Σχόλιο του «Ξ», με πληροφορίες από το chinaworker.info, το σάιτ των αδερφών οργανώσεων του «Ξεκινήματος» σε Κίνα/ Χονγκ Κονγκ/ Ταϊβάν
Τέσσερεις μήνες μετά την έναρξη του ιστορικού κινήματος στο Χονγκ Κονγκ, που κατέβασε εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους και το αρχικό «δεν υποχωρώ» της διοικήτριας της χώρας Κάρι Λαμ, τελικά την Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη αναγκάστηκε να ανακοινώσει την πρόθεση της για απόσυρση του νομοσχεδίου περί έκδοσης υπόπτων στην Κίνα.
Η ανακοίνωση αυτή φυσικά έγινε κάτω από την αυξανόμενη πίεση και τη μαζικοποίηση του κινήματος. Η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ έπρεπε να δείξει ότι είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει σε κάποια από τα αιτήματα του κινήματος προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση στη χώρα, η οποία κόντευε να βγει εκτός ελέγχου. Στην ουσία όμως, η κίνηση αυτή αποτελεί έναν ελιγμό από πλευράς κυβέρνησης, με σκοπό να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, να κερδίσει χρόνο και να προκαλέσει ρωγμές στις τάξεις του κινήματος. Η πλειοψηφία του κόσμου θεωρεί ότι δεν πρέπει να σταματήσει το κίνημα αλλά, αντίθετα, να προχωρήσει ακόμα πιο δυναμικά από ‘δω και πέρα, ενώ υπάρχει ένα τμήμα του που είναι προβληματισμένο.
Όπως και να έχει, η κίνηση της Κάρι Λαμ έρχεται «πολύ αργά» και είναι «πολύ λίγη». Μετά τον τραυματισμό εκατοντάδων ατόμων και τις συλλήψεις 1.200 διαδηλωτών που κρατούνται στα αστυνομικά τμήματα, ακόμα και κομμάτια από τα πιο μετριοπαθή στοιχεία του κινήματος δεν αναγνωρίζουν την αναδίπλωση αυτή ως νίκη, που θα σήμαινε αναστολή των κινητοποιήσεων.
Ψεύτικες υποσχέσεις
Τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ, η οποία ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις διαθέσεις του καθεστώτος της Κίνας, τις αντιλαμβάνεται ένα κομμάτι του κινήματος ως «ψεύτικες υποσχέσεις» με σκοπό να τερματιστούν τώρα οι διαδηλώσεις και σε επόμενη φάση να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επίθεση.
Αυτό είναι κάτι που έχει εφαρμόσει κατ’ επανάληψη το ΚΚ Κίνας, όπως για παράδειγμα το 2011 στον αγώνα των κατοίκων της Γουκάν στην επαρχία Κουανγκτούνγκ. Τότε είχε αναπτυχθεί ένα τοπικό κίνημα ενάντια στην αστυνομική βία, την αρπαγή εκτάσεων γης και για δημοκρατικές εκλογές για την ανάδειξη των τοπικών αρχών. Το ΚΚΚ τότε είχε υποσχεθεί όλα τα παραπάνω με τον όρο του τερματισμού των κινητοποιήσεων, οι κάτοικοι το πίστεψαν και όταν σταμάτησε ο αγώνας το καθεστώς πήρε εκδίκηση, αθετώντας κάθε υπόσχεση και προχωρώντας σε συλλήψεις αγωνιστών.
Συμμαχία με δυτικές κυβερνήσεις ή με τους λαούς;
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι του κινήματος που τρέφει αυταπάτες ότι οι δυτικές χώρες θα μπορούσαν να παίξουν έναν βοηθητικό ρόλο στις εξελίξεις. Πιο συγκεκριμένα, ότι το αμερικανικό Κογκρέσο θα περάσει ένα ψήφισμα υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να ασκήσει πίεση στο κινέζικο καθεστώς και την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ για να κάνουν παραχωρήσεις. Οι δυτικές χώρες εμφανίζονται «φιλικές» απέναντι σε κάποια κινήματα, μόνο όταν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Για παράδειγμα το 2014, οι ΗΠΑ παρεμβήκανε στην Ουκρανία και μετά την πτώση της διεφθαρμένης φιλο-ρωσικής κυβέρνησης, μια διεφθαρμένη φιλο-αμερικάνικη κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία, χωρίς να αλλάξει σχεδόν τίποτα στην καθημερινότητα των πολιτών.
