Μια πρόσφατη έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA) κατατάσσει την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση στον δείκτη διακρίσεων με βάση το φύλο και την σεξουαλική προτίμηση!
Στην πρώτη χειρότερη θέση βρίσκεται η Λιθουανία, όπου ο δείκτης διακρίσεων αγγίζει το 55%, στην δεύτερη θέση η Βουλγαρία με 52% και στην τρίτη θέση η Ελλάδα με 51%. Στην καλύτερη θέση εντωμεταξύ, κατατάσσονται η Φινλανδία μαζί με την Δανία, την Τσεχία και την Σουηδία με ποσοστό 31%.
Στην έρευνα συμμετείχαν 140.000 λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς και ίντερσεξ. Οι συμμετέχοντες από την Ελλάδα ανήλθαν σε 4.502 άτομα.
Έξι στους δέκα φοβούνται να κρατήσουν το χέρι των συντρόφων τους!
Περίπου οι μισοί από τους συμμετέχοντες στην έρευνα δήλωσαν ότι ζουν ανοιχτά ως λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ ή ίντερσεξ. Ωστόσο, οι έξι στους δέκα αποφεύγουν να κρατήσουν το χέρι των συντρόφων τους όταν βρίσκονται σε δημόσιο χώρο. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο και ανέρχεται σε 73%, δηλαδή περισσότεροι από εφτά στους δέκα! Δύο στους πέντε δηλώνουν ότι υπέστησαν παρενόχληση το προηγούμενο έτος και ένας στους πέντε τρανς και ίντερσεξ δέχθηκαν σωματική ή σεξουαλική επίθεση! Η έρευνα δείχνει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο αυτό που βιώνουν στην καθημερινότητά τους τα ΛΟΑΤ* άτομα: Πράγματα που για άλλους θεωρούνται δεδομένα όπως το να κρατάς το χέρι του συντρόφου σου, ή να κυκλοφορείς στον δρόμο χωρίς να κρύβεις ποιος/α είσαι, για τα ΛΟΑΤ άτομα σημαίνει φόβος και κίνδυνος να πέσουν θύματα χλευασμού, παρενόχλησης ή επίθεσης.
Η Ελλάδα πρώτη στις διακρίσεις στους χώρους εργασίας!
Από την έρευνα προκύπτει ότι το 25% των ατόμων κρύβει τη σεξουαλική του ταυτότητα στο εργασιακό περιβάλλον και το 20% νιώθει ότι υφίσταται διακρίσεις. Η Ελλάδα στην έρευνα παίρνει την πρωτιά στο μεγαλύτερο ποσοστό διακρίσεων στην αναζήτηση για δουλειά, το οποίο ανέρχεται στο 19%! Ακολουθούν η Κύπρος με 18% και η Βουλγαρία με 17%, ενώ στον αντίποδα τα χαμηλότερα ποσοστά ήταν στη Δανία και τη Σουηδία με 5%. Και φυσικά στις διακρίσεις εντός του χώρου εργασίας, η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση με 31%, μετά τη Λιθουανία (32%) και πριν από την Κύπρο (30%). Στην ερώτηση αυτή τα χαμηλότερα ποσοστά ήταν στην Τσεχία, τη Φινλανδία και την Ολλανδία με 13%.
Επίσης, ρωτήθηκαν οι συμμετέχοντες εάν έχουν καταγγείλει κάποιο περιστατικό που τους έχει συμβεί. Μόνο το 11% από αυτούς που είχαν βιώσει διάκριση τον προηγούμενο χρόνο έκαναν καταγγελία. Πολλοί από αυτούς είπαν πως δεν το έκαναν γιατί «τίποτα δε θα άλλαζε», ότι «συμβαίνει όλη την ώρα», κάποιοι φοβόντουσαν ότι δε θα έπαιρναν στα σοβαρά την καταγγελία τους ή ότι δεν είχαν εμπιστοσύνη στις αρχές, ενώ άλλοι δεν ήθελαν να αποκαλύψουν την ταυτότητα φύλου ή το σεξουαλικό προσανατολισμό τους.
Ανάγκη για αγώνα ενάντια στις διακρίσεις!
Η έρευνα λοιπόν απαντάει με τον καλύτερο τρόπο σε όσους/ες λένε πως δεν υπάρχουν διακρίσεις βάσει έκφρασης/ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Από τα δεδομένα προκύπτει ότι τα ΛΟΑΤ+ άτομα βιώνουν σε καθημερινό επίπεδο διακρίσεις που επηρεάζουν όχι μόνο τις προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές τους σχέσεις, που δυστυχώς ήταν αναμενόμενο, αλλά δυσκολεύονται να καλύψουν και τις καθημερινές τους ανάγκες.
Φυσικά ξέρουμε πολύ καλά ότι στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, του συστήματος που μεταξύ άλλων γεννά τον ρατσισμό και την ομοφοβία, δεν θα δοθεί οριστικό και απόλυτο τέλος στις διακρίσεις. Αυτό γίνεται φανερό και από την έρευνα, αφού ακόμα και στις θεωρητικά πιο προοδευτικές χώρες, οι διακρίσεις παραμένουν –αν και είναι σε χαμηλότερα ποσοστά από αυτά της Ελλάδας. Το βλέπουμε επίσης και στον αγώνα για ισότητα αντρών και γυναικών ή και στον αντιρατσιστικό αγώνα όπου εδώ και χρόνια παλεύουμε για τα αυτονόητα. Τα κινήματα κερδίζουν πράγματα, κατακτούν δικαιώματα, αλλά οι ανισότητες και οι προκαταλήψεις παραμένουν. Για να ξεμπερδεύουμε μία και καλή από τις διακρίσεις και τις ανισότητες, πρέπει να ξεμπερδέψουμε με το ίδιο το σύστημα που τις αναπαράγει. Οι πορείες και οι παρελάσεις για την υπεράσπιση των ΛΟΑΤ+ δικαιωμάτων είναι επομένως απαραίτητες, φυσικά όμως θα πρέπει να ξαναβρούν τις συνδέσεις τους με το παρελθόν, με αγωνιστικό και διεκδικητικό χαρακτήρα.
