίας.
Πολυπληθείς ήταν και οι δράσεις στη Βαρκελώνη και τη Λευκωσία. Στο Παρίσι οι συμμετέχοντες στη δράση ενώθηκαν μετά με την πορεία που γινόταν στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο του Μακρόν για τις συντάξεις.
Σε αρκετά από τα σχήματα υπάρχουν σκέψεις να συνεχιστούν οι δράσεις, τουλάχιστον για όσο συνεχίσει και ο ελληνικός λαός να κινητοποιείται. Υπάρχει η αίσθηση ότι το τωρινό κίνημα έχει κομβική σημασία και πολύ μεγάλη δυναμική, αλλά και η συνείδηση ότι δράσεις αλληλεγγύης που οργανώνονται σε άλλες χώρες αποτελούν σημαντική στήριξη και δίνουν κουράγιο στον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους στην Ελλάδα. Παράλληλα, τα προβλήματα που έχουν προκύψει από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές στο δημόσιο τομέα, οι απολύσεις και η οικονομική κρίση είναι υπαρκτά και στις χώρες όπου ζουν οι μετανάστες και έχει νόημα να επιδιωχθεί σύνδεση του ελληνικού κινήματος με τα τοπικά. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η κρίση δεν έχουν σύνορα και έτσι δεν πρέπει να έχουν σύνορα και οι αγώνες.
