Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των μεταλλεργατών στην Τουρκία συνεχίζονται από τα μέσα Γενάρη! Η προηγούμενη συλλογική σύμβαση η οποία κάλυπτε 200 εργοστάσια, μεταξύ των οποίων και μεγάλων πολυεθνικών όπως η Renault, η Bosch, η Siemens, η Mercedes και η Ford, έληξε τον Αύγουστο. Έτσι, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να δουλεύουν χωρίς σύμβαση, αφού οι συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ένωσης των Εργοδοτών (MESS) και των 3 συνδικάτων μεταλλεργατών (Türk Metal, Birleşik Metal-İş και Özçelik-İş) δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία.
Οι εκπρόσωποι της Turk Metal ανακοίνωσαν στις 29 Γενάρη ότι ήρθαν σε συμφωνία κερδίζοντας αυξήσεις 18% με προοπτική για την επόμενη χρονιά να φτάσουν το 25%. Παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι μαζί με το πιο ριζοσπαστικό συνδικάτο Birlesik Metal-Is, στη γενική τους συνέλευση αποφάσισαν να αρνηθούν τη συμφωνία και να πραγματοποιήσουν την κλαδική απεργία που είναι προγραμματισμένη για τις 5 Φεβρουαρίου, απαιτώντας πολύ περισσότερα από αυτά που δίνουν οι εργοδότες.
Οι εκπρόσωποι των εργοδοτών αρχικά ήθελαν τριετή νέα συλλογική σύμβαση με αύξηση μισθών 6-10%. Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων απαιτούν αύξηση πάνω από 30%, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, τερματισμό των ελαστικών μορφών απασχόλησης και νέα σύμβαση διετούς διάρκειας.
Πληθωρισμός 73%!
Οι εργαζόμενοι ζητάνε αυξήσεις σε ποσοστό ανάλογο του πληθωρισμού, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν τις βασικές βιοτικές τους ανάγκες. Η συνεχής υποτίμηση της τουρκικής λίρας, που προκαλείται από τις πολιτικές του Ερντογάν σε συνδυασμό με την κρίση της οικονομίας, έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο του πληθωρισμού.
Τους τελευταίους μήνες ο πληθωρισμός έχει «υποχωρήσει» και βρίσκεται κάτω από 15% (των ώρα που στην ΕΕ βρίσκεται στο 1.3%) αλλά πριν από 9 μήνες είχε φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ στα τρόφιμα, αυξημένος κατά 73% σε σύγκριση με ένα χρόνο νωρίτερα.
Η άνοδος του πληθωρισμού μειώνει την αγοραστική δύναμη των απλών ανθρώπων, στους οποίους φορτώνεται και όλο το βάρος των ιμπεριαλιστικών διαθέσεων του καθεστώτος και της απληστίας των καπιταλιστών.
Η Βιομηχανία Μετάλλου στην Τουρκία είναι από τους πιο επικερδείς κλάδους με έσοδα 30 δις δολάρια το χρόνο. Παρότι το όριο της φτώχειας στην Τουρκία βρίσκεται στις 6.500 τουρκικές λίρες ο βασικός μισθός είναι μόλις 2.300 λίρες καταδικάζοντας εκατομμύρια εργαζόμενους στην απόλυτη ένδεια.
Ακόμη όμως και αυτά τα στατιστικά (δείκτης ανεργίας, τιμές σε βασικά είδη διατροφής) δεν αντανακλούν την πραγματικότητα καθώς δίνονται «μαγειρεμένα» προς τα κάτω από την απολυταρχική κυβέρνηση Ερντογάν και τις μεγάλες επιχειρήσεις με τους εργαζόμενους να τους φωνάζουν στις συγκεντρώσεις:
«Πείτε μας από πού ψωνίζετε σε αυτές τις τιμές να πάμε να ψωνίσουμε και εμείς!»
Απεργία 5/2 με διεθνή αλληλεγγύη
Δεδομένων των τραγικών συνθηκών καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι εργαζόμενοι, είναι αποφασισμένοι να μη δεχτούν μια συμφωνία η οποία συνεχίζει να δυσχεραίνει τη ζωή τους. Οι συγκεντρώσεις στην Προύσα και στο Γκέμπτζε εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων, δείχνουν στην πράξη τις διαθέσεις τους για αγώνα και διεκδίκηση.