Το κίνημα του Χονγκ Κονγκ δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις κυβερνήσεις των χωρών του δυτικού καπιταλισμού. Ίσα ίσα, η προσπάθεια κάποιων οργανώσεων για τα δημοκρατικά δικαιώματα στο ΧΚ να εμφανιστούν φιλικές στην Βρετανία και στις ΗΠΑ, κατεβαίνοντας στις διαδηλώσεις με σημαίες αυτών των χωρών, μπορεί να μπει εμπόδιο στο χτίσιμο σχέσεων αλληλεγγύης με τα κινήματα αυτών των χωρών που παλεύουν ενάντια στις κυβερνήσεις τους. Οι μόνοι συνεπείς σύμμαχοι που μπορεί να έχει το κίνημα είναι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα των δυτικών χωρών, μαζί φυσικά με την εργατική τάξη της Κίνας.
Τα 5 αιτήματα
Μπορεί το βασικό αίτημα των 130.000 διαδηλωτών που βγήκαν στους δρόμους στις 28 Απρίλη να ήταν η άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου, όμως η μαζικοποίηση του κινήματος, η τεράστια καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία οδήγησαν σε αύξηση της οργής αλλά και της αποφασιστικότητας του κόσμου, με αποτέλεσμα πλέον η πλειοψηφία του κινήματος να μην αρκείται στην απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά να ζητάει την εκπλήρωση όλων των βασικών αιτημάτων.
Τα πέντε βασικά αιτήματα του κινήματος που διαμορφώθηκαν:
– Πλήρης απόσυρση του νομοσχεδίου για την έκδοση υπόπτων στην Κίνα
– Αφαίρεση του όρου «ταραχές» που χρησιμοποιείται για τις μαζικές κινητοποιήσεις
– Απελευθέρωση άνευ όρων, απόσυρση κατηγοριών και χορήγηση αμνηστίας στους συλληφθέντες
– Διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για την αστυνομική αυθαιρεσία και καταστολή
– Εφαρμογή καθολικής ψηφοφορίας και πλήρη δικαιώματα εκλέγειν και εκλέγεσθαι για όλους τους πολίτες
Πρόκειται δηλαδή για «απλά» αιτήματα δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα οποία βέβαια το καθεστώς της Κίνας δεν πρόκειται να επιτρέψει να περάσουν «αμαχητί», καθώς κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ίδια τη χώρα.
Η απόσυρση νομοσχεδίου είναι η πιο «ήπια» παραχώρηση που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από το κινέζικο καθεστώς, η οποία καταρχήν πρέπει να εγκριθεί από το Νομοθετικό Συμβούλιο του Χονγκ Κονγκ τον Οκτώβρη (δεν έχει οριστεί ακόμα ημερομηνία σύγκλισης) και βέβαια θα πρέπει να συνοδευτεί από τον -μη αποδεκτό από το κίνημα- όρο του τερματισμού των διαδηλώσεων. Ο ελιγμός αυτός γίνεται στην ουσία από το καθεστώς της Κίνας έτσι ώστε να κάμψει το κίνημα που σήμερα είναι πολύ δυναμικό και μετά να εξαπολύσει ακόμα μεγαλύτερο κύμα καταστολής στο Χονγκ Κονγκ για να αποτρέψει με αυτόν τον τρόπο πιθανή εξάπλωση του κινήματος στην Κίνα.
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα
Συνεπώς τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα, ίσα-ίσα το κίνημα μπαίνει σε μια πιο περίπλοκη φάση. Η διάθεση των διαδηλωτών, μετά την ανακοίνωση της «απόσυρσης», είναι ακόμα πιο μαχητική -κάτι που ίσως δεν ανέμενε η κυβέρνηση- που σημαίνει ότι βρισκόμαστε ακόμα μακριά από τον «επίλογο» αυτού του ιστορικού κινήματος.
