Δημοσιεύουμε άρθρο από το Chinaworker.info το site της «Σοσιαλιστικής Δράσης», αδερφής οργάνωσης του Ξεκινήματος στο Χονγκ Κονγκ
Από τον Ιούνιο, όταν ξέσπασε το μαζικό κίνημα στο Χονγκ Κονγκ, το κινέζικο καθεστώς του «Κομουνιστικού» Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) έχει επιδοθεί με πάθος στην προπαγάνδα περί «έγχρωμης επανάστασης»* που υποκινείται από τις ΗΠΑ και άλλους δυτικούς παράγοντες. Η χρησιμοποίηση τέτοιου είδους λάσπης είναι μια κλασική μέθοδος του ΚΚΚ, που έχει σαν στόχο να ενεργοποιήσει τα πατριωτικά αντανακλαστικά στο εσωτερικό της χώρας για να δικαιολογήσει την κρατική καταστολή και την ίδια ώρα να φέρει σε θέση άμυνας διαδηλωτές, ΜΜΕ και κυβερνήσεις.
Αλλά και διεθνώς υπάρχουν κάποιες αριστερές δυνάμεις, κυρίως του σταλινικού ρεύματος, που υιοθετούν τη γραμμή του Πεκίνου. Όταν πριν δύο χρόνια ξέσπασαν μαζικές πορείες σε περισσότερες από 100 ιρανικές πόλεις ενάντια στην ιρανική δικτατορία, αυτές οι ομάδες μιλούσαν και πάλι για υποκινούμενο από τις ΗΠΑ κίνημα.
Αυτοί οι «επαναστάτες του πληκτρολογίου», σήμερα είναι ανάμεσα στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αστυνομικής βαρβαρότητας στο Χονγκ Κονγκ. Λένε πως «η αμερικάνικη αστυνομία είναι πολύ χειρότερη». Συμφωνούμε μέχρι ένα σημείο, αλλά οι μαρξιστές πρέπει να είμαστε συνεπείς. Είμαστε αντίθετοι στην αστυνομική βία στο Φέργκιουσον, στο Παρίσι όπως και στο Χονγκ Κονγκ.
Αυτοί που υποστηρίζουν το σενάριο της «έγχρωμης επανάστασης» επικεντρώνονται στο ρόλο συγκεκριμένων πολιτικών που ονομάζονται «παν-δημοκράτες» (pan-democrats). Οι παν-δημοκράτες είναι όντως ένα αστικό πολιτικό ρεύμα που έχει δεσμούς με το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ
Αλλά δεν ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν το σημερινό μαζικό κίνημα και η αλήθεια είναι πως έχουν κρατήσει αποστάσεις από το πιο μαχητικό νεολαιίστικο κομμάτι, από την αρχή του κινήματος. Ένας από τους βασικούς λόγους που το κίνημα σήμερα δεν έχει ηγεσία -κάτι που δημιουργεί όλο και πιο σοβαρά προβλήματα όσο ο αγώνας γίνεται πιο σύνθετος και παρατείνεται- είναι η αντίδραση ενάντια στη δειλή και συμβιβαστική «ηγεσία» των πανδημοκρατών και τον ρόλο που έχει παίξει στο παρελθόν.
Παραμύθια με δράκους
Είναι φανερό ότι οι θεωρίες περί «έγχρωμης επανάστασης» είναι ψέμα, αφού δεν τις πιστεύει ούτε το ίδιο το καθεστώς. Αν η κινέζικη ηγεσία πίστευε πραγματικά ότι ο Τραμπ προσπαθεί να οργανώσει ανατροπή του καθεστώτος του Χονγκ Κονγκ, σαν ένα πρώτο βήμα ώστε τελικά να «εκθρονίσει» το ΚΚ στην Κίνα, τότε γιατί το Πεκίνο συζητάει ακόμα για το πόση σόγια θα εξάγει και ποια κομμάτια του οικονομικού τομέα της Κίνας θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις της Wall Street να αναλάβουν;
Αυτά είναι που συζητάνε οι δύο χώρες στις εμπορικές τους διαπραγματεύσεις. Δε διαπραγματεύεσαι για τέτοια ζητήματα με μία ξένη δύναμη που πιστεύεις ότι οργανώνει συγκαλυμμένο πόλεμο στην περιοχή σου.