Το ίδιο δείχνει και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι υιοθέτησαν την πρόταση του σωματείου Birlesik Metal-Is (Ενωμένοι Εργάτες Μετάλλου) για κλαδική απεργία στις 5 Φεβρουαρίου, παρά τις προτάσεις των εργοδοτών για αυξήσεις που με μια πρώτη ματιά δείχνουν σημαντικές, αλλά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους.
«Αν δεν υπάρχει ψωμί για τον εργάτη, δεν υπάρχει ειρήνη για τα αφεντικά»
«Εμείς παράγουμε τον πλούτο και θέλουμε το μερίδιο μας σε αυτόν»
«Δεν θα γίνουμε σκλάβοι των αφεντικών»
είναι μόνο μερικά από τα συνθήματα που ξεχώρισαν από τους διαδηλωτές οι οποίοι επιπλέον απαιτούν περισσότερες κοινωνικές παροχές γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
Διεθνιστικά ψηφίσματα συμπαράστασης και στήριξης στον αγώνα των μεταλλεργατών έχουν σταλεί από εργαζόμενους και σωματεία σε πολλές χώρες μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, ενώ τον περασμένο Νοέμβρη τα πανίσχυρα συνδικάτα της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen στη Γερμανία δείξανε στην πράξη τι σημαίνει διεθνισμός.
Παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια του Ερντογάν να προσελκύσει διεθνείς επενδύσεις προσφέροντας το φθηνό εργατικό δυναμικό της χώρας του για εκμετάλλευση, τα σωματεία της γερμανικής εταιρείας καταφέρανε να εμποδίσουνε τη δημιουργία εργοστασίου αξίας 1.3 δις ευρώ στην Τουρκία μέχρι να σταματήσει η επίθεση στη βόρεια Συρία.
Σωματεία εργαζομένων- όχι συμβιβασμένων συνδικαλιστών
Οι εκπρόσωποι των εργοδοτών στην Τουρκία βασίζονται στην πλήρη ασυλία που απολαμβάνουν από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης της κυβέρνησης Ερντογάν αλλά και την εργατική νομοθεσία, με ισχύ από το πραξικόπημα του τουρκικού στρατού το 1980, που ορίζει ότι η κυβέρνηση έχει δικαίωμα να αναστείλει μια απεργία όταν «απειλείται» η εθνική ασφάλεια της χώρας.
Παρόλα αυτά, πριν από 5 χρόνια οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της Renault, της Ford και της Tofas αψήφησαν τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης και των γραφειοκρατών που βρίσκονται στην ηγεσία του μεγαλύτερου συνδικάτου μετάλλου (Türk Metal) και κατάφεραν να κερδίσουν σημαντικές παραχωρήσεις.
Οι ηγεσίες των ομοσπονδιών όπως η Türk-İş και των μεγάλων συνδικάτων ανά κλάδο αποτελούνται από συνδικαλιστές οι οποίοι ξεπουλάνε συνεχώς τους αγώνες των εργαζομένων αποκομίζοντας προσωπικά οφέλη και τη διασφάλιση των προνομίων τους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην απεργία του 2015 οι συνδικαλιστές της Türk Metal έστειλαν οπλισμένους μπράβους για να καταστείλουν την απεργία στην οποία αποφάσισαν να προχωρήσουν οι απλοί εργαζόμενοι και μέλη του σωματείου παρά την αντίθετη γνώμη της ηγεσίας.
Η τεράστια πίεση της βάσης προς τις ηγεσίες των συνδικάτων στην Τουρκία είναι αυτή που τις αναγκάζει να προχωρήσουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Ενώ ο φόβος της απεργίας είναι αυτός που αναγκάζει τις μεγάλες επιχειρήσεις να παραχωρήσουν μερίδιο από τα κέρδη τους προς τους εργαζόμενους.
Η εργατική τάξη της Τουρκίας είναι μια από τις μεγαλύτερες σε όλη τη Μέση Ανατολή. Αν καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και τη δύναμή της, μπορεί όχι μόνο να κερδίσει ανθρώπινους μισθούς και συνθήκες εργασίας, αλλά να δημιουργήσει επίσης σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς του Ερντογάν και να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο προς όφελος της ευημερίας των λαών και της συνεργασίας μεταξύ τους. Ειδικά φέτος που έχουμε σημαντικές εργατικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις στην περιοχή (Λίβανος, Ιράκ, Ιράν, Ιορδανία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη) οι εξελίξεις αυτές αποκτούν ευρύτερη σημασία.
