Δεν είναι λίγες οι φορές που μία είδηση καταφέρνει να προκαλέσει θυμό, αγανάκτηση, ή απογοήτευση. Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες, που οι «κακές» ειδήσεις είναι πολλές. Και είναι από αυτές που σφίγγουν το στομάχι, ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι, κόβουν τα γόνατα και μας αφήνουν για λίγο περισσότερο αποσβολωμένους. Οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών είναι μάλλον από αυτές.
Σε πόσα χρόνια παραγράφεται ο βιασμός για το θύμα;
Φυσικά αυτό το κρεσέντο «κακών» ειδήσεων δε θα μπορούσε παρά να ξεκινά με την παραγραφή των εγκλημάτων του πρώην βουλευτή και σύμβουλου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Νίκου Γεωργιάδη. Ο Γεωργιάδης είχε καταδικαστεί πρωτόδικα για κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων. Καταδικάστηκε σε 28 μήνες με αναστολή και χρηματική ποινή 20 χιλιάδων ευρώ, επειδή, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των θυμάτων, βίαζε παιδιά από εξαθλιωμένες οικογένειες με αντάλλαγμα λίγα χρήματα κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μολδαβία πριν από μερικά χρόνια.
Η ήδη προκλητικά χαμηλή ποινή δεν ικανοποίησε τον Γεωργιάδη που με περισσό θράσος άσκησε έφεση! Έτσι, σήμερα, η υπόθεση του παραγράφεται επειδή θεωρείται πλημμέλημα (!) και εφόσον πέρασε ο χρόνος παραγραφής του, όλα καλά, αθώος ο Γεωργιάδης. Ο ίδιος μπορεί να λέει ότι είναι «απόλυτα αθώος», το liberal.gr να μιλάει για «δολοφονία χαρακτήρα» και πολιτική δίωξη, όμως τα «παραθυράκια» της νομοθεσίας δεν μπορούν να αλλάξουν τις μαρτυρίες των θυμάτων του βιασμού!
Ακόμα και η εισαγγελέας της έδρας άφησε να εννοηθεί ότι υποχρεώνεται να δεχθεί την παραγραφή, λέγοντας:
«Δυστυχώς θα πρέπει να γίνει δεκτή η ένσταση παραγραφής. Ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει το νόμο, ακόμα και αν προκαλείται στους πολίτες το ερώτημα πως μπορεί με το νέο Ποινικό Κώδικα να θεωρεί ήσσονος σημασία και να παραγράφει, όλα τα πλημμελήματα ακόμα και αυτά που έχουν τελεστεί σε βάρος ανηλίκων»
Με αφορμή αυτή την παραγραφή, άνοιξε μεγάλη συζήτηση για τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ και πως με τον παλιό ποινικό κώδικα ο Γεωργιάδης θα δικαζόταν κανονικά. Μάλλον όμως αυτή η συζήτηση βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Ένα «πλούσιο» δάσος που περιλαμβάνει το γεγονός ότι πρωτόδικα ο Γεωργιάδης είχε πέσει στα μαλακά και ήταν εξαιρετικά απίθανο να υπάρξει διαφορετική έκβαση στην εκδίκαση της έφεσης, ή το γεγονός ότι η ασέλγεια και μάλιστα σε ανήλικο αντιμετωπίστηκε ως πλημμέλημα και όχι ως κακούργημα.
Και τελικά αυτό που μένει είναι η πικρή γνώση πως δεν υπάρχει μία δικαιοσύνη, αλλά πολλές: άλλη για τους πλούσιους, άλλη για τους φτωχούς, άλλη για τους βουλευτές κομμάτων εξουσίας και άλλη για τα θύματά τους. Και πως όσα και αν είναι τα χρόνια παραγραφής ενός εγκλήματος, τα σημάδια του βιασμού στην ψυχή και το μυαλό του θύματος δεν παραγράφονται ποτέ. Ο Γεωργιάδης κυκλοφορεί σήμερα πολύ πιο ελεύθερος από όσο θα νιώσουν ποτέ τα θύματά του.