Πριν λίγες μέρες, το Πεκίνο και η Ουάσινγκτον συμφώνησαν πως οι εμπορικές συνομιλίες τους -που είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο- θα συνεχιστούν στις αρχές του Οκτώβρη. Η επιλογή της ημερομηνίας είναι πολύ σημαντική, αφού αυτές οι συζητήσεις είχαν αρχικά οριστεί για τον Σεπτέμβρη. Η αναβολή είναι μία κίνηση καλής θέλησης από το επιτελείο του Τραμπ, για να μην επέμβουν στα σχέδια του Σι Τζινπίνγκ για μαζικές εθνικιστικές εκδηλώσεις και στρατιωτικούς εορτασμούς την 1η Οκτώβρη, για την 70η επέτειο από την άνοδο του ΚΚ στην εξουσία.
Οι εορτασμοί αυτοί δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αναβίωση της ιστορίας. Για τον Σι Τζινπίνγκ, που βρίσκεται υπό διαρκή πίεση στο εσωτερικό του καθεστώτος του και που το γόητρό του ως «ισχυρού άντρα» έχει υποστεί σημαντικό πλήγμα, με το κίνημα του Χονγκ Κονγκ να αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους για αυτό, οι εορτασμοί για την 70η επέτειο είναι απαραίτητο να αποτελέσουν μία σημαντική εθνικιστική «ένεση». Αυτό αποσκοπεί στο να δυναμώσει το καθεστώς της Κίνας που καταπιέζει το Χονγκ Κονγκ. Οι ΗΠΑ δεν θα συμφωνούσαν με αυτό το χρονοδιάγραμμα αν αυτό το οποίο επεδίωκαν ήταν να ανακατευτούν με τα εσωτερικά προβλήματα της Κίνας, μέσω του Χονγκ Κονγκ. Αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ είναι να πετύχουν νίκες κατά τις Κίνας όσον αφορά τον εμπορικό πόλεμο και να πετύχουν το άνοιγμα των αγορών της, και αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Νέοι «μαοϊκοί» διώκονται
Το καθεστώς του ΚΚΚ χρησιμοποιεί την προπαγάνδα των «ξένων πρακτόρων» κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπο με μία σημαντική πολιτική πρόκληση. Η «ομάδα υποστήριξης του Jasic», μία ομάδα αλληλεγγύης στους συνδικαλιστές του εργοστασίου Jasic στην Κίνα, υπέστη βάρβαρη καταστολή, συλλήψεις και εξαφανίσεις την περασμένη χρονιά. Και αυτή η ομάδα κατηγορήθηκε από τα ΜΜΕ που ελέγχονται από το κράτος πως χρηματοδοτούταν από δυνάμεις στο εξωτερικό.
Οι νέοι/ες που συμμετείχαν στην εκστρατεία για το Jasic, ήταν κυρίως «μαοϊκοί» και αριστεροί/ες άλλων αποχρώσεων και κάποιοι έτρεφαν μέχρι ενός σημείου αυταπάτες για το καθεστώς του Σι Τζινπίνγκ. Παρ’ όλα αυτά, μετά από μήνες κράτησης σε συνθήκες που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, αναγκάστηκαν να «ομολογήσουν» σε ένα βίντεο πως προσπαθούσαν να «ανατρέψουν» το ΚΚ και πως καθοδηγούνταν από «ξένες δυνάμεις που επιβουλεύονται την χώρα». Αξίζει να αναφερθεί μία ακόμα φορά: Αυτοί ήταν «μαοϊκοί». Η ιδέα πως ενεργούσαν υπό τις οδηγίες του Τραμπ ή της Βρετανίας, είναι αστεία. Αλλά με βασανιστήρια μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να ομολογήσουν τα πιο απίθανα εγκλήματα.
Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα συμφέρον να υποστηρίξουν τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα στην Κίνα και το Χονγκ Κονγκ. Το μοναδικό τους ενδιαφέρον είναι να αγωνιστούν για τα ιμπεριαλιστικά οικονομικά τους συμφέροντα, το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο στην παγκόσμια αγορά για τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις τους.
Επειδή η καπιταλιστική οικονομική κρίση σημαίνει πως η «οικονομική πίτα» δεν μπορεί να μεγαλώσει, αυτό αναγκάζει τις κυβερνήσεις να συγκρουστούν όλο και περισσότερο με την Κίνα. Αυτή είναι η βάση του εμπορικού πολέμου και παράλληλα εξηγεί γιατί κάποιες κυβερνήσεις κάνουν περισσότερη φασαρία σήμερα για το τι συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ, από όση έκαναν πριν από πέντε χρόνια. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν αλλάξει στάση και έχουν βρεθεί από τη μεριά των διαδηλώσεων. Είναι ακόμα ένα διπλωματικό παιχνίδι και οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ αποτελούν ενδεχομένως ένα χρήσιμο χαρτί για την Ουάσιγκτον και σε μικρότερο βαθμό για το Λονδίνο.
