Στα χρόνια της ανάκαμψης μετά την κρίση, η Ιρλανδία έχει δει τις τιμές των ενοικίων να αυξάνονται δραματικά, όπως και τον αριθμό των αστέγων που ζουν στους δρόμους των πόλεών της. Ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, η στεγαστική κρίση έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Στο Δουβλίνο για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι ένα μέσο διαμέρισμα για δύο ανθρώπους, θα τους κοστίσει το 50% του μισθού τους! Σε εθνικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά 60%, ενώ την ίδια ώρα, χιλιάδες σπίτια παραμένουν άδεια και αναξιοποίητα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το τελευταίο διάστημα αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα υπεράσπισης του δικαιώματος στη στέγη. Τον Απρίλη διοργανώθηκε διαδήλωση 10.000 ατόμων στο κέντρο του Δουβλίνου. Την ίδια ώρα, έχει φτιαχτεί μια κίνηση με το όνομα «Take the City Back» (Να πάρουμε πίσω την πόλη). Μια από τις δράσεις της, είναι οι καταλήψεις άδειων σπιτιών προκειμένου να μείνουν άστεγοι, μια πρακτική που όπως είναι φυσικό, ενοχλεί ιδιαίτερα τόσο τους ιδιοκτήτες, όσο και την κυβέρνηση, αφού αναδεικνύει την τεράστια στεγαστική κρίση που έχει χτυπήσει τη χώρα και την κερδοσκοπία στα ενοίκια.
Στην Ιρλανδία υπάρχουν αυτή τη στιγμή 200.000 άδεια σπίτια, εν μέσω της μεγαλύτερης στεγαστικής κρίσης στην ιστορία της χώρας, κάτι που προκαλεί οργή στην κοινωνία.
Το κίνημα αντιμέτωπο με την καταστολή
Στις 10/9, μια από τις καταλήψεις στέγης του κινήματος, δέχτηκε βίαιη επίθεση. Κουκουλοφόροι υπάλληλοι εταιρείας σεκιούριτι, σε αγαστή συνεργασία με την ιρλανδική αστυνομία, επέδραμαν σε κατειλημμένο κτίριο στο κέντρο του Δουβλίνου, και χρησιμοποιώντας ακραία βία, έδιωξαν τους περίπου 20 ακτιβιστές που βρίσκονταν στο κτίριο, τραυματίζοντας τέσσερις από αυτούς και συλλαμβάνοντας άλλους έξι.
Η αντίδραση του κινήματος ήταν άμεση. Το ίδιο απόγευμα, περίπου 100 ακτιβιστές του «Take the City Back», στο οποίο ανήκαν και οι συλληφθέντες, μαζεύτηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής απαιτώντας την απελευθέρωση των συναγωνιστών τους. Δυο μέρες αργότερα, στις 12/9, μια διαδήλωση 1.000 ανθρώπων ενάντια στην αστυνομική βία, τα εξωφρενικά υψηλά ενοίκια, την κερδοσκοπία, τη στεγαστική κρίση στο σύνολό της, έκανε αισθητή την παρουσία της στους κεντρικούς δρόμους του Δουβλίνου.
Η κατάληψη του κτιρίου που βρισκόταν στον αριθμό 34 της οδού North Frederick, είχε ξεκινήσει τρεις εβδομάδες νωρίτερα, παράλληλα με την κατάληψη δύο ακόμη κτιρίων. Όλα αυτά τα κτίρια, αν και ανήκουν σε διαφορετικούς ιδιοκτήτες έχουν ένα κοινό: είναι άδεια εδώ και χρόνια, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, μετά από εξώσεις των πρώην ενοίκων τους.
Άλλη μια φούσκα με τα ακίνητα
Η Ιρλανδία, μετά από την έξοδο της από τα μνημόνια, αλλά όχι και από τη λιτότητα, ξαναζεί μια νέα φούσκα στην αγορά κατοικίας. Η κατάσταση αυτή έχει κάνει τόσο την αγορά ενός σπιτιού, όσο και την ενοικίαση, δύσκολη αν όχι αδύνατη για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Παράλληλα με τον αριθμό των αστέγων, που υπολογίζονται περίπου στις 10.000, έχει αυξηθεί αισθητά και ο αριθμός των λεγόμενων «κρυφών αστέγων», δηλαδή ανθρώπων και οικογενειών που δεν έχουν σπίτι, αλλά διαμένουν στο σπίτι κάποιου φιλικού η συγγενικού τους προσώπου. Μόλις τον περασμένο Ιούλιο, κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία που έδειχνε μια οικογένεια με έξι παιδιά να περνά τη νύχτα σε αστυνομικό τμήμα, αφού τους είχε γίνει έξωση και δεν είχαν προλάβει να συνεννοηθούν με κάποιο συγγενικό πρόσωπο για τη φιλοξενία τους. Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση βαραίνει τόσο την κυβέρνηση του Leo Varadkar, όσο και τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Εδώ και δύο χρόνια, έβλεπαν τα σημάδια της φούσκας στην αγορά κατοικίας, και δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να επιτρέπουν στους κατόχους αυτών των κατοικιών να κερδοσκοπούν ασύστολα και αδίστακτα σε βάρος της ιρλανδικής κοινωνίας. Σήμερα, η κατάσταση έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο, με αποτέλεσμα τη δίκαιη οργή των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, αλλά και την ανάπτυξη κινημάτων σαν το «Take the City Back».
Η «ανάκαμψη» λοιπόν της Ιρλανδίας συνοδεύεται από νέες φούσκες και δείχνει τα δόντια της απέναντι στους φτωχούς. Αυτή την «ανάκαμψη» μας παρουσιάζουν σαν πρότυπο στην Ελλάδα.