Η φρικτή υπόθεση του 45χρονου που βίαζε 12χρονη
Και σαν να μην έφτανε η παραπάνω είδηση, μία ακόμα υπόθεση βιασμού, ενός ανήλικου κοριτσιού αυτή τη φορά, ήρθε για να δέσει κόμπο το ήδη σφιγμένο μας στομάχι.
Ένας 45χρονος λοιπόν, βίαζε ένα 12χρονο κορίτσι, με τη συγκατάθεση της μητέρας του και έναντι χρηματικής αμοιβής. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, κυκλοφόρησε μία είδηση που δεν έχει επιβεβαιωθεί, ότι ο βιαστής προτίθεται να παντρευτεί το θύμα του, για να γλιτώσει τις διώξεις, κάτι που -σύμφωνα με δημοσιεύματα- βρίσκει σύμφωνη και την οικογένεια του παιδιού!
Μέχρι και το 2018 ίσχυε, όντως, νόμος που προέβλεπε κάτι τέτοιο. Δηλαδή πως ο δράστης δεν θα διώκονταν σε περίπτωση τέλεσης γάμου με το ανήλικο θύμα του. Τον Μάρτη του 2018 όμως, κυρώθηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της απόφασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Πρόληψη και τη Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και ανάμεσα σε άλλα καταργήθηκε το παραπάνω άρθρο.
Η φρικτή πραγματικότητα όμως παραμένει. Μπορεί το ανήλικο κορίτσι να έχει γλιτώσει πλέον από τον βιαστή του, ο βιασμός συνέβη και οι συνέπειές του θα ακολουθούν το κορίτσι σε όλη τη ζωή του. Ένα μόνο παράδειγμα για τις σωματικές επιπτώσεις που υπάρχουν, έρχεται από μία πρόσφατη έρευνα που αναφέρει ότι η σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών κατά την παιδική ηλικία αυξάνει κατά 79% τον κίνδυνο ανάπτυξης ενδομητρίωσης κατά την ενηλικίωση.
Επίσης, το γεγονός ότι μέχρι ενάμιση χρόνο πριν ίσχυε ένας τόσο απαράδεκτος νόμος, είναι ξεκάθαρη απόδειξη του τί είδους νοοτροπίες καλλιεργούνται συνολικά, όχι μόνο για τα ανήλικα αλλά και για τα ενήλικα θύματα βιασμού…
Ο Μεγάλος Αδερφός παρακολουθεί… τον βιασμό σου
Για την τρίτη είδηση μεταφερόμαστε στην Ισπανία και δύο χρόνια πίσω, στο 2017, όταν μία παίκτρια του παιχνιδιού reality «Big Brother» βιάστηκε από συμπαίκτη της. Η Καρλότα Πράντο, όντας μεθυσμένη, οδηγήθηκε στο κρεβάτι της από τον συμπαίκτη της Χοσέ Μαρία Λόπεζ και παρά το γεγονός πως πριν λιποθυμήσει του είπε «Όχι, όχι, δεν μπορώ.», μετά τη λιποθυμία της ο Λόπεζ τη βίασε.
Ο βιασμός μίας γυναίκας που είναι αναίσθητη και δεν μπορεί να αντιδράσει είναι δυστυχώς αρκετά διαδεδομένη τακτική και είναι ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν για ακόμα μια φορά ότι ο ορισμός του βιασμού πρέπει να περιέχει το εάν υπάρχει συναίνεση στο σεξ ή όχι.
Η ιστορία όμως συνεχίζεται, αφού αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι ο βιασμός της Καρλότα έγινε μπροστά σε κάμερες και στα μάτια ανθρώπων της παραγωγής, οι οποίοι αντέδρασαν αρκετά λεπτά αφού ξεκίνησε και μόνο μέσω μεγάφωνου, ζητώντας από τον δράστη να αποχωρήσει. Την επόμενη μέρα ο βιαστής «αποβλήθηκε» από το παιχνίδι ενώ σε μία ακόμα επίδειξη πλήρους έλλειψης ενσυναίσθησης και αντίληψης της βαρύτητας για το τί είχε συμβεί, η παραγωγή ενημέρωσε την Καρλότα για το βιασμό της δείχνοντάς της το βιασμό της, χωρίς να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της για να της σταθεί. Και όταν η κοπέλα τους παρακαλεί να σταματήσουν το βίντεο και να ανοίξουν την πόρτα για να φύγει, η παραγωγή δεν κάνει τίποτα από τα δύο μέχρι να τελειώσει το βίντεο.