Η Βρετανία και οι ΗΠΑ
Πέντε χρόνια πριν, την περίοδο του «Κινήματος της Ομπρέλας» στο Χονγκ Κονγκ, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου εξέδωσε μία ανακοίνωση που έλεγε πως η προτεινόμενη από την Κίνα εκλογική μεταρρύθμιση προσέφερε μια «πραγματική επιλογή». Αναφερόταν στην περιβόητη απόφαση «831» του ΚΚΚ, σύμφωνα με την οποία μόνο όσοι εγκρίνονταν από το καθεστώς θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι για τη θέση του «Διοικητή» της χώρας.
Ο τότε υπουργός Εξωτερικών του Συντηρητικού Κόμματος, Hugo Swire, παραδέχτηκε ότι η «ορθή δημοκρατία» δεν συζητιόταν για το Χονγκ Κονγκ, αλλά ότι η προσφορά του Πεκίνου ήταν «καλύτερη από το τίποτα». Αυτή η γραμμή υποστήριξης προς το ΚΚΚ υπαγορεύθηκε από την απεγνωσμένη ελπίδα πως το κινέζικο κεφάλαιο θα επενδύσει στο σιδηροδρομικό, τον πυρηνικό και τον χρηματοπιστωτικό τομέα της Βρετανίας.
Η θέση των ΗΠΑ είναι παρόμοια. Όταν ο πρώην Πρόξενος των ΗΠΑ, Κερτ Τονγκ, έδωσε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Χονγκ Κονγκ στις 2 Ιουλίου, είπε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν «απογοητευμένη» από τη βία και τους βανδαλισμούς των διαδηλωτών. Ο Τονγκ, ο ανώτερος αξιωματούχος των ΗΠΑ στο Χονγκ Κονγκ, επαίνεσε τη συγγνώμη της επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας Κάρι Λαμ, ως «πολύ ειλικρινή» (αυτό έγινε δύο μήνες πριν η Λαμ κάνει την κίνηση τακτικής να αποσύρει το νόμο για τις εκδόσεις κατηγορούμενων στην Κίνα).
«Πιστεύω πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επικοινωνήσουμε ειλικρινά και να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο», είπε ο Τονγκ. Αυτό δεν μπορεί με τίποτα να θεωρηθεί στήριξη στις μαζικές διαδηλώσεις.
Το αφεντικό του Τονγκ, ο Ντόναλντ Τραμπ, έχει κάνει ακόμα πιο φιλικές δηλώσεις προς το Πεκίνο, αποκαλώντας τους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ «ταραξίες» και την κρίση ως «εσωτερικό ζήτημα» του κινέζικου καθεστώτος. Αυτό συμβαδίζει με τη μακροχρόνια θέση του Τραμπ ως «θαυμαστή» των αυταρχικών καθεστώτων (Πούτιν, Κιμ Γιονγκ Ουν, Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι). Σχετικά με τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν το 1989, ο Τραμπ δήλωσε επίσης ότι οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές είχαν εμπλακεί σε «ταραχές» και επαίνεσε τους προκατόχους του Σι Τζινπίνγκ για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την κατάσταση.
«Όταν οι φοιτητές ξεχύθηκαν στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, η κινέζικη κυβέρνηση παραλίγο να τα κάνει μαντάρα. Στη συνέχεια όμως, ήταν μοχθηροί, ήταν φρικτοί, αλλά κατάφεραν να τους καταστείλουν με πυγμή… Αυτό δείχνει την εξουσία της δύναμης του ισχυρού». (Συνέντευξη του Ντόναλντ Τραμπ στο Playboy, τον Μάρτιο του 1990)
Στην παρούσα κατάσταση, η κυβέρνηση του Τραμπ ανησυχεί κυρίως για το πως θα πετύχει τον στόχο της, δηλαδή να επιτευχθεί μία εμπορική συμφωνία με την Κίνα πριν τις εκλογές του 2020. Το Χονγκ Κονγκ και το μεγαλειώδες κίνημα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μία μικρή αναμπουμπούλα για αυτούς.
Βέβαια, υπάρχουν μερικοί παραπλανημένοι νεαροί του Χονγκ Κονγκ εξακολουθούν να κρατάνε βρετανικές και αμερικανικές σημαίες στις διαδηλώσεις, πιθανότατα χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι θύματα μιας πολιτικής πλάνης. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ μακριά από το να θεωρήσει κάποιος ότι οι δυτικοί προκάλεσαν ή ελέγχουν το κίνημα στο Χονγκ Κονγκ.