Ο «Μεγάλος Αδερφός» υπήρξε αρχικά ως ο χαρακτήρας του «αόρατου ηγέτη» στο λογοτεχνικό βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ «1984», όπου περιγράφεται ένα εξαιρετικά αυταρχικό καθεστώς, που για να προστατευτεί από οποιαδήποτε μορφή αμφισβήτησης και αντίστασης έχει τοποθετήσει κάμερες παντού, στους δρόμους, στα σπίτια, στην εργασία κοκ. Και εκτός από την κυνική επιλογή ενός παιχνιδιού reality να χρησιμοποιήσει αυτό το όνομα, βλέπουμε και κάτι άλλο. Πως τελικά ο «Μεγάλος Αδερφός» βλέπει τα πάντα, καταγράφει τα πάντα, αλλά δεν επεμβαίνει πάντα, ειδικά εάν υπάρχει «ψωμί» για τηλεθέαση. Γιατί, τουλάχιστον τα πρώτα λεπτά του βιασμού, η παραγωγή θεώρησε πως ο βιασμός και η κακοποίηση μίας γυναίκας είναι κάτι που δεν αφορά ή βλάπτει την ίδια. Άρα τον άφησε «απλά» να συμβεί.
Είναι υπόθεση όλων μας
Τελικά, όσο φρικτές και αν είναι οι τρεις παραπάνω ειδήσεις, ο κύριος λόγος που νιώθουμε οργή και που σφίγγεται το στομάχι μας, είναι η γνώση πως τέτοιου είδους γεγονότα έχουν ξανασυμβεί, συμβαίνουν σήμερα, θα ξανασυμβούν. Οι τρεις αυτές ειδήσεις καθιστούν ξεκάθαρο πως η δικαιοσύνη δε μας προστατεύει όλους/ες εξίσου, πως αποτελεί τελικά ένα όργανο του καπιταλιστικού συστήματος και στις δικαστικές αίθουσες θα δούμε μία επανάληψη του έξω κόσμου: όπου οι πλούσιοι και ισχυροί μένουν ατιμώρητοι, όπου τα δικαιώματα του βιαστή είναι περισσότερα από αυτά του θύματος, όπου ένας βιασμός δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό που να αξίζει να τον αποτρέψουμε.
Την ίδια ώρα όμως, υπάρχουν και άλλες ειδήσεις, ειδήσεις με πρωταγωνίστριες θυμωμένες και πεισμωμένες γυναίκες να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο των διακρίσεων, του σεξισμού, της βίας. Ειδήσεις όπως αυτή του περασμένου Γενάρη στην Ινδία, όταν χιλιάδες γυναίκες σχημάτισαν μία ανθρώπινη αλυσίδα 620 χιλιομέτρων ενάντια στις διακρίσεις βάσει φύλου. Ή του Σεπτέμβρη του 2019, όταν γυναίκες διαδήλωσαν στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής ενάντια στη ραγδαία αύξηση των δολοφονιών γυναικών. Και ειδήσεις που έρχονται από τη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια, όπου ο αγώνας ενάντια στις δολοφονίες γυναικών, με κεντρικό σύνθημα το «Καμία Λιγότερη» έχει εμπνεύσει χιλιάδες γυναίκες στην Αργεντινή, το Περού και άλλες χώρες της ηπείρου να κατέβουν σε μαζικές κινητοποιήσεις και σε κάποιες χώρες οι πορείες αυτές εξελίχτηκαν και σε απεργίες.
Και είναι αυτοί οι αγώνες που μπορούν τελικά να αμφισβητήσουν όχι μόνο τις σεξιστικές αντιλήψεις και τις προεκτάσεις τους, αλλά συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα που τις γεννά. Και είναι υπόθεση όλων μας να αγωνιστούμε προς αυτήν την κατεύθυνση, για έναν κόσμο χωρίς κακές ειδήσεις, τραυματισμένους ανθρώπους και μία χούφτα ισχυρών και πλούσιων να ζουν εις βάρος των σωμάτων και των ζωών μας.
